Κι ότι το ζητούμενο της αξιολόγησης είναι η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ αξία της Μουσικής κι όχι η Μουσική με την έννοια ενός κονσέρτου, μιας συναυλίας, ενός ρεσιτάλ…Η Μουσική δηλαδή που εξυπηρέτησε την αντίληψη του Έργου.

Πάμε να τους δούμε τους 5 που επέλεξε ο κλάδος τους, ως τα επιτεύγματα της χρονιάς στην Τέχνη τους.

1. ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΤΕ ΠΑΝΩ (Don’t look up)- Νίκολας Μπριτέλ

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 3^η υποψηφιότητα. Είχε προταθεί για τα φιλμ του Μπάρι Τζένκινς «Moonlight» το 2017 και «Αν η οδός Μπιλ μπορούσε να μιλήσει» το 2019 και φέτος προτείνεται για τον έτερο σκηνοθέτη  με τον οποίο έχει κάνει πολλές συνεργασίες, τον Ανταμ Μακ Καίη

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: O Νίκολας Μπριτέλ πιάνει τον «τόνο» της ιδιάζουσας αυτής ταινίας η οποία κινείται μεταξύ φαντασίας, ρεαλισμού, ειρωνείας , αδιεξόδου, μια κι είναι σάτιρα με θέμα την επερχόμενη καταστροφή του Πλανήτη. Ο Μπριτέλ ως συνθέτης και πιανίστας αλλά και διευθυντής ορχηστρών βρίσκει το θέμα και τις εναλλαγές του, καταφεύγοντας πότε στα παραδοσιακά όργανα, άλλοτε στην τζάζ και δη της μεγάλης ορχήστρας, σίγουρα στην ηλεκτρονική κάποια στιγμή, τα βάζει κάτω και τα ανασυνθέτει βγάζοντας μια μουσική που σφραγίζει την ταινία και συνοδεύει και τα συναισθήματα το θεατή, τα «ματζόρε» με διάθεση «μινόρε»

2. DUNE- Χανς Ζίμερ

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πήρε ΟΣΚΑΡ το 1995 για το «Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΛΙΟΝΤΑΡΙΩΝ». H φετινή είναι η 12^η υποψηφιότητα του. Εχει προταθεί και για τα φιλμ: «Ο άνθρωπος της βροχής» (1989), «Φτερωτός έρωτας» (1997- για σκορ κωμωδίας), «Καλύτερα δεν γίνεται» (1998- για σκορ κωμωδίας), «Η λεπτή κόκκινη γραμμή» και «Ο πρίγκηπας της Αιγύπτου»( 1999, ίδια χρονιά και τα δυο σε διαφορετικές κατηγορίες, η πρώτη για μουσική, η δεύτερη για μουσική κωμωδίας ή μιούζικαλ), «Ο μονομάχος» (2001), «Sherlock Holmes» (2010), «Inception» (2011), «Interstellar» (2015), «Δουνκέρκη» (2018)

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Η μουσική στην υπηρεσία του Ηχου. Στο συγκεκριμένο φιλμ , που ανήκει στο είδος της επιστημονικής φαντασίας με στοιχεία περιπέτειας, σε ηλεκτρονικό score καταφεύγει ο Ζίμερ, στο να μην υπάρχουν ειδικώς αναγνωρίσιμα όργανα αλλά να βγαίνει ένας ηλεκτρονικός ήχος που εκφράζει τη μελλοντολογική ατμόσφαιρα της ταινίας και συνδέεται άμεσα με τον ήχο και τα ηχητικά εφφέ του. Η μουσική δίνει διαρκώς το «ηχητικό» (με αυτή την έννοια) παρόν της και μέσα από εκεί αναδύει

3. ENCANTO (Ενκάντο, ένας κόσμος μαγικός)- Ζερμαίν Φράνκο

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα για τη Λατίνα συνθέτη

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Μουσική κινουμένου σχεδίου, όπου τα τραγούδια τα έχει γράψει άλλος. Κάτι παρόμοιο με την περίπτωση του Χανς Ζίμερ στον «Βασιλιά των λιονταριών». H Ζερμαίν Φρανκό μεταχειρίζεται ρυθμούς από την πατρίδα της Κολομβία, και πάνω σε αυτούς τους ρυθμούς βγάζει μελωδίες με «κολομπιάνικη» ατμόσφαιρα ενός νοσταλγικού , γλυκού παραμυθιού οι οποίες μελωδίες ετοιμάζουν το έδαφος υποδοχής των τραγουδιών του Λιν Μανουέλ Μιράντα και φτιάχνουν κατάσταση παιχνιδιάρικα ερωτική και λατίνα ακολουθώντας κι όλους τους κανόνες μουσικών εφφε ενός κινουμένου σχεδίου.

4. ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ (Madres paralelas)- Αλμπέρτο Ιγκλέσιας

ΠΡΟΪΣΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 4^η υποψηφιότητα, μέχρι στιγμής χωρίς νίκη. Εχει προταθεί για τα φιλμ «Ο επίμονος κηπουρός» (2006), «Χαρταετοί πάνω από την πόλη» (2008), «Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλυ» (2012)

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Πολύτιμος συνεργάτης του Πέδρο Αλμοδόβαρ, εδώ του παραδίδει μια από τις καλύτερες συνεργασίες τους με όλα τα συστατικά των προηγουμένων: Μυστήριο, δραματικότητα, σασπένς και έκφραση μέσω της μουσικής ιδιαιτέρων και λεπτών καταστάσεων, όπως στις σκηνές με συναισθήματα μητρότητας, στις σκηνές ανατροπής των δεδομένων, στις σκηνές αγωνίας για τα επερχόμενα, η μουσική προβάλει σε μέγιστο αλλά και διακριτικό βαθμό το «ξεχειλίζον» συναίσθημα της ταινίας κι ουσιαστικά είναι η ανεπίσημα επίσημη παρτενέρ της πρωταγωνίστριας Πενέλοπε Κρουζ. Μαζί τα ζουν τα συναισθήματα. Πως όμως το προβάλει το συναίσθημα η μουσική; Με κανόνες θρίλερ. Σαν να πρόκειται για μουσική γραμμένη για θρίλερ, Αυτή είναι κι η μεγάλη επιτυχία  μια και βάζει το θεατή στην αγωνία για το τι συμβαίνει και τι πρόκειται να συμβεί, δια του θρίλερ οδηγεί στο συναίσθημα.

5. Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ (The power of the dog)- Τζώνυ Γκρήνγουντ

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 2^η υποψηφιότητα. Είχε προταθεί ξανά το 2018 για την «Αόρατη κλωστή» του Πωλ Τόμας Αντερσον

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Ένα διαφορετικό γουέστερν, καμωμένο από γυναίκα που προβάλει τη γυναικεία ανάγνωση στο είδος, τα έχει όλα με διαφορετικό τρόπο. ‘Ενα από αυτά είναι κι η μουσική. Κι από τα πιο ανατρεπτικά. Τον κιθαρίστα των Radiohead προσκάλεσε η Τζέην Κάμπιον,  η σκηνοθέτης και σεναριακή διασκευάστρια του φιλμ, να γράψει τη μουσική. Κι η μουσική που προέκυψε είναι εντελώς ασυνήθιστη, είναι μουσική κιθαρίστα που γνωρίζει πολύ καλά γενικώς από μουσικά όργανα. Θαρρείς και για την κάθε σκηνή που χρειάζεται η σκηνοθέτης τη μουσική, ο συνθέτης έχει γράψει σύνθεση για ένα συγκεκριμένο όργανο…Πέρα από όλα τα άλλα, «η εξουσία του σκύλου» προσφέρεται και για μελέτη της κινηματογραφικής μουσικής τόσο στο γουέστερν όσο κι εν γένει

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Μονομαχία του Πλανήτη στα βουνά της Μοντάνα. Με άλλα λόγια, προμηνύεται σκληρή μονομαχία μεταξύ «Μην κοιτάτε πάνω» και «Εξουσία του σκύλου», μεταξύ Νίκολας Μπριτέλ και Τζώνυ Γκρήνγουντ. Τωρα ποιοι κλάδοι θα καθορίσουν ή θα αλλοιώσουν το αποτέλεσμα, αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον. Οι σεναριογράφοι κι οι μοντέρ θα είναι σίγουρα με τον πρώτο, οι σκηνοθέτες κι όσοι εκ των επίλοιπων κλάδων έχουν αισθανθεί βαθιά το όραμα της Κάμπιον θα είναι με τον Γκρήνγουντ αλλά υπάρχουν κι οι παράλληλες «λάτιν» δυνάμεις  που είναι διασπαρμένες σε πολλούς κλάδους κι αυτές δεν μπορεί να μην έχουν καταλάβει ακόμα βαθύτερα τη δουλειά στο «Encanto» ή του Ιγκλέσιας . Ο Ζίμερ θα έχει μαζί του ηχολήπτες και καλλιτέχνες των εφφέ μαθηματικώς βέβαιον.