Κι έτσι βλέπουμε ποια είναι αυτά που έχουν ξεχωρίσει, από ένα Σωματείο καθοριστικής σημασίας, όπως αυτό των Παραγωγών.
Και τώρα πιάνουμε δουλειά για να αρχίσουμε να παίρνουμε χαμπάρι περί του τι αρχίζει να διαφαίνεται πως ξεχωρίζει.
Βέβαια, οφείλω ν α διευκρινίσω προς τους αναγνώστες δύο πράγματα.
Κάποτε στην Αμερική, από ανθρώπους της Ακαδημίας Κινηματογράφου, πήρα ένα πολύ μεγάλο μάθημα που με έβαλε στη θέση μου και με βοήθησε πολύ παραπέρα ως κριτικό. Ηταν τότε με την Σαρλίζ Θέρον στο «Monster» όπου ισχυριζόμουν ότι μπορεί να είναι καλή η ερμηνεία της αλλά δεν δέχομαι μια ηθοποιός να πρέπει να ασχημύνει ή να παραμορφωθεί, εφόσον είναι όμορφη, προκειμένου να γίνει αποδεκτή ως ηθοποιός. Κι ότι εκτιμούσα εκείνο που είχε πετύχει η Κιμ Μπάσινγκερ στο «Λος Αντζελες: Εμπιστευτικόν» να αναγνωριστεί ως ηθοποιός παραμένοντας ωραία και σέξυ γυναίκα. Μου «την είπαν» κατά το κοινώς λεγόμενο: «Ναι, ωραία αυτά που λες αλλά στο μεταξύ εδώ έχουμε ένα performance κι αυτό καλούμαστε να κρίνουμε. ΟΙ ισχυρισμοί σου μπορεί να έχουν δημοσιογραφική βάση αλλά στην εξέταση της ερμηνείας δεν έχουν καμμία θέση. Το τι γίνεται στο Χόλυγουντ δεν είναι point για να κρίνεις ερμηνεία». Το «μάθημα» είχε κι αναδρομική αναφορά από τον προηγούμενο χρόνο, όπου πάνω-κάτω είχα προβάλει παρόμοιους ισχυρισμούς με την πλήρη μεταμόρφωση-παραμόρφωση της Νικόλ Κίντμαν στις «Ωρες» όπου κατέληξε μη αναγνωρίσιμη για να γίνει Βιτρζίνια Γουλφ. Συνειδητοποίησα τότε ότι η δημοσιογραφική ιδιότητα επενεργούσε αρνητικά στην κριτική μου διαύγεια.
Με το είδος ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ πολλοί κάτι παθαίνουν. Είτε είναι κριτικοί (και δεν υπαινίσσομαι τους Ελληνες- τις τερατωδίες απέξω τις δανείζονται κι οι δικοί μας) που δεν ξέρουν το είδος και δεν είναι σε θέση να σταθούν απέναντι τους είτε είναι θεατές, οι οποίοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Σε εκείνους που νομίζουν ότι πρέπει να μιλήσουν ως «κριτικοί» ώστε να δείξουν ότι… κατέουν πράμα (για να θυμηθούμε και τον «Πατούχα» του Κονδυλάκη) είτε άνθρωποι που δεν τους αρέσουν τα μουσικοχορευτικά προγράμματα. Για τους τελευταίους δεν έχω να πω τίποτα, το δικαίωμα στο γούστο είναι… συνταγματικό. Όμως είναι γούστο κι όχι θέσφατο- να τα λέμε κι αυτά.
Πολλοί αναγνώστες ίσως σαστίσουν με αυτό που προτάσσω στον τίτλο κι αναρωτηθούν «τι μας πέρασε;», «δεν είμαστε ειδικοί» και τέτοια. Το προτάσσω, και θα εξηγήσω παρακάτω με απλό τρόπο τι εννοώ, διότι αυτός ο ρυθμός είναι που μεταβάλει την ταινία σε άξια παρακολούθησης. Κι επειδή αυτή είναι η δουλειά της κριτικής αλλά η ουσιαστική δουλειά της είναι αυτό που θέλει να πει ΝΑ ΤΟ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
Με ταινίες σαν το «COCO», συνειδητοποιείς κάθε φορά πόσο ψηλά έχει φτάσει το κινούμενο σχέδιο ως είδος και πως η PIXAR ως στούντιο του είδους βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην κορυφή και με τους καλλιτέχνες της παραδίδει μαθήματα.
Είχε προηγηθεί το «ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΕΣ» (Anthropoid) και μη βγουν ως «μάνες στο σταυρό του πόνου» να συγκρίνουν το τωρινό φιλμ με εκείνο διότι κι εκείνο, το «ανθρωποειδές» δηλαδή, το είχαν κατασνομπάρει. Το οποίο «Ανθρωποειδές» έδειχνε το Χρονικό της Αντίστασης των Τσεχοσλοβάκων απέναντι στις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις και στον διαβόητο Χάιντριχ που είχε επεξεργαστεί το σχέδιο περί «τελικής λύσης» στην εξόντωση των Εβραίων κι έμεινε στην Ιστορία με την επωνυμία «Ο Δήμιος της Πράγας» (υπήρχε και μια τσεχοσλοβάκικη ταινία της δεκαετίας 60 με αυτό το θέμα και τον τίτλο). Το τωρινό φιλμ με ελληνικό τίτλο «Ο στόχος» και με αγγλικό το «the man with the iron heart» πάει στο ίδιο περιστατικό αλλά κάνει focus στον ίδιο τον Χάιντριχ. Κι αυτό το θεώρησα ως εξαιρετικά τολμηρό εκ μέρους τους αλλά κι ως ένα βαθμό, γενναίο.
Λένε- κι είναι απολύτως σωστό!- πως δεν φτάνει η μία ζωή του ανθρώπου ώστε να δει ΟΛΕΣ τις ΤΑΙΝΙΕΣ του πλανήτη, να διαβάσει όλα τα ΒΙΒΛΙΑ που έχουν γραφτεί σε ολόκληρο τον κόσμο, να ακούσει όλα τα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ και τις ΜΟΥΣΙΚΕΣ, να δει όλους τους πίνακες ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ και τα ΓΛΥΠΤΑ. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι στο διάβα της ζωής θα ενημερωθούμε μόνο επί των προβεβλημένων, εκείνων που έρχονται από χώρες δυνατές και που και που θα παίρνουμε είδηση και για μερικά ακόμα. Οσο κι αν σε ενδιαφέρει ο κινηματογράφος- για να μείνουμε στο προκείμενο- λόγω του παραπάνω δεν θα μπορέσεις να δεις όλα όσα έγιναν στο σελυλόιντ( αν κι η λέξη λόγω τεχνολογίας τείνει να γίνει παρελθόν) ή θα χάσεις και χάνεις καθημερινώς έργα καλά που γυρίστηκαν σε χώρες που δεν πιάνει ο ήλιος και που δεν είχαν την τύχη να τα περιλάβουν «ιερατεία» ή «συμμορίες», να τα εντάξουν στη θεωρία του auteur και να τα στείλουν σε κάποιο Φεστιβάλ. Το πιο απελπιστικό είναι πως από προβεβλημένες χώρες βλέπουμε τα περισσότερα τους, ακόμα και τις βλακείες τους ενώ από τα Φεστιβάλ και τη θεωρία του auteurμας έρχονται ως «εκπρόσωποι» των «τρίτων» χωρών ενίοτε εξαμβλώματα που μόνο έργα δεν είναι παρά μας αναλύουν οι κατά τόπους κριτικοί εκπρόσωποι ιερατείων και συμμοριών τι ήθελε να πει ο ποιητής στο αφόρητο κι ανολοκλήρωτο κι ερασιτεχνικό έργο που είδαμε και που το ίδιο το έργο αδυνατούσε από μόνο του να δείξει ή να ολοκληρώσει.
Προτάσσω το «μη fan» και ξεκαθαρίζω προς όσους καταλαβαίνουν ότι εδώ θα έχουμε μια άλλη «κριτική», που μπορεί και να μην είναι και να πρόκειται απλώς για περιγραφή μιάς εντύπωσης.
Και μόνο για αυτό, θα άξιζε να γίνει ταινία. Διότι , οπωσδήποτε, δύο άνθρωποι που μοιράζονται το ίδιο όνειρο, που βλέπουν κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο, μοιραία ερωτεύονται. Αρα, θα είχαμε μια παράξενη ερωτική ιστορία. Και που θα τοποθετούσαμε τη δράση; Χμ! Στο πιο ασυνήθιστο μέρος: Σε ένα σφαγείο. Και πως θα εξελισσόταν αυτή η υπόθεση;