Αυτά ως προς το σενάριο.
Ο Ντέιβιντ Ο. Ράσελ το πιάνει στα χέρια του κι αρχίζει να του δίνει ζωή. Αποδεικνύοντας , όπως το ξανάγραψα στο "post" για τις οσκαρικές προθέσεις, πως είναι ο σημαντικότερος σκηνοθέτης ηθοποιών από αυτή τη γενιά. Πως του δίνει ζωή; Δουλεύοντας καταρχήν και κατ' άρθρον, με ένα σχεδόν μόνιμο "θίασο" που έχει στήσει κι από τον οποίο αναδεικνύει πρόσωπα. Εξαντλεί κάθε δυνατότητα που του παρέχει το σενάριο για να γεμίσει με τη "διδασκαλία" του κάθε πτυχή του μπαλονιού που φέρει έκαστος χαρακτήρας , η διδασκαλία είναι εκπληκτικής ισορροπίας μεταξύ κωμωδίας και δράματος, σε όλες τις ερμηνείες υπάρχουν οι αποχρώσεις εκείνες που καμιά φορά το φτάνουν κι ως το γκροτέσκο αλλά το έργο είναι σάτιρα(όπως και του Σκορσέζε μα διαφορετικού τύπου) και χρειάζεται και τις υπογραμμίσεις αλλά και τις διογκώσεις. Κι ο καλοδιδαγμένος θίασος αποδίδει σε μιά συνολική ερμηνεία απόλυτης ομοιομορφίας που είναι και το μεγάλο credit του σκηνοθέτη.
Από την ομάδα σαφώς και ξεχωρίζει η Τζένιφερ Λόρενς διότι είναι ολοφάνερο πως πάνω της κάνει την πιό δύσκολη επένδυση, αυτήν που θα του συντονίσει και θα του εκφράσει το γκροτέσκο. Η Τζένιφερ Λόρενς με κατέπληξε με την πληρότητα της. Αποδεικνύοντας ότι το περσυνό Οσκαρ, που μπορεί να μας φάνηκε λίγο "βιαστικό", ίσως, τελικά να μην ήταν. Απλά, επειδή είναι νέα κοπέλα , κι επειδή σε αυτή την ηλικία ένα Οσκαρ α' ρόλου σου ετοιμάζει υποδοχή σταρ, την παρεξηγήσαμε για σταρ. Κι είπαμε ίσως "αυτές είναι οι σημερινές σταρ στο σημερινό Χόλυγουντ;". Η Τζένιφερ Λόρενς ΔΕΝ είναι σταρ. ΡΟΛΙΣΤΑ είναι. Μα σε αυτή την ηλικία, τόσο γρήγορα όλα και να μην είσαι και σταρ ενώ οι άλλοι σε περνάνε για κάτι τέτοιο χωρίς να σε έχουν ακριβώς εντοπίσει, δημιουργεί , στην καλύτερη περίπτωση, δυσπιστίες.
Κρίστιαν Μπέιλ, Μπράντλι Κούπερ και Ειμι Ανταμς, το πρωταγωνιστικό τρίο, βασικά ο πρώτος κι η τρίτη. Εξοχος ο μεταξύ τους συντονισμός, 'απρόβλεπτο" το παίξιμο της Ανταμς και πως βρίσκει το λεπτό διαχωριστικό σημείο μεταξύ κατεργαριάς κι αφέλειας, ο Κρίστιαν Μπέιλ είναι ικανός για πολλά, ο Μπράντλει Κούπερ στο πόστο του, αξιοσημείωτος και πάλι ο Tζέρεμι Ρένερ.
Κι όλο αυτό το ντύνει με "χρώμα" 70ς, τα κοστούμια εξυπηρετούν και λιγότερο πρωταγωνιστούν, οι μουσικές επιλογές είναι αλα Σκορσέζε (κι αυτή είναι η ομοιότητα τους διότι οι σκηνοθεσίες τους διαφέρουν, ο Σκορσέζε όταν θέλει γίνεται κι οξύς, ο Ράσελ είναι "απαλός"), το δε μοντάζ μου θύμισε όλα όσα μου έχουν μάθει οι μεγάλοι δάσκαλοι του "γένους", του είδους, σε Ελλάδα κι Αμερική, ο Ντίνος Κατσουρίδης κι ο Πίτερ Ζίνερ του "Ελαφοκυνηγού" και του "Νονού" και τελικά το πόσο δύσκολο είναι με το μοντάζ να πετύχεις χρόνους κι ανάσες που να αλαφραίνουν ένα έργο
