Οι «ΤΡΕΛΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ» έρχονται να θυμίσουν αλλά και να προσφέρουν στο είδος. Βαδίζουν εκ του ασφαλούς σε κάτι που προηγήθηκε. Όταν όμως το χρησιμοποιείς για να το τιμήσεις ως παράδοση κι  ακολουθήσεις την παράδοση του, φτιάχνοντας κάτι καινούργια, τότε είσαι πλέον μελετητής που ήρθε να δηλώσει αυτά που έμαθε κι αυτό τότε αποδεικνύεται εξυπνάδα.

Οι «ΤΡΕΛΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ» είναι βαρια κληρονομιά στο είδος κι ένα από τα στοιχεία ήταν κι ο πρωταγωνιστής, ο ΛΕΣΛΙ ΝΙΛΣΕΝ. Ο οποίος, ως εκείνη την στιγμή δεν ήταν κωμικός. Το ότι πήραν ένα μη κωμικό και τον έβαλαν να παίξει την τρελή κωμωδία ουδέτερα, υπογράμμισαν την ταυτοτητα του είδους κι επέτρεψαν στον ίδιο να κάνει στροφή στην καριέρα, βάζοντας παρακαταθήκη το στοιχείο του μετρημένου κωμικού, του οποίου οι γκάφες, ακριβως λόγω του αγέλαστου και του μη κωμικού, έδωσαν ώθηση στην κωμωδια. Διότι  το «ασφαλές» δεν είναι πάντα και τόσο ασφαλές όταν διακινδυνεύεις σύγκριση. Εκτός αν εννοείς μελέτη. Εκεί αλλάζει.

Εκεί αλλάζει για τον ΑΚΙΒΑ ΣΑΦΕΡ, τον τωρινό σκηνοθέτη, ο οποίος κάθισε και μελέτησε τους χρόνους και τα γκανγκς του είδους, τη χρήση της ατάκας, την αφαίρεση των περιττών σχολίων και τη διατήρηση της κωμικής ουσίας, αληθινός μελετητης των ΝΤΕΗΒΙΝΤ ΖΟΥΚΕΡ και ΤΖΙΜ ΕΪΜΠΡΑΑΜΣ και το πως δούλεψαν κωμικά το υλικό, προς την κατεύθυνση της παλιάς βουβής αμερικανικης κωμωδίας αλλά με κείμενο, οπότε, αφου θα υπήρχε κείμενο, ο λόγος έπρεπε να είναι περιορισμένος και να είναι αυτός όμως που θα φέρει τα γκανγκς. Ο λόγος κι οι σκηνες του.Να προσεγγίζει τα παραλογα των αδελφών Μαρξ. Κι ο τωρινός, ο Ακιβα Σαφερ, με δύο επιπλεον σεναριογραφους, τους ΝΤΑΝ ΓΚΡΕΓΚΟΡ και ΝΤΟΥΓΚ ΜΑΝΤ φτιάχνει το σύστημα και ψάχνει το «στορυ». Ψάχνει, όμως, και τον πρωταγωνιστή. Διότι ακριβως είχαν αντιληφθεί ότι εκείνο το αγέλαστο του μη κωμικού Λέσλι Νίλσεν ήταν αναπόσπαστο μερος της επιτυχίας κι έπρεπε  να κοιτάξουν για κάτι ανάλογο.

Κι εδώ σε συνεργασία με ατζέντηδες και casting directors βρέθηκε η επιλογή. ΚΙ είναι ο ΛΙΑΜ ΝΗΣΟΝ ο οποίος δεν είναι κωμικός. Αυτοί, όμως, δεν τον ήθελαν για τους μορφασμους του, που δεν εχει.. Τον ηθελαν για το μη κωμικό του, που, όμως, συνδυάζεται με κάποιο αερα, παλικαρά, μάγκα, ταλαιπωρημένου από αντιξοότητες, Βορειο-Ιρλανδου Καθολικού(τι χειρότερος συνδυασμός για να παίζεις ξυλο στους δρόμους, στα μικρατα σου, ανάμεσα σε Προτεσταντες..),. Κι ο Νήσον με τον τρόπο του το κάνει κωμικό διότι οι ψαγμένοι του έβαλαν αφενός το ρόλο να είναι γιος του Λέσλι Νίλσεν, άρα αναμενονται συγγένειες κι επιδράσεις, και βεβαίως τον έκαναν  και λίγο…επιθεωρητή Κάλαχαν, βρωμικο Χαρυ, που δεν τον θελει κανείς για τους τρόπους του. Οι βορειο-ιρλανδικές εμπειρίες του Καθολικού πιτσιρικά κι έφηβου στο Προτεσταντικό πλαίσιο. Πάνω εκεί στήθηκε κωμικά η αναφορικότητα διότι ακριβώς τον πήγαν και προς τα εκεί. Του έβαλαν και χηρεία, πως εδώ και χρόνια  παραπαίει, όπως ο Λίαμ Νήσον της πραγματικής ζωής με τον αναπάντεχο χαμό σε ατυχημα στο σκι της Νατασα Ρίτσαρντσον, του έκαναν αυτό-υπονομευτική αναφορικότητα μπάτσου ταινιών δράσης μια κι ο Λίαμ έπεσε στα «σκληρα» κινηματογραφικά αντι να πέσει στα «σκληρα» τα «άλλα», κι έκανε επιτυχία, τόση επιτυχία, που οδηγούσε στην τυποποίηση για την οποία ο ίδιος δεν έδινε δεκάρα αλλά φάνηκε κι ο βαθμός συμπάθειας στο κοινό, το οποίο εξακολουθούσε να θέλει να τον βλέπει σε τέτοια, τύπου «Taken». Οπότε, ήταν η στιγμή όλη αυτή τη συμπάθεια, στο παραπέντε της φθοράς από την υπερβολική χρήση, να την μεταφέρουν σε κάτι κωμικό. Διόγκωσαν τα πάντα γύρω από τις αναφορές του. ‘Εκαναν το ίδιο με μεγάλο μέρος του casting που είναι διαλεγμένοι όλοι για να μοιάζουν στους γεννήτορες τους. Ευφυέστατο το σύντομο στιγμιότυπο  με τη φευγαλέα σχολιαστική έκφραση του νεαρού που κάνει το γιο του Ο.Τζ. Σίμπσον. Χωρίς λοιπά σχόλια

Κι έφτιαξαν και μια άλλου τύπου κατάσταση, η οποία συνοδεύεται κι από θαυμάσιο publicity, ότι μήπως ήρθε η ώρα να παρηγορηθεί μέσα από την κωμωδία και να κυκλοφορήσει ξανά με γυναίκα. Το σενάριο , κι ο σκηνοθέτης μαζί (που συμμετέχει σε αυτό), έκαναν τη δουλίτσα τους κι όπως για παρτενέρ του Νίλσεν είχαν μια καλλονή που με τα χρόνια σίτευε, την Πρισίλα  Πρίσλεϋ, τώρα στη θέση της, για γυναικεία παρουσία στη ζωή του Λίαμ Νήσον, εχουν μια κυριολεκτικά σιτεμένη  καλλονή, την ΠΑΜΕΛΑ ΑΝΤΕΡΣΟΝ, που πάνω σε αυτό κόντεψε πέρσι να διεκδικήσει ως κι υποψηφιότητα για Oscar,με το «The last showgirl», κατάφερε να φτάσει μέχρι τις υποψηφιότητες  του Σωματείου Ηθοποιών κι εκεί το τερμάτισε…

Και στο παίξιμο του ζεύγους Νήσον-Αντερσον παρατηρούμε το αναλογο με το ζευγος Νιλσεν-Πρίσλεϊ, δυο μη κωμικοί πως συντονίζονται κωμικά μεταξύ τους έχοντας πάρει σαφέστατη οδηγία περί του τι έργο κάνουν και ποιο είναι το ζητούμενο. Και πάνω στο ζητούμενο δουλεύουν κι οι ίδιοι τις λιτότητες τους , με τις σωστες παύσεις ώστε να μην κάψουν το αστείο από παρεξηγημένη αντιληψη περί κωμικού παιξίματος.

Ο Νήσον μπήκε σε πολύ ενδιαφεροντα δρόμο με αυτή τη μετάβαση, η οποία καταρχάς δείχνει ότι τον ανανεώνει πολύ.