Μία άσκηση, που δίνεται στις Πανεπιστημιακές Κινηματογραφικές Σχολές Αμερικής , Ευρώπης, Αυστραλίας, Καναδά και λοιπού κόσμου (πλήν Ελλάδας…), κι αφορά θεμελιώδες ζήτημα της σεναριογραφίας, είναι να βρεις τον κεντρικό ήρωα του σεναρίου. Υπάρχουν, όμως και σενάρια που είναι ομαδικά, που είναι έργα συνόλου, όπως λέμε και που εκεί πραγματικά δυσκολεύεσαι. Ποιος είναι ο κεντρικός ήρωας σε μά ταινία συνόλου ή σε ένα έργο «τρίο» όπως η «Ευνοούμενη»; Ο κεντρικός ήρωας λοιπόν, στον οποίο θα μπαίνουν τα «εμπόδια» από τον σεναριογράφο ώστε να φτάσει στο φινάλε που ο συγγραφέας του έχει ορίσει, στις συγκεκριμένες περιπτώσεις είναι το ίδιο το σύνολο ή το ίδιο το τρίο.

Στο «Δίκτυο» φερειπείν είναι το ίδιο το δίκτυο και παθαίνει ό,τι παθαίνει μέσα από τα πρόσωπα του. Στα «Απόρρητα της Νυρεμβέργης» κεντρικός ήρωας είναι η ίδια η δίκη με τους νικητές και τους ηττημένους που θα αποδειχτούν στο τέλος. Στις «Ωρες» και στην «Ευνοούμενη» είναι οι τρεις γυναίκες που τα εμπόδια μπαίνουν και για τις τρεις. Τότε, σε αυτές τις περιπτώσεις πως διαχωρίζονται οι πρωταγωνιστικοί από τους δευτεραγωνιστικούς ρόλους;

Στα έργα συνόλου, αυτοί που τρέχουν το σύνολο με εκτενή παρουσία είναι οι πρωταγωνιστικοί, supporting θεωρούνται εκείνοι που έχουν τους επεισοδιακούς ρόλους οι οποίοι μπορεί να είναι και της μιας και μόνης αλλά περιεκτικότατης σκηνής. Στο «Δίκτυο» η Φαίη Νταναγουέι, ο Ουίλιαμ Χόλντεν κι ο Πήτερ Φιντς  είναι πρωταγωνιστικοί διότι είναι αυτοί που ρυθμίζουν το σύνολο, supporting είναι εκείνοι με την επεισοδιακή παρείσφρηση, όπως η Μπέατρις Στρέιτ που κάνει τη γυναίκα του Ουίλιαμ Χόλντεν. Στα «Απόρρητα της Νυρεμβέργης» πρωταγωνιστικοί θεωρούνται οι δυο «τρέχοντες» τη Δίκη, ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου Σπένσερ Τρέισυ κι ο συνήγορος υπεράσπισης των εγκληματιών πολέμου, ο Μαξιμίλιαν Σελ. Αυτοί οι δύο είναι οι άξονες δικαστικού ανταγωνισμού. Supporting είναι ο Μοντγκόμερυ Κλιφτ κι η Τζούντυ Γκάρλαντ που έχουν μία πυκνογραμμένη σκηνή κατάθεσης μάρτυρα  στο δικαστήριο. Στις «Ωρες» και στην «Ευνοούμενη» πρωταγωνίστρια είναι αυτή που από το σενάριο έχει οριστεί ως κεντρικός όχι ήρωας αλλά άξονας. Η «Βιρτζίνια Γουλφ»-Νικόλ Κίντμαν στις «Ωρες», η «βασίλισσα Αννα»- Ολίβια Κόλμαν στην «Ευνοούμενη». Οι γύρω από τον άξονα, ακόμα κι αν οι ρόλοι είναι κάποιου σημαντικού μήκους όπως της Μέρυλ Στρηπ και της Τζούλιαν Μουρ στην πρώτη περίπτωση, της Εμμα Στόουν και της Ρέιτσελ Βάις στη δεύτερη, γίνονται supporting, διότι στρέφονται γύρω από τα άξονα.  Άλλος ο δορυφορικός ρόλος κι άλλος ο ανταγωνιστής του ήρωα που τότε μπορεί να γίνεται και πρωταγωνιστικός. Κι επίσης, μην μπερδεύουμε τους  main characters, τους «βασικούς ρόλους» που λέμε στη γλώσσα μας με τους κεντρικούς ήρωες και τους εν δυνάμει οριζόμενους ως πρωταγωνιστικούς.

Η διάκριση του κεντρικού ήρωα μέσα στο σενάριο είναι εκ των ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ μαθημάτων.

Πάμε λοιπόν να δούμε τις φετινές που διαγωνίζονται στην κατηγορία του Β’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ.

ΥΠΟΨΗΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ:

1. ΕΪΜΥ ΑΝΤΑΜΣ «Vice»

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 6^η υποψηφιότητα χωρίς νίκη, αν χάσει και φέτος ισοφαρίζει την Ντέμπορα Κερ και την καρατερίστα Θέλμα Ρίτερ με τις έξη υποψηφιότητες που έμειναν αβράβευτες. Η Εϊμυ Ανταμς έχει προταθεί για τα φιλμ : «Μια ξένη ανάμεσα μας» (2006, έχασε από την Ρέιτσελ Βάις στον «επίμονο κηπουρό» με την οποία είναι ανταγωνίστριες και φέτος), «Αμφιβολία» (2009, το πήρε η Πενέλοπε Κρουζ για το «Vicky Christina Barcelona»), «The fighter» (2011, όπου το έχασε από την συνερμηνεύτρια της στην ίδια ταινία, Μελίσα Λήο), «The master» (2013, το κέρδισε η Ανν Χαθαγουέι στο μιούζικαλ «Les miserables»), «Οδηγός διαπλοκής» (2014, ή μόνη πρωταγωνιστική υποψηφιότητα της, το έχασε από την Κέιτ Μπλάνσετ στην «Θλιμμένη Τζάσμιν»)

Ο ΡΟΛΟΣ: Υποδύεται τη σύζυγο του αντιπροέδρου των ΗΠΑ επί Μπους, Ντικ Τσέινυ που τον ακολούθησε σε όλη την αρριβιστική, παρασκηνιακή διαδρομή του από τα νεανικά τους χρόνια μέχρι το φινάλε του.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Ο καλοσκηνοθετημένος ρόλος. Ο Ανταμ Μακ Κέι της έχει δώσει θαυμάσια κατεύθυνση, βάζοντας την να παίξει αφενός με έναν ηθοποιό με τον οποίο έχουν παίξει πολλές φορές μαζί, τον Κρίστιαν Μπέηλ κι έχει μαζί του τη σύμβαση οικειότητας ώστε να φαίνεται η «τριβή» και στη σχέση του σεναριακού ζεύγους κι αφετέρου της έδωσε τη γραμμή: Είσαι η γυναίκα που έζησε στη σκιά κάποιου ο οποίος έζησε στη σκιά κάποιων άλλων , του «πάντα δεύτερου». Σε αυτά τα ασφαλή πλαίσια καθώς και στο ότι η ταινία είναι σατιρική κι όχι δραματική βιογραφία, η Ανταμς  έπαιξε στο 100 ο/ο το ζητούμενο του ρόλου.

2. ΜΑΡΙΝΑ ΝΤΕ ΤΑΒΙΡΑ «Roma»

ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα

Ο ΡΟΛΟΣ: Η κυρά του σπιτιού στο οποίο ζει η υπηρέτρια-κεντρική ηρωίδα του σεναρίου, η οποία κυρά σιγά σιγά ταυτίζεται με την υπηρέτρια, οι ζωές τους αποδεικνύονται ταυτόσημες, μόνο το ταξικό αλλάζει , το οποίο όμως για την κυρά καταλήγει δευτερεύον.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Ο λεγόμενος «συμπληρωματικός ρόλος», δηλαδή η άλλη πλευρά του νομίσματος της κεντρικής ηρωίδας. Κλασική περίπτωση supporting ρόλου που ζητάει από την ηθοποιό συνήθως ερμηνευτική αντίθεση ενώ εδώ ο Κουαρόν κυρίως ως σκηνοθέτης και σε ένα βαθμό κι ως σεναριογράφος έχει ζητήσει από την ηθοποιό να προετοιμάσει με την ερμηνεία της σχεδόν εξαρχής την ταύτιση και να την κτίσει καθοδόν. Η Ντε Ταβίρα κατάφερε την ολοκλήρωση της αντίληψης για τη γυναίκα στη συγκεκριμένη ιστορία και συμπλήρωσε την κεντρική.

3. ΡΕΤΖΙΝΑ ΚΙΝΓΚ «Αν μιλούσε η Μπηλ Στρητ» (If Beale Street could talk)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ:  Πρώτη υποψηφιότητα

Ο ΡΟΛΟΣ: Η μητέρα της ηρωίδας, στην αφρο-αμερικανική οικογένεια, όπως την σχεδίασε ο συγγραφέας Τζέημς Μπόλντουιν κι όπως της έδωσε πνοή ζωής για το πανί ο Μπάρυ Τζένκινς. Μια γυναίκα ήρεμη, θετική και δίπλα στην κόρη της στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει, με δυναμική μεταμόρφωση στο δεύτερο μέρος, στη μία και μεγάλη σκηνή της όταν αναλαμβάνει να «καθαρίσει» για λογαριασμό της οικογένειας της, εμφανιζόμενη ακόμα και σαν… (όχι ακριβώς) πουτάνα.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Η λιτότητα στο παίξιμο κι η ταυτόχρονη μετάδοση στον θεατή  των συναισθημάτων. Ακόμα και στη μεταστροφή δεν αλλάζει τόνο στην ερμηνεία κι αυτό προσμετράται και της δίνει την υποψηφιότητα. Συν το γεγονός ότι πρόκειται για supporting ρόλο κορυφαίου Αφρο-Αμερικανού εκπροσώπου της αμερικάνικης λογοτεχνίας.

4. ΕΜΜΑ ΣΤΟΟΥΝ «Η ευνοούμενη» (The favourite)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: ΟΣΚΑΡΟΥΧΑ, και μάλιστα Α’ ΡΟΛΟΥ το 2017 για το «LA LA LAND». Τρίτη υποψηφιότητα η φετινή, είχε προταθεί και το 2015 ως supporting για το «Birdman» κι είχε χάσει εκεί από την Πατρίτσια Αρκέτ στο «Μεγαλώνοντας»

Ο ΡΟΛΟΣ: Η «ευνοούμενη» του τίτλου. Ένα αυλικό «τσουλί» που καταφέρνει και χώνεται ως τα ιδιαίτερα της βασίλισσας Αννας της Αγγλίας στον 18^ο αιώνα και γίνεται ευνοούμενη της .. ανάσσσης   παρακάμπτοντας την Κυρία των Τιμών.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Πλήρης κατανόηση του είδους της ταινίας, του χαρακτήρα και της σκηνοθετικής γραμμής Λάνθιμου κι αυτό δίνει τη δυνατότητα στην Εμμα Στόουν να αποδείξει πως η γκάμα της είναι πολύ πιο πλατειά από όσο είχε φανεί ως τώρα, αν κι είναι πολύ νέα ακόμα. Εχει αποβάλει ακόμα κι εκείνο τον τρόπο φυσικής ομιλίας  με τον τονισμό του «σίγμα».

5. ΡΕΪΤΣΕΛ ΒΑΪΣ «Η ευνοούμενη» (The favourite)

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: ΟΣΚΑΡΟΥΧΑ κι η Ρέιτσελ, το πήρε το 2006 β’ ρόλου για τον «ΕΠΙΜΟΝΟ ΚΗΠΟΥΡΟ». Αυτή είναι η δεύτερη υποψηφιότητα της.

Ο ΡΟΛΟΣ: Η Λαίδη Σαρα, η Κυρία επί των Τιμών, η παρακοιμώμενη της Βασίλισσας, κάτι πολύ παραπάνω από όλα αυτά, αφού είναι εκείνη που κυβερνά μια κι η βασίλισσα αρρωσταίνει συνεχώς και θα δει να παραγκωνίζεται  από την μακρινή εξαδέλφη της που την έφερε για υπηρέτρια αλλά της τρώει τη βασιλική προστασία κι επιρροή.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Η Ρέιτσελ Βάις είναι η λιτή της υπόθεσης απέναντι στην πληθωρική λόγω ρόλου Εμμα Στόουν και τη σύμμεικτη της βασίλισσας όπου ο σκηνοθέτης την έχει κατευθύνει σε ερμηνευτική κόντρα με τις άλλες. Και με την επιλογή του, έχει δώσει στον χαρακτήρα της Ρέιτσελ την αριστοκρατικότητα και την ευγένεια που δεν έχει δώσει στις άλλες δύο, ακριβώς επειδή υπάρχει σεναριακός μα και σκηνοθετικός λόγος κι η Ρέιτσελ Βάις ΕΙΝΑΙ αυτό!

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Δεν υπάρχει φαβορί εδώ, ξεχάστε το. Και μην ακούτε τι λένε τα «Στοιχήματα» κι όλοι αυτοί οι σινε-αστοιχείωτοι που τα αναπαράγουν σε έντυπα κι ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Τα «Στοιχήματα» δεν είναι τίποτε άλλο παρά στατιστικές με βάση το τι προ-οσκαρικά βραβεία έχει πάρει η κάθε μία. Κι όταν πέφτουν έξω μιλάνε για «ανατροπή», «έκπληξη», «απρόβλεπτο» διότι το μόνο που δεν έχουν λάβει υπόψη τους είναι το καλλιτεχνικό κομμάτι. Performance εξετάζουν οι Κινηματογραφιστές κι όχι στατιστικές και στοιχήματα και το performance έχει να κάνει με το ΡΟΛΟ, που έχει να κάνει με το ΣΕΝΑΡΙΟ, που έχει να κάνει με το ΕΡΓΟ. Με αυτές τις φετινές είναι λίγο δύσκολο. Λογικά ανάμεσα στις δύο….. «Λάνθιμες» θα μπορούσε να αναμένεται, στην πληθωρική Στόουν που έχει και το ρόλο του τίτλου και στην λιτή κι αριστοκρατική Βάις. Ελα όμως που κι η Κινγκ παίζει ένα supporting μεν αλλά ξεχωριστό χαρακτήρα της αμερικάνικης λογοτεχνίας. Χώρια ότι Σκηνοθέτες μπορεί να αφαιρέσουν ψήφους από τις «Λάνθιμες» διότι θα δουν πως όλο αυτό της Ειμυ Ανταμς είναι υπακοή στη γραμμή του σκηνοθέτη της- όπως και των «λανθιμοκόριτσων» φυσικά. Δεν υπάρχει εδώ προγνωστικό, μόνο ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ για το ποια  συγκεντρώνει τα βλέμματα των ΚΛΑΔΩΝ. Προσωπικώς , την Στόουν την θεωρώ επικίνδυνη αντίπαλο της Ρέιτσελ, επηρεαζόμενος κι από το ρόλο του τίτλου.