Στο φετινό λοιπόν προτάσσω τον τιτλο «ΤΗΕ SUBSTANCE». Είναι ο κυρίαρχος του πολιτεύματος κι αυτος καθόρισε τις λιστες
Τι εννοω από αυτά που έχω σπουδάσει εκεί; Ότι είναι έργο πολύ τολμηρό, που σόκαρε και στη συνέχεια εκτιμήθηκε. Με βάση αυτό ξεκίνησε η αξονική τομογραφία του. Το περιεχόμενο του ρώτα και στη συνέχεια η ηθοποιός την οποία διάλεξαν για να παίξει αυτό το ρόλο, της μεσόκοπης απένανι στο ελιξίριο νεότητας. Διάλεξαν μια σταρ που τα τελευταία αρκετά χρόνια ήταν εκτός των τειχών, και την έφεραν στο προσκήνιο να αναλάβει το ρόλο. Η ΝΤΕΜΙ ΜΟΥΡ είπε το ναι κι η ταινία αρχισε να δουλεύει το περιεχόμενο της, πάνω της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καταλήξουμε σε ένα star performance, πρώτου μεγέθους που είχε καιρο να παρουσιαστεί. Ισως από τον καιρό της Ελίζαμπεθ Τέιλορ; Τι είναι το star performance, που συνήθως επιβραβεύεται όταν ο σταρ έχει διανύσει τα μίλια του. Είναι ο ρόλος εκείνος με το έργο εκείνο που έρχεται να του προσδώσει πράγματα τα οποία καλλιεργούν επι τα βελτίω την εικόνα, τη γεμίζουν περιεχόμενο, δουλεύουν όλοι προς αυτή την κατεύθυνση κι εδώ φυσικά, δεν δούλεψαν απλως για να βγει όμορφη η Ντεμι Μουρ. Δουλεψαν διττι καλύτερη εκπροσώπηση του περιεχομένυ τους από αυτό της Ντεμι Μουρ δεν θα υπήρχε. Η σκηνοθετης-σεναρογράφος, γυναίκα άλλωστε κι αυτή, η ΚΟΡΑΛΙ ΦΑΡΖΕΑΤ, δούλεψε το περιεχομενο της πάνω στο περιεχόμενο της Μουρ κι έφτιαξε ένα τολμηρό, προκλητικό έργο που το εισέπραξε η πρωταγωνίστρια με ένα θριαμβευτικό come back. Και με αναγνωριση κι από Φεστιβαλ κι από Ευρωπαϊκά Βραβεία που απο του χρόνου θα είναι κι επίσημα στο προ-οσκαρικό γίγνεσθαι κι ήδη φετος έχουν αισθητή παρουσία στις υποψηφιότητες των Oscar αρχίζοντας από την «Εμίλια Πέρεζ», , κι έτσι βέβαια πήρε κι η σκηνοθέτης τη δική της υποψηφιότητα κι όλο αυτό που δεν φαινόταν εκ πρώτης όψεως ως εργο τέτοιας προοπτικής, ήρθε και καθορισε τις εξελίξεις.
Κι πρώτον ως star performance. Η ιδιαιτεροτητα του έργου και του περιεχομένου της Μουρ, πέταξε εκτός, τις άλλες σταρ που διεκδικούσαν την αναγνωριση τους μέσω star performance, την Αντζελίνα Τζολί που τον εμπλουτισμό του δικού της σταρ εαυτού ως «Μαρία» τον βρήκαν τα «τσακαλια»της Ακαδημίας λιγότερο σημαντικό από τον εμπλουτισμό της Μουρ και φυσικά τη Νικόλ Κιντμαν που έπαιζε κι εκείνη με τολμηρό ανάλογο με της Μουρ αλλά δεν κατάφερε να κάνει μια δική της «ωραία της ημερας» κι ας ήταν από εκεί οι καταβολές. Οι συγκρίσεις ειτε ως σταρ είτε ως συγγένειες ειδων με το «Substance» , τις πέταξαν έξω. Οπότε μένει ως βασική αντίπαλος -διότι καταλαβαίνετε ότι πλέον η Μουρ πηγαίνει και με την ώθηση να το σηκώσει, -η Κάρλα Σοφία Γκασκόν από την «Εμίλια Πέρεζ» κι εδώ τωρα θα παιχθεί άλλο. Ποιο; ότι στο «γκλομπάλ» της Ακαδημίας των τελευταίων δεκαετιών, έρχεται το γαλλικό φιλμ του Ζακ Οντιαρ με μια δικη του τολμηρη πρόταση, τολμηρη κι ως περιεχόμενο , τολμηρη κι ως κινηματογραφική παρέμβαση στην πρόσμειξη ειδών, να πάρει τις 13 υποψηφιότητες και να βγαινει αρχηγικά. Το star performance της Μουρ θα έρθει αντιμέτωπο με το νέο είδος που γεννιέται, που ελευθερώνεται κι ωριμάζει μεσα στην κοινωνια και προχωρεί δυναμικά και στην κινηματογραφο,, στη διεμφυλική πρωταγωνίστρια και ηρωίδα, στο άνοιγμα που γίνεται, όπου πλέον ανοίγει η βεντάλια, θα έρθουν νεοι ηθοποιοί με διεμφυλική προέλευση και θα φέρουν μαζί τους και ρόλους αφού θα έχουν να πουν καινούργιες ιστορίες, τις δικές τους, , διευρύνοντας κι άλλο τα όρια της δραματουργίας. Όπως είχε γίνει με τους κωφαλαλους. Οι οποίοι μπήκαν, έγιναν ταινίες πάνω τους, μετρησαν και δυο Οσκαρ ηθοποιίας για νέου τυπου ρόλους.
Φυσικά, σε κάθε κατηγορία υπάρχουν πέντε κι οι επισημάνσεις αυτές δεν ξέρουμε αν θα είναι ιδιες και την βραδιά των βραβείων η θα μείνουν τωρα στην πρώτη εξέταση των υποψηφιοτήτων.
Διότι δεν ξέρουμε τι κάνει κι αυτή η Βραζιλιάνα η Φερναντα Τόρες κι αν θα είναι αυτή πού θα μορούσε να ακυρώσει τις άλλες δυο αν κι είναι δύσκολο να μην κερδισει ένας από τους δυο πόλους που εκπροσωπούνται από την Γκασκόν και τη Μουρ.
Βεβαια, στο β’ γυναικείο ρόλο η Ζόε Σαλντανα, πάλι στην «Πέρεζ», ξεκινά σε βαση καθαρα ερμηνευτική κι ότι μέσα από κει μπορεί να δωσεει στην ταινία αυτό που θα αφαιρέσει από την Γκασκόν η Μουρ-αν το αφαιρέσει.
Σημειώνω την υποψηφιοτητα στο Μοντάζ της ταινίας « The brutalist» Το Σωματείο των πολλών , με μια δόση συντεχνιακού κριτηρίου ,το είχε αποκλείσει. Η Ακαδημία των εκλεκτών το περιέλαβε στα πλαίσια ενός μαθήματος που λέγεται «ΜΟΝΤΑΖ ΣΕ ΤΑΙΝΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ». Επειδή πολλοί θεωρουν τη μεγαλη διάρκεια υποχρεωτικά ως ξεχείλωμα. Οχι, είναι απλώς μεγαλη διάρκεια, το είχαν κάνει οι Μοντερ της Ακαδημίας και στα δυο πολύωρα φιλμ του Σκορσέζε, τον «Ιρλανδό» και το «Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού» που αν κα 4ωρα πήραν αναγνωριση υποψηφιοτητας στο μοντάζ.
Στη Διεθνή Ταινία πλάι στην «Πέρεζ» και το «I’m still here» της Φερναντα Τόρενς, εκτός απ΄τη σταθερή πια Δανία και την «ιρανική» της Γερμανίας αξίζει να σημειωθεί η Πέμπτη θεση, που πήγε σε κινούμενο σχεδιο από χωρα μικρή, την Λετονία, το «Flow» κι έδωσε την πρωτη Διεθνη υποψηφιότητα στη χώρα, ένα κινούμενο σχεδιο σχεδόν χωρίς κείμενο, το οποίο έρχεται επίσης από τα Ευρωπαϊκά όπου εκεί το χρυσώσαμε ως κινούμενο σχέδιο, οι εν Αμερική ακαδημαϊκοι αδελφοί (με πολλά κοινά μέλη αναμεσα στις δύο Ακαδημίες), του έδωσαν και την τιμητική βίζα να μπει στη Διεθνη Ταινία αφήνονατς απέξω άλλα κι άλλα.
Στον Α’ Ανδρικό η επισήμανση είναι ο ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΣΤΑΝ, ο οποίος άφησε απέξω, μεταξύ άλλων, και τον Ντάνιελ Κραιγκ στο «Queer»,για τη μεγαλη υπέρβαση για το ρόλο του όχι στο φιλμ που του χαρισε «Χρυσή Σφαίρα» αλλά για το «Apprendice» στο οποίο παίζει τον ανθρωπο πουτον μισει το Χόλυγουντ κι άλλο τόσο το μισει κι εκείνος, τον Ντοναλντ Τραμπ. Ο οποίος όμως με την ερμηνεία του τον υποσκάπτει χωρίς όμως να τον καρικατουροποιεί, δειχνει τη διαδρομή και την εκπαιδευση ενός αποφασισμένου κι είναι ενδιαφερουν ότι προτειναν στο β’ ρόλο και τον «μένοτρα του, που τον παίζει ο ΤΖΕΡΕΜΥ ΣΤΡΟΝΓΚ, και που μονο που τον βλέπεις παγώνεις αλλά και το πως δούλεψαν οι δύο ηθοποιοί αυτή την ιδιατερη σχεση που περιλαμβάνει όλα τα ακραία συναισθήματα, με διαφορετικούς τρόπους.
Στο β’ γυααικείο η αναγνωριση της Ιζαμπελα Ροσελίνι με τις λίγες σκηνες και τους ελάχιστους διαλόγους στο «Κονκλάβιο» είναι εξαιρετική πιστοποίση κι ανακούφιση για τους θαυμαστες της αλλά τωρα απέναντι στη Σαλτάνα, στις φωνητικές καταρχάς , ικανότητες της ΑρΙΑΝΑ ΓΚΡΑΝΤΕ στο «Wicked» κι αυτης της ΜΟΝΙΚΑ ΜΠΑΡΜΠΑΡΟ που παίζει την Τζοαν Μπαέζ στο «Completely unknown» σαν τη δική μας Κλελια Ρένεση -Καιτη Γκρεϋ στο «Υπαρχω» (θα πορούσε άνετα…), κανουν τους θαυμαστές της Ροσελίνι να αγωνιούν.
Η «ANORA» επιβλήθηκε σε όλες τις μεγάλες κατηγορίες κι έτσι μετα τον Χρυσό Φοίνικα, φιγουράρει και στην καλύτερη ταινία και στη σκηνοθεσία και στο σεναριο, κι η πρωταγωνιστρια ΜΙΚΥ ΜΑΝΤΙΣΟΝ αναγνωριστηκε, να δούμε βεβαια πως θα τα βγαλει πέρα με τις άλλες, κι ο ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ-ΡΩΣΟΣ Γιούρα Μπορίσωφ αλλά και το μονταζ, αυτό το μοντάζ.
Καλά νεα και για το μιούζικαλ αλλά χωρίς σκηνοθεσία ούτε και σεναριακή διασκευή,ερμηνευτικα όμως κι αισθητικά πολύ καλά, για το «WICKED» ο λόγος.
Χωρίς σκηνοθεσία και το «ΚΟΝΚΛΑΒΙΟ», ενώ παίζει σε όλες τις μεγαλες κατηγορίες, ό,τι είχε γίνει και με το «Ουδέν νεωτερον από το δυτικόν μέτωπον» του ίδιου σκηνοθέτη, του Γερμανού Εντβαρντ Μπέργκερ, σαν να μην του βρίσκουν σκηνοθετικά εκείνο το στοιχείο κι ότι τα επιτεύγματα ξεκινούν από καλούς συνεργάτες που εκείνος φυσικά διευθυνει , αλλά…αυτό. Μέχρι εκεί. Οπότε πάει για το εκ διασκευης σενάριο..
Παρτε μια πρώτη γεύση για τον σχεδόν ενάμιση μήνα που ακολουθεί. Φετος θα τα κάνω κάπως διαφορετικά, τη χρειάζομαι κι εγω την ανανέωση, μη γίνει συνταγή διότι η συνταγή καταλήγει ψυχαναγκασμός. Και τοτε, με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται ούτε…ανταρτοπόλεμος.