Η δική μου , πάντως, πρώτη μέρα, που ξεκίνησε αργά το απόγευμα, έβγαλε κάτι καλό. Προηγουμένως είχα απολαύσει τον ήλιο που είχε ξεπροβάλει άξαφνα στη Θεσσαλονίκη και δεν έλεγε να φύγει, ύστερα από πολυήμερο μούλιασμα των Θεσσαλονικέων με τις βροχές και με την περιώνυμη υγρασία που δεν «παίζεται». Και βέβαια, μόλις κρύφτηκε ο ήλιος αλλά επίσημα, για να πάει στη Δύση του, η υγρασία μας ξαναθυμήθηκε κι άρχισαν να πιάνονται οι ώμοι, να πονάνε τα χέρια, να μπουκώνουν οι μύτες και άλλα συναφή.
Όμως, την περιγραφή της ατμόσφαιρας δεν την έκανα τυχαία επειδή, ακριβώς λόγω αυτού του ήλιου, η Πλατεία Αριστοτέλους και οι δρόμοι γύρω από αυτήν, είχαν κατακλυστεί από κόσμο κι οι περισσότεροι προορίζονταν για το Φεστιβάλ. Το οποίο έχει θεσμοθετηθεί. Αυτό κατάλαβα. Ένα τόσο ειδικό κομμάτι του κινηματογράφου να συγκεντρώνει τόσο πολύ κόσμο.
Σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός πως ήταν η Κυριακή του μήνα που ο δήμαρχος παραχωρεί τη Λεωφόρο Νίκης, την παραλιακή, στους πεζούς. Κανένα αυτοκίνητο. Μια Κυριακή το μήνα. Και συγχρόνως η Κυριακή αυτή είχε κι ένα ακόμα «ντεσού», ήταν η πορεία των Ισραηλιτών της Θεσσαλονίκης που κι αυτοί έχουν μπεί μπροστά στη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων , τώρα που ο Ασκός άνοιξε,για τον αφανισμό τους που ξεκίνησε το 1943….
Όλα αυτά και στη μέση το ιδιαίτερο Φεστιβάλ.
Η προβολή των 8.30 μμ στο «Ολύμπιον» sold-out.
Και μέσα εκεί μια εμπειρία. Ενας πειραματισμός. Όχι όμως στου κασίδη το κεφάλι που λέμε αλλά σε εκείνο το διαρκές ψάξιμο, που ακόμα κι όταν δεν οδηγεί πάντα και με τη μία σε ολοκληρωμένα αποτελέσματα, ανοίγει δρόμους, διευρύνει ορίζοντες.
Προβολή ταινίας και event ταυτόχρονα.
Ταινία με μουσική live.
«Μέτρο πάντων» ο τίτλος, «The measure of all things”. Δημιουργός του φιλμ ο Αμερικανός Σαμ Γκριν, υποψήφιος το 2004 για Οσκαρ ντοκυμαντέρ
Τι έχει κάνει ο τύπος; Ο τυπάρας αυτός λοιπόν συνεργάζεται με μια εξαμελή μπάντα, που ακούει στο όνομα yMusic.
Νέα παιδιά, που συνδυάζουν μουσική δωματίου με ποπ, ο σκηνοθέτης μαζί τους επι σκηνής να εκτελεί χρέη αφηγητή και στην οθόνη, πάνω από τα κεφάλια τους να προβάλλεται η ταινία που τη συνοδεύουν η ζωντανή μουσική (πως συνέβαινε στον βουβό κινηματογράφο; Κάτι τέτοιο αλλά εννοείται πολύ διαφορετικό) κι ο σκηνοθέτης να συντονίζεται με τους υπότιτλους, εξηγώντας μερικά επί πλέον πράγματα.
Πάνω σε αυτά και γύρω από αυτά, που έδειχνε το πανί.
Τι ήταν αυτά; Ποιο ήταν το θέμα;
Χμ! Τα ρεκόρ Γκίνες. Μια μεγάλη έρευνα πάνω σε αυτά, που πήγαινε πολύ παραπέρα από το όποιο γαργαλιστικό, που θα μπορούσε να καταλήξει και ανόητο, περιστατικό.
Διάλεξε κάποιες περιπτώσεις και μέσα από αυτές μπόρεσε και πέρασε κι ένα μήνυμα, ή αν θέλετε ένα νόημα.
Όχι, δεν ήταν για να γελάσουμε, παρόλο ότι συνέβη αλλά με άλλο τρόπο.
Το πήγε πιο βαθιά. Κι έδεσε τις περιπτώσεις αυτές πότε με κείμενα του Σενέκα, άλλοτε με στίχους από τους RollingStones, σε θέματα που ήθελαν κάτι να πούν.
Γύρω από τα ρεκόρ. Και γύρω από την εφήμερη «δόξα» τους και το πεπερασμένο τους, διότι ένα ρεκόρ καταρρίπτεται από ένα άλλο ρεκόρ. Κι όταν καταρριφθεί καταρρίπτεται κι ο άνθρωπος που το έφερε και πιά δεν είναι τίποτα. .
Ματαιότης ματαιοτήτων από τη μια, και δένει πολύ με το Σενέκα, η περίπτωση φερειπείν ενός ανθρώπου, που χτυπήθηκε ΕΦΤΑ (7) φορές από κεραυνό, επέζησε ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΦΤΑ, κι όμως, έπεσε θύμα της ερωτικής προδοσίας. Τον «υπέγραψε» η τραγωδία του έρωτα- που είσαι Σαίξπηρ. Αυτός ο επιζήσας, τελικώς αυτοκτόνησε όταν τον παράτησε η γυναίκα του….!!
Ματαιότης από τη μια, αφού η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα, ανατροπές και ατυχίες, από την άλλη όμως, κι αυτό ήταν ό, τι ωραιότερα αποκόμισα από το ντοκυμαντέρ και τη σύνθεση του, ότι το σύμπαν μας χρειάζεται ΟΛΟΥΣ, έχει κάποιο λόγο για όλα αυτά.
Ο πιο ψηλός άνθρωπος του κόσμου ήταν ένας Μογγόλος, ύψους 2 και 36.Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά κάτοχος αυτού του ρεκόρ, αυτό το ρεκόρ του έδινε τη σημασία. Κάποτε, όμως, εμφανίστηκε ένας Τούρκος με ύψος 2 και 51. Ο Μογγόλος εξαφανίστηκε από προσώπου γής.
Ξάφνου, σε ένα ενυδρείο, κάπου στον κόσμο, λίγο καιρό μετά, ένα δελφίνι, καταπίνει ένα κομμάτι από πλαστικό. Επιστήμονες εξειδικευμένοι αδυνατούν να κάνουν κάτι παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες ώστε να σωθεί το δελφίνι το οποίο δεν θέλουν να «χειρουργήσουν»..Και τότε κάποιος, που έτυχε να τον έχει δει στην τηλεόραση επί ρεκόρ, ρίχνει την ιδέα να ψάξουν και να βρουν τον πανύψηλο Μογγόλο. Εξηγώντας, ως λύση απελπισίας, πως μόνο ένας άνθρωπος με πελώρια χέρια σαν κι αυτόν θα μπορούσε να φτάσει στα κατάβαθα του δελφινιού και να το σώσει. Τον βρίσκουν. Ο Μογγόλος ανταποκρίνεται. Ερχεται. Κόσμος μαζεμένος πολύς. Του αλείφουν τα χέρια με τις ειδικές αλοιφές ώστε να γλιστρούν. Κρατούν υπεράνθρωπα οι άλλοι ανοιχτό το στόμα του έρημου του δελφινιού. Ο Μογγόλος βάζει τη χερούκλα η οποία κατεβαίνει, κατεβαίνει, κατεβαίνει και το παρακολουθούμε εναγωνίως κι εμείς οι θεατές που βλέπουμε το φιλμάρισμα της ιστορίας. Και σιγά σιγά το χέρι αρχίζει να τραβιέται προς τα πάνω. Τραβιέται, τραβιέται, τραβιέται και τελικώς ξεπροβάλει το ρημάδι το πλαστικό που παραλίγο να στοίχιζε τη ζωή του δελφινιού. ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ ΣΩΘΗΚΕ!
Αν νομίσατε ότι η ιστορία σταματά εδώ, είστε γελασμένοι. Διότι μέσα στο πλήθος που παρακολουθεί με αγωνία την επιχείρηση είναι και μία γυναίκα. Η οποία συγκινήθηκε τρομακτικά από την προσπάθεια αλλά και τη θέληση, την ανταπόκριση του Μογγόλου. Τον ερωτεύτηκε σφόδρα. Λάτρεψε την ευαισθησία του, τα χέρια του, τον ίδιο. Τον παντρεύτηκε. Εκαναν κι ένα γιό. Ξαφνικά ο Μογγόλος, από τέρας της φύσης ή από ο περιθωριοποιημένος πρώην κάτοχος ρεκόρ Γκίνες, γνώρισε την ευτυχία, έγινε άνθρωπος ευτυχισμένος, πλήρης, η γυναίκα του κι γιός του είναι ύψους κανονικού, που μπροστά του, φυσικά, μοιάζουν σαν νάνοι, ο ίδιος δεν γνωρίζει πως βγήκε τόσο ψηλός, τι παιχνίδι του έπαιξαν η ζωή κι η φύση. Να όμως, που το Σύμπαν μερίμνησε…
Πάω να δω κι άλλα…!
