Τέτοια ακριβώς είναι κι η νέα του ταινία, «Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΤΖΟΥΕΛ». Τέτοια ήταν και το «ΒΑΠΟΡΑΚΙ», τέτοια ήταν και το «GRAND TORINO», τέτοια ήταν κι η «ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΓΙΑ ΠΑΡΙΣΙ» κι οι άλλες…κι οι άλλες..κι οι άλλες.
Κι αυτό οφείλεται στο ότι ο Κλιντ είναι το Σινεμά Προσωποποιημένο. Είναι τόσο βαθιά χωμένος που όλα μπορεί και τα κάνει σινεμά κι αυτό του δίνει δύναμη, ζωή, κι αυτοπεποίθηση, δεν διστάζει να περιφρονεί τους κριτικούς, δεν φοβάται να δηλώνει Ρεπουμπλικάνος σε μια εποχή που όλο σχεδόν το Χόλυγουντ είναι με τους Δημοκρατικούς, δεν παύει να πιστεύει και να το δηλώνει φανερά, στις αμερικάνικες αξίες . Τα βάζει όλα αυτά μέσα στα έργα του και δεν τον νοιάζει τίποτα διότι ο τρόπος που θα τα χειριστεί θα είναι κινηματογραφικός κι όχι «κηρυγματικός», διότι έχει φάει το σινεμά με το κουτάλι ξεκινώντας ως σταρ ηθοποιός των γουέστερν και των αστυνομικών που από εκεί μάθαινε τα είδη, έπαιζε και παρατηρούσε κι έχει φτάσει στο σημείο να είναι σχεδόν 90 χρονών, να κάνει ταινίες συνεχώς και να απορείς με τη νεανικότητα και το σφρίγος κάθε φορά, όπως επίσης και το ότι ως σκηνοθέτης κατάφερε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους του κόσμου και να δοκιμάζει όλα τα είδη, μέχρι κι αισθηματικά ρομάντζα. Μέχρι και σκηνοθέτης ηθοποιών από τους κορυφαίους σε αυτό, θεωρείται. Και ποιος δεν θέλει να παίξει σε ταινία του!! Διότι, και «μεγάλο» να μην του βγει ένα φιλμ, πάντα κάτι θα έχει βρει που να δηλώνει καλλιτεχνική υπόσταση, και οι θεατές να φεύγουν διαφημίζοντας.
«Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΤΖΟΥΕΛ» είναι ΟΛΑ τα παραπάνω σε ένα. Είναι ταινία με ΘΕΜΑ, είναι ταινία αντλημένη από τη ζωή, από πραγματικό γεγονός που το προσέγγισε μέσω ενός άρθρου και πήρε τα δικαιώματα κι έβαλε να του το κάνουν σενάριο, έκανε ένα casting εξαιρετικό διότι ως σινεματζής γνωρίζει κι αυτός πολύ καλά πως «Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΝΟΜΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ», και ξέρει να καθοδηγήσει ακόμα και τους σεναριογράφους στο είδος της ταινίας που θέλει, θα υπάρξουν οι συγκρούσεις, οι ανατροπές, οι κλιμακώσεις, τα εμπόδια, θα υπάρξουν οι σκηνές ώστε να αναδειχτεί κάποιος ηθοποιός σε ένα από τους ρόλους τους supporting διότι γνωρίζει πως οι supporting ρόλοι είναι που δίνουν το ζουμί και μπορούν και χρησιμοποιούνται για το δέσιμο της πλοκής, για την κλιμάκωση είτε σε άλλες περιπτώσεις και για την κάθαρση.
Γι αυτό και κάθε φορά γοητεύει και συναρπάζει.
Στον «ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΤΖΟΥΕΛ» έχουμε αληθινό θέμα, την έκρηξη βόμβας στο πάρκο έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο, στην Ολυμπιάδα της Ατλάντα το 1996. Πρέπει να τον συγκίνησε η περίπτωση του φουκαρά εκείνου που βρήκε την βόμβα, ειδοποίησε τις Αρχές και τους πυροτεχνουργούς, έσωσε πολύ κόσμο όταν αυτή εξερράγη και δεν τον είχαν ακούσει εγκαίρως, έγινε Εθνικός Ηρωας και μετά, όπως πολύ συχνά συμβαίνει, από το «ΩΣΑΝΝΑ» βρέθηκε στο «ΣΤΑΥΡΩΣΟΝ». Διότι το FBI, διότι ένας ΤΥΠΟΣ από το FBI, που θεωρούσε τον εαυτό του υπεύθυνο επειδή ήταν υπεύθυνος για εκείνη την περιοχή και δεν είχε δώσει τη δέουσα σημασία και προσοχή, θέλησε να θολώσει τα νερά, να βγάλει τον ήρωα ως τρομοκράτη πως και καλά ο ίδιος είχε βάλει τη βόμβα και μετά ειδοποίησε για να χριστεί ήρωας, να γίνει διάσημος των 15 λεπτών, κι έτσι ο του FBI να αποποιηθεί των δικών του ευθυνών . Και πως το καταφέρνει όλο αυτό; Καταφεύγοντας στα ΜΜΕ. Σε μια φιλόδοξη, αρρωστημένα φιλόδοξη δημοσιογράφο, η οποία ψάχνει το ρεπορτάζ που θα την αναδείξει. Κι αρχίζει και κατασκευάζεται ένα ψέμα. Και διασύρονται άνθρωποι και πρώτος ο ήρωας. Επειδή όμως ο Κλιντ πιστεύει στις αμερικανικές αξίες κι ότι στο τέλος η αλήθεια θα λάμψει κι η Δημοκρατία θα νικήσει, περνάμε σταδιακά στη φάση των ανατροπών. Οι οποίες είναι θαυμάσια στημένες με τους κανόνες της σεναριογραφίας εν είδη μαθημάτων. Και μη μας πει κανένας ηλίθιος ή καμιά ηλίθια περί…. Spoiler διότι το περιστατικό είναι γνωστό, διότι προκλήθηκε διεθνής σάλος τότε, κι ο άνθρωπος αποκαταστάθηκε.. αλλά πώς;
Τον συγκίνησε προφανώς τον Κλιντ ο μοναχικός ήρωας, που είναι αμερικάνικο έμβλημα απέναντι στις αντιξοότητες και φυσικά στη ζωή δεν συμβαίνει πάντα αλλά ο Κλιντ διαλέγει τις ιστορίες εκείνες στις οποίες θα συμβεί ώστε να περνάει και τη δική του θέση στον κόσμο.
Το σενάριο που παρήγγειλε τον έχει φτιάξει τον ήρωα με όλα τα χαρακτηριστικά εκείνα που «σηκώνουν» παρεξήγηση, στο να δούμε που πατούν Εξουσία και ΜΜΕ όταν θέλουν να κατασκευάσουν ενόχους, δίνει όλες τις λεπτομέρειες κι η ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ, το ότι δηλαδή ο θεατής γνωρίζει εξαρχής τι έχει συμβεί αλλά ο ήρωας δεν το ξέρει και φρίττει με το πώς οι παραπάνω μηχανισμοί ρημάζουν και γκρεμίζουν έναν αθώο που είναι και ήρωας (να η αριστοτελική ρήση περί «πράξεως σπουδαίας και τελείας») ναι, διότι το αθώος δεν φτάνει, το ήρωας κάνει την πράξη ακόμα πιο «τέλεια» άξια να γίνει έργο, ώστε ο θεατής να αισθανθεί μεγαλύτερη αγανάκτηση και να ταυτιστεί πλήρως με τον ήρωα. Μολονότι το σουλούπι του δεν είναι τέτοιο ώστε να ταυτιστείς εύκολα. Μα έτσι όμως γίνεται ακόμα πιο δραματικό.
Εξού κι «Η σωστή διανομή είναι η μισή σκηνοθεσία» και βρίσκει αυτό τον τύπο, τον ΠΟΛ ΓΟΥΟΛΤΕΡ ΧΑΟΥΖΕΡ που είναι ιδανικός για να μεταμορφωθεί σε «Ρίτσαρντ Τζούελ», έχει πάρει κι ηθοποιούς για να σύρουν την ιστορία, τον υπέροχο ΣΑΜ ΡΟΚΓΟΥΕΛ που αφοπλίζει με τη λιτότητα αλλά και με την «τσαχπινιά» που βάζει στο ρόλο του δικηγόρου, τον ΤΖΩΝ ΧΑΜ που του υπογραμμίζει την ψυχρή γοητεία ώστε να είναι ο αδίστακτος του FBI που μπορεί και «μανιπουλάρει» ως γκόμενα τη δημοσιογράφο ΟΛΙΒΙΑ ΓΟΥΑΙΛΝΤ που παίζει τη δημοσιογράφο με θρασύτητα, και φυσικά, έχει ζητήσει και κάποιες καλές σκηνές για τη μάνα του ήρωα, που είναι και στοιχείο στο οποίο στηρίχτηκαν οι «παραχαράκτες» και φωνάζει την ΚΑΘΥ ΜΠΕΗΤΣ για το ρόλο.. Ναι, την καθοδηγεί ωραία, της κάνει δώρο πάω στην κλιμάκωση και μια σκηνή μικρού μονολόγου που η Μπέητς δείχνει την κλάση της και του ανεβάζει και την θερμοκρασία εκεί που τη χρειάζεται και να και μια υποψηφιότητα για το ΟΣΚΑΡ.
Κι η φωτογραφία δουλεύει ατμόσφαιρα, νυχτερινών διαθέσεων στο σύνολο της, και το μοντάζ του μόνιμου συνεργάτη του ΤΖΟΕΛ ΚΟΞ, ξέρει από τα πριν πως θα τα δουλέψουν με τον Κλιντ κι ανταποκρίνεται κι αυτός σινεματζίδικα, συμβάλλει στο σινεματζίδικο του Κλιντ και ιδού μια ωραία ταινία, που είναι κι επίκαιρη λόγω Οσκαρ χάρη στην ΚΑΘΥ ΜΠΕΗΤΣ, που είναι, όμως και μια ταινία την οποία απολαμβάνουμε παντός καιρού κι ας παίζονται γύρω μας οι οσκαρικές κι ας είναι και «καλύτερες». Και λοιπόν; Η βραδιά που βγήκαμε με τον Κλιντ δεν μας είχε τάξει τίποτα, μας έκανε όμως να περάσουμε για μια ακόμα φορά καλά μαζί του, όπως περνάμε με ένα σταθερής αξίας φίλο που ξέρουμε ότι αν τα πιούμε ένα βράδυ μαζί του, αποκλείεται να μην φτιάξουν η διάθεση μας και το κέφι μας. ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΙ ΕΓΓΥΗΜΕΝΑ.