Διότι από πλευράς περιεχομένου, προηγείται το βιβλίο στο οποίο βασίζεται η ταινία, το βιβλίο είναι του ΝΤΟΜΕΝΙΚΟ ΣΤΑΡΝΟΝΕ ωστόσο η ΣΕΝΑΡΙΑΚΗ παρέμβαση του σκηνοθέτη της ταινίας, του ΝΤΑΝΙΕΛΕ ΛΟΥΚΕΤΙ είναι που κάνει τη διαφορά και δίνει την καινοτόμα διάσταση. Αλλωστε, συνηθίζω να υπενθυμίζω, επειδή συχνά πυκνά συναντάμε το φαινόμενο πως όταν τη σεναριακή διασκευή την κάνει ο σκηνοθέτης, συνήθως την πιστώνεται στο σεναριακό του κομμάτι κι όχι στο σκηνοθετικό του. Είναι μια μελέτη για όποιον θέλει να μαθαίνει σινεμά. Το συναντάμε αυτό και στα Οσκαρ και στα Σεζάρ και στα David di Donatelo, στην ιταλική Ακαδημία Κινηματογράφου, όπου το εν λόγω φιλμ πέτυχε αυτήν ακριβώς την υποψηφιότητα, του ΣΕΝΑΡΙΟΥ ΕΚ ΔΙΑΣΚΕΥΗΣ και την υποψηφιότητα την πιστώθηκε  ο σκηνοθέτης του φιλμ ΝΤΑΝΙΕΛ ΛΟΥΚΕΤΙ- ως σενάριο κι όχι ως σκηνοθεσία.. Ενας σκηνοθέτης από τους καλύτερους της σύγχρονης γενιάς των Ιταλών, των δυο τελευταίων δεκαετιών, σκηνοθέτης-σεναριογράφος, ο οποίος μαζί με τον ΠΑΟΛΟ ΒΙΡΤΖΙ’ κρατούν ψηλά την ουσία της ιταλικής παράδοσης με τον εκτός συναγωνισμού ΠΑΟΛΟ ΣΟΡΕΝΤΙΝΟ και κάποιους ακόμα όπως ο Ματέο Γκαρόνε , o Γκαμπριέλε Μουτσινο κλπ.

Ο Ντανιέλε Λουκέτι, που έχει υπογράψει ένα από τα πιο αγαπημένα φιλμ της προηγούμενης δεκαετίας, το «Mio fratello e’ figlio unico» βάζει την πινελιά του και βλέπουμε ένα έργο γύρω από ένα γάμο … Στη Νάπολη του 1980…Ο οποίος ξεκινά υπέροχα σε ένα πάρτυ που χορεύουν τα παιδάκια «γιάνκα»και παράλληλα βλέπουμε και μεγάλους κι αυτή είναι μια ευφυής επισήμανση αυτού που θα ακολουθήσει, διότι όπως το έχει στήσει ο Λουκέτι είναι σαν να παίζουν εναλλακτικά ηλικίες ..Κι όμως είναι γονείς και παιδιά…Κι όμως θα παιχθούν εναλλακτικά ηλικίες παρακάτω και μας το έχει επισημάνει διακριτικά, με ένα ευφυή τρόπο στο ποια θα είναι η σεναριακή και κατεπέκταση και σκηνοθετική γραμμή της αφήγησης

Διότι καθώς θα προχωρά η ταινία και θα μπαίνουν κι άλλα πρόσωπα, με δικές τους ιστορίες, όπως το ζευγάρι των ηλικιωμένων που τους παίζουν η ΛΑΟΥΡΑ ΜΟΡΑΝΤΕ που είχα να τη δω κάποιο καιρό κι ο ΣΥΛΒΙΟ ΟΡΛΑΝΤΟ, θα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι σχέση έχουν κι αν συνδέονται με την αρχική ιστορία, κάποια στιγμή θα μείνουμε με την αίσθηση ότι αναβιώνει το παραδοσιακό ιταλικό είδος της σπονδυλωτής ταινίας, θα έχομε γελαστεί τρομακτικά όπως θα διαπιστώσουμε πιο κάτω, όμως, θα πιστοποιήσουμε ένα υπέροχο δάνειο αυτής της σχολής, όταν εισβάλει κι η τρίτη ιστορία. Με την τεχνική του σπονδυλωτού μας λέει την ιστορία ενός συγκεκριμένου γάμου και των εμπλεκομένων πλευρών.

Μέσα σε αυτή την καινοτομία, προβάλλονται ξεχωριστά οι χαρακτήρες αλλά κι η ιστορία, το τι κουβαλά το κάθε πρόσωπο στον ενεστώτα του αλλά και σε χρόνο μέλλοντα , όταν ο Μέλλων θα έλθει κάποια ώρα που θα γίνει Ενεστώς, διότι ο Χρόνος του Σύμπαντος ρυθμίζει και τους χρόνους της Γραμματικής….

Τρία ζευγάρια λοιπόν κυριαρχούν, σαν να είναι τρία σκετς, όπου το σενάριο είναι γραμμένο από τη μεριά του πρώτου ζευγαριού και δη της γυναίκας. Και σε ένα έργο ζευγαριού, ακόμα κι αν κεντρικός ήρωας είναι το ίδιο το ζευγάρι κι η σχέση του, πρέπει το σενάριο-ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΚΑΝΟΝΑΣ- να έχει επιλέξει ένα εκ των δύο από τον οποίο θα ξεκινήσει την ιστορία. Είναι ένα πείραμα που γίνεται στις σεναριακές σχολές , μια άσκηση που δίνεται σε σπουδαστές, πάνω σε πασίγνωστα έργα ζευγαριών, να επισημάνουν από τη μεριά τίνος εκ των δύο, ο συγγραφέας λέει την ιστορία του ζευγαριού τους. Από του Ρωμαίου ή από της Ιουλιέτας; Ένα πρώτο παράδειγμα

Εδώ λοιπόν, στα «Κορδόνια» η ιστορία κινείται από τη μεριά της γυναίκας. Εξού κι η πρωταγωνιστική αναγνώριση της ΑΛΜΠΑ ΡΟΡΒΑΚΕΡ , με τον ΛΟΥΙΤΖΙ ΛΟ ΚΑΣΟ ως επίσημο παρτενέρ. Αυτή  είναι που μένει εμβρόντητη όταν ο σύζυγος της ανακοινώσει ότι έχει ερωτευθεί μια άλλη γυναίκα κι ότι θέλει να αφήσει το σπίτι τους και την οικογένεια τους στη Νάπολη και να πάει να ζήσει με την άλλη, στη Ρώμη. Κι υπάρχουν και δύο παιδιά…Μόνο που ούτε για το «Μια γυναίκα ελεύθερη» του Μαζούρσκι με την Τζίλ Κλέιμπουργκ πρόκειται ούτε φυσικά για το «Κράμερ εναντίον Κράμερ» , εδώ προχωράμε σε άλλη διαδρομή. Κι αυτό έχει να κάνει με τα δυο άλλα ζευγάρια που ακολουθούν: το ηλικιωμένο , που προανέφερα , και το τρίτο και νεανικό, που συν αποτελείται από την ΤΖΟΒΑΝΑ ΜΕΤΖΟΤΖΟΡΝΟ , σε μια «αφημένη» εκδοχή της εμφάνισης της, που έρχεται γάντι με το ρόλο , και τον ΑΝΤΡΙΑΝΟ ΤΖΑΝΙΝΙ (γιο του Τζαν Κάρλο), και πλέον με αυτά τα δυο ζευγάρια που μας ξεγέλασαν περί σπονδυλωτής ταινίας, γινόμαστε μάρτυρες ενός γαμήλιου έπους, της ιστορίας μιας ζωης , κι αυτήν παρακολουθήσαμε.

Το έργο παρακολουθείται τόσο ευχάριστα χάρη στο σκηνοθετικά γραμμένο και ντεκουπαρισμένο  σενάριο από τον  Λουκέτι που δίνει στο έργο ρυθμό  κι υποκαθιστά τα πάντα, διότι  ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ, πως ο Ντανιέλε Λουκέτι δεν συνυπογράφει μόνο το σενάριο με τη συνεργασία του συγγραφέα Σταρνόνε και του σεναριογραφου ΦΡΑΝΤΣΕΣΚΟ ΠΙΚΟΛΟ αλλά ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΕΙ και το ΜΟΝΤΑΖ (με την ΑΕΛ ΝΤΑΛΙΕ ΒΕΓΚΑ, η οποία είναι ΜΟΝΤΕΖ-ΗΘΟΠΟΙΟΣ, δηλαδή καταλαβαίνουμε τι είδος συνεργάτη για το Μοντάζ επέλεξε ο Λουκέτι, σε ένα έργο χαρακτήρων, όπου θα έκανε ο ίδιος το Μονταζ και πήρε για συνεργάτη μοντεζ μία η οποία είναι και ηθοποιός…Εντάξει,,μιλάμε για ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ) . Οπότε το Μοντάζ μετατρέπεται επισήμως σε σεναριακή άποψη.. Καταλαβαίνετε τι θελω να πω κι όταν δείτε την ταινία θα καταλάβετε ακόμα περισσότερο. . Οι έξη ηθοποιοί που προανέφερα -συμπληρώνω και την ΛΙΝΤΑ ΚΑΡΙΝΤΙ στον supporting (‘η «non protagonista» , όπως τον αποκαλούν οι Ιταλοί) ρόλο της ερωμένης  είναι εξαίρετοι, αληθινοί, και παίζουν όλοι με γοητευτική άνεση. Στα David di Donatello, οι Κινηματογραφιστές κι οι Ηθοποιοί ξεχώρισαν από αυτούς την ΑΛΜΠΑ ΡΟΡΒΑΚΕΡ ως πρωταγωνίστρια και τον ΣΥΛΒΙΟ ΟΡΛΑΝΔΟ ως non protagonista, κυρίως για την κλίμακα του ηλικιωμένου συζύγου και για το πόσο ανακουφιστικό για τον θεατή έφτιαξε το ξέσπασμα του χαρακτήρα του, στην ανάλογη σκηνή.

Δεν ξέρω αν ήταν λόγοι παραγωγής που το επέβαλαν, όμως, ο έξυπνος τρόπος με τον οποίο η Νάπολη δηλώθηκε κυρίως με εσωτερικά γυρίσματα ενώ η Ρώμη με εξωτερικά, είχε τη σημασία του στο αποτέλεσμα, αν κι οι εναλλαγές είναι τέτοιες ώστε να  σε συμπαρασύρουν οι άνθρωποι, έτσι κι αλλιώς.

Σημειώνουμε την ομοιογένεια της Φωτογραφίας στη διάρκεια του χρόνου αλλά και τη χρήση της κάμερας και κουμπώνουν αυτά που είπαμε περί Μοντάζ και ρυθμού  (ΙΒΑΝ ΚΑΖΑΛΓΚΡΑΝΤΙ)…Και βέβαια, προτρέπω να παρακολουθήσετε τη δουλειά στα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ. Του φοβερού, καλαίσθητου Φλορεντινού ΜΑΣΙΜΟ ΚΑΝΤΙΝΙ ΠΑΡΙΝΙ, υποψήφιου 2 φορές για Οσκαρ, στον «Πινόκιο» και στον «Συρανό Ντε Μπερζεράκ» τον φετινό, ο οποίος έχει κάνει και το εκ διαμέτρου αντίθετο «Dogman» και τώρα, δείτε τη διακριτικότητα των κοστουμιών  εννέα  χαρακτήρων, μαζί με τα παιδιά και προσέξτε πως έχει αντιληφθεί ενδυματολογικά τη διαχρονικότητα!!!!!!!!