Αυτό εδώ είναι το section που φτιάχτηκε ειδικά για τη βραδιά των Οσκαρ.
Η κατηγορία του ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ είναι και ταλαιπωρημένη και παρεξηγημένη. Διότι το τραγούδι κρίνεται με ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ σημασία κι αυτό κάποιοι αδυνατούν να το συλλάβουν.
Μια ταινία για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αναμενόταν από το Χόλυγουντ κι η αλήθεια είναι ότι την καθυστέρησαν αρκετά. Χρειάστηκε να προηγηθούν ταινίες για τον Νέλσον(α) Μαντέλα κι αυτό κάπου προκαλεί κι απορίες. Ενπάση περιπτώσει, έγινε η «Σέλμα»
Ο Α’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ, υστερεί, συχνά-πυκνά, έναντι του Α’ ανδρικού κι αυτό δεν είναι τωρινό, συμβαίνει από παλιά. Διότι δεν γράφονται για τις γυναίκες σενάρια και ρόλοι ,εφάμιλλα κι εφάμιλλοι, των ανδρικών. Είναι ένα μεγάλο ζήτημα που δεν είναι της παρούσης. Η φετινή χρονιά είναι μια τέτοια.
Τα περί β’ ρόλου τα είπαμε σε γενικές γραμμές στην ΑΝΑΛΥΣΗ 9 για τον Β΄ανδρικό. Επί της ουσίας διαφορές, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, δεν υπάρχουν. Θα τονίσουμε, όμως, και πάλι τη διαφορά των κριτηρίων ανάμεσα σε α’ ρόλο και σε β’, τη διαφορά δηλαδή στο ζητούμενο της βράβευσης.
Και μόνο το γεγονός ότι ο απόηχος των βραβείων BAFTA είναι αν «ανατρέπουν» τα προγνωστικά για τα Οσκαρ, ως ένα βαθμό δεν είναι και πολύ τιμητικό για την ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ. Η οποία, αντί να κοιτάξει τα δικά της δημιουργήματα, τα εγγλέζικα, τα μετατρέπει σε κατηγορία, κι επιδιώκει να έχει λόγο πάνω στα Οσκαρ που είναι διασημότερα από τα δικά της. Για την ίδια αυτό είναι το ζητούμενο και πολύ το χαίρεται.
Η «ΧΕΙΜΕΡΙΑ ΝΑΡΚΗ», που τιμήθηκε με τον «Χρυσό Φοίνικα» στο Φεστιβάλ Κανών του 2014, είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα του φεστιβαλικού κινηματογράφου και του σινεμά του auteur. Του σινεμά εκείνου που δίνει περισσότερη σημασία στο ποιός έκανε την ταινία παρά στην ίδια την ταινία.
Το καθοριστικό για τα Οσκαρ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ έκανε την επιλογή του που διαφέρει τόσο από πολλών κριτικών ενώσεων όσο κι από τις «Χρυσές Σφαίρες»…
Το μοντάζ είναι αγαπημένη και βασική κατηγορία. Όχι μόνο για τα Οσκαρ αλλά και για τον ίδιο τον Κινηματογράφο. Το μοντάζ είναι η ΡΑΧΟΚΟΚΑΛΙΑ της ταινίας και χωρίς αυτό δεν υπάρχει ταινία, δεν υπάρχει «αριστοτελικό» μέγεθος, παρά μόνο τραβηγμένα πλάνα. Το μοντάζ είναι αυτό που παίρνει τα πλάνα και τα κάνει την ταινία που βλέπουμε.
Ο Ηχος είναι μια πολύ πιο σύνθετη υπόθεση στο σύνολο που λέγεται ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ από ό, τι θεωρείτο πρωτοβάθμια στα χρόνια του χτες. Δεν είναι το «ΑΝ ακούω» αλλά το «ΤΙ ακούω».