Η ΔΑΝΙΑ των ούτε 6, εκατομμυρίων κατοίκων, έχει καταφέρει να κατακτήσει 4 φορές το ΔΙΕΘΝΕΣ (πρώην ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ) ΟΣΚΑΡ, με τις ταινίες «Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΠΑΜΠΕΤ» του ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΑΞΕΛ (1988), «ΠΕΛΕ Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ» του ΜΠΙΛ ΑΟΥΓΚΟΥΣΤ (το οποίο είχε τιμηθεί και με «ΧΡΥΣΟ ΦΟΙΝΙΚΑ» στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΩΝ) (1989), «ΙΣΩΣ ΑΥΡΙΟ» (In a better world) της ΣΟΥΖΑΝΕ ΜΠΕΑΡ (2011) και «ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ» του ΤΟΜΑΣ ΒΙΝΤΕΝΜΠΕΡΓΚ (2021). Να μην πω για τις διακρίσεις που πετυχαίνουν άνθρωποι της σε άλλους τομείς όπως φέτος ο ΜΙΚΕΛ ΝΙΛΣΕΝ, που ήταν ο νικητής του ΟΣΚΑΡ ΜΟΝΤΑΖ για το «ΗΧΟΣ ΑΠΟ ΜΕΤΑΛΛΟ»..

Αλλα πως να μην επιτευχθεί κάτι τέτοιο, όταν εκεί τους διδάσκουν τα πάντα, μέχρι και τα blockbuster δράσης ως είδος, ξεκινώντας ΠΑΝΤΑ από το ΣΕΝΑΡΙΟ και την ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Υπενθυμίζω, επίσης, ότι η ταινία είχε σαρώσει προηγουμένως και  στα ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, με 4 κορυφαίες διακρίσεις: ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ, ΣΕΝΑΡΙΟΥ (που το συνέγραψε με τον ΤΟΜΠΑΪΑΣ ΛΙΝΤXOΛΜ, ο οποίος ως σκηνοθέτης είχε προταθεί κι αυτός το 2016 για το Οσκαρ με το «A war», που ελληνικά το είχαν βαφτίσει «Η απόφαση») και ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ για τον ΜΑΝΤΣ ΜΙΚΕΛΣΕΝ

Η ΤΑΙΝΙΑ…..

ΤΟ ΦΙΛΜ: Ενας καθηγητής έχει μια περίεργη θεωρία πάνω στο αλκοόλ και στα ευεργετήματα του και στα θετικά που επιφέρει στον άνθρωπο. Με αναφορές στην Ιστορία, στη Λογοτεχνία, στον Ανθρωπο γενικότερα. Τη μοιράζεται με τρεις συναδέλφους του. Ωστόσο τα γεγονότα της ζωής δεν συμφωνούν απολύτως μαζί του, παρόλα αυτά, ο καθηγητής μένει σταθερός στη θεωρία του κι ενίοτε απολαμβάνει…..Αλλά κι ενίοτε βασανίζεται..Οπως κι οι συν-ιδεολόγοι συνάδελφοι του.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε κι ως ένα «Ποτέ την Κυριακή» για το αλκοόλ. Τον ευτυχισμένο πότη. Από πλευράς χαρακτήρα αυτό μπορεί να ισχύει σε ένα βαθμό αλλά σε κάποιον άλλον τα πράγματα δεν είναι εύκολα, κάθε άλλο. Εκεί όμως εστιάζεται η δραματική αξία του έργου, στον άνθρωπο που επιμένει σε αυτό που πιστεύει και μέσα από τα δεινά αντλεί κι ευτυχία. Αυτό το περιεχόμενο βοηθιέται σκηνοθετικά  από τον Βίντερμπεργκ, που εστιάζει στα πρόσωπα, στα κοντινά πλάνα, φτιάχνει ατμόσφαιρα με τις εκφράσεις του ήρωα πάνω σε αυτά που πρεσβεύει ή συναισθάνεται ο ήρωας  κι η όλη κάμερα έχει ένα διακριτικό (κι όχι ζαλιστικό) στροβίλισμα που επικουρεί στο θέμα. Στα συν φυσικά κι η παρουσία του πρωταγωνιστή Μαντς Μικελσεν που με τις εκφράσεις του και τα close-up δίνει ακριβώς τον ήρωα στο θεατή.

..ΚΙ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΤΗΣ

ΤΟΜΑΣ ΒΙΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ «ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ»(Another round) (Druk)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη Σκηνοθετική υποψηφιότητα για τον Τόμας Βίντερμπεργκ,  ο οποίος, όμως, έχει στο ενεργητικό του και δυο υποψηφιότητες στην Ξενόγλωσση Κατηγορία για την πατρίδα του ΔΑΝΙΑ: Το 2014 με «Το κυνήγι» και φέτος με το «Ασπρο πάτο» για το οποίο πήρε και τη σκηνοθετική υποψηφιότητα

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης αφηγείται με εικόνες ένα έργο πάνω στο αλκοόλ. Η διαφορά επικέντρωσης ήταν η εστίαση του σκηνοθέτη που οδήγησε σε αναγνώριση επιτεύγματος: Η διαφορά «αλκοόλ» και «αλκοολισμού». Σε αυτή τη λεπτή διαφορά κρατήθηκε, σε αυτή την επικίνδυνη ισορροπία τεντωμένου σχοινιού περπάτησε κι  έριξε το φακό του πάνω στα πρόσωπα , που όλα τους έχουν ως αναφορά τη σχέση που έχουν με το αλκοόλ στη ζωή τους , το ρόλο που αυτό παίζει για πάρτη τους και μέσα από μια θέση του σεναρίου που κατανοεί το αλκοόλ και δεν το καταδικάζει, σπάζοντας έτσι κι ένα θεματικό ταμπού. Τα κοντινά πλάνα ορίζουν αυτή τη σκηνοθεσία, σε όποιες καταστάσεις κι αν βρίσκονται, αυτά τα κοντινά πλάνα είναι σύντομα  και μοντάρονται σε ένα γρήγορο ρυθμό όπου προλαβαίνουν και καταγράφουν και συναίσθημα. Σκηνή Αποθέωσης είναι το φινάλε  όπου σκηνοθετεί τον πρωταγωνιστή Μαντς Μίκελσεν σε ένα ασυνήθιστο ξέσπασμα, που αγγίζει τον «διονυσιασμό», το οποίο δηλώνει επανάσταση, αυτοεκτίμηση, απελευθέρωση  και-ναι!- χαρά…