Ηχος συνολικός, κι ως σχεδιασμός κι ως μείξη κι ως μονταρίσματα ηχητικά κι ως εφέ , όλα μαζί σε ένα, κι όλοι οι εκπρόσωποι του κλάδου με τις πολλαπλές αποκλίσεις και ιδιότητες, τι είδαν ως απολογισμό χρονιάς, ως επιτεύγματα συνολικά της Τέχνης τους;

Ασυνήθιστο όχι μόνο ως υπόθεση αλλά κι ως διαχείριση υπόθεσης τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά, απρόβλεπτο ,όχι με την αστυνομική έννοια και τη λογική του σασπένς αλλά επειδή διαρκώς ξεγλιστρά από ο,τιδήποτε σύνηθες. Δεν υπάρχει τίποτε από αυτά που περιμένεις ούτε ως υπόθεση ιστορίας, ούτε ως περίπτωση κεντρικού ήρωα, ωστόσο υπάρχουν πράγματα που σιγοβράζουν  για να σε πάνε πάλι εκεί που αυτά θέλουν κι όχι εκεί που νόμιζες εσύ

Νομίζω πως οι μυημένοι αναγνώστες του PANTIMO.GR, που έχουν παρακολουθήσει συστηματικά τις πολυετείς αναλύσεις, γνωρίζουν πλέον ότι το ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ κρίνεται με κριτήρια κινηματογραφικά κι όχι απλώς μουσικά ή δισκογραφικά ή συναυλιακά ή όποια αλλα παρεμφερή, όπως τα Hit-άκια, τα chart κλπ κι ότι το Oscar Τραγουδιού δεν είναι ούτε “Grammy” ούτε…..”billboard”.

Προσωποκεντρικά είναι ως επί το πλείστον τα 5 φιλμ που ξεχώρισαν οι ΜΑΚΙΓΙΕΡ-ΚΟΜΜΩΤΕΣ της Ακαδημίας και τα έστειλαν στην κορυφή για τη διεκδίκηση.

Ο τιτλος της κριτικής που διαβάζεται ως αίνιγμα αφορά σε μια πρωτοτυπία με την οποία θα γράψω γα την ταινία του ΤΖΕΗΜΣ ΜΑΝΓΚΟΛΝΤ γύρω από τον «Μπομπ Ντύλαν», θα το κάνω σαν ενός τυπου αντιπαραβολή με το δικό μας «Υπάρχω». Και θα το κάνω επειδή, μέσα από την κριτική πρέπει να μαθαίνουμε και μερικά πράγματα, να ξέρουμε ώστε να μην κοροϊδεύομε. Γιατί αν κοροϊδεύουμε όταν δεν ξερουμε  αυτό που δεν ξέρουμε, είναι κολάσιμο

Η Νο 3 , αγαπημένη μου κινηματογραφική κατηγορία , μετά το ΣΕΝΑΡΙΟ και το ΜΟΝΤΑΖ, είναι τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ, όπως το έχω δηλώσει πολλές φορές. Κι ο λόγος είναι πως μα αφήνει άναυδο το γεγονός ότι παίρνεις ένα σενάριο κι αρχίζεις να ντύνεις τους ανθρώπους. Τι να φοράνε στην κάθε σκηνή, στην κάθε κατάσταση…Κι όλα σε συνεννόηση με το σκηνοθέτη για το τι είδος πρόκειται και με τον υπεύθυνο σκηνογραφίας ο οποίος ορίζει το χρώμα της ταινίας. Είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που μου γεννούσαν από παιδί οι μοδίστρες και οι ράφτες, αυτοί κι αυτές, κυρίως αυτές, που έντυσαν ανθρώπους, γειτονιές, τάξεις, λαούς και χώρες, που φτιάχνουν την αισθητική της καθημερινότητας και της κουλτούρας κάθε λαού, που στην Ιταλία θα πας στη λαϊκή και θα βρείς την πελάτισσα μπροστα στα καφάσια να έχει  πάει με ένα φουστανάκι, αλλά να έχει μια λεπτομέρεια πάνω και να την κάνει μια άλλη.. Αυτές κι αυτούς που έφαγαν τη ζωή τους με μια βελόνα χωρίς απολαβές, ειμή μόνο όσοι καταπιάστηκαν με την υψηλή ραπτική. Το βρίσκω άδικο για μια τεράστια καστα, για τους ΕΝΥΜΑΤΟΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ , τη φαντασία τους, την αισθητική τους και το πως έντυσαν τον κόσμο. Και θα τιμώ την Ντένη Βαχλιώτη που μου είπε πριν από δεκαετίες πολλές τη φράση-ορισμού του ρούχου «Το ρούχο είναι η κοινωνική μας φόρμα» Δίνω τις διαστασεις τις κοινωνικές όπως μου το ορίζει η ιταλική επιρροή μου επειδη μπαίνω στο ψητό κι ορίζω το πρίσμα, γυρω από τα κοστούμια.

Να δούμε αν και φέτος θα επαναληφθεί νίκη του καλλιτεχνικού επί του ψυχαγωγικού αναμενόμενου για λογαριασμό των παιδιων.

Ανανεώνουμε λιγάκι τα αφιερώματα κι αντί για «ανάλυση», πάμε σε «απολογισμό». Απολογισμός χρονιάς  ανα κατηγορία.

Και την είδα δυο φορές. Κι ο λόγος που την αγάπησα ήταν ότι είδα ΣΕΝΑΡΙΟ, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά, ειδικά σε αυτές τις μικρές ανεξάρτητες ταινίες της εγχώριας παραγωγής που στο συγκεκριμένο και κεφαλαιώδες θέμα , παρουσιάζουν έλλειμμα. Εδώ έβλεπα τη γνώση και την κατάρτιση του ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΩΗ (το σενάριο συνυπογράφει η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΤΖΑΜΑΝΗ) και την εξ αυτού εκπορευόμενη σκηνοθεσία κι ένιωθα πληρότητα.

Οι πρώτες επισημάνσεις, αφορούν και σε σύνολο αλλά και σε επιμέρους ώστε να γίνει αντιληπτό από τους προχωρημένους φίλους που διαβάζουν pantimo.gr ότι τα σύνολα και τα επιμέρους είναι αλληλοεξαρτώμενα.

Κι αυτό, διότι έχουμε  Ακαδημία κι οι Ακαδημίες είναι ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΕΣ, ΣΦΑΙΡΙΚΕΣ, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΕΣ. Μετρουν το επίτευγμα κι όχι το πρόσωπο. Σε σχέση με το γενικό και το μερικό, έχω να κάνω τις ακόλουθες επισημάσεις που ξεκινούν από αυτό τον Εργοκεντρισμό. Κι έχουν να κάνουν πρώτα, πρώτιστα, με το έργο. Με το σύνολο. Κι όλα τα επιμέρους με βαση το έργο ξεκινούν, και κρίνονται