Με άλλα λόγια, έχουμε ένα φιλμ το οποίο έρχεται και δείχνει από που μπορούμε να αντλούμε στο σινεμά θεματα και πως να τα επεξεργαζόμαστε κινηματογραφικά. Βέβαια, στη δική μου «αριστοτελική», εργοκεντρική αντίληψη ότι ήταν κι αυτό βασισμένο κατά τις επιταγες της μόδας σε αληθινή ιστορία, λίγο μου το χαλάει. Σαν να μου περιορίζει τη φαντασία. Ενώ αν δεν το δήλωνε, κι ήταν η ιστορία ενός ανθρώπου, που σηκωσε ανάστημα, πόσο πιο ωραίο θα ήταν. Τη στιγμη που ο άνθρωπος αυτος είναι καθημερινός και τέτοιους ανθρωπους συχνα πυκνα η μυθοπλασία-δραματουργία συναντά ως πηγές έμπνευσης. Αλλωστε κι ο Φελίνι στο Centro Sperimentale di Cinematografia, στη Σχολή στη Ρώμη, δίδασκε πως τα θέματα πρέπει να τα αντλούμε από τα μονόστηλα των εφημερίδων κι ότι εκει κρύβονται οι θησαυροί, κι όχι από τις μεγαλες ειδήσεις. . Και να αναλαμβάνει μετά η φαντασία.
Τέλος πάντων..Αν εξαιρέσω αυτή τη λεπτομέρεια, που είναι προσωπική αλλά με …καθολική βάση, το «47» είναι ένα σεναριακό υπόδειγμα. Αντλεί από την κοινωνική πραγματικότητα, φτιάχνει ήρωα-δυνατο χαρακτηρα , κεντρικό χαρακτήρα, και τον πλαισιωνει με ρόλους που στέλνουν τους ηθοποιούς σε υποψηφιότητες για το Goya, το ισπανικό «Oscar»
Ο ήρωας είναι οδηγός λεωφορείου. Δεν το μαθαίνουμε αμέσως. Το φιλμ μας ξεκινά από ένα νόμο του 1958, στη Βαρκελώνη, που απαγορεύει την ανέγερση σπιτιων, μικρών εννοείται, αν ως το ξημέρωμα δεν έχει φτιαχτεί στέγη. Αν έχει φτιαχτεί, το σπίτι κατοχυρώνεται, αν όχι, κατεδαφίζεται.
Προσέξτε τωρα. Ο ήρωας μας κι οι περί αυτόν άνθρωποι στην γειτονιά της Βαρκελώνης είναι εσωτερικοί μετανάστες. Στη δεκαετία του 50 χαλούσε ο κόσμος με την αστυφιλία, εχουμε δει απειρες ταινίες, να θυμίσω τον «Ροκο και τα αδελφια του» κι οι άνθρωποι συνέρρεαν στις μεγαλες πόλεις για δουλειά και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Δεν τους ηθελαν όμως οι γηγενείς των μεγαλουπόλεων. Τον ήρωα τον γνωρίζουμε από αυτό το περιστατικό, το οποίο ξεκινά και πολύ δυνατά και κατόπιν, όπως τον ακολουθούμε, μαθαίνουμε την δουλειά του, τα οικογενειακά του, την γειτονιά τουκ αι το κοινωνικό πρόβλημα της κάθε περίπτωσης. Το σεναριο εξελίσσεται κι αποθεωνεται κι ολοκληρώνεται έχοντας μας φερει σε πλήρη επαφή με το κοινωνικό status της περιόδου και της χώρας και δεν αφήνει τίποτα άθικτο. Και λοξοκοιτά με τρόπο περίτεχνο κι έξυπνο στη σημερινή εποχή, και στην εν γενει μετανάστευση και αφιξη των «ανεπιθύμητων»…… ΚΙ όλα αυτά σε μια υπέροχη σεναριακή ροή που έχει να κάνει με τον κεντρικό ήρωα. Κι αφου μας τα εχει δείξει όλα αυτά, για «λύση» μετά τη «δεση» και τη «συγκρουση» μας οδηγεί στην επαναστατική πράξη, στο τι κάνει αυτος ο άνθρωπος, κι εχει το εύρημα της λεωφορειοπειρατείας που λειτουργεί κι ως κινηματογραφικό εύρημα ευρημα και του αποθεώνει την καλλιτεχνική του προοπτική..
Αυτό θα πει σεναριο, πρεπει τα πάντα να διεπονται από μια σημαντικότητα. Διαφορετικά δεν εχουμε σεναριο αλλά ένα κοινωνικό θέμα. Εκεί που την πατάνε διαφοροι δικοί μας , επειδή ακριβως τους λειπει η διδαχή περι κινηματογραφικής ματιάς και περι σημαντικότητας. Και περί αφαίρεσης βέβαια. Τι κραταμε, τι πετάμε. Και πως τελικά επιτυγχάνουμε την ουσία.
Το έργο τιμήθηκε με το Goya Καλύτερης Ταινίας και με μερικά ακόμα, μέσα σε αυτά και των οπτικων εφφε για εκείνους που θα το κορόιδευαν επειδή εχουν πολύ περιορισμένη γνώση κι αντίληψη περι οπτικών εφφέ.
Ο πρωταγωνιστής ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΦΕΡΝΑΝΤΕΖ εκπροσωπεί ερμηνευτικά την απόλυτη αλήθεια.
Η σκηνοθεσία είναι του ΜΑΡΣΕΛ ΜΠΑΡΕΝΑ ο οποίος, κατά τα σύγχρονα ειωθότα έχει γραψει και το σεναριο αλλά με συνεργατη-στην περίπτωση ο ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΜΑΡΙΝΙ
Η αποθέωση , για μας τους Ελληνες, με μνήμη και μουσικό αφτί, έρχεται στο φιναλε, με μια συγκλονιστική μονωδία από τη νεαρή ερμηνευτρια, η οποία σκηνή, καθως και το τραγουδι, κρυβουν επαναστατικό περιεχόμενο, και καθώς προχωρεί το τραγουδι, αναγνωρίζουμε ότι το ξερουμε.Σιγά σιγά , συνειρμικά κι επαγωγικά, μας έρχονται στο νου κι οι στίχο, ύστερα από μια 50ετία. Είναι το «Αι γαρύφαλλο μου» που έλεγε η Ελένη Βιταλη, σε ένα δίσκο που κυκλοφορησε στι Δικτατορία και πιστωνόταν το τραγούδι στον Αργυρη Κουναδη (οι ελληνικοί στιχοι είναι του Βαγγελη Γκουφα). Μόνο που επροκειτο για ισπανικό τραγούδι, της εποχής του εκεί εμφυλίου, το «Gallo rojo, gallo negro» (κόκκινος κόκορας, μαύρος κόκορας» κι έχει τη σημασία του. Λειτουργεί εκπληκτικά ως φινάλε και σίγουρα βάζει σε σκέψεις…πολλαπλές..