Περισσότερο από το να γράψω για την ίδια την ταινία, με απασχόλησε το να προσπαθήσω να ανακαλύψω τα αίτια που αυτή η ταινία του ΣΤΗΒΕΝ ΦΡΗΑΡΣ προσπεράστηκε σαν να μην υπήρξε, τόσο από Οσκαρ όσο κι από το κοινό- αφήνω τις βαθμολογήσεις του IMDB που επηρεάζουν μια μεγάλη μερίδα κυρίως απληροφόρητου κοινού και το βαθμολόγησαν εξαιρετικά χαμηλά. Πως μπορεί να αποτυγχάνει μια ταινία που τα διαθέτει όλα κι είναι αντικειμενικά άψογη;
Μετά τα βραβεία της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ Ακαδημίας Κινηματογράφου, νομίζω ότι καλά αρχίσαμε κοιτάζοντας προς τα επόμενα. Το «SUNTAN» του ΑΡΓΥΡΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ σε σενάριο του ίδιου και του ΣΥΛΛΑ ΤΖΟΥΜΕΡΚΑ είναι πολύ καλή περίπτωση κι εκτός των άλλων διαθέτει και μια ΜΕΓΑΛΗ πρωταγωνιστική ερμηνεία από τον ΜΑΚΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.
Κάποτε, στην δεκαετία ’60 ΚΥΡΙΩΣ, υπήρχαν θρίλερ με …. νιονιό. Τότε δεν τα αποκαλούσαν ακόμα έτσι, τα έλεγαν «αστυνομικά» ή «μυστηρίου» ή «αγωνίας» κλπ. Υπήρχαν κι ωραία κατασκοπικά τότε. Σήμερα, πολλά εξ εκείνων ( μην πω τα περισσότερα..) έχουν ξεχαστεί. Ένα από αυτά είναι η «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ» που γυρίστηκε από τον ΤΖ.ΛΙ ΤΟΜΣΟΝ με ερμηνευτές τον ΜΑΞΙΜΙΛΙΑΝ ΣΕΛ, την ΣΑΜΑΝΘΑ ΕΓΚΑΡ και την ΙΝΓΚΡΙΝΤ ΤΟΥΛΙΝ. Μαυρόασπρο..
Πολύ ταλαιπωρημένος όρος αυτός περί «έργων Τέχνης», ειδικά στον κινηματογράφο. Καταρχάς, ο κινηματογράφος είναι ΤΕΧΝΗ έτσι κι αλλιώς, και κάθε έργο του είναι ή καλό ή μέτριο ή κακό δείγμα αυτής της Τέχνης. Όμως, υπάρχουν κι έργα που γίνονται πραγματικά όχι για κάποιο ειδικό σκοπό που τα ορίζει ως «καλλιτεχνικά» αλλά ΑΠΟ κάποια ειδική ανάγκη. Τότε, αυτά τα έργα αυτονομούνται και σφετερίζονται δικαίως τον όρο «Τέχνη». Τέτοια περιπτωσάρα είναι αυτό το φιλμ του Κολομβιανού ΣΙΡΟ ΓΚΙΕΡΑ(ούτε «Θίρο», διότι δεν είναι Καστιλιάνος, ούτε Γκουέρα διότι δεν είναι Ιταλός), που ήταν υποψήφιο (δηλαδή στην πεντάδα- όχι απλώς υποβολή από τη χώρα του) για το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Διαβάζεις την υπόθεση και σου λέει πως το 1955, το ταριχευμένο πτώμα της Εβίτα Περόν, εξαφανίστηκε, πως οι κινηματίες κι οι πραξικοπηματίες και λοιποί που ακολούθησαν την ιδιότυπη δικτατορία του Περόν, θέλησαν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος από τη λαοπρόβλητη Εβίτα , ότι κάποια στιγμή το «πτώμα» εντοπίστηκε στο Βατικανό και τελικώς επέστρεψε στη χώρα με τιμές μόλις το 1974 για να θαφτεί σαν να επρόκειτο όχι για Πρώτη Κυρία αλλά για .. Βασίλισσα. Το διαβάζεις και λες «ωραίο μου φαίνεται»
… Και ξαφνικά, στον έβδομο χρόνο τους τα βραβεία της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ απέκτησαν όνομα: ΒΡΑΒΕΙΑ IRIS. Πλέον έτσι θα τα αποκαλούμε. Κι ω του θαύματος, η 7η τελετή απονομής δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τις προηγούμενες. Για πρώτη φορά, εκδήλωση γύρω από το ελληνικό σινεμά δεν έπασχε από ΜΙΖΕΡΙΑ, την αρρώστια που ταλάνιζε χρόνια αυτό τον χώρο.
Το concept, η συνταγή- να το πούμε έτσι, είναι παλιά. Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο. Στη δική μου παιδική ηλικία υπήρχε το «Ζορρό εναντίον Μασίστα», στην πιο παλιά, πριν γεννηθώ, υπήρχαν περιπτώσεις του τύπου «Ο Αμποτ κι ο Κοστέλο συναντούν τον Αόρατο Ανθρωπο». Μόνο που εκείνα, είχαν πλάκα.
ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ! Επρεπε να είχε γίνει από καιρό, καθυστέρησε αλλά ΧΑΛΑΛΙ. Νικητής ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΗΣ για το «ΤΕΤΑΡΤΗ 04.45»
Ελληνο-γερμανική συμπαραγωγή, κυρίως γερμανική από πλευράς σκηνοθέτη ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΤΣΟΥΜΠΕΡΤ και σεναριογράφων, δίνει μια καλή εικόνα και μια καλή προοπτική περί ελληνο-ευρωπαικών συμπαραγωγών για τις οποίες θεωρητικά δηλώνω ΥΠΕΡ.
O χαρακτηρισμός «Too British» θα αρκούσε για να τα δικαιολογήσει όλα μέσα στο φιλμ θετικά, να τα δικαιολογήσει κι αρνητικά. Η πρώτη περίπτωση , η θετική, θα εκθείαζε το βρετανικό χιούμορ, το βρετανικό θέατρο, τη βρετανική νοοτροπία. Η δεύτερη, η αρνητική θα έλεγε «τι να κάνουμε; Έτσι είναι οι Εγγλέζοι». Οπότε , και το αρνητικό, θα κατέληγε θετικό. Αυτό κι αν είναι … TOO BRITISH