Διότι το βιογραφούμενο πρόσωπο είναι ο Καραβάτζιο, όπως ξέρουμε τον μεγάλο ζωγράφο της Αναγέννησης, τον Μικελάντζελο Μερίζι, κι ο Καραβάτζιο είναι μια μορφή συγκλονιστική που υπέφερε για την Τέχνη του κι εξαιτίας των σχέσεων του με την Καθολική Εκκλησία. Συνεπώς οι πίνακες του οφείλουν-και στο συγκεκριμένο έργο το επιτυγχάνουν για αυτό κι αποκτά ξεχωριστή τοποθέτηση- να γίνουν μέρος του δράματος και της υπόθεσης. Και στη συνέχεια, και της αισθητικής της ταινίας.
Εξού και κάποια στιγμή, μπορεί ο θεατής ακόμα και να βαρεθεί…Μπορεί, ‘όμως, να το έχει πάρει και μαζί του.. Και μετά από μερικές μέρες να κάνει άλλη συζήτηση με τον εαυτό του γύρω από την ταινία..
Να αρχίσω από αυτό; ‘Η να το αφήσω για το τέλος διότι ως ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ με το ΕΡΓΟ, με το φιλμ , οφείλω να ασχοληθώ πρωτίστως και με το υπόλοιπο στο τέλος; Πριν προχωρήσω πάντως, να επισημάνω ότι η ταινία κυκλοφορεί με δυο διαφορετικούς αγγλικούς τίτλους, οπότε ελέγξτε αν το όνομα του σκηνοθέτη είναι ΤΑΡΑΚ ΣΑΛΕΧ. Το λέω, μήπως προκύψει άξαφνα και κανένας τίτλος ακόμα.. Αν κι οι δυο αγγλικοί τίτλοι κυκλοφορούν ως θεσμικοί, «BOY FROM HEAVEN» και «CAIRO CONSPIRACY» και κάπως έτσι πήρε το ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟΥ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΩΝ.
Η οποία εκδοχή είναι του ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ κι ο ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ έχει και συνεργάτη, προερχόμενο από το συγκεκριμένο χώρο, τον ΜΑΡΚ ΓΚΟΥΣΤΑΦΣΟΝ
Κι ας ΤΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ.
Ξεκινώ από τη ΔΕΘΝΗ ΤΑΙΝΙΑ που εμπεριέχει δύο πράγματα μια και το ένα αφορά αποκλειστικά σε μας, στην Ελλάδα. Είναι η απουσία της ΕΛΛΑΔΑΣ και πάλι από τη λίστα των 15 «ημιτελικών» που θα διαγωνιστούν στον τελικό της 5άδας για την κατάκτηση του Διεθνούς Οσκαρ
Σε πρώτη όψη μπορεί να πουν μερικοί ότι είναι σαν αμερικάνικο που δεν διαφέρει και πολύ από ανάλογα αμερικάνικα. Ναι, αν λάβουμε ως παράδειγμα φερειπείν το «Εκδοση κρατουμένου»(Rendition) του Γκάβιν Χουντ με τη Ριζ Γουίδερσπουν και την Μέρυλ Στρηπ.
Με ό,τι αυτό συνεπάγεται….
Είναι απίθανη η αίσθηση αυτής της ταινίας που υπογράφεται από την Ουγγαρέζα ΙΝΤΙΚΟ’ ΕΝΥΕΝΤΙ, την σκηνοθέτη που είχε κάνει το «Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ» το οποίο ήταν υποψήφιο για Ξενόγλωσσο Οσκαρ το 2018.
Αυτά τα δύο φιλμ δείχνουν, για την ώα, να προωθούν οι ενώσεις των κριτικών. Και το μεν «TAR» δεν το έχω δει ακόμα ώστε να καταλάβω τι είναι αυτό που προωθείται. Ομως το «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ» (Everything Everywhere all at once», που το έχω δει, δηλώνει ξεκάθαρα την αναζήτηση κάποιου διαφορετικου, κάτι αυνήθιστου, ενός μοντέρνου, με πολλαπλές κουλτούρες στα κύτταρα του και με τον ασιατικό κινηματογράφο σε συγχώνευση, κυρίως την κορεάτικη σχολή θρίλερ σε παρώδηση.