Ζητούμενο είναι το έργο κι όχι ο auteur, όπως συμβαίνει άλλωστε και σε όλους τους κλάδους μια κι αυτή είναι η ακαδημαική φιλοσοφία κι η Ακαδημία ρίχνει το μπαλάκι στις χώρες, να διαλέγουν εκείνες το έργο που θεωρούν ότι τις εκπροσωπεί  κι η Ακαδημία ψηφίζει πεντάδα από ειδική επιτροπή 300 και κάτι ατόμων που συστήνεται ειδικά γι αυτό το σκοπό, αντιπροσωπεύει όλους τους κλάδους ώστε να υπάρχει πρισματικότητα στην επιλογή κι επί της πεντάδας μπορούν να ψηφίζουν όλα τα μέλη για το τελικό βραβείο. Το διεθνές ενδιαφέρον όλο και μεγαλώνει για την κατηγορία αυτή και φέτος υπέβαλαν φιλμ 81 χώρες!!!!

ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΣΚΑΡ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ:

1. «ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ» (Embrace of the serpent) του Σίρο Γκουέρα (ΚΟΛΟΜΒΙΑ)

ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ της ΧΩΡΑΣ στα ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα για την Κολομβία

Το ΦΙΛΜ: Μαυρόασπρο δράμα στον Αμαζόνιο. Αναζήτηση και σύγκρουση πολιτισμών. Η σχέση ενός «σάμαν», ενός ανθρώπου δηλαδή με πρόσβαση στη μεταφυσική και στα πνεύματα με δύο Γερμανούς εξερευνητές οι οποίοι είχαν συνεργαστεί για 40 περίπου χρόνια στις έρευνες για την ύπαρξη ενός θεραπευτικού δένδρου. Κι η επάνοδος του ενός αφήνει κενά για το πώς σεβάστηκαν οι δυτικοί ένα πολιτισμό κι ένα οικολογικό περιβάλλον που καταπάτησαν.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Η Κολομβία πέρασε στην πεντάδα με ένα «piece of art», ένα κομμάτι αληθινής Τέχνης, που στοχάζεται πάνω στον πολιτισμό του Αμαζονίου και στην καταπάτηση του από τους ξένους, σε θέματα θρησκείας ακόμα και ιμπεριαλισμού αλλά με άλλη έννοια, μακριά από κηρύγματα. Ένα μαυρόασπρο κομμάτι που ο σκηνοθέτης το θέλησε μαυρόασπρο για να αποφύγει την «τουριστικοποίηση» του Αμαζονίου επί του οποίου διαδραματίζεται.

2. «ΟΙ ΑΤΙΘΑΣΕΣ» (Mustang) της Ντενίζ Γκαμσέζ Εργκυβέν (ΓΑΛΛΙΑ)

ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ της ΧΩΡΑΣ στα ΟΣΚΑΡ:  Η ΓΑΛΛΙΑ είναι η χώρα με τις περισσότερες υποψηφιότητες αλλά στις νίκες έρχεται δεύτερη, μετά την ΙΤΑΛΙΑ. Η φετινή είναι η 37^η υποψηφιότητα της χώρας αρχίζοντας από το 1957, τότε που καθιερώθηκαν οι πεντάδες. Εχει 12 ΟΣΚΑΡ στο ενεργητικό της εκ των οποίων τα τρία πρώτα είναι προ του 1956 όταν ο νικητής αποφασιζόταν εκ των προτέρων χωρίς να προηγούνται υποψηφιότητες. Οι ΝΙΚΕΣ εκείνες ήταν για το «Ο ΚΥΡΙΟΣ ΒΕΝΣΑΝΤ» του ΜΩΡΙΣ ΚΛΟΣΕ το 1949 (έργο που θεωρείται ότι ενέπνευσε τον Ιγκμαρ Μπέργκμαν στην «7^η σφραγίδα»), για το «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ» του ΡΕΝΕ ΚΛΕΜΑΝ το 1951 και για τα «ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ» επίσης του ΡΕΝΕ ΚΛΕΜΑΝ το 1953. Από τις πεντάδες του 1957 και μετά η ΓΑΛΛΙΑ κερδίζει άλλα ΕΝΝΕΑ ΟΣΚΑΡ: Το 1959 για το «Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ» του ΖΑΚ ΤΑΤΙ, το 1960 για το «ΟΡΦΕΟ ΝΕΓΚΡΟ» του ΜΑΡΣΕΛ ΚΑΜΥ (ταινία που είχε κερδίσει και τον «Χρυσό Φοίνικα» στις Κάννες του 1959), το 1963 για το «ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΑΒΡΕ» του ΣΕΡΖ ΜΠΟΥΡΓΚΙΝΙΟΝ, τα 1967 για το «ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ» του ΚΛΟΝΤ ΛΕΛΟΥΣ (επίσης νικήτρια «Χρυσού Φοίνικα» Κανών το 1966), το 1973 για το «Η ΚΡΥΦΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑΣ» του ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΥΝΙΟΥΕΛ, το 1974 για το «Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΝΥΧΤΑ» του ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΤΡΥΦΦΩ, το 1978 για την «ΜΑΝΤΑΜ ΡΟΖΑ» του ΜΟΣΕ ΜΙΖΡΑΧΙ, το 1979 για το «ΕΤΟΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΜΑΝΤΗΛΙΑ ΣΑΣ» του ΜΠΕΡΤΡΑΝ ΜΠΛΙΕ (στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον ανόητο τίτλο «Νάξερες τι με έμαθε η ερωμένη σου») και το 1993 για την «ΙΝΔΟΚΙΝΑ» του ΡΕΖΙ ΒΑΡΝΙΕ.

Υποψηφιότητες της Γαλλίας χωρίς νίκη ήταν: «Η ταβέρνα του Ζολά» (Gervaise) του Ρενέ Κλεμάν (1957), «Porte des Lilas» (gates of Paris) του Ρενέ Κλαιρ (1958), «Η αλήθεια» του Ανρύ Ζορζ Κλουζό (1961), «Οι ομπρέλες του Χερβούργου» του Ζακ Ντεμύ (1965), «Ζήσε για τη ζωή» του Κλοντ Λελούς (1968), «Κλεμμένα φιλιά» του Φρανσουά Τρυφφώ (1969), «Μια νύχτα με την Μοντ» του Ερίκ Ρομέρ (1970), «Χόα Μπινχ» του Ραούλ Κουτάρ (1971), «Λακόμπ Λυσιέν» του Λουί Μαλ (1975), «Ξάδελφος ξαδέλφη» του Ζαν Σαρλ Τασελά (1977), «Μια απλή ιστορία για ελεύθερες γυναίκες» του Κλοντ Σοτέ (1980), «Το τελευταίο μετρό» του Φρανσουά Τρυφφώ (1981), «Το ξεκαθάρισμα» (Coup de torchon) του Μπερτράν Ταβερνιέ (1983), «Entre nous» της Νταιάν Κυρύ (1984), «Τρεις εργένηδες κι ένα μωρό» της Κολίν Σερώ (1986), «Betty Blue» του Ζαν Ζακ Μπενέξ (1987), «Αντίο παιδιά» του Λουί Μαλ (1988), «Camille Claudel» του Μπρούνο Νυτέν (1990), «Συρανό Ντε Μπερζεράκ» του Ζαν Πολ Ραπενώ (1991), «Ridicule- ο περίγελως της αυλής» του Πατρίς Λεκόντ (1997), «Ανατολή-Δύση» του Ρεζί Βαρνιέ (2000), «Περί ορέξεως» της Ανιές Ζαουί (2001), «Αμελί» του Ζαν Πιερ Ζενέ (2002), «Τα παιδιά της χορωδίας» του Κριστόφ Μπαρατιέ (2005), «Καλά Χριστούγεννα» του Κριστιάν Καριόν (2006), «Ανάμεσα στους τοίχους» του Λοράν Καντέ (2009), «Ενας προφήτης» του Ζακ Οντιάρ (2010)

Το ΦΙΛΜ: Η ιστορία πέντε ορφανών κοριτσιών σε ένα χωριό της Βόρειας Τουρκίας, που δεν μπορούν να χαρούν την εφηβεία τους, καταπιεσμένες από κανόνες κι έθιμα της ανατολίτικης παλιάς νοοτροπίας. Και οργανώνουν την απόδραση τους…

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ. Πρόκειται για δυνατή περίπτωση, που στις δυτικές κοινωνίες κάτι τέτοιο με αυτό που ζουν τα κορίτσια της Τουρκίας μοιάζει αδιανόητο. Αδιανόητο, όμως, είναι και το γεγονός πως η Γαλλία προσπέρασε τον δικό της κινηματογράφο για να διαλέξει να την εκπροσωπήσει στα Οσκαρ ένα καθαρώς τουρκικό φιλμ από Τουρκάλα σκηνοθέτη (η οποία ζει στο Παρίσι…), με Τούρκους ηθοποιούς, τουρκικό θέμα, γυρισμένο στην Τουρκία και με μόνο γαλλικό άλλοθι την χρηματοδότηση.. Ωστόσο, το φιλμ είπαμε πως είναι δυνατό κι οι Ακαδημίες δεν βραβεύουν πρόσωπα, χώρες ή συνδυασμούς αλλά ΤΑΙΝΙΕΣ

3. «Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΣΑΟΥΛ»(Son of Saul) του Λάζλο Νέμεζ (ΟΥΓΓΑΡΙΑ)

ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ της ΧΩΡΑΣ στα ΟΣΚΑΡ: Η ΟΥΓΓΑΡΙΑ πήρε ΟΣΚΑΡ το 1982 με το «ΜΕΦΙΣΤΟ» του ΙΣΤΒΑΝ ΖΑΜΠΟ.

Η φετινή είναι η ένατη υποψηφιότητα. Εχει προταθεί χωρίς νίκη για τα φιλμ «Τα παιδιά της Πολ Στρητ» του Ζόλταν Φάμπρι (1969), «Cat’s play» του Κάρολυ Μακ (1975), «Πίσω από τα συρματοπλέγματα» (Hungarians) του Ζόλταν Φάμπρι (1979), «Εμπιστοσύνη» του Ιστβαν Ζάμπο (1981), «Η επανάσταση του Ιώβ» των Γιουνγκόσι και Καμπάι (1984), «Συνταγματάρχης Ρεντλ» του Ιστβαν Ζάμπο (1986), «Χανούσεν» του Ιστβαν Ζάμπο (1989).

Το ΦΙΛΜ: Το Ολοκαύτωμα όπως το βιώνουν σε ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων όπου ένας Εβραίος έχει αναλάβει την «διακομιδή» των πτωμάτων κι ανακαλύπτει μέσα στα πτώματα κι ένα που υποτίθεται πως ανήκει στον γιό του και θέλει να τον θάψει με τους εβραικούς κανόνες.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Δεν είναι τόσο η υπόθεση όσο η κινηματογραφική προσέγγιση της. Δεν είναι μόνο μια ιστορία που εμπνέεται από το Ολοκαύτωμα αλλά ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο την παρακολουθεί η κάμερα η οποία τρέχει πίσω από την πλάτη του ήρωα σαν αφηνιασμένη στον κλειστό χώρο των αιχμαλώτων ενώ την συνοδεύει ο ήχος των θορύβων και των ουρλιαχτών. Η ταινία έχει υμνηθεί από την κριτική για αυτή την ασυνήθιστη προσέγγιση. Μένει να δούμε αν γίνεται και ζητούμενο από την Ακαδημία, μια κι υπάρχει σχετική έλλειψη στην εξιστόρηση μύθου. Πάντως η Ουγγαρία δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει ταινία για το Ολοκαύτωμα όπως συμβαίνει άλλωστε και με τις άλλες χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ ακόμα και στα χρόνια πρό της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου.

4. «THEEB» του Νατζί Αμπού Νοουάρ (ΙΟΡΔΑΝΙΑ)

ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ της ΧΩΡΑΣ στα ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα της Ιορδανίας.

Το ΦΙΛΜ: Η ιστορία δύο ορφανών παιδιών στην έρημο της Αραβίας το 1916, που έχουν ζήσει ως εκείνη τη στιγμή ζωή Βεδουίνων και ξαφνικά ένας Βρετανός αξιωματικός τους ζητά να τον οδηγήσουν από ασφαλή περάσματα μέσα από την έρημο, σε ένα τόπο που πρέπει να συναντήσει τους δικούς του ενώ ο πόλεμος με την Οθωμανική Αυτοκρατορία μαίνεται.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Αυτό που λέγαμε στον πρόλογο. Μας δίνεται η ευκαιρία να πάρουμε μυρωδιά κι από το σινεμά της Ιορδανίας και βλέπουμε σε αυτό το φιλμ ένα δικό τους «Λώρενς της Αραβίας», όχι φυσικά του μεγαλείου του Ντέηβιντ Λην αλλά  ενός μικρού δράματος στους ίδιους χώρους και την ίδια εποχή με τον «Λώρενς» από τη μεριά των Ιορδανών, των παιδιών τους, των Βεδουίνων τους.

5. «ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ» (A war) του Τομπίας Λίντχολμ (ΔΑΝΙΑ)

ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ της ΧΩΡΑΣ στα ΟΣΚΑΡ: ΤΡΙΑ ΟΣΚΑΡ έχει η ΔΑΝΙΑ: Το 1988 για το «Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΠΑΜΠΕΤ» του ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΑΞΕΛ, το 1989 για το «ΠΕΛΕ Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ» του ΜΠΙΛ ΑΟΥΓΚΟΥΣΤ (η ταινία είχε κερδίσει και «Χρυσό Φοίνικα» στις Κάνες το 1988), και το 2011 για το «ΙΣΩΣ ΑΥΡΙΟ» της ΣΟΥΖΑΝΕ ΜΠΙΕΡ.

Είναι η 11^η υποψηφιότητα της χώρας. Είχε προταθεί χωρίς νίκη για τις ταινίες : «Qivitoq» του Ερικ Μπάλιν (1957), «Paw» του Αστριντ Χένινγκ Γένσεν (1960), «Ο Χάρυ και ο μπάτλερ» του Μπεντ Κρίστενσεν (1962), «Χορεύοντας βαλς με την Ρεγκίτζε» του Κάσπαρ Ρόστρουπ (1990),»Μετά τον γάμο» της Σουζάνε Μπίερ (2007),  «Ο έρωτας της βασίλισσας» του Νικολάι Αρσέλ (2013), «Το κυνήγι» του Τόμας Βίντενμπεργκ (2014)

Το ΦΙΛΜ: Ο πόλεμος του τίτλου διεξάγεται στο Αφγανιστάν. Κι έχει να κάνει με το εκστρατευτικό σώμα που έστειλε η Δανία ως συμμαχική βοήθεια. Ενας Δανός διοικητής χρειάζεται να πάρει μια τολμηρή απόφαση  εναντίον εχθρικού στόχου, αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο αθώων ντόπιων , τον βγάζουν στην αναφορά, τον φέρνουν ίσω στη Δανία και τον δικάζουν για έγκλημα πολέμου. Όμως….

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Εχουμε δει τέτοιες ταινίες από το αμερικανικό σινεμά, όμως, ως λόγος της δανικής κινηματογραφίας τόσο απέναντι στο είδος όσο και στα γεγονότα που συνταράσσουν την Ανθρωπότητα την σήμερον ημέραν έχει τη δική του ξεχωριστή βαρύτητα και το έργο, από πλευρας περιεχομένου, θίγει σοβαρά ζητήματα. Ο δημιουργό του είναι σεναριογράφος πετυχημένων ταινιών (μία από αυτές ήταν και «Το κυνήγι» του Βιντενμπεργκ) κι αποτελεί πιθανό αντίπαλο του «Σαουλ» σε περίπτωση που αναζητεί έργο υπόθεσης και περιεχομένου. Η δανική κινηματογραφία δίνει συνεχώς το παρόν της τα τελευταία χρόνια με ποικίλα θέματα.

ΠΡΟΒΛΕΨΗ: «Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΣΑΟΥΛ» με τις κριτικές που έχει πάρει δείχνει ΦΑΒΟΡΙ. Όμως υπάρχει κι ένα θέμα σεναρίου κι αν δεν προσπεραστεί από τη δύναμη και την πρωτοτυπία της κάμερας τότε θα αναζητηθεί νικητής μεταξύ Γαλλίας και Δανίας.