Συγχρόνως, όμως, η πρώτη ερώτηση που γίνεται όταν ακούγεται πως ετοιμάζεται ένα μιούζικαλ ,είτε για το θέατρο είτε για τον κινηματογράφο, είναι «Ποιος θα γράψει τη μουσική;» Κι εδώ , η απάντηση κάνει επιπλέον ενδιαφέρουσα την πληροφορία, ότι την μουσική και τα τραγούδια τα έγραψαν οι SPARKS, δηλαδή οι αδελφοί ΜΑΕΛ, ο ΡΟΝ κι ο ΡΑΣΕΛ, ένα ντουέτο Αμερικανών που από τους γνωρίζοντες θεωρούνται και “προχώ”. Οι οποίοι, μάλιστα, όπως λέγεται, ετοίμαζαν δικό τους δισκογραφικού τύπου έργο, το οποίο ξαφνικά, με τον τρόπο που γίνονται τα έργα, κι είναι πολυποίκιλος, κατέληξε να γίνει μιούζικαλ από τον Λεό Καράξ.

Αυτό περί του «ποιος θα γράψει τη μουσική;» είναι πολύ σημαντικό για τα μιούζικαλ, όπως άλλωστε και για τις όπερες. Αυτό που λέγεται από κάποιους πως στα μιούζικαλ η υπόθεση είναι δευτερεύουσα  κι ενδιαφέρει προπάντων η μουσική, δεν ευσταθεί . Εξού και το μιούζικαλ ανανεώθηκε τρομακτικά από τα τέλη της δεκαετίας του 50, όταν άρχισαν οι λιμπρετογράφοι να ασχολούνται με έργα είτε της Λογοτεχνίας είτε του Θεάτρου. Από τη «Ζιζή» και το «West Side Story» ως το «Ωραία μου κυρία» και τον «Ολιβερ», το είδος μιούζικαλ ανανεώθηκε ακριβώς επειδή βασίστηκε και κάπου πέραν της Μουσικής.

Βασικά, για την αριστοτελική «Μελοποιία» μιλάμε, η οποία έτσι κι αλλιώς προβλεπόταν κι από τον καιρό του Φιλόσοφου, και πήρε τις ανάλογες διαστάσεις με την εξέλιξη, όπου ενώ ο Φιλόσοφος τη Μελοποιία την είχε στα έξη σημεία ενός έργου, με την εξέλιξη των ειδών, της Όπερας πρώτα και των επιμέρους  ειδών που την ακολούθησαν όπως η οπερέτα και το μιούζικαλ, η Μελοποιία απόκτησε μεγαλύτερο χαρακτήρα. Ομως, από τη στιγμή που μιλάμε για έργο, ακόμα και για ένα στο οποίο η Μελοποιία θα παίξει σημαντικό ρόλο, πρωτεύοντα, δεν μπορεί να μην ισχύει ο υπ’ αριθμόν ένα αριστοτελικός κανόνας, περί «Μύθου», περί Εργου δηλαδή, Ότι για να υπάρχει έργο, σε οποιοδήποτε είδος της αναπαραστατικής Τέχνης και της Μυθοπλασίας, ο «μύθος» είναι το πρώτιστο- η ΥΠΟΘΕΣΗ.

Αρα η Μουσική παίζει ρόλο, παίζουν όμως και τα υπόλοιπα.

Στην περίπτωση της «ANNETTE» έχουμε ένα φοβερό ενδιαφέροντα συνδυασμό, του Γάλλου σκηνοθέτη Λεό Καράξ και των Αμερικανών ΑΔΕΛΦΩΝ ΡΑΣΕΛ, των SPARKS δηλαδή, όπου ένα είδος, μέσω ενός συγκεκριμένου έργου, προβάλει τη δική του ανανεωτική διάθεση και πρόταση.

ΚΙ από δω και μετά, αρχίζει η πανδαισία. Διότι περί πανδαισίας πρόκειται. Τωρα το αν ένα εγχείρημα μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους θεατές, αυτό δεν αφορά στην κριτική διότι η κριτική οφείλει να εξετάζει τα έργα μόνο μέσω των κανόνων και τίποτε άλλο, και μακριά από το οποιοδήποτε προσωπικό της γούστο. Πόσο μάλλον από το προσωπικό γούστο του κάθε θεατή, το οποίο ούτε μπορεί να το ξέρει κι ούτε είναι και το αντικείμενο της, η Κριτική Γούστου.

Η «ANNETTE» είναι μια πανδαισία. Μια πανδαισία ανανέωσης, που είναι και σκοτεινή κι ανατρεπτική, που ξέρει από ΣΕΝΑΡΙΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ, διότι σενάριο υπάρχει για όλα τα είδη και κάθε είδος , μέσα από το γενικό περί σεναρίου κανόνα, έχει και τις ιδιαιτερότητες του είδους. Και την υπόθεση την έχουν γράψει οι δυο αδελφοί μουσικοί, οι των SPARKS, δηλαδή έχουν ετοιμάσει ένα πλήρες μουσικό έργο, τόσο σε μουσική όσο και σε λιμπρέτο, κι ο Λεό Καράξ έχει αναλάβει να το σκηνοθέτησε και να το κάνει αυτό που βλέπουμε. Εχει υπόθεση και την έχει τεμαχίσει υπέροχα σε σκηνές με βάση τα τραγούδια, τα οποία είναι τραγούδια διαλόγων η μονολόγων  σε μια ιστορία του φανταστικού όπου δηλώνονται χαρακτήρες του μιούζικαλ (εδώ είναι για να εξυπηρετηθεί το είδος κι όχι για να κριθούν  ή να ελεγχθούν οι χαρακτήρες με βάση ένα οποιοδήποτε έργο) και οι χαρακτήρες αυτοί είναι λίγοι και βασικοί. Είναι ο κεντρικός ήρωας, ένας του stand up comedy, απρόβλεπτος, επαναστατικός, αναιδής ενίοτε, προκλητικός κι όπως αποδεικνύεται κι απέραντα ρομαντικός. Κι είναι κι η κοπέλα, με την οποία κάνουν σχέση, ξεκινά να φαίνεται σαν ιστορία ζευγαριού αλλά καθοδόν εξελίσσεται σχεδόν απολύτως σε ιστορία του ήρωα. Οπου η κοπέλα είναι τραγουδίστρια της Οπερας, βεντέτα της Οπερας,  μέσα από αυτή τη διαφορά αντικειμένου αλλά και θέσης των δύο σηματοδοτούνται οι πρώτες διαφορές μεταξύ τους αλλά και το στοιχείο έλξης περί των αντιθέτων που τους οδηγεί στο μεγάλο έρωτα κι ο μεγάλος έρωτας στο μεγάλο πάθος και το μεγάλο πάθος στην αναπόφευκτη σύγκρουση. Δύο ακόμα είναι τα ουσιαστικά πρόσωπα που θα μπουν στην ιστορία για να την προωθήσουν και να την ολοκληρώσουν κι αυτά είναι ο μουσικός που ήταν ανέκαθεν ερωτευμένος με την κοπέλα και η κόρη του ζευγαριού, που στο δεύτερο μέρος της έχουν σοβαρό μερτικό στην ιστορία, κυρίως ως ύπαρξη που εμπλέκεται στην υπόθεση.

Η ταινία έχει εξέλιξη, έχει και κάποιο σασπένς, έχει και δράμα, έχει και γκροτέσκο κι όλα αυτά τα χειρίζεται ο Λεό Καράξ με την συμβολή των SPARKS με μια αξιοθαύμαστη αρμονία.

Είναι απείρως γοητευτικές οι σκηνές και το πως τα συμβαίνοντα αποδίδονται ως μιούζικαλ, είναι τεράστια η συμβολή της φωτογραφίας με τους «σκοτεινούς» φωτισμούς της που πιάνουν υπέροχη ατμόσφαιρα( για την ιστορία, τη φωτογραφία την έχει κάνει γυναίκα, η ΚΑΡΟΛΙΝ ΣΑΜΠΕΤΙΕ), και βέβαια είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων ο πρωταγωνιστικός συνδυασμός, το ζευγάρι. Ο ΑΝΤΑΜ ΝΤΡΑΪΒΕΡ με την ΜΑΡΙΟΝ ΚΟΤΙΓΙΑΡ. Οι συνδυασμοί αυτοί είναι πάντα απαραίτητοι για τη στήριξη, προώθηση κι αξιοποίηση των πρωταγωνιστών , το να τους βάζουν να παίζουν με διαφορετικούς παρτενέρ , όπου ο ένας παίρνει από τον άλλο. Κι από κάθε συνύπαρξη βγαίνει περισσότερο έμπειρος. Κι επιπλέον είναι καλό για τον θεατή, το να βλέπει ηθοποιούς που δεν τους έχει ξαναδεί μαζί, ακόμα κι όταν ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι έχει τέτοια αρμονία, χημεία όπως το λένε πολλοί, πάλι κι αυτούς ενίοτε πρέπει να τους διαχωρίζεις έστω για λίγο ώστε ακόμα κι όταν επιστρέψουν στο ζευγάρι τους το πετυχημένο, να έχουν ένα κάποιο ανανεωμένο αέρα.

Οντως το ζευγάρι του ΑΝΤΑΜ ΝΤΡΑΪΒΕΡ με την ΜΑΡΙΟΝ ΚΟΤΙΓΙΑΡ είναι εξαιρετικά ελκυστικό και σίγουρα οι θεατές που απεχθάνονται τα μιούζικαλ να ήθελαν να τους δουν μαζί σε ένα άλλο είδος.

Επί του δεδομένου είναι υπέροχοι ωστόσο η ταινία ανήκει στον ΑΝΤΑΜ ΝΤΡΑΪΒΕΡ, ο οποίος εκείνη την αφοπλιστική λιτότητα που τον χαρακτηρίζει (κι η οποία φοβόμουν, τότε επί «ιστορίας γάμου» μήπως κι έκανε οσκαρική ζημιά στην πληθωρικότητα του Γιοακίν Φίνξ ως «Joker» αλλά ευτυχώς όχι) τηρείται ακόμα και στο μιούζικαλ. Είναι πολύ καλός ηθοποιός ο τύπος με φοβερό αυτοέλεγχο και συγχρόνως με μία τόλμη στη διαχείριση αυτής της ερμηνευτικής λιτότητας.

Είναι μια ταινία που πραγματικά  ανανεώνει, είδος και καλλιτέχνες