Διότι η μεγάλη ηθοποιία για να στηθεί και να καρπίσει χρειάζεται την συνδρομή και των παρτενέρ. Οσο καλύτερους παρτενέρ έχεις, τόσο κι ανεβαίνουν οι σκηνές σου περισσότερο.
Εδώ όμως εχουμε να κάνουμε με την ΤΖΕΣΙΚΑ ΛΑΝΓΚ. Ηθοποιό ολκής, που κατέκτησε και το θέατρο, μετά από τα Oscar στο σινεμά και μάλιστα τις εξετάσεις πήγε και τις έδωσε στο Λονδίνο, στο West End κι από εκεί πήρε τα πτυχία της, με παραστάσεις της του Λονδίνου να τις μεταφέρει στην Αμερική, στο Broadway και να παίρνει και Τόνυ.
Εχουν σημασία αυτά διότι η ΤΖΕΣΙΚΑ ΛΑΝΓΚ είναι καταγεγραμμένη πλέον κι ως μεγαλη κυρία του Θεατρου. Μαζί με όλα τα άλλα. Κι εδώ έρχεται ένα ρόλος που πραγματικά ήταν μόνο για αυτήν, μόνο αυτή δηλώνει επακριβώς όλα όσα δηλώνει το εργο για την ηρωίδα της, μοιάζουν αληθινά, δείχνουν βιωματικά, δεν είναι μια σκέτη υποκριτική, είναι μία ταυτότητα.
Κι ο ρόλος είναι ένα δωρο, μια και σπανίζουν οι ρόλοι για τις γυναίκες από μια ηλικία και μετά, και για την Τζέσικα Λανγκ αυτό ήταν πρωτος αριθμός λαχείου.
Παίζει μια μεγαλη κυρία του θεατρου, η οποία στις προετοιμασίες του τσεχωφικού «Βυσσινόκηπου» παρουσιάζει τα πρώτα υποπτα συμπτώματα άνοιας.
Κι έχουμε δει σπουδαίες ερμηνείες άνοιας, κι από την Τζούντι Ντεντς κι από την Τζούλι Κριστι με κορυφαία την Τζούλιαν Μουρ που πήρε και το Oscar για την απόδοση της σταδιακής αναπτυξης της νόσου και ταυτοχρόνως της επίγνωσης επειδή η ηρωίδα ηταν και γιατρός, στο “Still Alice”. Και βέβαια, στις ανδρικές περιπτώσεις κανείς δεν ξεπερνα την ερμηνεία του Αντονυ Χόπκινς στο ρόλο του «Πατέρα» , που του εδωσε και το δευτερο του Oscar.
Η περίπτωση της Τζέσικα Λανγκ διαφέρει από των άλλων γυναικών που έπαιξαν θύματα της άνοιας, είναι πιο κοντα ως σεναριακή περίπτωση στου Χόπκινς αλλά με εντελως διαφορετική λειτουργία.
Διότι για να μιλήσουμε για ΕΡΓΟ ΗΘΟΠΟΙΙΑΣ, δεν μπορούμε να αυθαιρετούμε και να απομονώνουμε τη λέξη ηθοποιία και να την χαρακτηρίζουμε και μεγαλη, αν δεν υπαρχει έργο. Διότι το έργο είναι που κάνει το ρόλο κι ο ρόλος είναι που αξιώνει την ηθοποιία.
Το έργο με την Τζέσικα Λανγκ έχει την άνοια ως πρόσχημα, διότι δεν θα γίνει σημαντικό ούτε το ίδιο ούτε το παίξιμο της, αν περιοριστούν σε κάποιες στιγμές που ξεχνά. Η σημαντικότητα βγαίνει από το ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΞΕΧΝΑ!! Κι εδώ ερχόμαστε. Διότι αυτή που ξεχνά είναι μια βεντετα της Σκηνής, με προπωλημένα εισιτήρια που περιμένουν να την θαυμάσουν ΚΑΙ στον «Βυσσινόκηπο» όπως ττην έχουν θαυμασει σε άπειρα έργα του κλασικού ρεπερτορίου, συμφώνως με τα όσα μας λέει το σενάριο.
Αρα, το να ξεχνα τα λόγια της, είναι ένα πρωτο πρόσχημα αλλα και διαφορετικό από κάποιου άλλου ανθρώπου. Αρχίζουν οι επιπτώσεις κι οι απειλές . Κι η αγωνία εν όψει πρεμιέρας. Μα κι αυτό δεν αρκεί για να βγάλει ο ρόλος μεγαλη ηθοποιία, αν περιοριστουμε στο ότι είναι μια δοξασμένη της Σκηνής που απειλείται από διαλείψεις. Όχι, δεν αρκεί. Το «ποια είναι αυτή;» αφορά και στη σχέση της με το θέατρο, τι ρόλο παίζει στη ζωής της, με τον περίγυρο, με το περιβάλλον, πρώτα το επαγγελματικό-καλλιτεχνικό κι ύστερα με το προσωπικό και με το οικογενειακό. Κι εκεί, μέσα από κάθε σχέση που θα μπεί κι αυτή στο τούνελ της άνοιας, θα δούμε να κτίζεται ο χαρακτήρας αυτής της γυναίκας, που τωρα απειλείται, και να μπαίνουμε στα βαθύτερα ψυχολογικά νοήματα των καταστάσεων και των πράξεων της. Και βέβαια, το εκπληκτικό σενάριο θα φτάσει μεχρι και το «All about Eve», όταν θα χρειαστεί να εξεταστεί και το ενδεχόμενο της εύρεσης αντικαταστάτριας.. Και θα κάνει κι αυτή την κλιμάκωση αλλά θα κάνει και την ανατροπή στην επεξεργασία και στην κατάληξη.
Το εργο είναι πυκνό και γρήγορο, διότι διαθέτει ταχυτητα εσωτερικής εξελιξης. Στην εσωτερική εξελιξη του μυθου, όχι δεν υπάρχουν κενά μα όλα καθίστανται στοιχεία πλοκής διότι πλέον η ηρωίδα εχει συστηθεί για τα καλά στο κοινό κι ο θεατής αγωνιά όχι μόνο για την τύχη της αλλά και για τα σημαδια του χαρακτήρα της. Κι επιπλέον, η σεναριογράφος ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΣΕΛΝΤΕΣ ΑΝΑΚΟΝ κι ο σκηνοθέτης ΜΑΙΚΛ ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ που κατέχει το θέατρο κι ως συγγραφέας, με «Τόνυ» και με «Πούλιτζερ» , δεν αφήνουν απέξω τον Τσεχωφ και το έργο που ανεβάζουν. Κι η κλιμακωση κι η κορύφωση του δραματος της ηρωίδας πηγαίνουν αγαστι με την τσεχωφική κορύφωση και το ολοκληρώνουν με το φινάλε του φινάλε, με το γερο επιστατη που μένει μόνος στο άδειο σπίτι. Η συγκίνηση που κτίζεται είναι μοναδική. Κι επιτρέψτε μου, όποιος έχει δεν την παλιά παρασταση του Βολανακη με τη Λαμπέτη και τον Παπαμιχαήλ, θα συγκινηθεί πολλαπλά διότι η μνήμη θα ανακαλέσει τον επιστάτη που έπαιζε σε εκείνη την παρασταση ο ΔΗΜΟΣ ΣΤΑΡΕΝΙΟΣ , και με εκείνο το φινάλε , «ακύρωνε» μια ολόκληρη θιασάρα. Δεν έχω ξαναδει τέτοιο πράγμα. Ενπάση περιπτώσει, δεν εχουν μεν τον Σταρένιο, ξερουν όμως τη σημαντικότητα του ρόλου, οπότε είναι κεπληκτικό ότι διαλέγουν να κλείσουν με αυτό το φινάλε κι όχι μονο με της ηρωίδας το οποίο προηγείται κατά ένα λεπτό.
Το έργο είναι γραμμένο σε περιεκτικές και σύντομες σκηνές, σε όλες συμβαίνει κάτι, δεν υπάρχει τίποτε περιττό κι όλα έχουν την επαγωγική θεση τους.
Στον Τομέα της Ηθοποιίας ,βλέπουμε αυτό που συμβαίνει με σκηνοθέτες προερχόμενους από το θέατρο, πως αφήνουν τους ηθοποιούς να κάνουν τις μεταξύ τους χημείες. Πως παίζουν η Τζέσικα Λανγκ με την Καθυ Μπεητς , δυο γυναίκες διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας αρα και με διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της ηθοποιίας ώστε να κλιμακωθούν σταδιακά ως ερμηνευτικό δίδυμο και να φτάσουν με απόλυτη αρμονία στο φινάλε. Όπως κι η νεότερη ΛΙΛΥ ΡΕΪΜΠ, που παίζει την κόρη με τα συναισθηματα της μανας να καθρεφτίζονται πάνω της, θετικά κι αρνητικά, τον ΠΗΡΣΜΠΡΟΣΝΑΝΣ σεενα υπέροχο, διαφορετικό ρόλο από αυτούς που μας είχε συνηθίσει αλλά εξελίσσεται διαρκώς, όλοι οι ηθοποιοί, τα δυο παιδιά που κινηματογραφούν τις συνεντευξεις, ο ΤΖΕΣΕ ΓΙΥΛΙΑΜΣ που παίζει τον σκηνοθέτη, κι η ρολίστα , η ΣΙΝΤΥ ΧΟΓΚΑΝ, που παίζει την παραγωγό και φωνάζει από χιλιομετρα ότι είναι δασκάλα της υποκριτικής…
Το μόνο στοιχείο που με κάνει να λυπάμαι είναι πως πρόκειται για παραγωγή του HBO, που έχει βγει πρώτα σε τηλεορασεις και φοβάμαι μήπως και δεν επιτρέπει στην Τζέσικα να διεκδικήσει το τρίτο της Oscar. Αν κι έτσι όπως διαμορφώνονται τα πραγματα με τις πατφόρμες , μπορεί και να συγκαταλέγεται. Στη χειρότερη περίπτωση, αν δεν πάρει το τρίτο της Oscar, μπορεί να πάρει το 4ο της Emmy. Η Τζέσικα τα έχει κατακτήσει όλα. Εχει , όπως είπα πιο πάνω,και «Τονυ»- «Τονυ» η Μέρυλ Στρηπ δεν εχει
Πάντως η ηθοποιία της δεν είναι απλώς τρέλα, είναι ένα μάθημα ,μια μελέτη, πάνω στην κατακτηση των μέσων του ηθοποιού. Πως παίζει το θέατρο δια της θεατρίνας ηρωίδας αλλά και πόσο εύστοχα αντιλαμβάνεται ότι αυτό το απευθύνει στον κινηματογραφικό φακό, στα κοντινα της ας πούμε, ας προσέξει κανείς τον διακριτικό χειρισμό των χειλιών της, κάθως μέσα από αυτά εκφράζει του κόσμου τα συναισθήματα.
Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΗΣ ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΙΑΣ. Κι ο ΟΡΙΣΜΟΣ της, φυσικά..