Κι όλο αυτό, επειδή ο ήρωας είναι εξαιρετικά δημοφιλής κι όχι απλά δημοφιλής αλλά πρότυπο διάρκειας, κλασικός. Ενας επινοημένος από τον συγγραφέα του ήρωας που έχει γίνει αντικείμενο ακόμα και βαθυτάτων ψυχαναλύσεων από τρίτους για την ιδιοφυία του (κάποιοι μιλούν και για μεγαλοφυΐα), για την μοναχικότητα του, για τη σχέση του με τον Δρ Γουότσον, τον επιστήθιο φίλο δηλαδή που τον βοηθά στις έρευνες, μέχρι και για κρυφή ομοφυλοφιλία τον έχουν «ψέξει», και του έχουν ανακαλύψει και χρήση κόκας ή και μορφίνης.
Με άλλα λόγια, έχουν ασχοληθεί πολύ μαζί του κι αυτό είναι η τεράστια επιτυχία του συγγραφέα Αρθουρ Κόναν Ντόυλ που έγραψε ένα τόσο ολοκληρωμένο ήρωα ώστε να σηκώνει εξηγήσεις κι επεξηγήσεις σαν να είναι ζωντανός άνθρωπος.
ΚΙ εκεί είναι η επιτυχία των συγγραφέων, το να καταφέρουν να δώσουν στα πρόσωπα τους αληθινή ζωή, να τους κάνουν αληθινούς χαρακτήρες.
Αυτό τον ήρωα, που χρησίμευσε ως πρότυπο στους συγγραφείς που ακολούθησαν στο είδος αυτό, στην αστυνομική λογοτεχνία δηλαδή, τον ανάπλασαν, ο καθένας με τον τρόπο του, σε Ηρακλή Πουαρώ και Μις Μαρπλ η ΑΓΚΑΘΑ ΚΡΙΣΤΙ, σε επιθεωρητή Μαιγκρέ ο ΖΩΡΖ ΣΙΜΕΝΟΝ, σε αστυνόμο Μπέκα ο δικός μας ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΗΣ και πιο πρόσφατα σε επιθεωρητή Μονταλμπάνο ο ΑΝΤΡΕΑ ΚΑΜΙΛΕΡΙ στην Ιταλία.
Δηλαδή, με άλλα λόγια, χωρίς Σέρλοκ Χολμς, αστυνομικό δεν γίνεται. Χωρίς ένα ντέτεκτιβ, που να έχει το κάτι ξεχωριστό του είτε σε όσφρηση είτε σε ένστικτο είτε σε παρατηρητικότητα είτε σε ορθολογισμό ώστε να μπορεί να κοιτά τις λεπτομέρειες που δεν κοιτούμε οι θεατές κι οι αναγνώστες.
Οπότε, ήρθε η ώρα και για την Τρίτη ηλικία όπως λέω στον πρόλογο , μια κι ο ήρωας έχει περιθώρια δημοφιλίας ακόμα και σε αυτήν όπου παρουσιάζεται παροπλισμένος κι εξασθενημένος αλλά οι μεγαλοφυίες ποτέ δεν εξασθενούν.
Ετσι, ο «Κύριος Χολμς» αφορά εξίσου με τους άλλους «Σέρλοκ Χολμς», με τις άλλες βερσιόν του ήρωα, που γνωρίζουμε.
Εδώ τον ανέλαβε ο Μπιλ Κόντον που είχε αναλάβει με μέγιστη επιτυχία που του είχε χαρίσει και Οσκαρ σεναρίου (από διασκευή) τον σκηνοθέτη του «Φρανκεστάιν» Τζέημς Γουέιλ στο «ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ». Με τον ίδιο πρωταγωνιστή, τον Σερ Ιαν Μακ Κέλεν όπου εκεί έδινε μια σπάνια ερμηνεία.
Βέβαια εκείνο το φιλμ, θες γιατί το πρόσωπο ήταν λιγότερο γνωστό και έλκυε τον θεατή στην «ανακάλυψη» του, θες γιατί πράγματι ο ο διασκευαστής είχε εισχωρήσει έως διεισδύσει και σε άδυτα που το όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού η επινοημένου, χάνονταν, έβγαζε καλύτερο αποτέλεσμα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως στον «Κύριο Χολμς» αστόχησε- κάθε άλλο! Διότι έβγαλε την Τρίτη ηλικία του φανταστικού ήρωα, τον έντυσε με στοιχεία αναγνωρίσιμα, του έβαλε και την αναδρομική λύση δύο αινιγμάτων ώστε ο θεατής να παρακολουθεί κανονικά ένα Σέρλοκ Χολμς, ανθρωποποιημένο εξαιρετικά από τον Ιαν Μακ Κέλεν. Όμως, σε αντίθεση με το «Θεοί και δαίμονες» δεν του δίνει το ανάλογο βάθος , όπως επίσης δεν φτιάχνει και μια εμπνευσμένη supportingηρωίδα σαν και της Γερμανίδας υπηρέτριας στο φιλμ εκείνο που την είχε ερμηνεύσει μοναδικά η Λυν Ρεντγκρέιβ. Η ανάλογη ηρωίδα-υπηρέτρια στον «Κύριο Χολμς» πόρρω απέχει από εκείνη, ως προιόν έμπνευσης. Χωρίς να ευθύνεται γι αυτό η ηθοποιός που την παίζει, η Λόρα Λίνευ.
Αυτές όμως είναι οι καθαρώς καλλιτεχνικές λεπτομέρειες πάνω στο πως διείσδυσε στον Σέρλοκ Χολμς ο Μπιλ Κόντον. Ναι, για να πούμε τα πράγματα με το κριτικό όνομα τους, δεν διείσδυσε με την ανάλογη έμπνευση. Περισσότερο τον στόλισε με εξαιρετική επιμέλεια. Η επιμέλεια υπερτερεί εδώ της έμπνευσης.
Αυτό, όμως, επαναλαμβάνω, δεν ζημιώνει τον θεατή που πήγε να δεί Σέρλοκ Χολμς και τελικά τον είδε, κι απόλαυσε και την ερμηνεία και μπήκε και στην περιέργεια της λύσης του αινίγματος κι είδε και τα ωραία του τοπία και την ωραία του φωτογραφία και τους εξαιρετικά διακοσμημένους χώρους από τον εμπνευσμένο σκηνογράφο, τον βραβευμένο με Οσκαρ για τον «ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ ΣΑΙΞΠΗΡ» ΜΑΡΤΙΝ ΤΣΑΙΛΝΤΣ, και τα κοστούμια Μεσοπολέμου κι έμεινε με την εντύπωση μιας ποιοτικής αναβάθμισης του ήρωα. Κι αυτό το τελευταίο, το πιστώνεται ο Σερ Ιαν.