Θυμίζει επίσης…Τις μεγάλες παραγωγές, όταν αποφάσισε να μπει κι ο κινηματογράφος στην υπόθεση αυτή και να μας ξεσηκώνει, ενσαρκωμένος από σταρ, τα κεφάλαια εκείνα της Οδύσσειας, τους μυθικούς ηρωες προσωποποιημένους, από μεγάλα ονόματα…

Πολλές οι κινηματογραφήσεις, πάντα θα ξεχωρίζει η υπερπαραγωγή του Ντίνο Ντε Λαουρέντιις στην Τσινετσιτα σε σκηνοθεσια Μάριο Καμερίνι με τον Κερκ Νταγκλας ως καλύτερο Οδυσσεα, τον Αντονυ Κουήν ως Αντίνοο, την Ροσάνα Πoντεστα ως Ναυσικά και βέβαια την Συλβάνα Μάγκανο που ο ερωτευμένος παραγωγός σύζυγος της είχε προτάξει το όνομα της, και κανείς δεν έμαθε ποτέ, χίλια τοις εκατο αν το ευρημα να υποδυθεί η ίδια τοσο την Πηνελόπη όσο και την Κίρκη ξεκίναγε από διαθεση υπερπροβολής εκ μερους του συζυγου η αν το ήθελε κι ο σκηνοθετης-πάντως ως εύρημα λειτούργησε και στο τέλος φάνηκε κι ευφυές  διόττι έδειχνε στα μάτια του Οδυσσέα τις δυο γυναίκες του ως ένα πρόσωπο.

Κα βεβαια εχουμεκαι την επική τηλεοπτική με τον Αρμαν Ασάντε, έχουμε ‘όμως κι άλλη μια τηλεοπτική, προγενέστερη, πάλι του Ντελαουρέντιις που γυρίστηκε ση RAI,  με τον γνωστό από τους "ευτυχισμένους Τσιγγάνους» Μπέκιμ Φεμιου που είχε ξετρελλάνει την Ιταλία, ως Οδυσσέας κι όχι μόνο και την Ειρήνη Παππα ως Πηνελόπη υπο τη σκηνοθετική κατεύθυνση του Φράνκο Ρόσι.

Κι είχαμε και το θέατρο. Το οποίο προσπάθησε να ανιχνεύσει λίγο τα πρόσωπα.. Είχαμε στην Ελλάδα τον Ιάκωβο Καμπανέλλη που προσπάθησε να κάνει στατιρικό σχολιασμό στο Μύθο, στο «Οδυσσέα γύρισε σπίτι»..Που το είχε πρωτοπαρουσιάσει ο Κουν, αργότερα το πηρε και το Εθνικό..’Η ένα άλλο εγχώριο έργο «Οι 300 της Πηνελόπης» του Γιώργου Χαραλαμπίδη που παιζόταν επι Δικτατορίας δυο χρόνια  κι έδινε και τις αλλες προεκτάσεις…..

Τα λέω όλα αυτά επειδή υπάρχει πολύ πλούσιο , καλλιτεχνικό παρελθόν γύρω από τον Οδυσσεα και την Οδύσσεια του Ομήρου. Στη δραματουργία, στα διαφορα μέσα..

Οπότε, μετά από καιρό έρχεται μια καινούργια παραγωγή, με δυο διαλεχτά ονόματα, την ΖΥΛΙΕΤ ΜΠΥΝΟΣ ως Πηνελόπη και τον ΡΕΗΦ ΦΑΪΝΣ ως Οδυσσέα να οριοθετήσει την υπενθύμιση.

ΤΙ ΔΕΝ ΦΩΤΙΖΕΙ; Κάποια ιδιαίτερη, ξεχωριστή πτυχή που να δικαιολογεί ότι το έργο έγινε με βαση το καλλιτεχνικό προφίλ για το οποίο προϊδέασαν.

Τι εννοώ;

Τα επη του Ομήρου, όπως αι το Αρχαίο Δραμα, κι όλα τα πρόσωπα που «εντρυφούν» εκεί μέσα, αποτελούν ανθρώπινα αρχέτυπα.Ξεφεύγουν από τα όρια του ανθρώπινου ήρωα, δεν τον ξε-ανθρωπίζουν όμως, παρα τον μεταβαλλουν σε συμβολο. Ο Οδυσσέας κι η Πηνελόπη είναι συγκλονιστικά συμβολα. Και συγχρόνως διαθέτουν και το απαραίτητο εκείνο ανθρώπινο στοιχείο ώστε σε κάθε εξέταση του μύθου, να μπορούν να μεταβάλλονται σε ανθρώπινους χαρακτήρες και συγχρόνως-κι αυτό είναι το σπουδαιότερο- να υπόκεινται σε άπειρες ερμηνείες, πολλές φορές κι αντισυγκρουόμενες μεταξύ τους.

Ποιος είναι ο Οδυσσέας; Γιατι το κανει; Τι συμβολίζει; Πως και τόσα χρόνια περιπλανήθηκε στη θαλασσα και τι αποζητούσε; Ποια ήταν η η Πηνελόπη; ΚΙ όντως έραβε και ξήλωνε τον αργαλειό και με αυτό τον τροπο καθυστερούσε ή κοροϊδευε τους μνηστήρες;

Αν ξεφύγουμε θα δούμε οι αναφορές στον Οδυσσέα να προχωρουν, να πηδουν όρη και βουναλάκια, να τρέχουν προς το αένο, να προσεγγίζει κι ο Ιψεν, να κάνει αναφορά κι ο Αγγελόπουλος πάνω σε ένα από τους αμέτρητους επιδεχόμενους συμβολισμούς…Για να μη μιλήσω για τον Τζέημς Τζόυς που στο δικό του «Οδυσσέα» απευθύνεται μόνο σε υπομονετικούς αναγνώστες, και τελικά δεν είναι πουθενά εμφανής ο Ομηρος

Τι θέλω να πω με όλες αυτές τις πηγές στις οποίες ανέτρεξα και τις αφησα επίτηδες να μονοπωλήσουν την κριτική;

Το ποιος ήταν ο λόγος που έγινε αυτή η ταινία. Διότι υπερπαραγωγή δεν τη λες. Κακά τα ψέματα. Ώστε να την κρινεις ως μια νεα επική εκδοχή του Μύθου, με τους κανόνες της υπερπαραγωγης. . Όπως ας πούμε την «Τροία» του Βόλφγκανγκ Πέτερσεν..Ανεξαρτητως αν άρεσε ή δεν άρεσε , αν θεωρηθηκε πετυχημένη ή μη; Είχε όμως ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ.

Εδώ, με δυο τετοιες ηθοποιάρες, την Μπυνος και τον Φάινς περιμένουμε, ότι το έχουν πάει προς την άλλη μεριά, στην ανίχνευση πρωτυπων και στερεοτύπων, στον Αντρα και τη Γυναίκα, τη διαχρονική εκτίμηση των μοντέλων. Όχι. Το σεναριο, από αυτή τη σκοπιά είναι πολύ επιφανειακό παρόλο ότι συνεργάζεται κι ο ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΜΠΟΝΤ, συν-σεναριογράφος στο αντονιονικό “Blow up”, και θεατρικός συγγραφλας που στην Ελλάδα τον έχει παρουσιάσει ο Κάρολος Κουν με «Το μονοπάτι που πάει βαθιά μές στο Βορά», το πάλαι ποτέ…

Η συνολική εκτίμηση είναι πως το έργο εγινε επειδή το συζυγικό δίδυμο είναι πάντα δημοφιλες, οι ηθοποιοί που  τους απέσπασαν το «ναι» είναι σκέτη ενίσχυση, δεν έκαναν τίποτε περισσότερο οι συντελεστές από το να μας πουν αυτά που έεχουμε δει και με τρόπο λιγότερο συναρπαστικό κινηματογραφικά από τις εκδοχές εκείνες της Τσινετσιτά και επίσης, κι αυτό το τελευταίο ττο λέω ως έπαινο κι όχι ως μεμψιμοιρία που θα ήταν δηθενάδικη, το ότι αυτό που τη σώζει, όσο σωζεται , είναι ότι τη σκηνοθέτησε ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ,. Τι εννοώ; Ο ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ, αξιολογος παραγωγγός, δικό του είναι το «Αντρες μετα όλα τους « (The full monty), την έκανε σκεπτόμενος ως παραγωγός, πως η ταινία και με ποια στοιχεία και με ποιο ρυθμό, θα αρέσει, θα καλύψει πιθανόν και τις όποιες εγγενείς δυσχέρειες ή εγγενείς ατέλειες. Κι η δική του πινελιά, είναι που κάνει το έργο , τουλάχιστον από θεατές κι όχι από κριτικούς, να βλέπεται ευχάριστα, να του μένουν οι δυο ηθοποιοι ανεξίτηλοι, επίσης κι η  παλιά γνωριμη ΑΝΧΕΛΑ ΜΟΛΙΝΑ ως Ευρίκλεια… Και κάπου στο σενάριο να ψελίζεται, αλλά όχι με τίποτε βάθη κι αναφορές , ο πληγωμένος έρωτας το Αντινοου, που τον παίζει ο ΜΑΡΒΑΝ ΚΕΝΖΑΡΙ.

Εμφανίζεται κι ο ΝΙΚΗΤΣΑΣ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ σε μια σκηνή ως γερο-Λαέρτης αλλά επι της ουσίας άνευ ρόλου.