Είναι μια ταινία που όταν θέλω να μιλήσω για αυτήν, με κάνει να αισθάνομαι κουραστικός, σχολαστικός. Διότι αυτά που θαυμάζω πάνω της με σπρώχνουν στις εξειδικεύσεις και να μιλήσω τη γλώσσα τους.
Πάμε πίσω στο 1946. Νοερά ας ταξιδέψουμε. Είναι κάτι που το κάνω σε κάθε φιλμ, σε κάθε θεατρικό έργο, σε κάθε μυθιστόρημα, σε κάθε ανάγνωσμα. Μεταφέρομαι με το νου στην εποχή που γράφτηκε ή που γυρίστηκε και προσπαθώ να επικοινωνήσω με ένα βαθύτερο τρόπο με τα έργα χάρη στη βοήθεια που μου παρέχουν τα γενέθλια. Αυτό με βοηθά να τα αντιλαμβάνομαι καλύτερα. Και προσπαθώ να μεταδίδω αυτές τις πληροφορίες και στους αναγνώστες-θεατές διότι έτσι θα αντιληφθούν καλύτερα τί σήμανε ένα έργο στον Ενεστώτα του παρά στο τι λένε κάποιοι μετά από χρόνια που ασχολήθηκαν με αυτό, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ΧΡΟΝΟ και ΤΟΠΟ, τις ΒΑΣΕΙΣ των ΡΙΖΩΝ για τα ΕΡΓΑ.
Το να αρχίσουμε να λέμε για την «Barbie» ποιος ο λόγος να ασχοληθούν μαζί της, δεν είναι ερώτηση της κριτικής αλλά της λογοκρισίας. Δεν υπάρχει [περιορισμός ούτε στα θέματα. Με ό,τι επιθυμεί ,ασχολείται ο καθένας. Και το κάθε έργο κρίνεται με βάση την καλλιτεχνική διαχείριση του θέματος, αναλόγως, φυσικά, με το Είδος.
Είναι τα τρία βασικά στοιχεία συνύπαρξης που δίνουν την ΠΝΟΗ σε αυτή την ταινία, κι ας είναι απροσδιόριστη.
Για τον "ΠΥΡΓΟ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ" που ολοκληρώνει στη "Ριβιερα" το αφιερωμα ταινιων Warner, που επιμελείται ο Ηλίας Φραγκούλης, θα πω κατι προσωπικο
"Κι η δική μου η μάνα, έτσι με μεγάλωσε"
Για τον ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ ο τίτλος , ο οποίος είναι κι ο κερδισμένος της υπόθεσης κι εχω να πω πολλά επ’ αυτού.
Αυτό που δίνει στο συγκεκριμμένο φιλμ την ΑΠΕΡΑΝΤΗ γοητεία του είναι το πως σκηνοθετείς μια ντίβα. Κι είναι ‘ένα μάθημα, για όποιον αγαπά το σινεμά και τα μυστικά εκείνα που αντί να απομυθοποιούν, ερεθίζουν, γοητεύουν, συναρπάζουν, συγκινούν
Όταν το 1943 ο ΛΟΥΙΣ ΜΠ.ΜΑΓΙΕΡ κάλεσε στο γραφείο του την ΤΖΟΑΝ ΚΡΩΦΟΡΝΤ να της ανακοινώσει τη λήξη της συνεργασίας τους, η Κρώφορντ γύρισε και του είπε (κι αυτό είναι γεγονός!!!!!) «ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΕΦΕΡΕΣ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΣΕΝΑΡΙΟ;». Και συνέχισε: (Επίσης γεγονός): Ξέρεις ότι εγώ εδώ και χρόνια στα φέρνω, όπως και να έχει, οπότε επαναπαύεσαι και τα καλά σενάρια τα έχεις για τις άλλες, που χωρίς σεναριο δεν θα μπορούσαν να σταθούν. Εγώ επειδή κατάφερα και στάθηκα , έρχεσαι τώρα και μου λες ότι δεν αποδίδω πιά για τη «Μέτρο» και θέλεις να με διώξεις»
Από όλη αυτή την ιστορία που διαβάζεται ως ενδιαφέρον κουτσομπολιό, εγώ από την πρώτη στιγμή κράτησα αυτή τη μία φράση: «ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΕΦΕΡΕΣ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΣΕΝΑΡΙΟ;» Διοτι όσο δημοφιλής και να είναι ενας ηθοποιός, όσο κι αν ξέρει τους κανόνες του publicity μια σταρ , όσο κι αν απολαμβάνει δημοτικότητας ,κάποια στιγμή αυτά θα μαραθούν αν δεν θα υπάρχει από κάτω ένα σενάριο που να την ανανεώνει και να την στηρίζει.
Αυτό ήταν το μεγάλο παράπονο της Κρώφορντ απέναντι στην εταιρία και στον Μάγιερ προσωπικά, από όταν ανέλαβε όλες τις εξουσίες μετά το θάνατο το Ερβιν Θάλμπεργκ ο οποίος τα καλά σενάρια τα κράταγε για την αγαπημένη του σύζυγο, ΝΟΡΜΑ ΣΗΡΕΡ. Μετά ο Μάγιερ τα μοίραζε σε άλλες, για να τις φτιάξει ενώ την Κρωφορντ τη θεωρούσε δεδομένη. Μεχρι τη νεοαφιχθείσα από Αγγλία ΓΚΡΗΡ ΓΚΑΡΣΟΝ, της έδινε όλα τα καλά σενάρια, ενώ η Κρωφορντ παρακαλαγε για τη «Μαντάμ Κιουρί» κι εκείνος το έδωσε κι αυτό στη Γκάρσον, όπως και πολλά άλλα που της απέφεραν και Oscar .
Ναι, ξεκινώ ως αναφορά στο έργο «ΠΑΤΕΡΑΣ» , την προηγούμενη συνεργασία των ΦΛΟΡΙΑΝ ΖΕΛΕΡ (συγγραφέα του θεατρικού και σκηνοθέτη του κινηματογραφικού) και ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΧΑΜΠΤΟΝ που έκανε τη μετάφραση-απόδοση του γαλλικού στα αγγλικά για τη βρετανική Σκηνή και κατέληξαν κι οι δυο με το OSCAR ΣΕΝΑΡΙΟΥ ΕΚ ΔΙΑΣΚΕΥΗΣ που το έγραψαν από κοινού. Και φυσικά με τον προσωπικό ερμηνευτικό θρίαμβο του ΑΝΤΟΝΥ ΧΟΠΚINΣ που επίσης κατέληξε με Oscar, το δεύτερο του.