Ας μείνουμε στον τωρινό μια και θέμα μας είναι η πρόσφατη ταινία του, η «ΓΑΛΛΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ», στην οποία συναντάμε τον κόσμο του εκείνον, όλο του τον κόσμο εκείνον, ο οποίος έχει να κάνει με αυτό που λέμε «γκροτέσκο», με αυτή την ιδιότυπη διόγκωση εικόνων και καταστάσεων, μια διόγκωση που πηγαίνει συμβατά μεταξύ των στοιχείων, ανάλογο με την εικόνα είναι και το περιεχόμενο. Είναι δύσκολο να φανταστούμε αυτή την εικόνα να «ντύνει» μια συμβατική υπόθεση κι είναι άλλο τόσο παράταιρο να δούμε μια διογκωμένη υπόθεση να μεταφέρεται στην οθόνη με τον συμβατικό τρόπο. Είναι δύσκολο για μας. Για τους καλλιτέχνες δεν είναι. Διότι κάποια στιγμή μπορεί να εμφανιστεί και κάποιος και να μας καταπλήξει κάνοντας το γκροτέσκο καθημερινότητα και στην καθημερινότητα , στην καθημερινή ιστορια, να δίνει γκροτέσκο ύφος.

Στην περίπτωση, πάντως , του Γουές Αντερσον, όπως και του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο , αλλά και των Ιταλών δασκάλων-προκατόχων τους, αυτά πηγαίνουν μαζί. Εξού και τα έργα όλων αυτών διακρίνονται και για τα σενάρια τους.

Τα σενάρια του Γουές Αντερσον είναι πραγματικά προς μελέτη ως προς αυτή την κατεύθυνση, ως προς αυτή τη σχολή. Το παράλογο έχει ένα τρόπο να «κουρντίζει» την αφήγηση, να της φτιάχνει καταστάσεις και χαρακτήρες, οι οποίοι λειτουργούν μόνο κάτω από μια συγκεκριμένη υπέρβαση. Αυτά όλα είναι ΣΕΝΑΡΙΑΚΑ!!!!!!!!!Απο εκεί ξεκινάμε. Ναι διότι υπάρχει και το γκροτεσκ σενάριο. Του Αντερσον τα σενάρια είναι για να μελετούνται, για τέτοια μαθήματα. Είναι σενάρια κωμωδιών, όπου το κωμικό στοιχείο αντλείται μέσα από τον υπερτονισμό του ύφους, έτσι όπως κατατίθεται στο χαρτί από το σεναριογράφο Αντερσον, για να πάρει εικόνα στα γυρίσματα του, από τον σκηνοθέτη Αντερσον, που θα πρέπει -κι αυτό πετυχαίνει!- σε αυτό όλο να δώσει και το ύφος της εικόνας. Το δυσκολότερο βέβαια σημείο είναι εκείνο της σύλληψης για αυτό και δίνουμε τόσο μεγάλη σημασία στη σεναριακή βάση. Κι όπως έχω εξηγήσει πολλές φορές, δεν υπάρχει μόνο ένας τόπος γραφής σεναρίου, δεν γράφονται όλων των ειδών σενάρια πάνω σε ένα είδος, Το γκροτέσκο σενάριο έχει τον τρόπο του, τον δικό του τρόπο, αυτόν που του έφτιαξαν οι δημιουργοί που το επέβαλαν, χωρίς να είναι δική τους επινόηση, είναι Τέχνη που κρατά σχεδόν από τον Μεσαίωνα..

Αυτή εδώ η «ΓΑΛΛΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ» πατά πάνω στην σπονδυλωτή ταινία, σε αυτό το είδος, στο πως βλέπει αυτό το είδος ο Γουές Αντερσον.Κι όλα, αρχίζουν και γίνονται κάτι άλλο.

Η βάση για τη σπονδυλωτή ταινία είναι το εύρημα ενός αμερικανικού περιοδικού , σε μια επινοημένη γαλλική πόλη, όπου αυτό το περιοδικό και καλά αποφασίζει να δημοσιεύσει τρία σημαντικα αρχ’ια….Κάθε ένα κι από αυτά είναι κι ένα αυτόνομο σκετς».

Κάθε ένα κι από αυτά, κι όλα μαζί από κοινού, έρχονται να υπηρετήσουν αυτό που είπαμε παραπάνω, έχουν ως σημείο αναφοράς το είδος κωμωδία, αυτό το βγάζουν μέσα από ευφυείς διάλογους οι οποίοι άπτονται της διόγκωσης του είδους κι εν λόγω διόγκωση φυσικά περνά και στους χαρακτήρες των τριών ιστοριών και του συνδετικού κρίκου που είναι οι εκδόσεις, όπου ο Γουες Αντερσον έχει γράψει εκπληκτικούς ρόλους για να ερμηνευθούν από σπουδαίους ηθοποιούς οι οποίοι έχουν την αισθηση του κωμικού αλλά και του μέτρου και προπαντός της Αφαίρεσης. Και φυσικά αυτά πρέπει να εναρμονιστούν με το ύφος με την όψη, ώστε το ύφος , το γκροτέσκο να αποκτήσει την απόλυτη ολοκλήρωση, να εναρμονίζει και να «εγκολπωνει» τους πάντες εκεί μέσα. Και τα πάντα. Αξίζει πραγματικά να καθίσει, να παρατηρησει και να μελετήσει κανείς πως το παίζει αυτό το γκροτέσκο ο ΜΠΕΝΙΤΣΙΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ στην πιο διογκωμένη ίσως ιστορία από πλευράς κεντρικού ερμηνευτή αλλά και πως του κρατεί τα ίσα επί του γκροτέσκο παίζοντας το εντελώς διαφορετικά, ο ΑΝΤΡΙΕΝ ΜΠΡΟΝΤΙ. Όπως επίσης, σε εντελώς άλλου τύπου αφαίρεση και ουσία επί του παραλογισμού, με δηλητηριώδη καρφάκια πάνω στην επανάσταση και στην κοσμικότητα, πως παίζει η ΦΡΑΝΣΕΣ ΜΑΚ ΝΤΟΡΜΑΝΤ με αυτό τον αφαιρετικό τρόπο που της χαρίζει τα Οσκαρ, από εκεί που τα στερεί από άλλες που είναι της υπογράμμισης, και το πως ο Αντερσον της «εμπιστεύεται» τον ΤΙΜΟΤΕ ΣΑΛΑΜΕ να τον πάρει από το χέρι με το δικό της τρόπο  και να  κάνουν ένα πολύ ιδιότυπο ντουέτο.

Κι οι άλλοι ηθοποιοί…Εχει εκπληκτική διανομη..Η ΤΙΛΝΤΑ ΣΟΥΙΝΤΟΝ για παράδειγμα…ΟΛΗ ΜΑ ΟΛΗ Η ΔΙΑΝΟΜΗ. Είναι περιποιημένη από ρόλους κι από δουλειά των λοιπών καλλιτεχνικών συντελεστών επί των ρόλων.

Τι να πούμε για τη ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ. Ο Γουες Αντερσον γράφει σενάρια έχοντας υπόψη του το σκηνικό, τα χρώματα, το πως θα είναι διογκωμένα, πως θα ακολουθήσουν αυτή τη σκηνογραφικη εντολή του γκροτέσκο τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ και το ΜΑΚΙΓΙΑΖ, τομείς  που τα έργα του διαπρέπουν, στα δε κοστούμια έχει σχεδόν σταθερή μια από τις μεγαλύτερες του σύγχρονου κόσμου, τη ΜΙΛΕΝΑ ΚΑΝΟΝΕΡΟ. Κι ο ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΝΤΕΣΠΛΑ, να δημιουρργεί ηχητικά πάνω στο πνεύμα του. Ο Ντεσπλά,άλλωστε, του οφείλει το πρώτο του Οσκαρ για το «Grand Budapest Hotel» ενώ το δευτερο του το οφείλει στον έτερο του γκροτέσκο, στον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο για τη «Μορφή του νερού»- αξίζει μελέτης η περίπτωση Ντεσπλά στο σινεμά του γκροτεσκο

Η ταινία θα ξαφνιάσει μόνο όσους δεν έχουν παρακολουθήσει τις ταινίες του. Οσοι έχουν δει κάτι δικό του- κι όχι μόνο οι Συστηματικοί- θα απολαύσουν πνεύμα, εικόνα και «προχώ»