Κι η βάση του ξεκινήματος μιάς ταινίας.

Καταρχάς να πω ότι αυτή είναι μία οσκαρική κατηγορία που ίσχυσε ως και την απονομή του 1957. Στη συνέχεια, τα σενάρια χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες, του ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ και του ΕΚ ΔΙΑΣΚΕΥΗΣ, αυτή που ισχύει μέχρι σήμερα. Ως τότε, τα σενάρια ήταν χωρισμένα σε τρεις κατηγορίες. Η τρίτη αφορούσε το καλύτερο «story» που εξεταζόταν ξεχωριστά από το συνολικό ΣΕΝΑΡΙΟ.

Όταν, όμως, έλεγαν «story» δεν εννοούσαν την «περίληψη» ή το «summary» ή την υπόθεση «σε 20 το πολύ λέξεις»...

Εννοούσαν ένα πληρέστατο σενάριο, ένα «story» αναλυτικότατο, που ήταν γραμμένο όμως ως αφήγηση κι όχι με διαλόγους, θέσεις κάμερας κλπ.

Το πληρέστατο story, που έγραψε ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΦΟΥΚΣ, ο οποίος, στη συνέχεια συνεργάστηκε και στο σενάριο με την ΙΖΟΜΠΕΛ ΛΕΝΑΡΝΤ , ήταν αυτό που έβαζε τις βάσεις για τη δημιουργία μιάς ταινίας που θα αναδείκνυε συντελεστές και θα αναδεικνυόταν κι αυτή από αυτούς.

Το «story» λοιπόν αφηγείται μια αληθινή ιστορία, δραματοποιημένη, όμως, με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται δράμα το οποίο μέσα από τα στοιχεία του υποδεικνύει και είδος και μάλιστα όχι ένα αλλά κάτι μεικτό, μια σύνθεση ειδών.

Η ιστορία λοιπόν που γράφεται από τον Ντάνιελ Φουκς είναι η περίπτωση της τραγουδίστριας Ρουθ Εττινγκ, υπαρκτού προσώπου, που έλαμψε κυρίως στη δεκαετία του 30 και η σχέση της με ένα γκάνγκστερ , μια σχέση περίπλοκη, περιπετειώδης, ανθρώπινη κι από τις δύο μεριές.

Είναι η ιστορία ενός κοριτσιού που φιλοδοξεί να γίνει τραγουδίστρια, αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα, όλοι ζητούν ανταλλάγματα, αυτή είναι τσαμπουκαλού, δεν τα σηκώνει και τα παρατάει, ώσπου σε ένα κλαμπ γοητεύεται από την προσωπικότητα της και τη συμπεριφορά της ο γκάνγκστερ, σε ηλικία σχεδόν πατέρα της, κι αποφασίζει να την κάνει σταρ. Διότι την έχει ερωτευθεί με τη μία. Αυτή όμως είναι  «τα καλά του Γιάννη θέλω, μα τον Γιάννη δεν τον θέλω», τον έχει και της στήνει καριέρα, αυτή δεν του «κάθεται», …κάποια στιγμή, όμως, θα τον παντρευτεί. Και τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα με το γάμο. Διότι , υπάρχει κι ένα τρίτο πρόσωπο, ένας πιανίστας που την είχε αγαπήσει από την πρώτη στιγμή, ο γκάνγκστερ τον είχε πληρώσει για να της κάνει μαθήματα τραγουδιού, όταν «κατάλαβε» τον άφησε να φύγει, μα η μοίρα, τους την είχε στημένη παρακάτω. Μια κι η Ρουθ Εττινγκ αφού ανελίσσεται ως τραγουδίστρια σιγά σιγά και φτάνει στον κολοφώνα, θα κληθεί και στο Χόλυγουντ. Αυτά βέβαια έχουν γίνει χάρη στην στήριξη του αγροίκου γκάνγκστερ, ο οποίος έχει μάθει να συμπεριφέρεται σαν κτήτορας, χωρίς τρόπους, ρεμάλι της νύχτας, που όταν φτάνουν στο Μπροντγουέι και η Εττινγκ κατακτά και τον μεγάλο Ζίγκφιλντ και το άστρο της ανεβαίνει στα μεσούρανα, ο γκάνγκστερ δεν γίνεται δεκτός από το σύστημα, δεν σηκώνει το Μπροντγουέι τέτοιες μπρουτάλ συμπεριφορές, κι εκείνος την παίρνει με τη βία και φεύγουν. Τότε είναι που την παντρεύεται, όμως τη στέλνει σε μεγάλες περιοδείες όπου ο ένας θρίαμβος διαδέχεται τον άλλο και τότε έρχεται η κλήση από το Χόλυγουντ. Κι η μοίρα που είπα ότι την είχε στημένη, έχει κάνει το παιχνίδι με τον πιανίστα, ο οποίος όταν εκδιώχτηκε υπό μορφή παραίτησης, πήγε για δουλειά στην Καλιφόρνια και τώρα είναι επικεφαλής του musical department του στούντιο που θα κάνει την ταινία της Εττινγκ.

Κι εκεί το πράγμα θα πάρει φωτιά. Εκεί θα φανεί και το αδιέξοδο στη σχέση Εττινγκ και γκάγκστερ, θα περάσει από 40 κύματα κι η κατάσταση με τον πιανίστα, και ο γκάνγκστερ, πάνω που η Εττινγκ προχωρεί σε διαζύγιο, θα αποπειραθεί να δολοφονήσει τον πιανίστα. Στη φυλακή τώρα ο γκάνγκστερ, η Εττινγκ απέξω και σταρ, το «story» προβλέπει μια σκηνή αναγνώρισης και μεγάλου ευχαριστώ από την Εττινγκ, την απέχθεια του γκάνγκστερ προς αυτήν που όμως κρύβει τον πόνο της πληγωμένης αγάπης, τα προδομένα αισθήματα.

Και το story κλείνει με την Εττινγκ που τραγουδά σε πολυτελές κλαμπ κι ο γκάνγκστερ περνά από εκεί κι εκείνη τη στιγμή η Εττινγκ τραγουδά το «LOVE ME OR LEAVE ME» που είναι και το τραγούδι το οποίο δίνει τον τίτλο στην ταινία κι είναι επιτυχία της αληθινής Εττινγκ αλλά και ως υποκειμενικό του γκάνγκστερ , σαν να απευθύνεται το τραγούδι σε αυτόν και στη σχέση τους.

Αυτό είναι το STORY, που εν συντομία περιέγραψα.

Δείτε μέσα πόσα περιέχει

Κι η διήγηση συνεχίζεται.

Αυτό λοιπόν το story, που το επεξεργάστηκε ο συγγραφέας του σε σενάριο, το θέλησαν για την ΝΤΟΡΙΣ ΝΤΑΙΗ. Την Ντόρις Νταίη του 1954-55. Την Ντόρις Νταίη που έχει εκτιναχθεί στο τραγούδι, και στον κινηματογράφο παίζει ως εκείνη τη στιγμή σε έργα , κυρίως μιούζικαλ ή κάτι κωμωδιούλες, όχι όμως σαν κι αυτές που θα την κάνουν θεά στα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Τη θέλουν για τη λάμψη της και την ωραία φωνή της κι επειδή το έργο διαθέτει στοιχεία που θα της δώσουν την ώθηση για πράγματα μεγαλύτερα στον κινηματογράφο.

Και πράγματι, θα το κάνει. Θα δείξει δραματικούς τόνους που στα προηγούμενα φιλμ οι ρόλοι δεν της επέτρεπαν κάτι τέτοιο.

Για να «προστατευτεί» και να αναδειχθεί ως δραματική  η Ντόρις Νταίη, χρειάζεται ένα πολύ δυνατό παρτενέρ. Διότι ο ρόλος του γκάνγκστερ είναι κι ο ρόλος ουσίας του έργου, Η Ρουθ Εττινγκ έχει τα τραγούδια της, έχει τη φιλοδοξία να γίνει τραγουδίστρια, και συγκρούσεις με έναν άντρα που υποχρεωτικά ευγνωμονεί κι ερωτικά σιχαίνεται.

Ο γκάνγκστερ, όμως,; Διότι η ιστορία έχει σύνθετους χαρακτήρες. Δεν είναι μονοκόμματοι. Σε πρώτη φάση λυπάσαι την Εττινγκ που αυτός ο παλιάνθρωπος την κρατάει στο χέρι, σιχαίνεσαι κι εσύ τον γκάνγκστερ με την κτηνώδη συμπεριφορά και τη χειριστικότητα του.. Ομως το μυαλό  του θεατή δημιουργούνται παράξενες στροφές, άλλες αντιδράσεις ενίοτε, το ότι όμως ο γκάνγκστερ είναι αυτός που αγαπά κι όχι η Εττινγκ , εκείνη νοιάζεται μόνο για την καριέρα και θα έπρεπε αυτό τον άνθρωπο να τον είχε Θεό, ο γκάνγκστερ είναι που πληρώνει το τίμημα του έρωτα και το πληρώνει και πολύ χοντρά..

Κι ο ρόλος του γκάνγκστερ θέλει ηθοποιό κύρους και κλάσεως.

Κι έτσι έρχεται η ώρα του ΤΖΕΗΜΣ ΚΆΓΚΝΕΥ, του μεγάλου αυτού  ηθοποιού, και το σχήμα της ταινίας στήνεται ως ζευγάρι ΝΤΟΡΙΣ ΝΤΑΙΗ-ΤΖΕΗΜΣ ΚΑΓΚΝΕΥ

Βλέπετε πως στήνονται και κτίζονται σταδιακά οι ταινίες;

Αυτομάτως όλο αυτό έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Είπαμε η Ντόρις Νταίη ακόμα δεν έχει κάνει τα μεγάλα φιλμ. Κι έρχεται δίπλα της ο μεγάλος, που έρχεται από το χθές, δεν έχει το ρεύμα που είχε κάποτε, δεν είναι όμως κι εκτός πιάτσας . Κάθε άλλο.

Το ποιος είναι ο Τζέημς Κάγκνευ και καταφεύγουν σε αυτόν είναι το.. και σε ποιόν άλλον να κατέφευγαν; Ο Κάγκνεϋ είχε παίξει σωρεία ρόλων κι είχε διακριθεί στους γκάνγκστερ, είχε παίξει εκπληκτικούς του είδους. Μία από τις ταινίες εκείνες ήταν το «ΑΓΓΕΛΟΙ ΜΕ ΛΕΡΩΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ» του  ΜΑΙΚΛ ΚΕΡΤΙΖ, για την οποία ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ μου είχε πει ότι αυτή είναι η ταινία που τον στοίχειωσε και τον έκανε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, αυτό το γκανγκστερικό φιλμ που είδε παιδάκι και τον είχε συνεπάρει ο ρόλος του Τζέημς Κάγκνευ (αυτό το γράφω  για εκείνους που νομίζουν για τον κάθε σκηνοθέτη τα άλλα αντ’ αλλων ως προς τον κινηματογράφο).  Ο Κάγκνευ σε εκείνο το φιλμ είχε πάρει την πρώτη υποψηφιότητα για Οσκαρ , το Οσκαρ όμως το πήρε στη δεύτερη υποψηφιότητα για μιούζικαλ. Μάλιστα. Η αν θέλετε για μουσική βιογραφία. Το «Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ» (Yankee doodle dandy), πάλι του Μάικλ Κέρτιζ, ένα χρόνο πριν ο σκηνοθέτης κάνει την «ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ». Που έδειχνε το εύρος της ερμηνευτικής γκάμας.

Ο Τζέημς Κάγκνευ θα αναλάμβανε και πάλι ρόλο γκάνγκστερ. Όμως έναν διαφορετικό. Ανάπηρο, είναι χωλός, ερωτοχτυπημένος κι όλο αυτό , που βγαίνει μέσα από το story,πρέπει να συνδυάζει χυδαιότητα και καψούρα, εκδικητικότητα και συναίσθημα, εσωτερική συντριβή και πείσμα «ματσό» προς τα έξω. Και βέβαια πρέπει να παιχθεί από τον ίδιο ηθοποιό που μεγαλούργησε στους γκάνγκστερ σε μια άλλη παραλλαγή, όχι μόνο ρόλου αλλά και είδους. Πρέπει να παιχθεί σε κάπως πιο ανάλαφρους τόνους αφού το έργο δεν προορίζεται για τυπικό γκανγκστερικό φιλμ ούτε για φιλμ νουάρ αλλά για το μεικτό είδος που έγραψα παραπάνω και το μεικτό είδος βγαίνει μέσα από την ιστορία: Με ηρωίδα τραγουδίστρια , που θα την παίξει η Ντόρις Νταίη, πρέπει το έργο να έχει ύφος συνδυασμού μουσικής βιογραφίας , άτυπου μιούζικαλ με πολλά τραγούδια που θα πρέπει να περιλαμβάνονται στο φιλμ ώστε να λειτουργήσει , με χρώμα και γκλαμ να περιτυλίγει το πρωταγωνιστικό ζεύγος αφού η ηρωίδα εκτινάσσεται στα ύψη, εμφανίζεται στα Μπροντγουέι, στα Χόλυγουντ, στα κλαμπ της αφρόκρεμας,  όλα αυτά λοιπόν παραλλάσσουν το είδους κι απατούν τροποποίηση και στην ερμηνεία. Ο Κάγκνευ με πολύ διακριτικούς τόνους έφτιαξε την παραλλαγή του γκάνγκστερ του, πρόσθεσε ένα ακόμα ,και εντελώς διαφορετικό ,γκάνγκστερ στην πινακοθήκη του και πήρε την τρίτη και τελευταία υποψηφιότητα του για το Οσκαρ.

Όμως έργο για την Ρουθ Εττινγκ που θα την ερμηνεύσει η Ντόρις Νταίη και που το ύφος στο οποίο οδηγεί το story και το έχουν υιοθετήσει η «Metro Goldwyn Mayer» κι ο σκηνοθέτης ΤΣΑΡΛΣ ΒΙΝΤΟΡ που σιωπηλά κινεί και διαχειρίζεται δημιουργικά όλα αυτά που του παρέχει και του υπαγορεύει το story, απαιτούν μουσική και μουσικούς.

Πρώτα από όλα, τα τραγούδια της Ρουθ Εττινγκ που πρέπει να ενορχηστρωθούν εκ νέου ώστε να αποδοθούν από την Ντόρις Νταίη, η οποία είναι καλύτερη τραγουδίστρια από την Εττινγκ , οπότε αναλαμβάνουν δουλειά οι ορχήστρες, οι μουσικοί διευθυντές, οι ενορχηστρωτές, οι σολίστες κι οι εκ νέου ηχογραφήσεις. Οπότε, ξαφνικά κι ο ΗΧΟΣ αποκτά πρωτεύουσα σημασία Οι sound recorders αναλαμβάνουν δράση σε αγαστή συνεργασία με τους παραπάνω μουσικούς για την απόδοση των τραγουδιών που θα είναι σε πρώτο πλάνο.

Κι από τη στιγμή που υπάρχει η Ντόρις Νταίη , μια πανάκριβη, κορυφαία τραγουδίστρια χρειάζεται κι αυτή το σουξεδάκι της, και μιλώ σοβαρά πάνω στο πως γίνονται αυτές οι δουλειές, χρειάζεται κι αυτή δικά της τραγούδια, να φύγει και με κάτι δικό της από αυτή την ταινία.

Από τα πολλά που ακούγονται, το δικό της,  που προτάθηκε για το Οσκαρ τραγουδιού ενώ προτάθηκαν ξεχωριστά κι οι μουσικοί για το adaptation του συνολικού score (όπως άλλωστε προτάθηκαν κι οι ηχολήπτες για την ηχητική πανδαισία και τον τρόπο προβολής της φωνής της Ντόρις Νταίη) είναι που το παίδεψαν αρκετά κι έβγαινε μέσα από τα σενάριο, ώστε να μην απορούν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι γιατί προτάθηκε αυτό κι όχι κάποιο άλλο από τα τραγούδια της Ντόρις Νταίη (διότι τα πολλά είναι τραγούδια της Ρουθ Εττινγκ-όπως τόνισα)

Το τραγούδι αυτό που έχει τον τίτλο « I’LL NEVER STOP LOVING YOU» και της το έγραψε ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΜΠΡΟΝΤΖΚΥ σε στίχους του ΣΑΜΥ ΚΑΝ, βγαίνει μέσα από την υπόθεση κι ακούγεται σε κομβικό σημείο της ταινίας: Στη μέση περίπου του φιλμ , όταν η Εττινγκ πηγαίνει στο Χόλυγουντ και πηγαίνει να συναντήσει για πρώτη φορά μετά από χρόνια τον πιανίστα με τον οποίο υπήρχε αισθηματική διάθεση αλλά που φοβόταν τον γκάνγκστερ. Συναντιούνται στα στούντιο ηχοληψίας, που τη συνοδεύει ο αρχιρουφιάνος του γκάνγκστερ για να παρακολουθεί τις κινήσεις της και να του δώσει ραπόρτο. Κάθονται η Εττινγκ κι ο πιανίστας, που τον παίζει ο ΚΑΜΕΡΟΝΜΙΤΣΕΛ , στο πιάνο, τη ρωτάει αν κοίταξε τα τραγούδια που της έστειλαν κι αν κάποιο της άρεσε, εκείνη του απαντά αρνητικά και τότε εκείνος βγάζει από την τσέπη του ένα χαρτί και της δείχνει ένα τραγούδι που είχε γράψει από παλιά και το φύλαγε για τον εαυτό του. Το τραγoύδι λέγεται « I’ ll never stop loving you» κι οι στίχοι εκφράζουν τα συναισθήματα του Κάμερον Μίτσελ προς αυτήν κι όπως το ερμηνεύει η Ντόρις Νταίη είναι σαν να υιοθετεί το περιεχόμενο των στίχων, σαν να του ανταποδίδει τα λεχθέντα και σαν να συνωμοτούν οι δυό τους έναντι του γκάνγκστερ μια κι ο ρουφιάνος του γκάνγκστερ βρίσκεται έξω από την αίθουσα ηχογράφησης, τους παρακολουθεί από το τζάμι αλλά λόγω ηχομόνωσης δεν ακούει τι λένε. Κι από εκείνη τη στιγμή φουντώνει ο έρωτας πιανίστα και Εττινγκ που θα δώσει κλιμάκωση και τροπή στην ιστορία.

Το τραγούδι, όμως, ανάμεσα σε τόσα της αληθινής Ρουθ Εττινγκ και λιγότερο καλό από τα εμβληματικά της όπως αυτό που δίνει τον τίτλο στο έργο ή το «Ten cents a dance» , δεν είχε περιθώρια νίκης στα Οσκαρ, έχοντας μάλιστα απέναντι του και το «LOVE IS A MANY SPLENDORED THING « από την ομότιτλη ταινία με την ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΤΖΩΝΣ, όμως ήταν το σουξεδάκι το δικό της που αποκόμισε από την ταινία η Ντόρις Νταίη μαζί φυσικά με τα τραγούδια της Ρουθ Εττινγκ που υιοθέτησε και καταγράφτηκαν πλέον ως τραγούδια του ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟΥ ΝΤΟΡΙΣ ΝΤΑΙΗ.

Η Ντόρις Νταίη δεν προτάθηκε εδώ για το Οσκαρ, ως ερμηνευτικό επίτευγμα καταγράφτηκε του Κάγκνευ,, η ίδια όμως αναγνωρίστηκε κι άνοιξαν οι πόρτες όπου τον επόμενο χρόνο την κάλεσαν για πρωταγωνίστρια του ΧΙΤΣΚΟΚ στο «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕ ΠΟΛΛΑ» όπου και πάλι με τραγουδστικό επίτευγμα θριάμβου, το «QUE SERA SERA», που πήρε ΟΣΚΑΡ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ , βγήκε από την ταινία, της ήρθε μια ωραιότατη περιπέτεια αστυνομικής πλοκής, το «ΤΖΟΥΛΙ» με τον Λουί Ζορντάν και την δραματική καριέρα την έκλεισε με ένα αστυνομικό, χιτσκοκικού τύπου του πανάξιου και παραγνωρισμένoυ ΝΤΕΗΒΙNΤ ΜΙΛΕΡ, το «Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΘΑΡΘΕΙ ΑΠΟΨΕ» (Midnight lace), στο οποίο η κουτσομπόλα του Χόλυγουντ ΛΟΥΕΛΑ ΠΑΡΣΟΝΣ κατηγόρησε στην κουτσομπολίστικη στήλη της την ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ για «ξενομανία» επειδή προτίμησαν στην πεντάδα αντί της Ντόρις Νταίη, τη ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ για το «ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ».

Η Ντόρις Νταίη θριάμβευσε στα παραπάνω αλλά έγινε έμβλημα με τις κομεντί, που τα καλά σενάρια τους της ήρθαν ακριβώς από το μεγάλο άνοιγμα το ερμηνευτικό που της είχε προσφέρει το «Αγάπα με ή άφησε με». Κι η υποψηφιότητα για Οσκαρ της ήρθε στην κομεντί, στα «ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΤΗΣ ΚΡΕΒΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑΣ» (PILLOW TALK) που της έδειξαν σε ποιο είδος τη θεωρούσαν μοναδική κι αναντικατάστατη.

Είδατε ένα σπουδαίο story τι μπορεί να κάνει;

Κι όμως, το πράγμα πήγαινε να μη σταματήσει εδώ. Χρόνια αργότερα, ανακοίνωσαν το remake του. O ΑΛ ΠΑΤΣΙΝΟ, μέγας θαυμαστής της ταινίας και προπαντός του ΤΖΕΗΜΣ ΚΑΓΚΝΕΥ πέθαινε για να παίξει το ρόλο του χωλού γκάνγκστερ. Τα δημοσιεύματα κράτησαν καιρό, όμως, δεν κατέληγαν στο ποια θα κάνει την Ρουθ Εττινγκ.

Διότι η ρολάρα μπορεί να ήταν του γκάνγκστερ, όμως ΝΤΟΡΙΣ ΝΤΑΙΗ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΜΙΑ. Μεγάλο ηθοποιό για το ρόλο του γκάνγκστερ εύρισκαν. ΝΤΟΡΙΣ ΝΤΑΙΗ ΔΕΝ ΕΥΡΙΣΚΑΝ .

Και το remake δεν έγινε ποτέ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!