Η Νο 3 , αγαπημένη μου κινηματογραφική κατηγορία , μετά το ΣΕΝΑΡΙΟ και το ΜΟΝΤΑΖ, είναι τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ, όπως το έχω δηλώσει πολλές φορές. Κι ο λόγος είναι πως μα αφήνει άναυδο το γεγονός ότι παίρνεις ένα σενάριο κι αρχίζεις να ντύνεις τους ανθρώπους. Τι να φοράνε στην κάθε σκηνή, στην κάθε κατάσταση…Κι όλα σε συνεννόηση με το σκηνοθέτη για το τι είδος πρόκειται και με τον υπεύθυνο σκηνογραφίας ο οποίος ορίζει το χρώμα της ταινίας. Είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που μου γεννούσαν από παιδί οι μοδίστρες και οι ράφτες, αυτοί κι αυτές, κυρίως αυτές, που έντυσαν ανθρώπους, γειτονιές, τάξεις, λαούς και χώρες, που φτιάχνουν την αισθητική της καθημερινότητας και της κουλτούρας κάθε λαού, που στην Ιταλία θα πας στη λαϊκή και θα βρείς την πελάτισσα μπροστα στα καφάσια να έχει πάει με ένα φουστανάκι, αλλά να έχει μια λεπτομέρεια πάνω και να την κάνει μια άλλη.. Αυτές κι αυτούς που έφαγαν τη ζωή τους με μια βελόνα χωρίς απολαβές, ειμή μόνο όσοι καταπιάστηκαν με την υψηλή ραπτική. Το βρίσκω άδικο για μια τεράστια καστα, για τους ΕΝΥΜΑΤΟΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ , τη φαντασία τους, την αισθητική τους και το πως έντυσαν τον κόσμο. Και θα τιμώ την Ντένη Βαχλιώτη που μου είπε πριν από δεκαετίες πολλές τη φράση-ορισμού του ρούχου «Το ρούχο είναι η κοινωνική μας φόρμα» Δίνω τις διαστασεις τις κοινωνικές όπως μου το ορίζει η ιταλική επιρροή μου επειδη μπαίνω στο ψητό κι ορίζω το πρίσμα, γυρω από τα κοστούμια.
Να δούμε αν και φέτος θα επαναληφθεί νίκη του καλλιτεχνικού επί του ψυχαγωγικού αναμενόμενου για λογαριασμό των παιδιων.
Ανανεώνουμε λιγάκι τα αφιερώματα κι αντί για «ανάλυση», πάμε σε «απολογισμό». Απολογισμός χρονιάς ανα κατηγορία.
Και την είδα δυο φορές. Κι ο λόγος που την αγάπησα ήταν ότι είδα ΣΕΝΑΡΙΟ, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά, ειδικά σε αυτές τις μικρές ανεξάρτητες ταινίες της εγχώριας παραγωγής που στο συγκεκριμένο και κεφαλαιώδες θέμα , παρουσιάζουν έλλειμμα. Εδώ έβλεπα τη γνώση και την κατάρτιση του ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΩΗ (το σενάριο συνυπογράφει η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΤΖΑΜΑΝΗ) και την εξ αυτού εκπορευόμενη σκηνοθεσία κι ένιωθα πληρότητα.
Οι πρώτες επισημάνσεις, αφορούν και σε σύνολο αλλά και σε επιμέρους ώστε να γίνει αντιληπτό από τους προχωρημένους φίλους που διαβάζουν pantimo.gr ότι τα σύνολα και τα επιμέρους είναι αλληλοεξαρτώμενα.
Κι αυτό, διότι έχουμε Ακαδημία κι οι Ακαδημίες είναι ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΕΣ, ΣΦΑΙΡΙΚΕΣ, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΕΣ. Μετρουν το επίτευγμα κι όχι το πρόσωπο. Σε σχέση με το γενικό και το μερικό, έχω να κάνω τις ακόλουθες επισημάσεις που ξεκινούν από αυτό τον Εργοκεντρισμό. Κι έχουν να κάνουν πρώτα, πρώτιστα, με το έργο. Με το σύνολο. Κι όλα τα επιμέρους με βαση το έργο ξεκινούν, και κρίνονται
Σε αυτή την καταχώρηση φιλοξενείται αποκλειστικά η ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΏΝ, για όποιον θελει να ανατρέχει, να συμβουλεύεται, να ενημερώνεται , να υπενθυμίζει στον εαυτό του τα ξεχασμένα του. Δεν υπάρχει συνοδευτικό κείμενο.
Κείμενο ΠΡΩΤΗΣ ΕΚΤΙΜΗΣΗΣ για τις ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ δημοσιεύεται στην παρακείμενη θέση στο PANTIMO.GR
Η απονομή θα γίνει στις 2 Μαρτίου 2025
Η ταινία αυτή που την υπογράφει σε σενάριο και σκηνοθεσία ο ηθοποιός ΤΖΕΣΕ ΑΪΖΕΝΜΠΕΡΓΚ, που παίζει και τον ένα εκ τω δύο κύριων ρόλων, ξεκινά με ένα ατού. Και το πρώτο ατού είναι το σενάριο. Ασχέτως αν ατου της ταινίας καταλήγει ο συνερμηνευτής ΚΙΕΡΑΝ ΚΑΛΚΙΝ
Απλά, αλλάζει η προσέγγιση του είδους που λέγεται «τρόμος», από την άλλη κρατεί πάντα τα ίσα ο μόνιμος, κοινός παρονομαστής που είναι ο ρομαντισμός. Απλά κι εδώ, όπως ο τρόμος έτσι κι ο ρομαντισμός διαφέρει από εποχή σε εποχή και προσεγγίζεται διαφορετικά
Εξαιρετική ταινία «κατασταλάγματος» είναι το «Queer» για τον σκηνοθέτη ΛΟΥΚΑ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΙΙΝΟ.
Εργο προβληματισμού, ερωτημάτων και σκέψεων είναι το «ΝΑΧΤΛΑΝΤ» του Γερμανού συγγραφέα ΜΑΡΙΟΥΣ ΦΟΝ ΜΑΓΙΕΝΜΠΟΥΡΓΚ, που παίζεται στο θέατρο «Αποθήκη», στου Ψυρρή, σε σκηνοθεσία ΝΙΚΟΡΕΣΤΗ ΧΑΝΙΩΤΑΚΗ με πολύ καλό θίασο-θα τους αναφέρω στην ωρα τους