Μιλάμε για την κωμωδία την καθαρόαιμη. Άλλο η σάτιρα, άλλο η «κομεντί» που στα γαλλικά μπορεί να σημαίνει κωμωδία αλλά στο διεθνή σουσουδισμό έχει άλλη έννοια, η κομεντί εννοεί ως επί το πλείστον σαλονάτο μπουλβάρ, και φυσικά άλλο η δραματική κωμωδία, πόσο μάλλον η δραματική σάτιρα. Η κωμωδία έχει κι αυτή τις υποδιαιρέσεις της, όπως τις έχει το δράμα
Το «Ο ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΤΡΕΛΑΘΗΚΕ» είναι κωμωδία καθαρόαιμη του γέλιου. Κι είναι από αυτές που στον ενεστωτα θα τις χαρακτηρίσουν, έτσι όπως ειπα παραπάνω. Μα και του ΛουίΝτε Φυνές τις κωμωδίες στον καιρό τους, τις κοροϊδευαν.. Ειδικά τους θεατές που πήγαιναν να τις δουν «Μα Λουί Ντε Φυνές θα πάς να δεις;» ρωτούσαν με υποτιμητική διάθεση. Τα ίδια και στις κωμωδίες με τον Βέγγο. Στο «Τι έκανες στο πόλεμο, Θανάση;» αλλαξαν. Διότι εκεί ο κωμικός τυπος του Βέγγου είχε γίνει δραματικής χρήσης.. «Δεν κανει να βλέπεις έργα με τον Βεγγο» έλεγαν σουσουδομαμαδες κι ακόμα χειρότερα σουσουδοδασκαλες, όταν έπιαναν κάποια κουβέντα στο σχολείο, είτε στην ταξη είτε στο προαύλιο....
Αυτή είναι η διαδρομή της κωμωδίας και σε αυτά τα πλαίσια κινείται κι ο «ψυχίατρος»…» Ο οποίος βέβαια, φέρνει σε αμηχανία, εκείνες κυρίως ,και λιγότερο εκείνους, που προτάσσουν την έννοια «γαλλικό» στο να αποδεχθούν ένα έργο
Ε, δεν είναι το «γαλλικό» που θα ήθελαν οι «σουσούδες», είναι ένα γαλλικό στο οποίο γελούν πολύ με τις χοντράδες οι οποίες συμβαίνουν κι οι οποίες ξεκινούν από ένα εύρημα το οποίο καταγεται από το φαρσικό μπουλβάρ: Ενας μεγαλοψυχίατρος έχει αγανακτήσει με τον νεαρό θεραπευόμενο του ο οποίος δεν λέει να προχωρήσει, είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως, τον αποπέμπει από τις θεραπείες υπό προθεσμία και όρους (χώρια ότι χρωστα και πέντε συνεδρίες κι ο μεγαλοψυχίατρος είναι του χρήματος όπως πολλοί μεγαλοτάδε της Επιστήμης)και θα τον ξαναδεχτεί μόνο όταν καταφερει να ζευγαρωσει με καμια κοπέλα..Και μετα από καιρό συναντιωνται, ο θεραπευομενος έχει βρει κοπέλα και το πάνε για σοβαρο σκοπό κι η κοπέλα είναι η κόρη του ψυχίατρου.
Εδώ ο Ζωρζ Φεντό παραδίδει τα κλειδιά στον Ζεραρ Ουρί και τους άλλους τιμημένους της γαλλικής κωμωδίας, για να γίνει κωμωδία γελιου.
Η κωμωδία γελιου για να βγαλει γελιο, θελει φυσικά μια σεναριακή βαση, πάνω στην οποία να ζυγιστουν οι ατάκες, οι καταστάσεις, αυτά όλα που ανεφερα παραπάνω, θέλουν τον κεντρικό ήρωα να παιχθεί από κωμικό ο οποίος έχει τρόπο να βγαζει γελιο κι έχει βρει τα δικα του γκαγκς, τους δικους του μορφασμους, οι οποίοι είναι απαραίτητοι σε ένα κωμικό, η κωμωδία είναι είδος που απαιτεί από τον ηθοποιό που θα της δοθεί να φτιάξει μια δική του μανιέρα, η αναγνωρισιμότητα του κωμικού είναι μέσα στις προϋποθέσεις, ώστε μέσα από εκει να αξιοποιούνται κωμικά οι καταστάσεις. Οσο δεν την έχει βρει, όσο δεν την έχει φτιάξει, θεωρείται ότι ακόμα δεν το έχει ολοκληρώσει. Και βέβαια θελει και τη δόμηση ενός κανονικού έργου, πάνω στο ποια θα είναι η ανατροπή, σε ποιο σημείο θα μπαίνει, τι ακυρώνει και τι φέρνει ώστε κάθε τι να εχει να κάνει με το γελιο.
Το «Ο ψυχίατρος μου τρελάθηκε» έχει να κάνει με το γελιο, οι καταστασεις ακουμπούν στο κοινό, δεν αποφεύγονται και κάποιες χοντράδες όπως αυτή του εμετου πάνω στη μελουσα πεθερα που αισθητικά με ενόχλησε ενώ δεν με εχει ενοχλήσει καθόλου ο εμετος στον «Εξορκιστή»…
Ο ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΚΛΑΒΙΕ είναι αυτή τη στιγμή κορυφαίος κωμικός της Γαλλίας, οι επιτυχίες του στο «Αστερίξ», στο «Θεε μου τι σου κάναμε;», τωρα σε αυτό, υπογραμμίζουν. Η δική του μανιέρα περιλαμβανει την αυτοσυγκράτηση και την αφαίρεση κι από εκεί βγάζει το κωμικό. Φυσικά και δεν έχει πάρει «Σεζάρ» και δεν έχει προταθει πλην μιας μόνο φοράς , κι αυτή το 1993,για τους «Επισκέπτες», χωρίς νίκη, όπως άλλωστε «Σεζαρ» δεν πήρε ούτε προτάθηκε ποτέ κι ο Λουι Ντε Φυνές. Το τιμητικό πρόλαβε, τιμητικό έχει κι ο Κλαβιέ.
Διότι η κωμωδία ούτε από τα «Σεζαρ» περνάει, όπως δεν περνά κι από τα Oscar. Όπως δεν έχει παρει ο Τζερυ Λιούις, δεν εχει παρει κι ο Λουί Ντε Φυνές, όπως και κανένας σύγχρονος εκτος αν εμφανιστούν σε δραματικό ρόλο ή εστω σε κωμικο-δραματικό.. Τα στοιχεία με τα οποία αξιολογείται η κωμιική ερμηνεία του καθαρόαιμου κωμικού ρόλου δεν πηγάζουν από χαρακτήρες αλλά περισσότερο από τύπους κι αυτό προσπερνά….
O AΡΝΟ ΛΕΜΟΡ είναι σεναριογραφος και σκηνοθέτης της ταινίας, και νέος σε ηλικία, γράφει χωρίς συνεργάτη, όλα τα στοιχεία είναι μελετημένα εκ σεναρίου κι από εκεί μπαίνουν οι βάσεις της κινηματογραφικές πραγμάτωσης. Είναι auteur με αυτή την έννοια αλλά όχι έτσι όπως τους υπολογίζουν εκείνοι που γράφουν για ταινίες αλλά οι άλλοι που φτιάχνουν ταινίες.