Ένα μικρό φιλμ, χαμηλού κόστους, και μάλιστα remake από γαλλικό, το οποίο βγαίνει καλύτερο κι από εκείνο, από το «Οικογένεια Μπελιέ» που ήταν η γαλλική βερσιόν του, έρχεται να κάνει τη διαφορά.

Θα το επισημαίνω και θα το εξηγώ κάθε χρόνο στις Αναλύσεις πως το τραγούδι στον κινηματογράφο κρίνεται με κινηματογραφικά, βλ ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ κριτήρια κι όχι με κανόνες δισκογραφίας, Φεστιβάλ τραγουδιού, chart κλπ, κλπ.

Ξεκινώ με το «υπέβαλαν τις προτιμήσεις τους» διότι με τα βραβεία τα Σωματεία αυτό ακριβώς κάνουν: Παραδίδουν στην κοινή θέα τη δική τους επιλογή. Επειδή όμως κάθε ειδικότητα του σινεμά κρίνεται με τα επι μέρους κριτήρια της κάθε άλλης ειδικότητας, δεν ξέρουμε τι θα υπαγορέψει το σύνολο. Εξού και δεν συμπίπτουν υποχρεωτικώς με τα Οσκαρ όσο κι αν σε κάποιες επιλογές ταυτίζονται

Μια ταινία , από αυτές που οι «αστεράκηδες» θα χαρακτήριζαν «ακαδημαϊκή» κι ένα μιούζικαλ που έκανε αίσθηση το καλοκαίρι που μας πέρασε ως κάτι άλλο πάνω στο είδος, ήταν η απόλυτη «μοιρασιά» των φετινών Σεζάρ.

Το φετινό «μενού» δίνει τη δυνατότητα να διεισδύσουμε με τη ματιά μας στους ρόλους τους ίδιους και να κατανοήσουμε πως ένας ρόλος μπορεί να θεωρείται ενδιαφέρων και να δίνει στον ηθοποιό που θα τον παίξει πιθανότητες διάκρισης. Ξεκινάμε από το σενάριο, από τη θέση που κατέχει μέσα σε αυτό, αλλά κι από το πως ο σκηνοθέτης αποφασίζει να επενδύσει σε ένα ρόλο και να τον σκηνοθετήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδείξει τον ηθοποιό. Και βέβαια έχει λόγο και το μοντάζ σε πολλές περιπτώσεις, όταν ο μοντέρ κλιμάκωσε την ερμηνεία του ηθοποιού με τη ροή στην οποία έβαλε τα πλάνα του.

Χτες απένειμαν τα βραβεία τους οι ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΕΣ, οι set decorators, αυτοί που αναλαμβάνουν τη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων, των σκηνικών εσωτερικού χώρου. Κι αποτελούν ΜΕΡΟΣ κι όχι Ολον της Σκηνογραφικής Διεύθυνσης, του Production Design, που λέμε.

Ενιαίος από πέρσι ο Ηχος, χωρίς τους διαχωρισμούς του παρελθόντος σε Ηχητικά Εφφέ, Ηχητικό Μοντάζ και τις άπειρες ειδικότητες που συνυπάρχουν εκεί μέσα στη μία κι αδιαίρετη συνολική΄ Τέχνη του Ηχου, που είναι άκρως συλλογική , σχεδόν όσο κι ο Κινηματογράφος.

Το Μοντάζ αυτής της ταινίας με ενθουσίασε. Μπορεί να μην είναι κάτι που ενδιαφέρει τον πολύ κόσμο όλο αυτό ως κριτική για την ταινία, όμως η κριτική δεν είναι ένα δελτίο Τύπου για το τι λέει πάνω – κάτω η υπόθεση κι αν «παίζουν καλά» οι ηθοποιοί. Διότι ακόμα κι αυτό το «παίζουν καλά» για να είναι κριτική χρειάζεται ανάλυση και κανόνες.

Η φετινή χρονιά θυμίζει αρκετά την απονομή του 2019 ως προς το ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ. Ηταν ξεκάθαρη τότε η κυριάρχηση των ψυχαγωγικών κινουμένων σχεδίων κι υπήρχε κι ένα της καλλιτεχνικής , ευρωπαϊκής σχολής για να ταράζει τα νερά και να βάζει «θέμα».

Μαζί με αυτά πρόβλεψε και μια «κομμωτική» διάκριση στο «BEING THE RICARDOS» που δεν έχει περάσει στην σχετική 5άδα των OSCAR.