Το «Σταχτοπούτα» την καλύπτει πλήρως επειδή για άλλα υπολόγιζαν και τους ηρθε ξαφνικό, καθώς και το γεγονός ότι έχουμε έργο είδους, το οποίο μάλιστα περιλαμβάνει «pretty woman» σε κάποιο βαθμό, που είναι όμως κι αυτή βασικό στοιχείο της Σταχτοπούτας.
Θα μπορούσα επίσης να μιλήσω και για «συμπερίληψη» που έχει γίνει και της μόδας κυρίως από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού επειδή είναι η λέξη στην οποία κατέφυγαν οι υπερασπιστές της έναρξης.. Και την ακούμε όλο και συχνότερα κι τη διαβάζουμε όλο και πυκνότερα.
Όμως, ούτε εδώ θα ήταν ακριβής η «προσομοίωση» διότι και πριν 30 χρόνια ακριβως, το 1994, στις Κάννες είχε γίνει κάτι παρόμοιο με τον «Χρυσό Φοίνικα» που ξέσπασε την μήνι πολλών. Όταν εκτινάχθηκε ο Κουέντιν Ταραντίνο, όπως τωρα ο Σον Μπέηκερ, με το «PULP FICTION» να κερδίζει τον «Χρυσό Φοίνικα» και πάλι τότε να εξεγείρονται και να αναθεματίζουν πολλοί κι αμέτρητοι. Ότι «δεν είναι εργο για Χρυσό Φοίνικα». Ποια είναι η συνταγή δηλαδή του Φοίνικα;
Διότι ήταν κι εκείνη, όπως και τούτη , έξω από τα όρια περιχάραξης του «Χρυσού Φοίνικα» από κατεστημένους της κινηματογραφικής διανόησης.
Οι μόνοι που δεν είχαν πρόβλημα ούτε τότε ούτε τωρα, ήταν, είναι και θα είναι οι ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΙ. Οι οποίοι μπορεί να είμαστε σε θεωρητικό επίπεδο , λίγοι που τον επικαλούμαστε,, σε κινηματογραφική, όμως, διάθεση, ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΠΕΡΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ, είμαστε πολύ περισσότεροι, «το αλάτι της γης» που λένε
Κι αυτό διότι τα έργα μόνο με κριτήρια έργων κρίνονται κι αξιολογούνται κι όχι με στερεότυπα περί «Χρυσού Φοίνικα», περί «Oscar», περί Φεστιβάλ κλπ.
Μετα από αυτό το μακρύ πρόλογο, περνώ στα ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ μου που πάντα με φωτίζουν κι είναι αυτά που μου δείχνουν το δρόμο και μου διευρύνουν τους ορίζοντες»
Κι η «Ανόρα» είναι ένα πανέξυπνο φιλμ , εξαιρετικά φτιαγμένο κι άριστα δομημένο με τεράστιες γνώσεις περί σεναρίου , μοντάζ, σωστής διανομής και καθοδήγησης ερμηνευτών, στην οποία αποκαλύπτονται και ταλέντα, αυτό που λέμε σκηνοθεσία για την οποία τόσος λόγος και γίνεται κι η σκηνοθεσία δεν είναι παρά όλα αυτά μαζί, εναρμονισμένα, συγχρονισμένα, συντονισμένα
Κι εδώ μπορούμε να περάσουμε στους auter-ιστές των Φεστιβάλ και στο πως να παρεξήγησαν ή να παρερμήνευσαν την ταινία , αφού είδαν ότι σεναριο, σκηνοθεσία, μοντάζ τα έχει κάνει το ίδιο πρόσωπο, ο ΣΟΝ ΜΠΕΗΚΕΡ. Και νόμισαν άλλα…
Ο οποίος τελικώς αποδεικνύεται σε αυτό το φιλμ ότι είναι πολύ μάστορας στην αφήγηση, Το σενάριο είναι η βάση του, που ξεκινά σε ένα στριπτηζάδικο του Μανχχάταν, με μια κοπέλα του επαγγέλματος κι ένα νεαρό αλα Τιμοτέ Σαλαμέ(ΜΑΡΚ ΑΫΝΤΕΛΣΤΑΪΝ λέγεται, Ρώσσος είναι ,σαφως και ξέρει να παίζει) και μεσα στα μεθύσια και στις υποβολές του χώρου, βρίσκονται, γουστάρονται, την πάει σπίτι , τους ακολουθούμε κι εμείς, ο νεαρός μιλά μισά αγγλικά μισά ρώσικα, η κοπέλα είναι αγγλόφωνη αλλά καταλαβαίνει κι από τα άλλα, μπαίνουμε στο σπιτι του, βλέπουμε μια πανακριβη αλλά και καποιου γούστου πολυτέλεια, μας ιντριγκάρει το θέμα διότι είναι μόλις 21 ετών ο νεαρός, μαθαίνουμε και το όνομα, τον λένε Ιβάν, υποψιαζόμαστε κι ο..Σον Μέηκερ μας έχει βάλει με αυτό τον τρόπο σε κλίμα και σε περιέργεια. Αυτό εξελλισσεται σε έρωτα. Ο νεαρός ξοδεύει ασύστολα.. Δικά του λεφτά; Του μπαμπά του; Οπου προηγείται κι ένα γκουγκλάρισμα από την κοπέλα και δεν το μαθαίνουμε τότε, θα μάθουμε ολόκληρο Πανεπιστήμιο στη συνέχεια γυρω από το νεαρό. Διότι μεσα στα πλούτη στο ξέφρενο ξόδεμα και στην κοπέλα που είναι μεν στριπτηζέζ αλλά με τους κανόνες της, και βλέπουμε μέσα κι από αυτην τα ξέφρενα του πλούτου, έχουμε δει και το χωρο της, που μένει, τι περιοχή, υπό ποιες συνθήκες κι αυτά όλα εν συντομία..κι εν πάση περιπτώσε την πάει στο Λας Βέγκας, Στην αναίδεια της χλιδής. Και δεν φτάνει ότι πίνουν, ξοδευουν και κάνουν τις τρελλες της ζωής τους, παντρεύονται κιολας.
Κι εδώ γίνεται το switch, η στροφή.
Όταν επιστρέφουν στη Νέα Υόρκη τους την πέφτουν δύο μπράβοι, τελικώς Αρμένιοι, που καθοδηγούνται από ένα τρίτο, ο οποίος είναι νονός, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και διακόπτει βάφτιση διότι ειδοποιείται κατά το μυστήριο πως έχει μπλεξίματα ο γιος του αφεντικού του Ρωσου στον οποίο προφανώς στέκονται σούζα, , παρατά την βάφτιση και τρεχει να συμμαζέψει.
Γιατί όλο αυτό;
Συνεχώς οι πληροφορίες ανεβάζουν την ίντριγκα. Την πέφτουν λοιπόν στο σπίτι, ο νεαρός την κοπανάει, μένει η κοπέλα να προβάλει δικαιώματα και να αιχμαλωτίζεται…κι εδώ σταματώ εγώ διότι εδώ είναι που η ταινία παίρνει φόρα. Κι η φόρα που παίρνει ξετυλίγει ραγδαία του χαρακτήρες, τόσο τους πρωταγωνιστικούς, και βασικά της κοπέλας, όσο και των τριών μπράβων, αλλά στη συνέχεια θα περιλάβει και τους γονείς, ακόμα και τον περίγυρο του στριπτηζάδικου..
Και οι κλιμακώσεις θα μας οδηγήσουν ακόμα και στην αποθέωση του ρομαντισμού..
Κι επίσης , αυτό που έχει ως βάση δηλαδή το σεναριο κατά τη σκηνοθεσία το στολίζει και το περιποιείται με μια καθοδήγηση ηθοποιών μοναδική ενώ το μοντάζ του ίδιου ανθρώπου είναι που φτιάχνει μια εσωτερική συνοχή κι ένα ρυθμό που δεν φαίνεται ο οποίος σε παρασύρει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, να παρακολουθήσεις την ταινία, να γευτείς ,χωρίς να κάνεις τον κόπο, την κάθε λεπτομέρεια, την κάθε απόχρωση….. Δηλαδή ο Σον Μπέηκερ έγραφε το σεναριο, έχοντας πλήρως τη σκηνοθεσία στο νου, το τι ηθοποιούς θέλει για τους ρόλους που γράφει και πως θέλει να τους παίξουν διότι στην καθοδήγηση βλέπουμε να έχει φτιάξει ένα κλίμα συνεύρεσης των ηθοποιών, μέσω των ρόλων και των καταστάσεων, που ο ένας ακολουθεί τον άλλο, είναι αυτό που λένε, ΝΑ ΑΚΟΥΕΙ ο ένας ηθοποιός τον άλλον, κι έτσι να φτιάχνουν τον συντονισμό μεταξύ τους και να οδηγούν το είδος σε απόχρωση είδους, να φτιάχνουν και κωμικό κλίμα για την ταινία, με τον τρόπο που παίζουν, χωρίς να φωνασκούν, να υπογραμμίζουν και τονίζουν. Τιποτε τετοιο. Συμπεριφέρονται σε ένα απόλυτο μεταξύ τους συντονισμο , που είναι και το μυστικό.
Η πρωταγωνίστρια ΜΙΚΥ ΜΑΝΤΙΣΟΝ είναι εκπληκτική. Είναι αποκάλυψη. Παίζει τα πάντα χωρίς να παίζει. Τίποτα από αυτά.. Πως το ελέγχει; Πόσο άριστα λειτουργεί μέσα στο κλίμα. Πρωταγωνίστρια εκατό τοις εκατό χωρίς να το παίζει λαμπερή και μοντέλα. Πάει για το Oscar καρφωτή. Κι αυτή και το σεναριο κι η σκηνοθεσία, για το μοντάζ τα είπαμε, και θα επισημάνω προσωπικά τον ηθοποιό που κάνει τον Ιγκόρ, τον μπράβο που εξελίσσεται προστατευτικά, ο ΓΙΟΥΡΑ ΜΠΟΡΙΣΩΦ, τον βλέπω να διεκδικεί θέση κανονικά στην 5άδα του β΄’ ανδρικού.
Ολοι οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, έχουν ωραίους ρόλους. Ας πούμε ο «πατέρας», με τι συναίσθηση κωμικού παίζει την τσαντίλα του αλλά και το αποκαλυπτικό ξέσπασμα του, που με το παίξιμο δείχνει και την ουσία της σχέσης με τη γυναίκα του. ΑΛΕΞΕΪ ΣΕΡΕΜΠΡΑΪΚΩΦ. Πού πήγε και τον βρήκε; Μα στο Θέατρο, στη Μόσχα, φαίνεται από χιλιόμετρα.
Επίσης κι ο «Τόρος», ο Αρμένης, ο ΚΑΡΕΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΥΛΙΑΝ, κι ο άλλος Αρμένης, τι διάσταση κωμικού, ο ΒΑΣΕ ΤΟΜΒΑΣΙΑΝ..Τι ψάξιμο στη διανομή. Ε, να τι θα πει σκηνοθέτης. Για τον Μπέηκερ το λέω.
Είναι μια ταινία που βλέπεται ΜΕ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ. Κι ο «Χρυσός Φοίνικας» είπε να κάνει την… «συμπερίληψη» του.