Η ομορφιά του είναι κυρίως οπτική, κινηματογραφική. Ο συνδυασμός οπτικών εφφέ και σκηνικών είναι ονειρεμένος, δεν ξέρεις που σταματά το ένα και που πιάνει δουλειά το άλλο, οι λήψεις είναι εντυπωσιακές, η χρήση του γαλάζιου χρώματος τελειομανής..
Να οι πρώτοι λόγοι για να καταλάβει κανείς την επιτυχία του «AQUAMAN». Επειδή στο είδος του με την εικόνα του καθηλώνει και γοητεύει.
Και μετά πάμε στον ήρωα που πάντα στα παραμύθια χρειάζεται ένας ήρωας κι ο ήρωας είναι συμβατός με αυτό που συμβαίνει.
Δεν είναι πρωτότυπος ήρωας, κατάγεται από τα χρόνια της Τσινετσιτά. Μάλιστα αν δει κανείς το «ΡΩΜΟΣ ΚΑΙ ΡΩΜΥΛΟΣ» του 1961 , η σχέση των δύο αδελφών είναι σχεδόν ίδια. Κληρονόμοι της Ατλαντίδας οι τωρινοί, κληρονόμοι της γής στην οποία θα κτιστεί η Ρώμη, εκείνοι οι ..Τσινετσιτάδες. Όμως , τα δάνεια έχουμε εξηγήσει πολλές φορές, όπως κι οι επιρροές είναι από αναπόφευκτα έως απαραίτητα σε αυτό το πράγμα που λέγεται ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ. Κι όχι μόνο στο σινεμά φυσικά, αλλά στην Τέχνη γενικότερα. Και στο θέατρο και στη μουσική και στα εικαστικά και… παντού.
Ο ήρωας λοιπόν είναι «κληρονόμος» της χαμένης Ατλαντίδας και σε σκηνικό παραμυθιού, μέσα κι έξω από τη θάλασσα και γύρω από τη θάλασσα επιδιώκει να ανακτήσει τα κεκτημένα του, παλεύει για αυτά αλλά υπάρχει κι αδελφός ο οποίος δεν τον γνώριζε και θεωρούσε ότι όλη εκείνη η «κληρονομιά» ήταν δική του και τώρα πρέπει να συγκρουστούν για το ποιος θα αναλάβει τη «διακυβέρνηση».
Θνητοί και νεραϊδομάνες ανακατεύονται στην ιστορία, διασημότητες κάνουν κι αυτές την εμφάνιση τους και συμμετέχουν στη δράση κι όλο το πράγμα καταλήγει στην κινηματογραφική γοητεία. Στις Ταινίες εκείνες που μας κάνουν να ξεχνιόμαστε και να ονειρευόμαστε.
Πόσο σωστά είναι δομημένο το παραμύθι ως κινηματογραφικό παραμύθι, τι δουλειά έχουν κάνει όλοι αυτοί οι μάγκες της κινηματογραφίας όλων των κλάδων. Τι ηχητική σύνθεση με θαυμάσια μουσική δράσης αλλά με τόνους παραμυθιού να ανακατεύονται με τους ήχους του νερού και των πρωτόγονων όπλων.. Πόσο κι εδώ, όπως και στη σχέση οπτικών εφφε και σκηνογραφίας, έτσι και στη συνεργασία ήχου (κυρίως ηχητικών εφφέ) και μουσικής το ένα γίνεται αξεδιάλυτο του άλλου. Κι η φαντασία στα κοστούμια επίσης αν κι αυτά πατούν σε πιο ασφαλή πρότυπα.
Η φαντασία κυριαρχεί στο φιλμ και μπορεί και παρασύρει ακόμα και τον σοβαροφανή θεατή, τον καθηλώνει στη μαγεία της. Μετά ίσως ξεχάσει λίγο την υπόθεση αλλά η αίσθηση θα του μείνει.
Κι ο πρωταγωνιστής ο παιδαράς, ο ΤΖΕΗΣΟΝ ΜΟΜΟΑ, παίζει το ρόλο ως «ηθοποιός», έχει εκφράσεις, έχει κι εκτόπισμα, έχει και μια χιουμοριστική αντίληψη και με το τραχύ κοστούμι που του φόρεσαν τον βοήθησαν να επιβάλει τον συγκεκριμένο ήρωα και τον εαυτό του μαζί, κι όλα πήγαν πρίμα.
Κι οι γνωστοί καλοί ηθοποιοί που συμμετέχουν, όπως ο ΓΟΥΙΛΕΜ ΝΤΑΦΟ, ο ΠΑΤΡΙΚ ΓΟΥΙΛΣΟΝ παίζουν τόσο ενσυνείδητα. Η δε ΝΙΚΟΛ ΚΙΝΤΜΑΝ που δουλεύει ασταμάτητα και περνά από είδος σε είδος, εδώ βγάζει τη «νεραϊδίσια» εικόνα της, πριν μεταμορφωθεί σε άσχημη κι αγνώριστη στο «Destroyer».
Γενικά, αυτοί που κάνουν την ταινία την κάνουν πολύ ευσυνείδητα κι ενσυνείδητα , έχουν στόχο, τη μαγεία του κοινού διά της μαγείας του παραμυθιού και το φτάνουν εις πέρας χωρίς να ξεφεύγουν.
Κάθε ταινία ακολουθεί τους κανόνες του είδους στο οποίο ανήκει και δεν μπορεί να κρίνεται με κανόνες άλλου είδους ή με κλισέ κριτικής φεστιβαλικής ταυτότητας.
Ο σκηνοθέτης ΤΖΕΗΜΣ ΓΟΥΑΝ, Μαλαίσιος από την Αυστραλία, σκηνοθέτης του είδους «blockbuster», διαθέτει και φαντασία και γνώση της δράσης και των κανόνων στο να κάνει ένα φιλμ που λογικά θα αρέσει πρώτα στον ίδιο. Σκέψου τι γέλια θα κάνει αμα διαβάσει «κριτικές» να τον λούζουν με φεστιβαλικά κλισέ. Αντε τώρα να του μιλήσουν για σινεμά αυτοί που θα του πουν ότι το «φόρτωσε» λη «εκβίασε τη συγκίνηση» επειδή δεν ξέρουν να του πουν τίποτε άλλο αλλά θα πρέπει κάτι να βρουν για να του πουν. Αν αντιστραφούν οι ρόλοι κι αρχίσουν οι κινηματογραφιστές να γράφουν κριτικές για τις κριτικές που τους έγραψαν, σκέφτεστε τι έχει να γίνει; Πόσους θα έχουν να εκθέσουν; Αφήστε δε την περίπτωση να αρχίσουν να γράφουν κριτικοί οι κινηματογραφιστές για τις ταινίες, ο καθένας από τη μεριά και τη ματιά της Τέχνης που εκπροσωπεί. Οι κινηματογραφιστές, όμως, δεν γράφουν κριτικές, κάνουν έργα.
Καλή σας διασκέδαση.