Δεν είναι καθόλου μεμπτό αυτό που προτάσσω στον τίτλο κι αντιστρατευόμουν ανέκαθεν εκείνους τους κριτικούς που εξ ορισμού ειρωνεύονταν ο,τιδήποτε είχε να κάνει με ελληνικό φολκλόρ ,ελληνικές διακοπές, νησιά κλπ. Εκτός αν ο σκηνοθέτης ήταν του commando piazza τους…….Τότε εύρισκαν άλλες δικαιολογίες για να καλύψουν τη δική τους ασυνέπεια..

Υποχρεωτικά θα ξεκινήσω από το συγγραφικό δίδυμο ΜΕΛΙΝΑ ΤΣΑΜΠΑΝΗ-ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΛΚΟΒΑΛΗΣ, κι ο λόγος δεν είναι μόνο ένας , ωστόσο ΟΙ ΛΟΓΟΙ που είναι περισσότεροι, περιστρέφονται γύρω από τον εξής και μοναδικό ΕΝΑ, που είναι το ΣΕΝΑΡΙΟ!!!

Για την ταινία αυτή , είχα γράψει στα οσκαρικά αφιερώματα του PANTIMO.GR! Τώρα που κυκλοφόρησε στις αίθουσες, τα ξανακοίταξα , με κάλυπταν πλήρως και τα μοντάρισα σε ενιαίο θέμα. Δεν χρειάστηκε τίποτα να συμπληρώσω. Τόσο για το ποια και τι είναι η ταινία όσο και για την προσωπική δουλειά του σκηνοθέτη ΤΟΜΑΣ ΒΙΝΤΕΝΜΠΕΡΓΚ, που κατάφερε να διεισδύσει και στην 5άδα της ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ ως αναγνώριση-επισήμανση της ιδιαίτερης, προσωπικής δουλειάς του. Πάνω στο θέμα και στον προσωπικό χειρισμό του θέματος που επέλεξε. Με όλα τα …τμήματα της Πανεπιστημιακής Σχολής Κινηματογράφου της Κοπεγχάγης, να δίνουν το παρόν τους ως σπουδές και γνώσεις, συντονισμένα πλήρως από τον σκηνοθέτη και με τις δικές τους πρωτοβουλίες να επιστρέφονται σε αυτόν.

Ναι, δεν είναι από τις συνήθεις «επανεκδόσεις» του καλοκαιριού. Κι αξίζει τον κόπο τόσο για να την γνωρίσουν όσοι θέλουν να γνωρίζουν έργα παλιά, είτε φέρουν υπογραφές είτε δεν φέρουν, όσο και για να την ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΝ εκείνοι που αγαπούν πραγματικά το σινεμά, το είδος που επικράτησε να ονομάζεται «φιλμ νουάρ» και τον κορμό του έργου του σκηνοθέτη ΖΑΝ ΠΙΕΡ ΜΕΛΒΙΛ

Εχω γράψει πολλές φορές για τη λύτρωση που προσφέρει το ΔΡΑΜΑ ως είδος  κι είναι πολύ πιο βαθιά από εκείνη που προσφέρει η κωμωδία. Η κωμωδία ως είδος σε διασκεδάζει εκείνη την ώρα, σου αφήνει και καλές εντυπώσεις, αλλά ΛΥΤΡΩΣΗ και ΚΑΘΑΡΜΟ μόνο το δράμα φέρνει. Κι έχω επίσης αναφερθεί στα περίτρανα παραδείγματα του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του τραυματικού (ή και τραυματισμένου…) περάσματος στην ειρηνική περίοδο ότι κάποια δράματα ήταν αυτά που έφεραν την εν λόγω λύτρωση, που πήγε ο κόσμος και πλάνταξε και «καθαρίστηκε» μέσα του από τα δεινά. Η ΕΛΛΑΔΑ με τον «ΜΕΘΥΣΤΑΚΑ» και με το «ΧΑΜΕΝΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ» ήταν μια τέτοια περίπτωση όπου με δύο δράματα ο κόσμος έκλαψε βαθιά, όπως και στη διάρκεια της Κατοχής, με δράμα παρηγορήθηκε κι όχι με κωμωδία, με τη «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ». Οι Μεγάλες Επιτυχίες ήταν τα Δράματα.

Όταν αναφέρομαι σε «υποδειγματική μεταφορά», δεν το κάνω με βάση μια αντιπαραβολή μεταξύ βιβλίου και σεναρίου αλλά με βάση τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί κινηματογραφικά το σενάριο και τελικά είναι αυτό που παίρνει την παρτίδα. Κι από κει και πέρα, όλα δουλεύουν για αυτό και με μπούσουλα αυτό. Το πρόσεξαν άλλωστε και στα «Σεζάρ», στο που έστρεψαν την προσοχή.

Για αυτή την ταινία είχα γράψει στο οσκαρικό αφιέρωμα της ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΑΙΝΙΑΣ» (ΑΝΑΛΥΣΗ Νο 18 στο pantimo.gr, θα βρείτε όλο το αρχείο στο «Περί Oscar»)

Καθώς το ξανακοίταγα, έβλεπα ότι δεν είχα να προσθέσω τίποτα ούτε να αλλάξω  έστω και σημείο στίξης. Το μεταφέρω λοιπόν ατόφιο , τώρα που η ταινία κυκλοφορεί στα θερινά σινεμά, για όποιον ενδιαφέρεται να το επισκεφθεί

…Τότε , ο «γρίφος» του τίτλου θα σήμαινε, ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ, πως πιάνω ένα θέμα, ένα κοινωνικό θέμα στην προκειμένη περίπτωση, για το οποίο θέλω να μιλήσω και ξεκινώ πρώτα  να του φτιάξω ιστορία. Και η ιστορία σημαίνει πως ξεκινώ με τον κεντρικό ήρωα, ψάχνω να τον βρώ και να τον βάλω σε υπόθεση, να του φτιάξω μια υπόθεση όπου στο έργο ο θεατής θα παρακολουθεί την υπόθεση και , την πλοκή, τη δράση, την παράλληλη πλοκή δίπλα στην κύρια και μαζί με αυτήν και τους χαρακτήρες…Και για να παρακολουθεί τους χαρακτήρες θα πρέπει να τους έχει σύνθετους, με γκρίζες ζώνες ώστε από εκεί να αντλεί στοιχεία μέσα από τα οποία θα εξελίσσεται, θα περιπλέκεται, θα κτίζεται η υπόθεση και τελικώς ο προβληματισμός πάνω στο θέμα θα βγαίνει μέσα από το έργο κι όχι μέσα από το θέμα, καθαυτό. ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ δηλαδή που έκαναν οι δύο ΔΑΝΟΙ, ο ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΛΟΥΙΣ ΧΒΙΝΤ κι ο ΑΝΤΕΡΣ ΕΛΧΟΛΜ, οι οποίοι, όπως πληροφορούμαστε είναι και σε ντεμπούτο, σε ξεκίνημα.

Για την ταινία «ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΜΠΙΛΙ ΧΟΛΙΝΤΕΪ» ισχύει ό,τι έγραψα στο οσκαρικό αφιέρωμα, στην ΑΝΑΛΥΣΗ  17 Α ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ και δεν προτίθεμαι να αλλάξω το παραμικρό. Θα ήθελα, όμως, να επεκταθώ λίγο επεξηγηματικά, επειδή τότε δεν μπόρεσα να το κάνω διότι δεν ήθελα να βρεθούμε εκτός θέματος. Το κάνω τώρα με αφορμή το γεγονός ότι η ταινία προβάλλεται στις αίθουσες  ώστε να μυηθούμε καλύτερα σε κάποια μυστικά του σινεμά, της κινηματογραφικής δημιουργίας, σε κάποιες λεπτομέρειες που δεν φαίνονται αλλά είναι αυτές που κάνουν και τη διαφορά.

Κι όταν χρησιμοποιώ τον όρο «μυθιστορηματική», δεν περιορίζομαι στο ότι προέρχεται από βιβλίο, συγκεκριμένα του ΤΖΑΚ ΛΟΝΤΟΝ, αλλά το ότι στην αφήγηση ακολουθεί μια μυθιστορηματική λογική, τον τρόπο εκτύλιξης μιας ιστορίας, πλούσιας στη δράση  αλλά και με εσωτερικά στοιχεία, που μας αφήνουν την αίσθηση όταν τελειώνει και το κέντρισμα όση ώρα διαρκεί η ταινία, την ίδια ακριβώς αίσθηση, που μας αφήνει ένα ωραίο μυθιστόρημα που διαβάσαμε. Το οποίο εδώ είδαμε με εικόνες.