Το Ντοκυμαντέρ δεν είναι το είδος μου, μιλώντας ως κριτικός. Επειδή με ενδιαφέρουν η ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ κι η ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ, το Ντοκυμαντέρ ως είδος δεν ξέρω από που να το πιάσω ώστε να γράψω κάτι που να περιέχει ουσία κι όχι να γράψω για να γράψω.

Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, στον «ΦΕΛΙΝΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ» , έκανα μια εξαίρεση κι ενώ έχω δει κάποιες ταινίες μυθοπλασίας στις φετινές «Νύχτες πρεμιέρας» του κορονοϊού, εντούτοις, τούτο το ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ είναι που με συνεπήρε  περισσότερο.

Πιο αραιά φέτος, όχι με την ίδια συχνότητα στην παρακολούθηση, ωστόσο προσπαθούμε να κάνουμε κάτι, ό,τι μπορούμε, μια κι ο κορονοϊός έχει παίξει κι εδώ τον αρνητικό ρόλο του. Για τις «Νύχτες Πρεμιέρας» μιλάω..

Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο αλλά είναι τόσο προσεγμένο, τόσο καλά συνυφασμένο το σενάριο με το πλαίσιο, και τόσο αποτελεσματικό το παίξιμο των ηθοποιών ώστε, στα μικρά του πλαίσια, να αγγίζει την τελειότητα. Όπως ένα απλό φαγητό, που, όμως, μαγειρεύεται τέλεια .

Η Τέχνη του Μοντάζ είναι από αυτές που με συγκινούν ιδιαίτερα στη ΣΥΝΟΛΙΚΗ κι ΟΜΑΔΙΚΗ Τέχνη που λέγεται Κινηματογράφος. Είναι αυτή που φτιάχνει τη ραχοκοκαλιά, που δίνει το ρυθμό στην ταινία, που με απασχολούσε από τα μικράτα μου (επειδή σινεμά έβλεπα από την προσχολική ηλικία ακόμα) πως γίνεται και γυρίζουν ένα φιλμ κομμάτι κομμάτι και πως αυτό μεταβάλλεται σε έργο. Ωσπου γνώρισα τον ΝΤΙΝΟ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗ, πολύ νεαρός, 18άρης σχεδόν, και με μύησε στα μυστικά ξεκινώντας από το Δόγμα «Καλό Μοντάζ είναι αυτό που δεν φαίνεται». Εννοώντας όλες τις ταινίες που τις παρακολουθούμε με ρυθμό και τέμπο, χωρίς να πρέπει καλά και ντε να δούμε μάχες ή κυνηγητά. Αυτά βέβαια τα γράφω κάθε χρόνο στα οσκαρικά αφιερώματα, όταν αναλύω την Κατηγορία του Μοντάζ

Καταρχάς, ένα πράγμα που οφείλουμε να γνωρίζουμε και το οποίο αποτελεί κανόνα της Δημιουργίας, και Δημιουργία είναι τα πάντα, είναι πως όταν βλέπουμε ένα έργο, οφείλουμε να βλέπουμε το έργο που προβάλλεται στο πανί (ή και στο καντράν, αν το δούμε σε τηλεόραση). Βλέπουμε αυτό το έργο κι όχι ένα άλλο που έχουμε στο μυαλό μας. Ένα άλλο δηλαδή που να μας το θυμίζει ,και να νομίζουμε ότι πρέπει να τα συγκρίνουμε ή ένα που βασίζεται σε κάποιο άλλο κι αντι να κοιτάμε ετούτο, σκεπτόμαστε εκείνο. Αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε λόγος για ξανακοιτάγματα.

Η ερώτηση δεν εκφράζει ειρωνεία αλλά απορία. Τι επιδίωκαν ακριβώς με αυτή την ταινία; Την ψυχολογική προέκταση των μεταλλαγμένων ή των χαρακτήρων που γεννιούνται από το «X-men»;

Ο Ελληνικός Κινηματογράφος εξακολουθεί να παραμένει «ΠΟΛΥΠΑΘΟΣ» διότι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων πάσχει από καίρια εγγενή νοσήματα. Η σχεδόν Αγνοια του Σινεμά των Ειδών  στα τελευταία 45 τουλάχιστον χρόνια, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του κι αυτό οφείλεται κυρίως στην έλλειψη σεναριακής κατάρτισης . Και βεβαίως στην απουσία της έννοιας Παραγωγός. Κυρίως ευθύνεται το σινεμά του auteur, που καλλιεργείται από ομάδες , κυρίως των εντύπων, οι οποίες αφενός διά της κατασκευής auteur καλύπτουν τις δικές τους ανεπάρκειες  πάνω στο σινεμά, τα είδη, τη δραματουργία, τους κανόνες των ειδών και των επιμέρους στοιχείων κι αφετέρου γίνονται- ή μάλλον ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ -Εξουσία, με το να κατασκευάζουν «δημιουργούς» μια και δεν μπορούν να κατασκευάσουν έργα. Κι όταν εμφανίζεται κάποιο φιλμ «των ΕΙΔΩΝ» πέφτουν πάνω του και το διασύρουν μέχρι να το κατασπαράξουν, όπως συνέβη ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΑ με το «ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ» του ΣΩΤΗΡΗ ΤΣΑΦΟΥΛΙΑ. Τους δε «auteurs» που κατασκεύασαν, εύκολα τους πετάνε στο περιθώριο από τη στιγμή που τους βαρέθηκαν. Τότε, θυμούνται κι αυτοί οι auteurs να δηλωθούν ως θύματα αδικίας.

Ο,τι ήταν για την Αλίκη το «ΑΛΙΚΗ» (ελληνικός τίτλος του «ALIKI MY LOVE») ήταν και για την Τζένη το «ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ». Ισως και χειρότερο, ίσως και.. ισόπαλο. Ισάριθμες αποτυχημένες προσπάθειες για διεθνή καριέρα, στο δρόμο που είχε ανοίξει η Μελίνα. Η Αλίκη πήγαινε με Χόλυγουντ και τον Ρούντολφ Ματέ και μουσική του Χατζιδάκι, η Τζένη πήγαινε μέσω… «νουβέλ βαγκ» και με μουσική του Θεοδωράκη. Οι ταινίες ήταν παταγώδεις αποτυχίες, κακές ταινίες, όπου ούτε οι δύο  κορυφαίοι συνθέτες, έγραψαν τα καλύτερα  τραγούδια τους, τουλάχιστον σε σχέση με άλλες συνεργασίες τους με τις δύο πρωταγωνίστριες, Όταν ένα πράγμα είναι στραβό εξ αρχής, δεν σώζεται από πουθενά. Κι όταν ένα φιλμ είναι ευλογημένο, δεν πάει να του πέσουν πάνω του όλες του κόσμου οι αναποδιές…Κάτι θα γίνει κι όλα θα λειτουργήσουν θετικά.. Μεγαλύτερο παράδειγμα το «Ποτέ την Κυριακή»…

Κι η εν λόγω «αυθεντικότητα» έχει να κάνει με τη χρήση του όρου «αληθινό γεγονός» στο οποίο διατρανώνουν και ρεκλαμάρουν ότι βασίζονται, πολλές σύγχρονες ταινίες. Στην ταινία του ΜΑΡΚΟ ΜΠΕΛΟΚΙΟ αυτά λειτουργούν διαφορετικά κι έχουν μια άλλη αξία.

Η ταινία αυτή έσπασε τα ταμεία στην Ισπανία! Λίγο πριν ενσκήψει ο κορονοϊός. Πρόλαβε δηλαδή ο κόσμος κι έτρεξε μαζικά! Και πως να μην τρέξει!! Ξέρετε τι είναι στην οικονομική κρίση που έχει κάνει τον ισπανικό λαό  να φτύσει το γάλα της μάνας του (που λέει μια δική μας έκφραση), να τον καλούν στα σινεμά να διασκεδάσει με μια κωμωδία όπου ο ήρωας , άνεργος, άφραγκος, απόκληρος κι απόβλητος, κερδίζει στο Λότο το ποσόν των 25 εκατομμυρίων ευρώ; Βεβαίως και ξέρετε τι σημαίνει. Μόνο που εδώ δεν κάνουμε κωμωδίες, δεν κάνουμε σχεδόν κανένα είδος . Ειδάλλως, αν γινόταν μια τέτοια κωμωδία στην Ελλάδα να δείτε τι θα γινόταν.