Διότι έργα για τον Οσκαρ Oυάιλντ έχουν γίνει πολλά, πάρα πολλά. Είτε βιογραφικά δράματα (με καλύτερο όλων εκείνο με τον Πήτερ Φιντς) ή μεταφορές θεατρικών τoυ έργων όπου σε όλες φρόντιζαν να υποδεικνύουν και κάτι σχετικό. Κυρίως , τη στάση του απέναντι στη βρετανική νοοτροπία κι υποκρισία που τη διάνθιζε με το πνεύμα του ή στις βιογραφίες, τι άλλο;, την πολυσυζητημένη ομοφυλοφιλία του, την οποία πλήρωσε πολύ άσχημα, με καταδίκες, διαπομπεύσεις και χίλια άλλα πράγματα. Ο Βικτωριανός καθωσπρεπισμός βρήκε στον Οσκαρ Ουάιλντ το εξιλαστήριο θύμα- σύμβολο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο ίδιος δεν προκαλούσε με τον τρόπο ζωής του την κοινωνία της εποχής του.
Η ταινία από πλευράς Οσκαρ Ουάιλντ δεν λέει κάτι καινούργιο, άλλωστε τι καινούργιο να πει; Τα έχουμε δει, τα έχουμε διαβάσει, στους ενασχολούμενους είναι γνωστά. Στο ευρύ κοινό, φαντάζομαι πως όχι. Οπότε από αυτή την άποψη, πάντοτε ένα έργο γύρω από αυτόν, όπως και γύρω από άλλες διασημότητες που συγκρούστηκαν με τα κατεστημένα της εποχής τους, σε μεγάλη- στην πιο μεγάλη!- μερίδα του κοινού θα είναι άγνωστα άρα πρωτοφανέρωτα. Ο ελιτισμός μπορεί να σνομπάρει, όμως ο πολύς ο κόσμος δεν είναι οι λογοτεχνικοί κύκλοι κι οι καλλιτεχνικές παρέες.
Συνεπώς, δεν μένω στη χρησιμότητα, από αυτή την άποψη, μιάς ταινίας ξανά για τον Οσκαρ Ουάιλντ. Αυτή καλώς καμωμένη.
Μένω, ως εκτιμητής έργου, στο ότι στα πλαίσια των έργων γύρω από τον ταλαιπωρημένο ευπατρίδη συγγραφέα, έχουν γίνει έργα κι αυτό δεν λέει κινηματογραφικά κάτι καινούργιο. Κριτική είναι κι όχι ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΑΙΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΟΙΝΟ.
Από καλλιτεχνική άποψη λοιπόν έχω να πω ότι το μόνο καινούργιο που διαθέτει η ταινία, κι από αυτό αντλεί την όποια σημαντικότητα της, είναι ο Ρούπερτ Εβερτ.
Κι εδώ έχουμε κάτι εξελιγμένο, ενδιαφέρον και σεβαστό.
Εχουμε ένα καλλιτέχνη, ανοιχτά ομοφυλόφιλο εδώ και 35 περίπου χρόνια, που πήρε θέση στο θέμα του ενώ ακόμα πολλοί κρύβονταν και δικαίωμα τους (για να το πούμε κι αυτό!, διότι η προσωπική ζωή από τη στιγμή που είναι προσωπική παραμένει και προσωπική κι όχι σαν την Τζόντι Φόστερ που αφού ανακοίνωσε ενώπιον εκατοντάδων εκατομμυρίων τηλεθεατών την ομοφυλοφιλία της στη συνέχεια ΑΠΑΙΤΗΣΕ «Privacy»…..),ο οποίος γοήτευε από τη μια κι αμφισβητείτο καλλιτεχνικώς από την άλλη. Στο αν ήταν και τόσο καλός ηθοποιός ή αν αυτό ήταν αποτέλεσμα ιδιάζουσας γοητείας των 80ς. Στα 90ς άρχισε να το δείχνει, κι οι ρόλοι που του πρότειναν ήταν ομοφυλόφιλου ως επί το πλείστον όπου ο ίδιος ως μη έχων τίποτε να κρύψει έδινε τον εαυτό του κι ωρίμαζε. Βέβαια, άλλοι ηθοποιοί, είτε ήταν ομοφυλόφιλοι είτε δεν ήταν , έπαιρναν καλύτερους ρόλους ομοφυλόφιλων κι έφταναν και σε ανώτατες διακρίσεις (Οσκαρ κλπ). Το γιατί δεν έπαιρνε τόσο καλούς ρόλους ο Εβερετ μπορεί να έχει να κάνει πράγματι με τα όρια του υποκριτικού του ταλέντου, της γκάμας του, των δυνατοτήτων του. Οπωσδήποτε , έμεινε για μεγάλο διάστημα σε ένα σχετικό περιθώριο.
Κι έρχεται τώρα, ώριμος, μεγαλωμένος, μη γοητευτικός κι αγνώριστος, να κάνει μια δική του κατάθεση. Μέσω όμως κάτι σημαντικού κι όχι της αυτοβιογραφίας του. Αναλαμβάνει και το ρόλο του σκηνοθέτη για ένα έργο-ταύτιση με τον Οσκαρ Ουάιλντ, με το πνεύμα εκείνου, τις ταλαιπωρίες εκείνου, που φυσικά σε επίπεδο ταλαιπωριών δεν υπάρχει κανενός τύπου σύγκριση, υπάρχει όμως μια βαθύτερη κατανόηση και κυρίως μια βιωμένη εμπειρία περιθωριοποίησης που ξεκινά από το αν τον υπολόγιζαν ως ηθοποιό και μέχρι ποιού σημείου.
Το αποτέλεσμα, από πλευράς Ρούπερτ Εβερετ, είναι θαυμάσιο. Σε κάθε πλάνο δείχνει βίωμα και καθόλου κλαψούρισμα, συλλαμβάνει τα στοιχεία του Οσκαρ Ουάιλντ και σκηνοθετικά εντάσσει γύρω από αυτόν, πολύ καλούς ηθοποιούς στους δορυφορικούς ρόλους οι οποίοι του δίνουν κι ένα επιπλέον credit. H ΕΜΙΛΥ ΓΟΥΩΤΣΟΝ στο ρόλο της συζύγου του Ουάιλντ, της Κωνστάνς, ο ΕΝΤΟΥΙΝ ΤΟΜΑΣ στο ρόλο του αφοσιωμένου Ρόμπερτ Ρος, ο ΚΟΛΙΝ ΜΟΡΓΚΑΝ στο ρόλο του μοιραίου για τη σχέση τους Αλφρεντ Ντάγκλας, καθώς κι ο ΚΟΛΙΝ ΦΕΡΘ που δεν κάνει τίποτε αλλά δηλώνει παρουσία, είναι αυτοί που του χαρίζουν credit. Λόγω ηχηρού ονόματος «Οσκαρ Ουάιλντ» και ταμπέλας, εξασφαλίζει και καλή παραγωγή, και αισθητικά βγαίνει επίσης αποδοτικό με φωτογραφία εξαιρετικής απόδοσης και με σκηνικά – κοστούμια του επιπέδου που αρμόζει.
Ο Ρούπερτ Εβερετ καταφέρνει και στέλνει μήνυμα στον θεατή για τον Οσκαρ Ουάιλντ αλλά και για τα προσωπικά του βιώματα και τελικώς κερδίζει στην περιοχή της αυθεντικότητας, της αλήθειας.
Σαφώς και πρόκειται για star performance που όμως δεν προδίδει-κάθε άλλο! - το πρόσωπο - ρόλο που επέλεξε ώστε να κάνει αυτό το star- performance, ερμηνεία ζωής.
Μένει να δούμε πως θα το εκτιμήσει αυτό η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ που τον έχει υποψήφιο κι αν τα αποτελέσματα της θα διασχίσουν τον Ατλαντικό και θα φτάσει ως την άλλη Ακαδημία, των Οσκαρ, όπου, για την ώρα, οι προκαταβολικές βραβεύσεις από κριτικές ενώσεις κι από προωθήσεις p.r των «Χρυσών Σφαιρών» δεν τον περιλαμβάνουν….