Και της αξίας του ΖΑΚ ΟΝΤΙΑΡ ως σκηνοθέτη. Το ότι έχει μια πολύ ακραία ιστορία, στα όρια του απίστευτού αλλά η Τέχνη κρίνεται με καλλιτεχνικά κριτήρια κι όχι με πεζά της πραγματικότητας, χώρια ότι η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνά κι αυτή τη φαντασία.

Στα όρια του απίστευτου είναι αυτό που μας αφηγείται και με γνώση των ειδών , φτιάχνει ένα ιδιαίτερο ύφος, στο οποίο συνυπάρχουν, απολύτως εναρμονισμένα, διάφορα παράταιρα στοιχεία. Με πρώτο και κύριο το μιούζικαλ, το οποίο φέτος έχει την «τιμητική» του, να συμπορεύει ακρότητες αλλά στην ταινία του Οντιάρ, κάνει την καλύτερη τοποθέτηση από ότι στον «Joker» ή στο «Substance» ( με την πιο περιορισμένη χρήση του είδους), γι αυτό και πετυχαίνει να γίνεται αγαπητο, ευχάριστο κι αιφνιδιαστικό ακόμα και σε εκείνους που δεν θα τους αρεσει η ταινία. Διότι κι αυτή η ταινία κινδυνεύει να μην αρέσει σε όλους, όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα των άκρων. Όμως «αντικειμενικά», διότι υπάρχει το αντικειμενικό στοιχείο και δεν είναι όλα υποκειμενικά, διαφορετικά δεν θα πήγαιναν να σπουδάσουν σε Σχολές, αντικειμενικά λοιπόν, έχουμε έργο φαντασίας  που πατά σε κοινωνική βάση  και το φιλτρο είναι η κινηματογραφική γοητεία του.

Και φυσικά το γκροτέσκο δίνει κι εδώ πρωταγωνιστικό παρόν!!! Κι επειδή κάποιοι τα συγχέουν, το γκροτεσκο έχει υπηρετηθεί από τον Φελίνι κατά βαση, από την Βερτμυλερ, το γκροτέσκο έχει να κάνει με την διογκωση των πραγμάτων. Και βέβαια δεν είναι στοιχεία του ρεαλισμού για όσους νομίζουν ότι κριτήριο για να κρίνεις έργο είναι ο ρεαλισμός και μόνο.

Το δευτερο στοιχείο του παράταιρου είναι η μεξικάνικη διαφθορά, που την ξέρουμε από έργα με καρτέλ και λοιπά κι ο Οντιάρ την παντρεύει με το μιούζικαλ, δεν την μετατρέπει σε τέτοιο, μην μπερδεύουμε όρους, λέξεις κι έννοιες

Και το τρίτο είναι το παράταιρο που κρύβει και το σασπένς κι αφορά πολύ στη σημερινή εποχή με τα φύλα για το οποίο και δεν θα μιλήσω διότι εκεί παίζεται η πρωτοτυπία, μαζί της και το σασπένς κι εννοείται κι η απόλαυση ή το «άντε παράτα μας» κάποιων…

Γι αυτό και στην υποθεση θα είμαι πολύ σύντομος, ό,τι πω θα το δειτε στο πρώτο 20λεπτο. Από κει και μετά καλείστε να  αφεθείτε και να το παρακολουθησετε.

Μια δικηγόρος καλείται από Μεξικάνο αρχι- διακινητη ναρκωτικών, να τον «εξαφανίσει», θέλει να χαθεί αυτος, να μην υπάρχουν ίχνη του. Ναι, όλο αυτό το κανονικό για ένα οποιοδήποτε τύπου «Traffic» ή «Sicario» φιλμ, εδώ έρχεται και τρωει ανατροπάρα μια κι ο εξαφανισμένος ήθελε να…αλλάξει φύλο…. Και δεν πρόκειται να πω τίποτε άλλο.

Ωστόσο το κίνητρο για τον θεατή δεν μπορεί να αποκρύπτεται διότι πως θα του πω ότι θα απολύσει ερμηνείες γυναικείες υψηλού επιπέδου ..Σε τι ρόλους; Με γενικότητες θα του μιλάς;

Το έργο κάπου μας ταξιδεύει και σε αλμοδοβαρικές γειτονιές, αυτή η εκπληκτική ΚΑΡΛΑ ΣΟΦΙΑ ΓΚΑΣΚΟΝ που παίζει την κεντρική ηρωίδα, προέρχεται από εκείνα τα μοντέλα, είναι εκπληκτική, είναι και Ισπανίδα. Όπως εκπληκττική είναι κι η ΖΟΕ ΣΑΛΝΤΑΝΑ απέναντι της στο ρόλο της δικηγόρου. Και βεβαια κι η ΣΕΛΕΝΑ ΓΚΟΜΕΖ ως σύζυγος αν και για αυτήν όπως και για την ΑΝΤΡΙΑΝ ΠΑΖ (κι εδώ τελειωνουμε με τις βασικές) μπορει να προκαλεί απορία το ότι στις Κάννες τις έβαλαν όλες στο ίδιο μήκος και μοιρασαν το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στα τεσσερα. Προφανώς και κάτι ήθελαν να πουν περί τόνωσης της γυναικείας υπόστασης του φιλμ, όπως ακατανόητο ήταν , από την ίδια επιτροπή και το βραβείο σεναρίου στο «Substance»…Δόθηκε με άλλους όρους κι όχι σεναριακά εργοκεντρικούς

Εδώ τωρα, υπάρχει ένα θέμα για γερούς λύτες, για το ποια είναι η κεντρική ηρωίδα του σεναρίου οπότε ποια θα προταθεί για Oscar (διότι για εκεί προορίζονται) α’ ρόλου και β’ ρόλου. Ποιανής την ιστορία λέει το έργο; Της δικηγόρου, η οποία είναι ο οδηγός στην υπόθεση ή της «μεταλλαγμένης» που κουβαλά το βάρος της ουσίας αλλά βγαίνει με χρονοκαθυστέρηση; Αχ να ήμουν τώρα στο Λος Αντζελες να συζήταγα, μέχρι να «μάλλιαζε» η γλώσσα μου..

Η φωτογραφια και η μουσική είναι άλλου επιπέδου, Η φωτογραφία υποβάλει μέσω των ειδών που τα κάνει να συνυπάρχουν. Η δε μουσική, είναι πραγματικά μια μουσική για να συνοδέψει ανατρεπτικό μιούζικαλ χωρίς να θέλει να μπεί στα χωράφια εκείνων των συνθετών ή συνθέσεων του είδους.

Ο Ζακ Οντιάρ , επαναλαμβάνω, είναι σε πολύ καλή ώρα κι η ΓΑΛΛΙΑ ευελπιστεί ότι αυτή τη φορά κάτι θα καταφέρει με το ΔΙΕΘΝΕΣ OSCAR.

Κατά τα άλλα, η ταινία δεν έχει καμμία σχέση με Γαλλία, Γάλλος είναι μόνο ο σκηνοθέτης, η υπόθεση είναι μεξικάνικη, η γλώσσα ισπανική, το σεναριο διαδραματίζεται στο Μεξικό κατά βάση  κι η διανομή είναι επίσης από εκείνα τα μερη πλην της Γκασκόν, που όπως ανέφερα πιο πάνω, είναι από την Ισπανία.