Pantimo

"ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ": Η ...ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ "ΠΑΣΤΑ ΦΛΩΡΑ"

Πολύ ωραία κωμωδία το "ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ" του ΦΡΑΝΚ ΚΑΠΡΑ, που πήρε τα ΟΣΚΑΡ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ και ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ το 1939.

Και πολύ πιό ανθεκτική και σημερινή ως πνεύμα και περιεχόμενο από το ¨Η εργατική τάξη πάει στον Παράδεισο", που είχα δει λίγο πιο πριν..
Εκείνο, όμως, που "είδα" και με έκανε να περάσω ακόμα πιό θαυμάσια είναι πως μαλλον πρέπει να τη μελετησε ή να του χρησίμεψε ως πρότυπο ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ ο ΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ για το "ΜΙΑ ΤΡΕΛΗ, ΤΡΕΛΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ"
Αυτό ακριβώς έχει κάνει ο Κάπρα κι αυτη είναι η ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ του: Τον τόνο, τον ΕΝΙΑΙΟ τόνο, σε όλους τους ηθοποιούς, να παίξουν τους χαρακτήρες τους με δόση ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ. Και τους έχει συντονίσει κι όλοι μαζί φτιάχνουν αυτό το παράταιρο σύνολο .
Στο δε ρόλο της ΣΠΡΙΝΓΚ ΜΠΑΫΝΓΚΤΟΝ , που παιζει τη μητέρα κι είναι η μόνη που προταθηκε για Οσκαρ β ρόλου, μεσα σε ένα εξαίρετο καστ συνόλου, βρίσκονται οι ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΗΣ "ΠΑΣΤΑ ΦΛΩΡΑ". Στου Κάπρα, ο ρόλος είναι πιο "σβησμένος", στου Δημόπουλου με την Αρώνη πιό εμφανής κι όλη αυτή η 80χρονη διαδρομή καταλήγει στην ΟΛΙΒΙΑ ΚΟΛΜΑΝ και στο ΟΣΚΑΡ της για τον ΛΑΝΘΙΜΟ.

Υπήρξε πριν από αυτή κιη ταινία "Ο άνδρας μου αλήτης" με ένα ρόλο ανάλογο της Αλις Μπράντυ αλλά η σκηνοθεσία δεν έχει να κάνει με το "παράλογο" της εργασίας του Κάπρα και με την ανάδειξη του ρόλου μέσα από ένα παράλογο" σύνολο. Αλλωστε, τέτοιες κωμικές ηρωίδες, σνομπ, "αλλούτερες" κλπ υπήρχαν και στο γαλλικό θέατρο,πολύ πριν από τη δεκαετία του 30

ΥΓ. Μια κι αναφερόμαστε στο "Μια τρελλή, τρελλή οικογένεια", ας αποκαλύψουμε εδώ και ποιά ήταν η ΠΡΩΤΗ "ΠΑΣΤΑ ΦΛΩΡΑ" πριν από την ΜΑΙΡΗ ΑΡΩΝΗ.

Ητν η ΜΙΡΑΝΤΑ!!! Το θεατρικό έργο των Ν.Τσιφόρου-Πολ. Βασιλειάδη είχε τίτλο "ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΚΛΗΡΟΥΣ" κι είχε ανεβαστεί το καλοκαίρι του 1964 στο θέατρο "Φλορίντα" από το θίασο ΒΙΛΜΑΣ ΚΥΡΟΥ. Η Βίλμα Κύρου έπαιζε τη Μίκα, ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΕΓΚΑΣ τον Ανδρέα (δηλαδη τον Αλεξανδράκη), ο ΔΗΜΟΣ ΣΤΑΡΕΝΙΟΣ τον Στέλιο (Παπαγιαννόπουλο) και την Πάστα Φλώρα την υποδυόταν η Μιράντα.

Ως θεατρικό δεν είχε καμιά επιτυχία, αν το πιάσουμε ως σκέτο κείμενο είναι μάλλον αδύναμο. Ο ΝΤΙΜΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΟΣ είναι που του έδωσε τη σουρεαλιστική υπόσταση, με την αρωγή του Φίνου στο να γίνει μια πλούσια για τα δεδομένα παραγωγή και με μια διανομή υπέρλαμπρη που θα στηριζε τη σηνοθετική αλα Κάπρα γραμμή του Δημόπουλου.

ΚΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Μου το είχε αποκαλύψει ο εκ των συγγραφέων του έργου Πολ Βασιλειάδης. Το έργο λοιπόν αυτοί οι συγγραφείς το είχαν παει στην Καρέζη για να το παίξει στο θέατρο και δεν της άρεσε. Ενα χρόνο μετά τους επισκέφτηκε και τους είπε "ετοιμάζω την πρώτη μου έγχρωμη ταινία και θα ήθελα αυτό το έργο. Ως θεατρικό δεν με ενδιέφερε , ως ταινία όμως νομίζω ότι μπορεί να γίνει πολύ καλή"

Προφανώς ο Δημόπουλος θα της είπε τις ιδέες του τι μπορούσε να γίνει ως ταινία κι ότι το θεατρικό θα ήταν απλώς ο καμβάς.

Σελίδα 3 από 136