Με εξέπληξε ευχάριστα η καινούργια ταινία του Ρουμάνου σκηνοθέτη ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΜΟΥΝΤΖΙΟΥ, του οποίου, οφείλω να ομολογήσω με κάθε ειλικρίνεια πως δεν υπήρξα ως τώρα «προσκυνητής», ούτε στο «4 μήνες, 3 βδομάδες, 2 μέρες»
Με την ταινία αυτή του ΣΥΝΤΝΕΥ ΛΙΟΥΜΕΤ είχε εγκαινιαστεί επισήμως η καλλιτεχνική αίθουσα, ως θεσμός, στην Ελλάδα. Με αυτή την ταινία είχε ανοίξει τις πύλες του το «Studio», έτος 1967, στην εβδομάδα που περιλάμβανε την αργία της 28ης Οκτωβρίου!!
Αυτό είναι και τίποτε άλλο. Για όποιον , όμως, πηγαίνει σινεμά με αυτό τον σκοπό η αποστολή ολοκληρώνεται.
Επανέρχομαι με τη λέξη «πιστευτό» επειδή τη χρησιμοποίησα και για άλλο θρίλερ των ημερών, τον «Συγγραφέα» σχετικά με το πώς η λέξη λειτουργεί
Δεν είναι το «είδος» μου αλλά περισσότερο θυμώνω με αυτούς που κατασκευάζουν «auteurs» και ΗΔΟΝΙΚΟΤΑΤΑ στη συνέχεια απολαμβάνουν να τους ρίχνουν στα Τάρταρα παρά με την ταινία η οποία ….. αλλά θα τα πω ευθύς αμέσως
Ως υποδειγματικό ή έστω απολαυστικό αστυνομικό προβάλλεται το γαλλικό φιλμ «Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ» του σκηνοθέτη ΓΙΑΝ ΓΚΟΖΛΑΝ ο οποίος συμμετέχει και στο σενάριο. Όμως στο τέλος σε αφήνει με ένα τεράστιο «ΟΜΩΣ». Για τους λόγους που θα συζητήσω αμέσως τώρα.
Επαναφέρω την κριτική που έγραψα το καλοκαίρι όταν επανακυκλοφόρησε στους κινηματογράφους "ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΥΔΕΣ". Και σας παραπέμπω στην ενότητα «Κριτικές» του PANTIMO.GR
Η ταινία είναι γαλλική.
Φτιαγμένη , όμως, όχι από οποιονδήποτε Γάλλο, καλό ή κακό, μα από τον ΠΩΛ ΒΕΡΧΟΦΕΝ. Ο οποίος αποφάσισε να στραφεί και προς τη Γαλλία, δεν ξέρουμε για ποιους λόγους, πάντως τον ωφέλησε. Το «ELLE» μας τον επαναφέρει όπως τον γνωρίσαμε κι όπως τον αγαπήσαμε όσοι τον αγαπάμε.
Πολλά ιταλικά φιλμ βλέπω φέτος στα προκριματικά των ΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ, όπως επίσης και το ότι κάτι πάει να κινηθεί στην Ελλάδα με εισαγωγές ιταλικών ταινιών- ίδωμεν
Πολλά ιταλικά φιλμ βλέπω φέτος στα προκριματικά των ΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ, όπως επίσης και το ότι κάτι πάει να κινηθεί στην Ελλάδα με εισαγωγές ιταλικών ταινιών- ίδωμεν