Η ΛΙΝΤΑ ΜΠΑΑΡΟΒΑ ήταν η μεγαλύτερη σταρ του προπολεμικού τσεχοσλοβάκικου κινηματογράφου , ΥΠΑΡΚΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ εννοείται, η οποία πήγε στη Γερμανία για διεθνή καριέρα κι εκεί κατέληξε ερωμένη του Γκαίμπελς.
Είναι καταπληκτικό αυτό που συμβαίνει με κάποια μέρη του κόσμου, τα οποία μπορούν να φτιάχνουν ένα ασφαλές πλαίσιο- ντεκόρ ώστε να περιθάλψουν με τον πιο φιλόξενο τρόπο μια ιστορία. Η ΤΟΣΚΑΝΗ (κι η μαμά της, η ΙΤΑΛΙΑ) είναι ένα από αυτά.
Βάζω στον τίτλο της κριτικής για αυτή την ΙΣΠΑΝΙΚΗ ταινία το διαχωρισμό των εννοιών και των ειδών επειδή επικρατεί μία σχετική σύγχυση πάνω στα είδη και στους προσδιορισμούς τους.
Είναι το καλύτερο της θερινής σαιζόν, για την ώρα, κι αν βάλουμε ως δεύτερο «ΤΟ ΚΟΛΠΟ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ», έστω και με αρκετή διαφορά μεταξύ τους, τότε, μπορούμε να πούμε ότι το καλοκαίρι του 2020, η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ, ως κινηματογραφία είναι που παίρνει κεφάλι και βγαίνει μπροστά από τις άλλες θερινές πελάτισσες ήτοι ΓΑΛΛΙΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ, ΙΤΑΛΙΑ. Κι ως γκάμα ειδών, κι ως φρεσκάδα
Τρεις φίλοι, μέσα σε ένα διαμέρισμα, κάτι σαν τους…. «Νταντάδες» του Γιώργου Σκούρτη, συνομιλούν…
Η κωμωδία με το trailer και …με όσα γράφτηκαν, κάπου μας ξεγελάει, ως κωμωδία καλοκαιριού και τι ακριβώς είναι. Μόνο που δεν πρόκειται για κάποια φάρσα τύπου «Διακοπές στην Ιμπιζα» και άλλα τέτοια ούτε για κανένα νοσταλγικό με παλιά καλοκαίρια κι άφθονο ρετρό.
Διαφέρει απολύτως από τις άλλες γαλλικές που έχουν βγει κατά τη φετινή, θερινή περίοδο. Κι ο λόγος είναι πως ναι μεν γαλλική αλλά στην ουσία τυνησιακή! Όχι κινηματογραφικά, πως και καλά η Τυνησία παράγει καλύτερο σινεμά από τη Γαλλία αλλά ως ύφος κι ως περιεχόμενο
Τίτλος και ταινία αναφέρονται στην ημερομηνία της σφαγής 70 νεαρών ατόμων, στο νησάκι Ουτόγια της Νορβηγίας όπου έξαλλος εθνικιστής εισέβαλλε σε κατασκήνωση και σκότωσε ως ένδειξη διαμαρτυρίας και τσαντίλας για την «εφεκτικότητα» της νορβηγικής κυβέρνησης προς αλλόχρωμους κι αλλοεθνείς. Συνέβη στις 22 Ιουλίου του 2011. Αυτό είναι το γεγονός.
Ως ΘΕΑΤΗΣ (τονίζω το «Θεατής»,εξού και τα κεφαλαία γράμματα) είμαι Οπαδός του Δράματος. Στην Κωμωδία , ως ΘΕΑΤΗΣ πάντα, είμαι πολύ δύσκολος. Από την άλλη, όμως, είμαι κριτικός κι η οφειλή μου είναι άλλη. Κι έχω καταλήξει ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΣ του είδους που λέγεται ΚΩΜΩΔΙΑ επειδή οι περισσότεροι την υποτιμούν, στον ΕΝΕΣΤΩΤΑ της την διασύρουν και κάποιες εξ αυτών τις «ανακαλύπτουν» μετά από καμιά 50αριά χρόνια, όταν «το αδίκημα έχει παραγραφεί».
Εχουμε δει πολλά θρίλερ με στοιχειωμένα σπίτια και με ανθρώπους που παγιδεύονται σε αυτά. Από αυτή την άποψη, το ισπανικό τούτο φιλμ δεν λέει κάτι καινούργιο ως προς το θέμα, ως προς την υπόθεση. Υπάρχουν, όμως, κάποια στοιχεία που κάνουν τη διαφορά και τελικώς το έργο από κοινότοπο μεταβάλλεται σε συναρπαστικό. Τουλάχιστον όσο διαρκεί η παρακολούθηση.