Βρήκα πολλές «ομοιότητες» ανάμεσα στην πολωνική αυτή ταινία και στην αμερικάνικη με την Αννέτ Μπένινγκ. Ιδια αντίληψη, ίδια δομή, ίδια περίπτωση σκηνοθέτη-σεναριογράφου, ίδιες ελαττωματικότητες, ίδιες διακρίσεις..
…Και μας προσφέρει μια εισαγωγή, πριν πέσουν οι τίτλοι αρχής, στην οποία υποκλίνομαι: ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ-ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ του trailerτης ταινίας «ΠΕΝΤΕ ΠΤΩΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΚΕΦΑΛΙ» που γύρισε η Τζόαν Κρώφορντ μετά την «Μπέημπυ Τζέην»
«Αμεσο» αντικείμενο εννοώ την ταινία που βλέπουμε. «Έμμεσο» αντικείμενο είναι αυτό από το οποίο προέρχεται η ταινία, αυτό στο οποίο βασίζεται. Κι ο θόρυβος γίνεται περισσότερο γι αυτό και γύρω από αυτό- ως συνήθως.
Προπάντων η Κρώφορντ. Κι έτσι όπως την παίζει η ΤΖΕΣΙΚΑ ΛΑΝΓΚ , από σούπερ σταρ ή «σκύλα» ή «αριστούχα του Publicity» ή ο,τι δήποτε άλλο, μετατρέπεται σε ένα βαθιά δραματικό πρόσωπο έως και τραγικό. Σαν μια άλλη Νόρμα Ντέσμοντ στη «Λεωφόρο της Δύσεως» του Μπίλυ Γουάιντερ. Ένα πρόσωπο μοναχικό, τραγικό, βαθύ.
Το μόνο που ξέρω είναι το με τι θα τελειώσω. Με τις ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ. Αν κάτι με τρελαίνει στη σειρά, και το συνειδητοποίησα στο 4ο επεισόδιο, είναι οι λεπτομέρειες. Στα πάντα!! Κι έτσι εξηγώ το στοιχείο της επιτυχίας.
Εγραφα τις προάλλες στο φιλμ του Ξαβιέ Ντολάν «Ακριβώς το τέλος του κόσμου» για το ότι ο σκηνοθέτης είναι κι ο μοντέρ της ταινίας του κι ότι η σκηνοθεσία με το μοντάζ γίνονται ένα πράγμα κι αξεδιάλυτο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε αυτή την ελληνική ταινία που θα τη χαρακτήριζα και περίπτωση. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΚΑΡΙΔΗΣ φανερώνει εξαιρετικές δυνατότητες- καθόλου με τους όρους της επιείκειας που η Τέχνη την επιείκεια δεν τη σηκώνει.
Η ταινία είναι έτσι φτιαγμένη ώστε καταφέρνει να ενθουσιάζει τους fan της μεγάλης τραγουδίστριας- ερμηνεύτριας (το ΕΡΜΗΝΕΥΤΡΙΑ το τονίζω) αλλά και να ελκύει κι εκείνους που δεν την ξέρουν τόσο καλά, ούτε ως υπέρλαμπρη καριέρα ούτε ως ταλαιπωρημένη ζωή.
Ωριμάζει πολύ ως σκηνοθέτης ο ΞΑΒΙΕ ΝΤΟΛΑΝ σε αυτή την ταινία, το ίδιο κι ο ΓΚΑΣΠΑΡ ΟΥΛΙΕΛ ως ηθοποιός και κλέβει την παράσταση από ηχηρά γαλλικά ονόματα. Με το σενάριο υπάρχει ένα θεματάκι αλλά για αυτό είμαστε εδώ…
Αν και ξεκινά με την «Τζόαν Κρώφορντ» κι εισάγει το θέμα τα σχέσης με τα παιδιά της, κάτι που υπέδειξε δειλά το δεύτερο επεισόδιο αρχίζοντας από την «Μπέττυ Ντέηβις» και τη σχέση της με τη δική της κόρη, εν τούτοις γρήγορα καταλαβαίνουμε πως το επεισόδιο αυτό θα μας πάει αλλού.
Από το κινηματογραφικό μου πόστο μιλώντας, θα ήθελα να επισημάνω το εξής: Ότι θέατρο και σινεμά πηγαίνουν παράλληλα παρά τις μεταξύ τους διαφορές. Και τούτο, επειδή, ξεκινώντας από τη δραματουργία, στον ίδιο αριστοτελικό ορισμό στηρίζονται αμφότερα. Κι αν προχωρήσουμε θα δούμε να υπάρχουν κι η φωτογραφία που στο θέατρο είναι οι φωτισμοί κι η ατμόσφαιρα, η σκηνογραφία, η ενδυματολογία, το μακιγιάζ, φυσικά η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ κι η ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, που από το θέατρο τη δανείζεται κι ο κινηματογράφος, τουλάχιστον στην ελληνική του ορολογία.. ΚΙ έμενε μόνο το ΜΟΝΤΑΖ. Ως κατεξοχήν κινηματογραφικό στοιχείο.