Η ιστορία, που είναι και το βασικό «ατού» της ταινίας είναι απολύτως ανθρωποκεντρική. Θα μπορούσε μάλιστα να πει κανείς ότι πρόκειται για δραματική ιστορία μιάς ανθρώπινης μικρής κοινωνίας που με αφορμή ένα γεγονός τυχαίο, αποκαλύπτονται πολλά. Και συνδέονται πολλοί.

Το «τυχαίο» γεγονός ξεκίναγε από το ότι μια παντρεμένη γυναίκα έπαιρνε σε τακτά διαστήματα μια ανθοδέσμη από άγνωστο αποστολέα. Και μια μέρα εντελώς απότομα, αυτή η «αποστολή» σταμάτησε. Τι συνέβη και ποιος ήταν ο αποστολέας;

Από αυτό το σημείο ξετυλίγεται ένα «κουβάρι», που μας φέρνει ενώπιον μιάς καλοπλεγμένης δραματικής ιστορίας, με πολύ καλό γράψιμο, πολύ καλό σενάριο δηλαδή και με σκηνοθεσία των αγνώστων σε μας ΧON ΓΚΑΡΑΝΙΟ και ΧΟΣΕ ΜΑΡΙ ΓΚΟΕΝΑΓΙΑ (παντελώς άγνωστοι μας είναι στο σύνολο τους κι οι θαυμάσιοι ηθοποιοί της ταινίας οπότε δεν ωφελεί να αραδιάζουμε ονόματα σαν να ήταν κατάλογος…) που σκοπό έχει την εκ του σύνεγγυς παρακολούθηση αυτής της ιστορίας και  του ξετυλίγματος των ανθρώπινων χαρακτήρων που κι αυτοί στο σύνολο τους είναι αξιολάτρευτοι.

Ηταν από τις ταινίες της ξενόγλωσσης οσκαρικής εσοδείας που μου άρεσαν πολύ και θα την ήθελα να είναι μέσα στις πέντε. Καταλάβαινα, βέβαια, ότι όλο αυτό που περιγράφει το φιλμ είναι κάτι καθαρώς «προσωπικό», οπότε θα ψάξουν για πράγματα με μεγαλύτερη καθολικότητα κι αποδέχτηκα για τον εαυτό μου το ρόλο του μειοψηφούντος (δεν θα ήταν δα κι η πρώτη φορά) .

Όμως, εδώ έχω μια ένσταση ως προς το συγκεκριμένο φιλμ, προσπερνώ την πεντάδα του Οσκαρ και στέκομαι στο έργο αυτό καθαυτό που είναι κι αυτό το οποίο εξετάζουμε: Ναι, λοιπόν, παραδέχομαι ότι το έργο αφορά σε κάτι «προσωπικό» αν κι η περίπτωση της ηρωίδας από την οποία ξεκινά το δράμα, έχει αναγνωρίσιμα ανθρώπινα στοιχεία, όπου γης..

Όμως, όταν ένα έργο έρχεται από χώρα, λαό ή και εθνότητα που δεν γνωρίζουμε και το δράμα μας προφέρει ιστορίες ανθρώπων, έστω και μυθιστορηματικές, τότε έχουμε και ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ. Διότι γνωρίζουμε ένα λαό που δεν τον ξέραμε, που δεν τους είχαμε δει ποτέ τους Βάσκους ως ανθρώπους στην καθημερινή τους ζωή, στα πάθη τους, τις ελλείψεις τους, τις προσμονές τους, τα δράμα τους και τους βλέπουμε με αφορμή μια προσωπική ιστορία που εξελίσσεται σε ιστορία ομάδας ανθρώπων αφού μπαίνουμε σιγά σιγά στο μυστήριο που καλείται να λύσει η ηρωίδα. Και μαθαίνουμε ποιος ήταν ο αποστολέας,, ποια οικογενειακή ζωή βίωνε, έχουμε δει την εντός σπιτιού ζωή της κοπέλας, έχουμε απλωθεί στα συγγενικά τους πρόσωπα κλπ, κλπ.   

Αρα, μια τέτοια επαφή με ένα λαό, στα ανθρώπινα του, προσδίδει στοιχείο καθολικότητας. Κι ήταν ένα στοιχείο της ταινίας που με κατάκτησε, πραγματικά όσο διαρκούσε η ιστορία και με κέντριζε με τα καινούργια παράθυρα που άνοιγε γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις, τόσο κι αισθανόμουν σαν να βρίσκομαι εκεί, σαν να αποκτώ οικειότητα με κάτι καινούργιο. Πιθανόν αν η ίδια ιστορία ερχόταν από μιά χώρα που γνωρίζουμε ,να μη μας έκανε την ίδια εντύπωση. Ωστόσο, όπως και να έχει, η ιστορία δεν θα έπαυε να έχει ενδιαφέρον!

Δεν θέλω να πω περισσότερα για την ιστορία, πέρα από το να επαναλαμβάνω τη λέξη «πλοκή», επειδή πραγματικά ποτέ δεν ξεχνούν ότι κάνουν κινηματογράφο, ότι είμαστε στο σινεμά, ότι το έργο πρέπει να μας «κρατήσει», ότι το ενδιαφέρον οφείλει να είναι ζωηρό ως την τελευταία στιγμή... , δεν λέω λοιπόν περισσότερα διότι θα ήθελα να βιώσουν οι θεατές την εμπειρία με τον τρόπο που τη βίωσε ο υπογράφων. Κάθε σκηνή που ερχόταν πήγαινε την ιστορία παρακάτω, και μας έβαζε στην αγωνία του τι πρόκειται να συμβεί ενώ παράλληλα μας ανέτρεπε και μερικές από τις «προσδοκίες» που αποδεικνύονταν σφαλερές.

Περιορίζομαι, λοιπόν,  στη σεναριακή αφορμή, κάνω λόγο μόνο γι αυτήν και τα υπόλοιπα τα αφήνω στους θεατές. Επαναλαμβάνοντας ότι πρόκειται για εξαιρετικό σενάριο!

Α, έχει και μια μουσική που εκφράζει την μελαγχολική νότα της κάθε σκηνής και τον συνολικό μελαγχολικό τόνο της ταινίας. Από το έργο δεν βγαίνουμε μελαγχολικοί πάντως ..Κάθε άλλο!!! Κι ας έχει η φωτογραφία μια γκρίζα διάθεση, κι ας είναι το γκρί το κυρίαρχο χρώμα του σκηνογράφου για όλη την ταινία κι όχι το έντονο χρώμα κάποιου λουλουδιού ή έστω αυτού που στέλνει ο αποστολέας στην ηρωίδα. Μα πως θα μπορούσε να βγάλει τη μελαγχολία και την αξία της χειρονομίας αν επέλεγε ως χρώμα αυτό που έχουν τα τριαντάφυλλα;