Ακολουθεί κι άλλο: Του ΗΧΟΥ. Είτε ως συνολική δουλειά είτε ως εφφέ είτε ως συνδυασμός των ηχητικών υλικών (ηχητικό μοντάζ), κυρίως , του ήχου που βγαίνει μέσα από τα οπτικά εφφέ κι ακόμα πιο «κυρίως», εκείνων των οπτικών εφφέ του τελευταίου ημιώρου.

Θα προχωρήσω και σε άλλο, όποτε εδώ έχουμε Επίτευγμα μαζί με Σεβασμό. Αφορά στον ΤΖΩΝ ΓΟΥΙΛΛΙΑΜΣ. Αναρωτιέμαι , αυτός ο άνθρωπος που βρίσκει όλες αυτές τις παραλλαγές του πάλαι ποτέ κυρίου θέματος, το οποίο έχει πάρει θέση στα χρόνια, μεγάλης συμφωνικής μουσικής, κι αντλεί από αυτό προεκτάσεις κι επεκτάσεις, με πολύ περιορισμένη χρήση του κυρίου θέματος του παλιού κι απόλυτη αυτονόμηση της εκάστοτε μουσικής στην εκάστοτε ταινία της σειράς αυτής. Ειλικρινά για μια ακόμα φορά τον θαύμασα. Κι έτσι όπως πήγαινε και μπλεκόταν με τη μουσική του εκεί μέσα στον ορυμαγδό των οπτικών εφφέ και την ηχητικών θαυμάτων, ξανά έμεινα.. ενεός – που λένε..

Υπάρχουν κι άλλα….

Καταρχάς ο ΑΝΤΑΜ ΝΤΡΑΪΒΕΡ, που με κάνει κι ανησυχώ πολύ για τον αγαπημένο μου Γιοακίν στα Οσκαρ, όταν τον βλέπω να παίζει και το blockbuster με τόσο περισσή λιτότητα! Μια λιτότητα που δεν την αγαπά απλώς αλλά την αξιώνει, την απαιτεί ο κινηματογράφος κι η λιτότητα του Ανταμ Ντράιβερ είναι λιτότητα εσωτερικού παιξίματος σε όλα τα είδη, όπου σε κάθε ένα είναι διαφορετικός αλλά πάντα το ίδιο απέριττος. Τον πρόσεχα εδώ, με αποθέωσε στη σκηνή με τον Χάρισον Φορντ πατέρα, όπου ήταν blockbuster, ήταν κι ηθοποιός κι έπαιξε τη σκηνή με φοβερή σύνεση. Κι είναι ο κακός στο μύθο αλλά και «τραυματισμένoς» κακός, δηλαδή στο χάρτινο- τι χάρτινο; Στο…playmobil  δεν λέω καλύτερα; , δίνει υπόσταση. Αντιθέτως, του άλλου ηθοποιού που συμπαθώ, του ΟΣΚΑΡ ΑΪΖΑΑΚ, δεν του έγραψαν εδώ σχεδόν τίποτα σε ρόλο.

Όπως επίσης αξιοσημείωτη είναι κι η κοπέλα της υπόθεσης, η πρωταγωνίστρια, η ΝΤΑΙΗΖΥ ΡΙΝΤΛΕΗ, που την είχαμε δει και στο «Εγκλημα στο Οριαν Εξπρές» του Κένεθ Mπράνα, όπου έπαιζε το ρόλο της «Βανέσα Ρεντγκρέηβ στην παλιά, την κατά Σύντνευ Λιούμετ εκδοχή του έργου της Αγκαθα. Ρόλο που στην αθηναϊκή παράσταση του θιάσου της ΚΑΤΙΑΣ ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ, ερμηνεύει η ΤΑΝΙΑ ΤΡΥΠΗ.  Και την Νταίηζυ Ρίντλεη  την είδα εδώ  επίσης ηθοποιό, μέσα στην blockbuster κατάσταση.

Επίσης, τα σκηνικά. Οπου το «δάσος» στην αρχή, πήγε να με παραπέμψει στην «Επιστροφή των Τζεντάι» και προς στιγμή άρχισα να κοιτάω και το έργο προς εκείνη την μεριά, αλλά γρήγορα το σκηνικό αντικαταστάθηκε από άλλα, κι επανήλθε μόνο προς το τέλος, όταν πιά είχαμε σιγουρευτεί ότι δεν επρόκειτο για εκδοχή πάνω στην τρίτη ταινία..

Με άλλα λόγια, κάποια επιτεύγματα υπάρχουν. Από εκεί όμως και μετά, αυτά είναι, άλλα δεν έχει.

Ξέρω πως το «Star Wars» έχει εξελιχθεί σε μια «εμφυλιοπολεμική» κατάσταση μεταξύ των fan, εκείνων που λάτρεψαν τα παλιά φίλμ της εποχής Τζωρτζ Λούκας αλλά αγανάκτησαν με τα μεταγενέστερα όταν το franchise πουλήθηκε στην Ντίσνευ- το συζητούσα και με ένα φίλο μου μετά την προβολή της ταινίας, όπου υπάρχει καινούργια γενιά φανατικών με τα καινούργια, που οδηγεί σε σκεπτικισμό τους παλαιότερους.

Σε αυτά τα πλαίσια, οι παλιοί δεν ικανοποιούνται, οι μεταγενέστεροι συναρπάζονται.

Ως ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ, που προσπαθώ την κάθε ταινία να την βλέπω ως ταινία, ως έργο αυτόνομης λειτουργίας  κι όχι ως τι θέλει να πει είτε ο «ποιητής» είτε ο μύθος γύρω από μία σειρά ή το πώς εξελίσσεται, έχω να δηλώσω πως ως ταινία είναι ένα καλοφτιαγμένο διαστημικό περιπετειώδες παραμύθι που σε διασκεδάζει, τόσο κατά τη διάρκεια της εκτύλιξης όσο και κατά το τελευταίο μέρος όπου εκεί σε συναρπάζει με τα οπτικά εφφέ σε κυρίαρχο ρόλο.  Ως εργοκεντρικός, από αυτό που είχε το έργο να σου δώσει και τώρα κατάλαβες οι «πόλεμοι των άστρων τι σημαίνουν» δεν έχεις λόγο να δυσαρεστηθείς.

Αντιλαμβανόμενος , όμως, την ευαισθησία των μεν και το πάθος των δε, κι ως άνθρωπος που καταλαβαίνω κι από ευαισθησίες αλλά κι από πάθη θεωρώ ότι μπορεί και να αφήνει ένα αίσθημα ανικανοποίητου, κυρίως στους πρώτους. Τους επιβεβαιώνει αυτά για τα ποία ή ΜΕ τα οποία, δυσαρεστούνται.

Οι εργοκεντρικοί, αντιθέτως, που δεν ανήκουμε σε καμία από τις δύο «φατρίες», θα είναι άδικο να πούμε ότι δεν ψυχαγωγηθήκαμε.

Αυτό πάλι με την τεχνολογία που έχει κατασκευάσει εξ αρχής την μακαρίτισσα ΚΑΡΙ ΦΙΣΕΡ και την βλέπουμε να παίζει κανονικά στην ταινία.. τι να σας πω, κάπου με ανατρίχιασε. Άλλο να βλέπεις ένα φιλμ όπου στο μεταξύ ο ηθοποιός που το γύρισε, απεβίωσε, όπου εκεί σε καταλαμβάνει ένα δυσάρεστο, ανθρώπινο συναίσθημα, κι άλλο να βλέπεις ότι γυρίστηκε έργο στο οποίο αναβίωσαν πεθαμένο άνθρωπο, μου κάνει κλωνοποίηση και δεν ένιωθα ευχάριστα που την έβλεπα.. Θα μου πείτε, μα καλά εσύ κοτζάμ εργοκεντρικός που σε νοιάζει το έργο απευθείας και δεν δίνεις σημασία στα άλλα, πως κι εδώ αντιδράς έτσι; Αντιδρώ έτσι διότι αναρωτιέμαι αν είναι καλλιτεχνικό όλο αυτό το ζήτημα κι αν μπορώ να κάνω κριτική για… κλώνο. Εκεί είναι το θέμα μου.

Η σκηνοθεσία είναι του ΤΖ. ΤΖ. ΕΪΜΠΡΑΜΣ

ΥΓ. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το  ότι αυτό το φιλμ θα είναι και το τελευταίο. Το φινάλε άλλα μου υπαινίσσεται…..