Σκέφθηκα την «επανεκκίνηση» της σειράς να την κάνω μέσα από το PANTIMO.GR, έτσι για να του δώσω μεγαλύτερη επισημότητα…

Διότι κατά τα άλλα, τη διάδραση δεν μπορώ να την κάνω μέσα από το blog, για λόγους και πρακτικούς αλλά κι αισθητικούς μα κι ως αμεσότητα, αφετέρου στο PANTIMO.GR δεν μπορεί να γίνει κριτική σειρών αν δεν έχουν ολοκληρωθεί.

Μαθητής είναι η ΔΑΝΙΑ, το ΣΙΝΕΜΑ της δηλαδή, Δάσκαλος είναι το ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ

Δύο είναι οι βασικές παράμετροι βάσει των οποίων θέλω να μιλήσω για αυτή την ταινία. Γι αυτό και τις όρισα κι ως τίτλο της Κριτικής.

Άλλη μια ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ που αξίζει ξεχωριστής αναφοράς. Για ένα έργο σπάνιο, για μια εικόνα του ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ Κινηματογράφου που αξίζει να γνωρίζουμε.. Για αυτόν τον αρκετά παρεξηγημένο κινηματογράφο, ο οποίος γέννησε μεγάλους σκηνοθέτες και μεγάλα έργα, ωστόσο με ευθύνη ενίοτε και των ίδιων των Σοβιετικών, προς τα έξω, προς τον έξω κόσμο, έστελνε άλλο μήνυμα. Άλλη εικόνα, άλλη εντύπωση…

Πολύ δυνατή ταινία αυτή η ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ, η οποία είναι κι ωραία σκηνοθετημένη ώστε τα συναισθήματα, που είναι και το περιεχόμενο (η ΔΙΑΝΟΙΑ, που λέει κι ο Φιλόσοφος), να βγαίνουν ανάγλυφα και να γίνονται κινηματογραφική εικόνα.

Το οποίο υπογράφει ο ΛΕΟ ΚΑΡΑΞ και ξαφνιάζει όλο αυτό.  Επειδή έρχεται από αλλού..

Σπάνια παίζεται αυτή η γαλλική κωμωδία γι αυτό κι αποφάσισα να της δώσω την προσοχή επειδή εκτός από διασκεδαστική , που συνοδεύεται κι από μια ανθρώπινη ουσία, έχει προσόντα που αξίζουν μελέτης για μύηση στα κινηματογραφικά.

Στο είδος «Κωμωδία» θα ήθελα να σταθώ και στο τι σημαίνει «Σκηνοθεσία» στο είδος αυτό. Και την αφορμή μου τη δίνει ο συγεκριμμένος Γάλλος σκηνοθέτης, ο ΕΝΤΟΥΑΡ ΜΟΛΙΝΑΡΟ’ , ο οποίος ξέρει να κεντά με ρυθμούς πάνω στο είδος.

Προσωπικά, καθώς έβλεπα την ταινία, κρατούσα και σημειώσεις διότι υπάρχουν πράγματα που θα δίδασκα σε παιδιά τα οποία ξεκινούν να μάθουν το σινεμά. Τα είδη του. Το πως αυτά δουλεύονται.

Η περίπτωση του Γούντυ Άλεν είναι ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΓΟΥΝΤΥ ΑΛΕΝ. Είναι συγκεκριμένο είδος, προσωπικό είδος, που έχει ως βάση την κωμωδία  αλλά με ψυχαναλυμένους χαρακτήρες. Αυτό κάνει την κωμωδία ιδιότυπη, την κωμωδία ως είδος εννοώ, την καθιστά απολύτως προσωπική, της επιτρέπει να μεταβάλλεται και σε δράμα και να λειτουργεί κανονικότατα.  Είναι έργα δηλαδή πολύ «δικά του» που δεν επιτρέπουν σε κανέναν άλλον να τα κάνει έτσι, με αυτό τον τρόπο. Οποιος πάει να τα κάνει θα φάει τα μούτρα του.

Το απέδειξε στον «ΦΟΒΟ» , όταν του εμπιστεύτηκαν ρόλο ιδιαιτέρων απαιτήσεων. Και σε άλλα φιλμ βέβαια, αν ήθελε να μπει κάποιος στον κόπο και να «ανιχνεύσει»