Μία μελέτη εις βάθος πάνω στα στερεότυπα, στα στερεότυπα των μαύρων της Αμερικής, απέναντι στους εαυτούς τους αλλά και στους άλλους.
Θα τα λέμε κι αυτό κάθε χρόνο, διότι κι αυτό είναι ένα motto, ένα «ρητό», ότι το τραγούδι στον κινηματογράφο κρίνεται κι αυτό με κριτήρια κινηματογραφικά κι όχι δισκογραφικά ή όποια άλλα, αν έκανε ή δεν έκανε σουξέ, αν έμεινε ή δεν έμεινε στο billboard και στα σχετικά…. Το τραγούδι κρίνεται με πρώτη και κύρια βάση το πόσο συνέβαλε σε μια ταινία, πόσο τη χαρακτήρισε, πόσο την υπογράμμισε και την υπέγραψε. Είτε κατέληξε να γίνει και σουξέ, όπως «Τα παιδιά του Πειραιά» από το «Ποτέ την Κυριακή» και το «Que sera sera» από το χιτσκοκικό «Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά είτε πέρασε φευγαλέα μέσα από κάποια σκηνή που χαρακτήριζε είτε ήρωα είτε κατάσταση είτε στους τίτλους του φινάλε για να αφήσει μια αίσθηση που να γίνεται αίσθηση της ταινίας είτε πάλι σε τίτλους αρχής και να μπορεί να σχολιάζει κι ολόκληρη ιστορία όπως το «The way we were», το οποίο στα 3 λεπτά των τίτλων χωράει όλη την προϊστορία των ηρώων ενώ η μουσική δηλώνει νοσταλγία πριν καν το έργο αρχίσει αλλά το έχουν προϊδεάσει οι τίτλοι.
Εδώ το «Poor things» που βραβεύτηκε για το μακιγιάζ του στα BAFTA, δείχνει ότι έχει αντίπαλο για το Oscar.
Είναι σαφές το προβάδισμα του «OPPENHΕΙMER» στο δρόμο για τα Oscar, τώρα που πήρε και τη ενίσχυση από τους Βρετανούς, δίπλα στις τόσες άλλες προτιμήσεις υπέρ του. Επιβεβαιώνεται ωστόσο ότι ο στενός του αντίπαλος είναι το «Poor things»
Στην ΑΝΑΛΥΣΗ που είχα κάνει για το OSCAR Κινουμένου Σχεδίου, είχα χαρακτηρίσει το «Spiderman: Across the spider-verse» ως «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ». Ότι εντάξει όλες οι συζητήσεις, όλες οι φιλολογίες, όλοι οι προβληματισμοί΄ γύρω από το κινούμενο σχέδιο, τι πρέπει, τι δεν πρέπει, αν και πως ορίζεται κι όλες οι εν γένει ζυμώσεις, ωστόσο όταν έρχεται η ώρα, υπάρχει κάποιο που αφήνει τις συζητήσεις για αργότερα. Κι αυτό στη φετινή κούρσα είναι το «SPIDERMAN;ACROSS THE SPIDER VERSE» το οποίο, χτες Σάββατο, ο Σύνδεσμος των Καλλιτεχνών Κινουμένου Σχεδίου έχρισε ως «καλύτερο» , φορτώνοντας το επίσης με πλήθος βραβείων.
Αυτό θα το διαβάζετε κάθε χρόνο στην οσκαρική ανάλυση της Μουσικής, είναι και θα είναι το motto, περί του τι είναι ΜΟΥΣΙΚΗ στον Κινηματογράφο. Τα ξαναλέω λοιπόν, όπως το είπα και τα προηγούμενα χρόνια: «Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ «ΒΛΕΠΕΤΑΙ» ΚΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ «ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ»
Καταρχάς, να ξεκινήσω από τον τίτλο και να πω ότι ΑΡΙΣΤΑ έπραξε η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ ως σκηνοθέτης αλλά και μεταφραστής του έργου και της παράστασης, που τον κράτησε στα αγγλικά. Διότι δεν προσδιορίζεται άρθρο. Αρα, δεν προσδιορίζεται και φύλο. Κι από εδώ ξεκινά η πεμπτουσία του έργου.
Όπως για το «MONUMENTS ΜΕΝ» και το «WINTER’S TALE»
Είπε ο Πάμπλο Μπέρχερ, ο Βάσκος δημιουργός του υποψήφιου στα Oscar «Robot dreams», όταν παραλάμβανε το βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας για την ταινία αυτή : «Το κινούμενο σχέδιο δεν είναι είδος!». Εννοώντας πως είναι κι αυτό μια καλλιτεχνική έκφραση κι όχι απλώς ένα είδος ταινιών που απευθύνονται σε παιδάκια. Προφανώς κι αυτό υπαινισσόταν και ζητούσε από τους παρισταμένους να το βροντοφωνάζουν ρυθμικά «Το κινούμενο σχέδιο δεν είναι είδος». Αυτά βέβαια τα έλεγε επειδή υπάρχει «διχασμός» , ακόμα και μέσα στην ευρωπαική κινηματογραφική κοινότητα περί αυτού. Πολλοί Ευρωπαίοι κινηματογραφιστές έχουν θέσει κατά καιρούς το ζήτημα, λιγότεροι φυσικά από ό,τι στο Χόλυγουντ, ότι τα παιδιά τους προτιμούν να πηγαίνουν στα ‘αμερικάνικα», άρα εξακολουθούν να βάζουν θέμα…Θα το ξαναπώ για ένα συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας στο οποίο είχα παραστεί, και το ζήτημα το είχε βάλει μια Γαλλίδα παραγωγός , μεταφέροντας μας κάποιες συζητήσεις με το παιδί της. Και το παιδί ήταν καταπέλτης για όλα τα φιλμ του «είδους» που ήταν υποψήφια
Οι set decorators, οι διακοσμητές εσωτερικών χώρων , πλατό κλπ, οι οποίοι συνεργάζεται με τους υπεύθυνους σκηνογραφίας, τους production designer οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για ο,τιδήποτε αφορά σε υλικό οψης.