Ας τα πάρουμε όμως τα πράματα με τη σειρά.
Η ταινία είναι του ΓΚΑΒΙΝ ΧΟΥΝΤ με ερμηνευτές την ΕΛΕΝ ΜΙΡΕΝ, τον ΑΛΑΝ ΡΙΚΜΑΝ (στον τελευταίο του προφανώς ρόλο) και τον ΑΑΡΟΝ ΠΟΛ.
Είναι από την εγγλέζικη μεριά τοποθετημένο, στην επιχείρηση την κοινή Αμερικανών και Βρετανών εναντίον της τρομοκρατίας.. Περιβάλλον η Κένυα…
Ως κινηματογράφος είναι πάνω στο μοτίβο του «THE HURT LOCKER», του «ZERO DARK THIRTY», του «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ» και πιο παλιά του «ΜΑΥΡΟ ΓΕΡΑΚΙ :Η ΚΑΤΑΡΡΙΨΗ» χωρίς όμως και το θέαμα του (του τελευταίου!)
Πάνω σε αυτό το μοτίβο, παρακολουθούμε μια ιστορία η οποία ξεκινά από την Ελεν Μίρεν η οποία παίζει μια Βρετανή αξιωματούχο που σε συνεργασία με τους Αμερικανούς στήνουν δουλειά στην Κένυα για την επίθεση σε κάποιον στόχο μα ξαφνικά, εμφανίζεται κοριτσάκι , εντελώς απρόβλεπτα, σε ένα πάγκο που πουλά φαγώσιμα και τους χαλά τα σχέδια τα οποία δεν πρέπει να … χαλάσουν. Αντίθετα, θα πρέπει να οργανώσουν και να πραγματοποιήσουν τη δουλειά εκκαθάρισης του στόχου ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ αλλά πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να μην πάθει τίποτε το κοριτσάκι.
Εδώ είναι που κάπου δεν τα καταφέρνει το έργο.
Και θα μου επιτρέψουν οι διάφοροι παπαγάλοι και μηρυκάζοντες τη θεωρία του auteur να τους επισημάνω ότι αυτό είναι ΣΕΝΑΡΙΑΚΟ πρόβλημα κι όχι σκηνοθετικό επειδή, με βάση τη θεωρία κι επειδή νομίζουν ότι τα κάνει ο σκηνοθέτης, κατηγορούν τον σκηνοθέτη για το σεναριακό πρόβλημα της ταινίας χωρίς να ξέρουν ότι το πρόβλημα είναι του σεναρίου κι ότι δεν έχει γράψει ο ίδιος ο σκηνοθέτης αλλά σεναριογράφος. Δεν συμμετέχει δηλαδή καν στο σενάριο.
Αντίθετα, θα τους έλεγα ότι ο ΓΚΑΒΙΝ ΧΟΥΝΤ, ο Νοτιο-Αφρικανός σκηνοθέτης που κέρδισε το ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ ΟΣΚΑΡ για το «ΤΣΟΤΣΙ» το 2006, έχει κάνει εξαιρετική σκηνοθετική δουλειά, ίσως την καλύτερη από όταν έφυγε από την πατρίδα του κι απλώθηκε στη διεθνή περιπέτεια.
Όμως, με βάση τη θεωρία του auteur, oΓκάβιν Χουντ δεν θεωρείται auteur από τις «συμμορίες» και το αριστουργηματικό «ΤΣΟΤΣΙ» του, το είχαν καταχλευάσει, κυρίως επειδή δεν το ήξεραν από τα δύο με τρία Φεστιβάλ, οπότε θεώρησαν «ύποπτη» την κίνηση διότι υπάρχει κι ο οσκαρικός κομπλεξισμός, που ξεκινά κι αυτός- προπάντων αυτός!- από την ΑΓΝΟΙΑ.
Η αλήθεια είναι ότι από κει και μετά στα διεθνή του, δεν έκανε κάτι σπουδαίο αν και επιχείρηση να ασχοληθεί με αυτού του είδους τις περιπέτειες που αφορούν στη διεθνή τρομοκρατία οπότε καταλαβαίνετε πως κάποιος που οι «συμμορίες» δεν θεωρούν auteur και κάνει κι έργα για τη διεθνή τρομοκρατία σε τι διαόλου κατάστιχα καταγράφεται. Διότι αυτοί νομίζουν ΚΑΙ πως τα γράφει, οπότε χρεώνεται και το περιεχόμενο αλλά κυρίως ότι, ακόμα κι αν δείχνει τα εγκλήματα των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης το σενάριο που γράφει άλλος, εκείνοι λένε πως κρύβει και μυστικό κώδικα κι ότι στο βάθος είναι φιλο-μυστικο-υπηρεσιακός διότι τελούν εν συγχύσει.
Οπότε, το ότι στο «Αόρατος εχθρός» το πρόβλημα είναι σεναριακό αδυνατούν να το αντιληφθιύν και να δουν αντίθετα πόσο καλή δουλειά έχει κάνει ο σκηνοθέτης. Το δε σεναριακό πρόβλημα της ταινίας δεν αφορά στην τοποθέτηση της απέναντι στο ζήτημα της τρομοκρατίας όσο στην καλλιτεχνική διαχείριση του ευρήματος του μικρού κοριτσιού που έρχεται να τους χαλάσει τα σχέδια, όπου το εύρημα επαναλαμβάνεται, καθυστερεί την ταινία άρα σε ένα βαθμό την «καίει», έστω κι ελαφρώς.
Ενπάση περιπτώσει για καλή ταινία πρόκειται αλλά για καλή ταινία της σειράς, κι όχι για κάτι εξαιρετικό.
Ακριβώς επειδή πάνω στο είδος έγιναν καλύτερα φιλμ, αυτά που αναφέρω πιο πάνω. Με μόνη τη διαφορά, ότι ως αριστερό κατάλοιπο των παλιάς θεωρητικής σχολής, παπαγαλισμένο από μη αριστερούς αλλά ημιμαθείς δήθεν θεωρητικούς, επιτείνει τη σύγχυση διότι κι εκείνα τα φιλμ, τα θεώρησαν ύποπτα. Κυρίως το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ του Κλιντ Ηστγουντ «Ελεύθερος σκοπευτής» στον οποίο έγραψαν τα ίδια και χειρότερα που έγραφαν οι ίδιοι, αν είναι κάποιας ηλικίας, ή οι προκάτοχοι τους για τον «Ελαφοκυνηγό» και πρόλαβε να τα αποκαλύψει ο μακαρίτης ο Μάικλ Τσιμίνο σε μια συνέντευξη του στην οποία «συμμετείχε» με ένα τρόπο κι ο Κλιντ Ηστγουντ ως σημείο αναφοράς του Τσιμίνο.
Οπότε, έχασαν και το μέτρο σύγκρισης.
Οι ηθοποιοί φυσικά κι είναι καλοί αλλά οι ρόλοι τους δεν αναπτύσσονται και τόσο αφού δεν αναπτύσσεται όσο θα έπρεπε το δίλημμα και το συνειδησιακό ζήτημα με το κοριτσάκι. Τούτο φαίνεται κυρίως στην περίπτωση της Ελεν Μίρεν η οποία ως καλή ηθοποιός φτιάχνει με σωστά κι αποτελεσματικά συστατικά την Βρετανή αξιωματούχο της αλλά δεν έχει αναπτυχθεί ο ρόλος, τουλάχιστον στο να της φωτίσει τη γυναικεία πλευρά και να δώσει στο έργο ευρύτερες δραματικές διαστάσεις.