Πραγματικό δώρο ήταν για μας η επανέκδοση του «ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ» που έδωσε την ευκαιρία στους θεατές αφενός να δουν κάτι κλασικό γαλλικό κι άγνωστο στο κοινό των ημερών κι αφετέρου σε μένα προσωπικά, να κάνω κάποιες σκέψεις.
«Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ» έχει όλα τα ….. «προσόντα» για να μπει στο μάτι των κριτικών και να διασυρθεί. Κυρίως το εξής ένα: Πως υπογράφεται από τον ΒΕΡΝΕΡ ΧΕΡΤΖΟΚ που ήταν κατεξοχήν ευνοούμενος αυτών των κλικών, αυτής της θεωρίας.
Το «ΚΟΡΙΤΣΙΑ Ο ΜΠΑΡΚΟΥΛΗΣ..», αυτή τη φορά απέκτησε τόνο διαφορετικό, απόλυτα δραματικό. Συνοδεύτηκε από το ρήμα «έφυγε…!»
Το «MARCELINO PAN Y VINO», που κυκλοφόρησε τις μέρες του Δεκαπενταύγουστου ως επανάληψη, είναι έργο με δική του ξεχωριστή σημασία. Το ξανάδα και γέμισα συναισθήματα, όπως όταν το είχα πρωτοδεί, με πολλά περισσότερα, τώρα που το ξαναείδα μεγάλος. Τα συναισθήματα ήταν ως επί το πλείστον κινηματογραφικά- εννοείται!
…Κι είναι προς τιμήν της ταινίας το ότι στα μισά του δεύτερου μέρους βεβαιώνομαι για το περί τίνος πρόκειται. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι έχουμε και κάτι σπουδαίο ως σύνολο.
Αυτό σημαίνει πως το φιλμ δεν είναι κακό αλλά μαγκώνεται και μπλοκάρεται στην απογείωση. Κι αυτό επειδή επιχειρεί να βάλει ένα θέμα διλήμματος στην υπόθεση , το οποίο, όμως, παρατραβάει.. Και κυρίως επειδή είναι φτιαγμένη πάνω σε ένα μοτίβο στο οποίο φτιάχτηκαν ταινίες και πολλές κι εξαιρετικές και πετυχημένες..
Άλλο ένα δείγμα του πολυποίκιλου ιταλικού κινηματογράφου της σημερινής εποχής, των καλών ηθοποιών, των ουσιαστικών σεναρίων και των σκηνοθετών που κατέχουν το αντικείμενο.
Ναι, δεν θα κάνω «ορθόδοξη» κριτική σε αυτή την ισπανική ταινία παρά θα αναφερθώ σε σκέψεις στις οποίες έβαζε το μυαλό μου κατά την εξέλιξη της. Κι οι σκέψεις μου στρέφονταν προς δύο, κυρίως, κατευθύνσεις: Το ΣΗΜΕΡΙΝΟ Χόλυγουντ και το ΕΛΛΗΝΙΚΟ σινεμά!
Κατέληξα σε αυτό τον τίτλο, καθώς ξανάβλεπα αυτή τη ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ, του ΣΤΑΝΛΕΥ ΝΤΟΝΕΝ με την ΟΝΤΡΕΙ ΧΕΠΜΠΟΡΝ και τον ΦΡΕΝΤ ΑΣΤΑΙΡ. Και στο μυαλό μου αναπηδούσαν διάφοροι τίτλοι, που τους υπαγόρευε η έξαρση της εκάστοτε στιγμής. Κατέληξα σε αυτόν διότι ήταν και το τελευταίο που είχα αποκομίσει με το φινάλε της ταινίας. Ηταν η τελική αίσθηση, ήταν η ΕΠΙΤΟΜΗ.
Ξαναείδα την ταινία του ΑΝΤΡΕΙ ΒΑΙΝΤΑ το «Δάσος με τι σημύδες» και ξανάζησα κάποια συναισθήματα, κυρίως της παράδοσης άνευ όρων στον μεγάλο ΠΟΛΩΝΟ σκηνοθέτη και στο έργο του.