Κι είναι όλη η ταινία επειδή, πρώτον και κύριον, δεν της έγινε η παραμικρή σχεδόν διαφήμιση κι είναι απορίας άξιον το γιατί(εκτός αν ήταν μέρος του στρατηγικού σχεδίου προώθησης της). Να θυσιάσουν δηλαδή τα προκαταρκτικά του έργου και τα γύρω από αυτό, ώστε οι θεατές να βρεθούν σχεδόν ανειδοποίητοι μπροστά σε ένα φιλμ, που δεν ξέρουν τι ακριβώς πραγματεύεται . Και κάθε εξέλιξη του μύθου και της πλοκής να τους κεντρίζει διαρκώς το ενδιαφέρον και να μη θέλουν να ξεκολλήσουν.
Αυτά όλα δεν τα ήξερα εννοείται πριν δω την ταινία, κι ως εκ τούτου την είδα κάπως έτσι. Και το ότι δεν ήξερα τίποτε απολύτως για αυτήν ούτε τι ρόλους ακριβώς παίζουν οι ηθοποιοί και τι ακριβώς πραγματεύεται μου ανέβασαν τόσο πολύ το εσωτερικό θερμόμετρο ώστε να μπορώ μόνο να πω πως είναι μία από τις καλύτερες που είδα το τελευταίο διάστημα, πως ο ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΠΛΑΜΕΡ δίνει μια ερμηνεία αξιοζήλευτη και τόσο διαυγή για την ηλικία του που είναι κι η ηλικία του χαρακτήρα που ερμηνεύει ενώ οφείλω να προσθέσω πως δεν είναι μόνος αλλά ισχύει το ανάλογο και για τους ηθοποιούς που τον πλαισιώνουν όπως ο βετεράνος ΜΑΡΤΙΝ ΛΑΝΤΑΟΥ αλλά κι ο όχι γνωστός (τουλάχιστον από το σινεμά) ΝΤΗΝ ΝΟΡΙΣ που ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ένα δικό του, χωρίς να βασίζεται σε κλισέ άλλων, ΝΕΟΝΑΖΙ.
Και βέβαια, το τρίτο που μπορώ να πω είναι για τον ΑΤΟΜ ΕΓΚΟΓΙΑΝ, που σε αυτή την ταινία, χωρίς να διαφημίζεται ως auteur, αποκαλύπτει εκπληκτικές δυνατότητες αφήγησης κινηματογραφικά μιάς ιστορίας, που στα auter-ίστικα έργα του δεν την είχε δείξει. Να σχολιάσω εδώ πως έχει συμβεί και με άλλους, πρόσφατα με τον ΓΚΑΣ ΒΑΝ ΣΑΝΤ, που στα μη auter-ίστικα έργα τους αποδεικνύονται καλύτεροι σκηνοθέτες από ότι σε εκείνα για τα οποία εισέπραξαν ύμνους. Είναι ένα έξοχο δείγμα κινηματογραφικής αφήγησης το «ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ» όπου ΣΕΝΑΡΙΟ (ΜΠΕΝΖΑΜΙΝ ΩΓΚΕΣΤ), ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, ΜΟΝΤΑΖ (ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΝΤΟΝΑΛΝΤΣΟΝ), και καταλήγουμε στην ΗΘΟΠΟΙΑ, έχουν ως σκοπό να υπηρετήσουν μία ιστορία, που είναι και το ζητούμενο κι αυτό που έχει αξία είναι το πώς όλα αυτά συντονίζονται μεταξύ τους, καταλήγουν σε ένα και μας προσφέρουν ένα εξαίσιο φιλμ.
Δεν θα πω άλλα, θεωρώ ότι ο χρόνος μου ως κριτικού τελειώνει κάπου εδώ διότι συμμερίζομαι ως μέρος της ταινίας και της αξίας της το να μην ξέρεις τι ακριβώς πάς να δεις κι αυτό σιγά σιγά να αποκαλύπτεται μπροστά σου. Μπορώ μόνο να πω ότι πάνω σε ίδιο γεγονός έχουν γίνει κι έχουμε δει πολλά φιλμ. Εδώ, από το ίδιο γεγονός πιάνουν διαφορετικό θέμα και πάνω στο θέμα, εκτός από την πλοκή και στα πλαίσια της υπέροχης αφήγησης περνούν αδιόρατα κι ένα στοχασμό για το αν πρέπει ή δεν πρέπει.
Βεβαίως και έχουν κυκλοφορήσει φήμες για την ταινία από τη στιγμή που προβάλλεται σε αίθουσες, ωστόσο, ως συνεπής με τον εαυτό μου και με αυτό που είδα, δεν θα πω τίποτε περισσότερο ώστε να μη μας αποφεύγουν οι αναγνώστες όπως ο διάολος το λιβάνι διότι καθόμαστε και τους λέμε τα πάντα και μετά για αυτούς δεν μένει τίποτε. Και δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από την ανακάλυψη μιάς ταινίας εκ μέρους του θεατή. Ετσι ένιωσα βλέποντας το κι αυτό θέλησα να μεταφέρω. Σίγουρα αυτό δεν μπορεί να ισχύσει για πολλές περιπτώσεις διότι κι ο αναγνώστης θέλει να ενημερώνεται όπως κι ο κριτικός επιθυμεί να εκφράζεται. Είναι όμως κάποιες ταινίες όπου η καλύτερη ενημέρωση είναι εκείνη που αρχίζει και τελειώνει με την παρότρυνση κι όχι με την παράθεση στοιχείων.
ΚΑΝΑΔΙΚΗ παραγωγή!