Θα αρχίσουμε από την δεύτερη περίπτωση, που θεωρείται και το κατεξοχήν score
Τη δεύτερη περίπτωση την εκπροσωπούν το «THE BRUTALIST» και το «ΚΟΝΚΛΑΒΙΟ». Είναι αυτό που λέμε καθαρά κινηματογραφικές μουσικές, καθαρά κινηματογραφικές περιπτώσεις, όπου έρχονται να συνοδεύσουν ή να υπογραμμίσουν με τρόπο υπόγειο αυτά που υπαγορεύει η σκηνοθεσία, η αυστηρή σκηνοθετική γραμμή του Μπράντυ Κόρμπετ.
Στο «THE BRUTALIST» ο για πρώτη φορά υποψήφιος ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΠΛΟΥΜΠΕΡΓΚ, επιχειρεί μέσω των οργανων και της πειραματικης του ενασχόλησης με τη μουσική, να εκφράσει την αρχιτεκτονική του εργου, τοσο ως δομή όσο κι ως περιεχόμενο. Να είναι μια μουσική που ακολουθεί τα πειράματα αυτής της αρχιτεκτονικής αλλά και τον παραπαίοντα εσωτερικό κόσμου του συγκεκριμένου αρχιτέκτονα. Με μελέτη πάνω στην κλασική μουσική και προσπάθεια ,στη συνέχεια, «αποδιάρθρωσης» της.
Στο «ΚΟΝΚΛΑΒΙΟ», ο Γερμανός συνθέτης ΦΟΛΚΕΡ ΜΠΕΡΤΕΛΜΑΝ που είχε πάρει το Oscar για την προηγούμενη ταινία του ιδιου σκηνοθέτη, το «ΟΥΔΕΝ ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟΝ ΜΕΤΩΠΟΝ» του συμπατριώτη του Εντβαρντ Μπέργκερ , κι ήταν υποψήφιος και στο αυστραλέζικο «Lion», ακολουθεί ξανά υπόγεια την ταινία όπως είχε κάνει και στο φιλμ που του χαρισε το αγαλματίδιο. Το «Κονκλάβιο» το είδε ως θρίλερ κι η μουσική που επέλεξε με τη σύμφωνη γνώμη του σκηνοθέτη, είναι να «υποτονθορίζει» το «θριλερ» περί εκλογής νέου Πάπα που εξυφαίνεται. Διακριτικά , ήρεμα αλλά κι…απειλητικά ως αίσθηση.
Στην πρώτη περίπτωση, τωρα, με τα δυο μιούζικαλ, έχουμε την «EMΙΛΙΑ ΠΕΡΕΖ»» και το «WICKED» κι εδώ έχουμε κάτι που δεν συναΝταμε στις μερες μας και τόσο συχνά ίσως ούτε και στις παλιότερες, στο βαθμό που τα μιούζικαλ ως επι το πλείστον επειδή προέρχονταν από το θέατρο πήγαιναν στο adaptation score κι όχι στο original, δεν ήταν πολλά εκείνα που είχαν γραφτεί μουσικές και τραγούδια απευθείας για την ταινία χωρίς να έχουν περάσει προηγουμένως από θέατρο.
Η «ΕΜΙΛΙΑ ΠΕΡΕΖ» είναι καθαρη τέτοια περίπτωση, το σύνολο του score είναι ουσιαστικά τα τραγούδια που γράφτηκαν για την ταινία, αυτά στήνουν το μουσικό της στήριγμα, αυτά είναι η μουσική της. Κι είναι πολλά. Ο κορμός τους αποτελεί και τον κορμό της ταινίας, τραγοαύδια μιούζικλ αλλά και μιας διάθεσης από όπερα, όχι κλασικής βέβαια, αλλά με πρόζα-που γίνεται τραγούδι αντι για κανονικό λόγο, κι η σκηνή λειτουργεί ενίοτε σαν κάποιο σκετς, εκφραζει υπόθεση μέσα απο το τραγούδι. Οι συνθέτες της, ο ΚΛΕΜΑΝ ΝΤΥΚΟΛ κι η ΚΑΜΙΛ , εχουν συγκεντρώσει τριπλή υποψηφιοτητα, για το συνολικό score , που όπως είπαμε είναι score τραγουδιών με τη μουσική σε ρόλο γέφυρας καθώς και για δύο από τα πολλά τραγούδια της ταινίας, που οι μουσικοί-στιχουργοί της Ακαδημίας τα ξεχώρισαν ως ότι μπορούν να σταθούν και χωριστά, μέσα , βέβαια σε αυτό το συνολικό που εκφράζουν γλυρω από την ταινία και στη θεση που κατέχουν σε αυτήν.
Το «WICKED» είναι εντελώς μα εντελως ξεχωριστή περίπτωση από τα συνήθη. Για σπανιότατη, ίσως και μοναδική (?) φορά προτείνεται για Oscar ΠΡΩΤΟΤΥΠΗΣ μουσικής ένα μιούζικαλ το οποίο ΠΡΟΕΕΡΧΕΤΑΙ ΑΌ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ. Και κουβαλα μαζί και τα τραγούδι της θεατρικής του παράστασης. Ξαφνικά, τι συμβαίνει εδώ ; Διότι τα τραγούδια δεν είναι γραμμένα για το φιλμ όπως στην περίπτωση της «Πέρεζ». Συμβαίνει το εξής: Ότι , σύμφνα με τη διαιτησία και τον κανονισμό όπως ορίζεται, η μουσική που γράφτηκε απευθείας για την ταινία , συνοδεύει τη δραση, τα εφφέ ακόμα και κάποιες χορογραφίες κι είναι ίσα ισα για να συνδεσει τα τραγουδια ή να φτάσει σε αυτά, καλυπτει το 67 ο/ο που ορίζει το καταστατικό πότε μια μουσική θεωρειται original. Και στο Wicked, η πρωτοτυπη μουσική επισήμως καλύπτει το 67 ο/ο και τα τραγουδια, αν και δεν τους φαίνεται , είναι μόλις το 33 ο/ο. Οπότε εδώ έχουμε πλέον να αντιμετωπίσουμε μια ξεχωριστή περίπτωση κινηματογραφική μουσικής και μουσικης για μιούζικαλ . Ο ΤΖΩΝ ΠΑΟΥΕΛ, υποψηφιος στο «Πως να εκπαιδεύσετε το δρακο σας» το 2011, γράφει νέα μουσική επί των τραγουδιών που είχε γραψει για τη Σκηνη ο ΣΤΗΒΕΝ ΣΟΥΑΡΤΣ, ο οποίο, όμως, συνεργάζεται και στο κινηματογραφικό κομμάτι της σύνθεσης- τα τραγουδια του θεατρικά που μπήκαν στην ταινία αντιμετωπίζονται ως ανεξάρτητο κομμάτι. Εχει συμβεί κάτι παρόμοιο, το 1968, όπου πήρε τo Oscar της Μουσικής ο ΕΛΜΕΡ ΜΠΕΡΝΣΤΑΪΝ (που ήταν και το μοναδικό του σε λιγότερο αντιπροσωπευτικό του συνολικού έργου του στα score), στο μιούζικαλ-μουσική κωμωδία του Τζωρτζ Ροϋ Χιλ «Γλυκιά μου Μίλλη» με την Τζούλι Αντριους» το οποίο είχε πολλά τραγούδια που είχαν γραψει άλλοι συνθετες, ο Μπερνσταϊν, όμως, με την ίδια «διαιτησία» είχε γράψει το υπέροχο score των μουσικών γεφυρών, οι οποίες ήταν με πιανάκι, γραμμένες πάνω στη λογική της μουσικής που συνόδευε ζωντανά τις βουβές ταινίε στις κινηματογραφικές αίθουσες, μια και το φιλμ αναφερόταν στην τρελλή δεκαετία του 20 κι ο Μπερνστάιν με τη μουσική είχε βγάλει ακριβως την εποχή και το είδος. Παρολο ότι τα τραγουδια ήταν άλλων συναδέλφων του. Για την ιστορία, ο Στήβεν Σουαρτς είναι ήδη κάτοχος Oscar, του ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ, το 1999 για το «When you believe» από το κινούμενο σχέδιο «Ο ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ»
Κινούμενο σχέδιο είναι το 5ο φετινό υποψήφιο της Μουσικης, «ΤΟ ΑΤΙΘΑΣΟ ΡΟΜΠΟΤ», το οποίο ως score καλύπτει το συναισθηματικό κομμάτι της ταινίας αλλά ο Ηχος κι η σχετική προετοιμασία-προεργασία το κάνουν να συνυπάρει με τα γκανγκς που είναι φασαριόζικα , καθότι κινούμενο σχέδιο και δη παιδικό, και με τη μουσική κρατιέται η συναισθηματική ισορροπία. Ο συνθέτης του, ο Αφρο-Αμερικανός ΚΡΙΣ ΜΠΑΟΥΕΡ, βραβευμένος με Oscar ως μικρομηκάς ντοκυμαντεριστας, είναι ο νικητής του Σωματείου, του Συνδέσμου Συνθετων-Στιχουργών για το «ΑΤΙΘΑΣΟ ΡΟΜΠΟΤ»
Ωστόσο το Σωματείο βράβευσε ως καλύτερη μουσική ανεξάρτητης παραγωγής τη δουλειά του ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΠΛΟΥΜΠΕΡΓΚ για το «THE BRUTALIST». Αρα, Σωματειακά , «Το ατίθασο ρομπότ» και το «Brutalist» μπαίνουν επικεφαλής της οσκαρικής διεκδικησης- ως προς τους μουσικούς. Μένει να δούμε πως αντιλαμβάνονται τη φετινή Μουσική κι οι άλλοι, που είναι κι οι πολλοί , κινηματογραφικοί κλάδοι.