Και δεν είναι μόνο πως επιλέγει το μέσον, είναι πως το κάνει και πολύ καλά.Η ιστορία που μας αφηγείται είναι στο ίδιο μήκος κύματος με τις προηγούμενες. Μας διηγείται με εικόνες το εφιαλτικό ταξίδι ενός άνδρα στην ψυχή του και στο μυαλό του, ενός άνδρα με συμπτώματα κατάθλιψης που ετοιμάζεται για τη μεγάλη υπέρβαση.

Ο ήρωας είναι πετυχημένος συγγραφέας, σύζυγος, πατέρας και όλα τα σχετικά ο οποίος σε ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Σινσινάτι όπου έχει πάει για να μιλήσει σε επαγγελματίες, σε κάποιο συνέδριο, καταλύει σε ξενοδοχείο κι εκεί γνωρίζει τη Λίζα, για την οποία συναισθάνεται ότι αυτή μπορεί να είναι κι η μεγάλη αγάπη της ζωής του. Κι αν χρειαστεί, είναι έτoιμος να τα βροντήξει όλα και...γαία πυρί μιχθήτω.

Η ιστορία παρασύρει τον θεατή,η εξέλιξη της τον συνεπαίρνει αλλά όλα αυτά τα βλέπει σε κινούμενο σχέδιο.

Ως προς τον θεατή, καταλαβαίνω απόλυtα ότι θα προτιμούσε αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα και τόσο καλά δομημένη ιστορία να θέλει να τη δει με κανονικούςηθοποιούς.

Από την άλλη καταλαβαίνω την ανάγκη ενός καλλιτέχνη να θέλει να δοκιμαστεί σε διαφορετικά μέσα και να εμπνευστεί κι από αυτά από το είδος τους,τις αξιώσεις τους, τους κανόνες τους, τις ιδιαιτερότητες τους, τη δομή τους.

Το είχα αισθανθεί και με την ισραηλινή ταινία «ΒΑΛΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΣΙΡ» όπου κι εκεί ξαφνιαζόμασταν που βλέπαμε τον πόλεμο στο Λίβανο και τη δραματική εμπειρία ενός Ισραηλινού στρατιώτη μέσα από το κινούμενο σχέδιο.

Στην Τέχνη, που η ελευθερία στην έκφραση είναι το τιμόνι για την διαδρομή, είναι λογικό να συναντώνται κι αντιδράσεις.

Δεν μπορώ να προσπεράσω το γεγονός πως και στις δύο ταινίες, τόσο στην ισραηλινή όσο και στου Κάουφμαν, αν το κινούμενο σχέδιο πρόσφερε κάποια περαιτέρω υπηρεσία εκτός από ην αίτηση του ίδιου του καλλιτέχνη να εκφραστεί με αυτό.

Κι επιπλέον μου γεννιούνται κι άλλα ερωτηματικά και στέκομαι στο φιλμ του Κάουφμαν. Εννοείται πως είναι ένα κινούμενο σχέδιο στο οποίο δεν μπορείς να συνοδέψεις παιδί.Πρώτα από όλα, το έργο έχει κριθεί «ακατάλληλο». Αρα, από αυτή την άποψη γλυτώνει κι ο ενήλικας συνοδός την «γκρίνια» διότι ξέρει που πάει, πάει με την επιλογή του , πάει να το δει ο ίδιος κι όχι με το άλλοθι συνοδείας ανηλίκου. Ξαναγυρίζουμε έτσι στην αρχική θέση της κριτικής πως πιθανόν ο ενήλξ να ήθελε να δει αυτή την ιστορία με ηθοποιούς. Οπότε επανερχόμαστε και στα της ελευθεριας.

Θα την εκτιμήσει τη δουλειά, θα δεί ότι ο Κάουφμαν συνύφανε εξαιρετικά την ψυχολογική, καταθλιπτική ιστορία με το «καρτούν», όμως από τη στιγμή που όλα γίνονται ρεαλιστικά,σε τι εξυπηρέτησε το animation;

Ως είδος, το κινούμενο σχέδιο ταυτίστηκε με τον παιδικό κινηματογράφο επειδή ακριβώς τα σκίτσα μπορεί να έχουν ανθρώπινες αντιδράσεις αλλά επίπλαστες. Πρέπει να ζουν την υπερβολή στη δράση ώστε να δικαιολογείται πως δεν είναι «άνθρωποι» αλλά σκίτσα.

Επιπλέον, έχω να πω ότι το κινούμενο σχέδιο ήταν ως τώρα το σινεμά των ανηλίκων. Να τους το πάρουμε κι αυτό οι ενήλικες; Μα γιατι θα τους το πάρουμε, θα ανταπαντήσει κάποιος,θα γίνονται κινούμενα σχέδια για παιδιά και κινούμενα σχέδια για μεγάλους.Κι ο τρίτος που μπαίνει στη συζήτηση μας ξαναστέλνει στην αρχική σκέψη , βάζοντας ένα επιπλέον ζήτημα, πως αν θέλουν κινούμενο σχέδιο ενηλίκων ας το ψάξουν προς την κατεύθυνση του κινουμένου σχεδίου αποκλειστικώς. Κι όχι να το αναζητούν σε ιστορίες που είναι για να παιχθούν από ηθοποιούς και τους μετατρέπουν σε κινούμενα σχέδια επειδή κατασκευάζονται στο εργαστήριο και δεν πληρώνουν αμοιβές ΚΑΙ για ηθοποιούς παρά μόνο για να ντουμπλάρουν.

Με άλλα λόγια η πραγματικά υπέροχη «ANOMALISA» είναι εξαιρετική πρόταση, έχει προταθεί άλλωστε και για το Οσκαρ Κινουμένου Σχεδίου αλλά αναπόφευκτα είναι  και τα ερωτήματα που μπορεί να θέσει.

Πάντως, μιά και μιλήσαμε και για ηθοποιούς, η ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΤΖΕΙΣΟΝ ΛΙ που «ντουμπλάρει» την Λίζα κάνει δεύτερη εξαιρετική ερμηνεία φέτος, αυτή τη φορά «φωνητική»

ΥΓ. Θα μπορούσε βέβαια κάποιος τέταρτος ή πέμπτος, να ισχυριστεί ότι το συγκεκριμένο είδος "animation" έλκει την καταγωγή του από το Κουκλοθέατρο μι΄και τα "κινούμενα σχέδια" στο φιλμ βασίζονται σε "κούκλες". Πάλι δεν θα άλλαζε κάτι στις παραπάνω απορίες αν κι έχω δει Κουκλοθέατρο στην Ευρώπη και μάλιστα Εθνικό Κουκλοθέατρο της Πράγας έχω δει παράσταση του "Ντον Τζοβάνι" του Μότσαρτ με "ανδρείκελα". Δεν ξέρω όμως αν θα ανέβαζανΙψεν σε Κουκλθέατρο ώστε να έβλεπα τους "Βρυκόλακες" παιγμένους "κούκλες"- τι νόημα θα αποκόμιζα