Ετσι, λοιπόν, το «THE GREATEST SHOWMAN» κατεβαίνει στο στίβο με τα παραπάνω κι ήδη ακούστηκαν οι πρώτες συγκρίσεις με το «LA-LA-LAND» οι οποίες είναι απλώς ΑΝΟΗΤΕΣ διότι κάθε έργο του κάθε είδους έχει τη δική του αυτοτέλεια και εξίσου ανόητη θα ήταν κι η σύγκριση του με το «WEST SIDE STORY»
Το «THE GREATEST SHOWMAN» είναι ένα 100 ο/ο ψυχαγωγικό φιλμ που έγινε με σκοπό να μεταφέρει το θεατή σε κόσμους φανταστικούς που λειτουργούν για ένα δίωρο αλλά μένουν καταγεγραμμένοι οι κόσμοι αυτί και για καιρό.
Διότι έχει φτιαχτεί με ταλέντο, από ανθρώπους με ταλέντο και μετατρέπει σε μιούζικαλ τη ζωή του ΜΠΑΡΝΟΥΜ, ενός διασκεδαστή και ιδρυτή τσίρκου κάπου στον 19ο αιώνα, που έχει εμπνεύσει και στο παρελθόν μιούζικαλ για το θέατρο , προ 40ετίας όπου είχε διαπρέψει η δική μας ΘΕΩΝΗ ΒΑΧΛΙΩΤΗ-ΩΛΝΤΡΝΤΣ με τα κοστούμια της κι είχε επισημανθεί στο θέατρο η ΓΚΛΕΝ ΚΛΟΟΥΖ.
Το τωρινό δεν έχει να κάνει με εκείνο το μιούζικαλ, έχει στηθεί εξ αρχής ως κάτι καινούργιο. Και μας δείχνει αφενός την προσωπικότητα αυτού του showman, διότι υπάρχει και σενάριο στα πλαίσια βεβαίως των κανόνων του είδους, όπου το έχει γράψει ο ΜΠΙΛ ΚΟΝΤΟΝ άρα ξέρει πως πρέπει να βγάλει και κάτι από την προσωπικότητα του κεντρικού ήρωα αφού όλο το έργο είναι στημένο και καμωμένο γύρω από αυτόν, μαζί με τις δέουσες σκηνές που θα ακολουθούν την οικονομία του είδους, το πότε θα μπουν τα τραγούδια, τι έχουν να εκφράσουν, πως θα γραφτούν σκηνές ώστε να αναπτυχθεί θέαμα. Διότι, όπως σε όλα τα είδη έτσι και στο μιούζικαλ υπάρχει ΣΕΝΑΡΙΟ που καλείται να υπηρετήσει συγκεκριμένες ανάγκες.
Το βάρος στο «THE GREATEST SHOWMAN» πέφτει πάνω στο αντικείμενο του θεάτρου-τσίρκου που διηύθυνε ο Μπάρνουμ, ο κεντρικός ήρωας-υπαρκτό, όπως είπαμε, πρόσωπο και είναι οι τερατόμορφοι άνθρωποι, τα freaksόπως τα λένε. Εχει γούστο να βγήκε κανείς και να συγκρίνει το μιούζικαλ με την ταινία «FREAKS» του παλιού μαυρόασπρου όπως κάποιος βλάκας είχε κατηγορήσει το «CHICAGO» (συμπτωματικά η σεναριακή διασκευή ήταν κι εκεί του Μπιλ Κόντον) για….. «ατολμία» στο να δείξει ότι ο καπιταλισμός προκάλεσε την αύξηση της εγκληματικότητας στο Σικάγο του 30…..Κι αυτοί ήταν κριτικοί κινηματογράφου!!!
Πάνω στα «freaks» λοιπόν εστιάζεται το μιούζικαλ κι εκεί δουλεύει το σενάριο, εκεί δουλεύει η ενδυματολογία στο να κάνει κοστούμια μιούζικαλ για τους τερατόμορφους ανθρώπους, εκεί κάνει τις αντιθέσεις της η σκηνογραφία, εκεί δουλεύουν τα χρώματα και στη μέση οι άνθρωποι, καταλήγοντας σε κάτι πολύ όμορφο, πολύ ψυχαγωγικό, πολύ διασκεδαστικό όπου ο θεατής απολαμβάνει θέαμα, αποκομίζει και συναίσθημα, ακούει όμορφα τραγούδια, ονειρεύεται με τον ΧΙΟΥ ΤΖΑΚΜΑΝ, που έχει πάρει απολύτως τον αέρα του είδους πρώτα από το θέατρο όπου διέπρεψε στο είδος αυτό κι ύστερα στο σινεμά που μας μετέφερε την αξία του στο «LESMISERABLES» και τώρα εδώ, μα κι οι ηθοποιοί που τον πλαισιώνουν είναι θαυμάσιοι. Μου άρεσε η δουλειά του σκηνοθέτη με τον ΖΑΚ ΕΦΡΟΝ που παρουσιάζει έναν άλλο Ζακ Εφρον, μου άρεσε η ΡΕΜΠΕΚΑ ΦΕΡΓΚΥΣΟΝ ως αοιδός της Λυρικής, μου άρεσε η ΖΕΝΤΑΓΙΑ ως κορίτσι του τσίρκου που ερωτεύεται τον Εφρον, σημείωσα και τον ΠΟΛ ΣΠΑΡΚΣ, που τον είχα προσέξει στο «Houseofcards» στο ρόλο του εραστή-βιογράφου κι εδώ τον είδα να δανείζεται πολύ διακριιτκά κάτι από ΤΖΩΡΤΖ ΣΑΝΤΕΡΣ του «All about Eve» για τον πικρόχολο θεατρικό κριτικό του (όπως διακριτικό δάνειο πάνω στο ρόλο κάνουν κι οι σεναριογράφοι του μιούζικαλ από το ίδιο φιλμ του Τζότζεφ Μάνκιεβιτς)- μόνο την αγαπημένη μου ΜΙΣΕΛ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ που εκτιμώ πολύ ως ηθοποιό βρήκα κάπως πιο υποτονική όχι τόσο ως αξία όσο ως να μην αισθανόταν άνετα στο είδος.
Παραδέχομαι βέβαια ότι η σκηνοθεσία του ΜΑΙΚΛ ΓΚΡΕΗΣ διέπεται από μια κάποια στατικότητα. Τι εννοώ; Πως όλα συμβαίνουν εντός πλατώ, εκεί μέσα υπάρχει η κίνηση, εκεί είναι το θέαμα, εκεί είναι οι συγκινήσεις, κι η κάμερα σαν να μην εμπλέκεται, σαν να μην στροβιλίζεται μαζί με τους ανθρώπους. Τους καταγράφει. Όμως κι αυτό είναι μιάς μορφής σκηνοθεσία κι όχι υποχρεωτικά αδυναμία. Μην ξεχνάμε το «ΩΡΑΙΑ ΜΟΥ ΚΥΡΙΑ» όπου η μεγαλοφυία του ΤΖΩΡΤΖ ΚΙΟΥΚΟΡ είχε επιλέξει να ακολουθηθεί μια «θεατρική» αντίληψη στην ταινία,να συμβαίνουν τα πάντα εν πλατώ κι η κάμερα να παρακολουθεί ως θεατής αλλά η μεγαλοφυία του στην επιλογή είχε καταλήξει στο να βγάλει ένα μοναδικό κομψοτέχνημα.
Αυτά, αν θέλουμε να τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά από καθαρά κινηματογραφική άποψη και σίγουρα στην Ακαδημία Κινηματογράφου και στους Σκηνοθέτες δεν νομίζω ότι θα έχει την απόλυτη αποδοχή. Νομίζω είπα…. όχι ότι κατέχω το μυστικό της προφητείας. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις και κυρίως στο οπτικό και ηχητικό μέρος αποκλείεται να αφήσει ασυγκίνητους τους ανθρώπους του κινηματογράφου . Όμως, το ζητούμενο είναι ένα. Πως καλά κι ωραία όλα αυτά τα φιλολογικά που εμείς λέμε και γράφουμε αλλά το έργο έχει τον τρόπο να αιχμαλωτίζει τον θεατή, να τον ψυχαγωγεί, να τον ευχαριστεί, να φεύγει ελαφρύτερος από την αίθουσα όχι όμως κι άδειος.
Κι αν όλα αυτά δεν είναι ταλέντο, τότε ταλέντο τι είναι;