Θα τολμούσα να πω ότι είναι από τις ξεχωριστές ταινίες που έχω δει στη φετινή σαιζόν, μία από τις δύο- τρεις καλύτερες. Και να σκεφτείτε ότι δεν είμαι θαυμαστής του συνόλου των ταινιών του ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΟΖΟΝ. Ευτυχώς, όμως, δεν είμαι κι οπαδός της θεωρίας του auteur.
Περίεργα συναισθήματα μου γέννησε η ταινία αυτή του ΖΑΝΓΚ ΓΙΜΟΥ, που τον εκτιμώ πολύ ως σκηνοθέτη κι ως ανήσυχη φύση, που ξέρει να φτιάχνει σινεμά υψηλής μαεστρίας και συγχρόνως να έχει έλθει πολλές φορές σε σύγκρουση με τις επίσημες αρχές της Κίνας, για τα «απαγορευμένα» θέματα που άγγιζε.
Το ταξίδι ξεκίνησε πολύ «κινηματογραφικά». Με νυχτερινή πτήση- μεταμεσονύκτια!- για Μόσχα.
Αυτό αισθανόμουν από τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας και ειλικρινά ΖΗΛΕΨΑ που δεν βρισκόμουν στην ηλικία στην οποία πραγματικά απευθύνεται. Και σκέφτηκα πως αν ήμουν μικρός κι έβλεπα αυτή την ταινία και μετά διάβαζα για αυτήν τίποτε «ξινίλες», ειλικρινά σας μιλάω, θα γινόμουν "κριτικός" όταν θα μεγάλωνα, για να ... "εκδικηθώ"
Ο ΠΕΔΡΟ ΑΛΜΟΔΟΒΑΡ είναι ΕΔΩ, είναι ΑΚΜΑΙΟΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ, ΕΥΦΑΝΤΑΣΤΟΣ, ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ και πληροφορηθήκαμε ότι η ΙΣΠΑΝΙΑ επέλεξε την «ΧΟΥΛΙΕΤΑ» να την εκπροσωπήσει και στα ΟΣΚΑΡ .
Με σχετική καθυστέρηση γράφω για την ταινία διότι η έξοδος της στις αίθουσες συνέπεσε με το ταξίδι μου στην Κούβα κι όταν επέστρεψα βρισκόταν ήδη στη δεύτερη εβδομάδα της… Κι όταν την είδα, έμεινα ενεός- που λένε.. Αφωνος!
Δεν ξέρω πόσο καιρό θα μας πάρει, από πλευράς αριθμού κειμένων εννοώ, για να πούμε όλα αυτά που είδα , έζησα κι ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ (το τονίζω το ρήμα) στην Κούβα. Διότι το ρήμα «ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ» είναι ίσως το πιο κυρίαρχο από όσα με συνοδεύουν μετά την 18ήμερη παραμονή μου εκεί.
Θα μπορούσα να έδινα και τον τίτλο «ΩΡΙΜΑΝΣΕΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ». Μια κι είχα αναφερθεί περί «ωρίμανσης» στην περίπτωση του Κριστιάν Μουντζίου με την «Αποφοίτηση». Ο Παρκ Τσαν Γουκ όμως είναι «άλλη» περίπτωση κι η «ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ» άλλου επιπέδου ταινία!
Με εξέπληξε ευχάριστα η καινούργια ταινία του Ρουμάνου σκηνοθέτη ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΜΟΥΝΤΖΙΟΥ, του οποίου, οφείλω να ομολογήσω με κάθε ειλικρίνεια πως δεν υπήρξα ως τώρα «προσκυνητής», ούτε στο «4 μήνες, 3 βδομάδες, 2 μέρες»
Με την ταινία αυτή του ΣΥΝΤΝΕΥ ΛΙΟΥΜΕΤ είχε εγκαινιαστεί επισήμως η καλλιτεχνική αίθουσα, ως θεσμός, στην Ελλάδα. Με αυτή την ταινία είχε ανοίξει τις πύλες του το «Studio», έτος 1967, στην εβδομάδα που περιλάμβανε την αργία της 28ης Οκτωβρίου!!