Εχω μιλήσει πολλές φορές για τη μέση καλή ταινία που λείπει στις μέρες μας και πως αυτή είναι που λειτουργεί ως στυλοβάτης των κινηματογράφων , αυτή είναι που κρατά ζωντανά τα σινεμά με διαρκές πρόγραμμα. Όμως, στη λεγόμενη «μέση καλή ταινία» συναντάμε συχνά και τη μέση αδικημένη ταινία. Κι είναι τελικώς αναπόφευκτο. Τέτοια ταινία είναι το «Θυσιάζοντας ένα πιόνι»
Πάνω στον σταρ επικεντρώνεται η δημοσιότητα της ταινίας, όχι όμως κι η ταινία. Ισως γι αυτό έπιασαν από νωρίς δουλειά οι publicity managers πως «ο Τζώνυ Ντεπ δεν θέλει το Οσκαρ κι ότι η υποψηφιότητα του είναι αρκετή»!!!!!
Από τις ευχάριστες φετινές εκπλήξεις η συμμετοχή της Αυστρίας με αυτή την ταινία την οποία, μάλιστα, επέλεξε η χώρα ως επίσημη εκπροσώπηση και για το ΟΣΚΑΡ του 2016. Ένα από τα καλύτερα «art -house thriller» , που έχω δει- αν μπορεί να υπάρξει και τέτοιος όρος…
Δεν έχει πολλούς GRANDMASTERS το σημερινό σινεμά . Ο ΠΑΟΛΟ ΣΟΡΕΝΤΙΝΟ είναι ένας εκ των λίγων υπαρχόντων της εποχής. Γι αυτό και χρειάζεται λίγη προσοχή παραπάνω είτε στους χαρακτηρισμούς είτε στην κατανόηση του έργου του. Η «ΝΙΟΤΗ» κατατάσσεται στα καλά του έργα και προσθέτει ένα ακριβό πετραδάκι τόσο στη δική του φιλμογραφία όσο και στου κινηματογράφου εν γένει.
Και δεν είναι μόνο ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΝΤΕ ΝΙΡΟ αλλά κι η κομεντί της ΝΑΝΣΥ ΜΕΓΙΕΡΣ που βρίσκεται σε ένα κάποιο επίπεδο. Το «feel good movie» ως έννοια βρίσκει την άψογη εφαρμογή του.
Στις ταινίες που περνούν από την «εξεταστική» για να φτάσουν στις υποψηφιότητες των βραβείων της Ακαδημίας, ή να αποκλειστούν , είναι κι η ταινία του προέδρου μας, του ΒΙΜ ΒΕΝΤΕΡΣ. Η οποία ταινία βγήκε στα σινεμά της Αθήνας με την είσοδο του Αυγούστου και δεν ξέρω πόσοι την είδαν.
Η αναφορά πηγαίνει στον ΡΟΜΠΕΡΤ ΖΕΜΕΚΙΣ που χωρίς αυτόν…. Τι να λέμε τώρα. Μας παρέδωσε μια ταινία για την οποία το μόνο που οφείλουμε να του πούμε εμείς που πάμε σινεμά είναι ένα μεγάλο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»
Το έργο αυτό του ΒΑΡΔΟΥ το κατάτρεχε κατάρα, όπως έλεγαν οι παλιοί και το επαναλάμβαναν κι οι μεταγενέστεροι επί σειρά αιώνων. Οσοι το έπαιζαν αποτύγχαναν αν δεν τους τύχαιναν κι άλλου τύπου δεινά, ακόμα και θάνατοι.
To«και ναι και όχι» θα προσπαθήσω να το εξηγήσω παρακάτω στο κείμενο, το «μα χωρίς αυστηρότητα» οφείλεται στο γεγονός ότι είναι τίμια η ταινία.
Το πρόβλημα με τον ΡΙΝΤΛΕΗ ΣΚΟΤ , όπως και με τον ΜΑΙΚΛ ΜΑΝ και με μερικούς ακόμα (μην αραδιάζω τώρα ονόματα), το έχουν και το δημιουργούν εκείνοι που ασχολούνται μαζί τους. Τους χαρακτηρίζουν auteurs, μπερδεύονται με την έννοια «μεγάλος σκηνοθέτης» κι όταν πάνε να εφαρμόσουν την προκρούστεια λογική τους πάνω στις ταινίες ξαναμπερδεύονται και τότε τους «θάβουν». Ενώ αν κοίταζαν απευθείας τις ταινίες…..