Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να «αδικηθεί» η ταινία στον καιρό της κι είναι κι ένας από τους λόγους που την αγαπώ, πέρα από τον θαυμασμό μου για την ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΤΖΟΟΥΝς, που ήταν μία από τις πιο αγαπημένες μου του κλασικού και μεγάλου Χόλυγουντ.

ΚΙ όμως, αν δει κανείς την ταινία με κινηματογραφικούς όρους, θα γοητευθεί και σήμερα. Αλλωστε κι εγώ δεν την είδα τότε αφού όταν προβλήθηκε ίσα που μπουσουλούσα κι αργότερα δεν παιζόταν. Την ανακάλυψα όμως και την είδα μεγάλος. Την αγάπησα την ταινία όχι μόνο ως fanτης Τζένιφερ και του μεγάλου Σέλζνικ, του μεγαλύτερου ίσως παραγωγού που γέννησε το Χόλυγουντ (για όσους δεν το γνωρίζουν αυτός είναι ο ουσιαστικός δημιουργός του «ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟς» κι ο άνθρωπος που έφερε στην αμερικάνικη «Μέκκα» του Κινηματογράφου από την Ευρώπη τον ΑΛΦΡΕΝΤ ΧΙΤΣΚΟΚ και την ΙΝΓΚΡΙΝΤ ΜΠΕΡΓΚΜΑΝ ενώ στήριξε οικονομικά και κάποιες ταινίες του ιταλικού νεορεαλισμού με θαυμασμό προσωπικό προς τον ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ με τον οποίο συνεργάστηκαν αργότερα) αλλά κι ως ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ που δηλώνομαι. Διότι το δύσκολο βιβλίο του Σκωτ Φιτζέραλντ μπόρεσε κι αποδόθηκε με κινηματογραφικούς όρους κι είναι χάρμα ιδέσθαι αν κι οι κριτικοί στον καιρό τους είπαν άλλα και συμφώνησαν μαζί τους κι άλλοι παράγοντες της εποχής εκείνης,μεταξύ των οποίων κι η ΑΚΑΔΗΜΙΑ, όπου από όλη αυτή τη δουλειά που στήθηκε και ταλαιπώρησε τον Σέλζνικ για χρόνια και που στηριζόταν στην ανανέωση της Τζένιφερ Τζόουνς η οποία υπηρετεί εξαιρετικά το ρόλο της, τον δύσκολο ρόλο της θεραπευθείσας διαταραγμένης ΝΙΚΟΛ, από τους πιο σημαντικούς γυναικείους χαρακτήρες που έχει γράψει ο Φιτζέραλνγτ έφτασε στα Οσκαρ μόνο το τραγούδι των τίτλων… Ολο το υπόλοιπο είχε ουσιαστικά απορριφθεί…

Το έργο δεν το ευνόησε η συγκυρία. ΚΙ η συγκυρία είχε να κάνει με την εποχή. Νέα δεδομένα έρχονταν στο Χόλυγουντ, στην Ευρώπη γινόταν χαμός, κι ο Σέλζνικ επέλεγε ένα σκηνοθέτη της παλιάς σχολής, τον ΧΕΝΡΥ ΚΙΝΓΚ, να είναι αυτός που θα μεταφέρει στην οθόνη το βιβλίο του Φιτζέραλντ.

Ουσιαστικά πολεμήθηκε το σκεπτικό, πως αυτός ο κόσμος ουσιαστικά είχε τελειώσει κι ότι ο Σέλζνικ δεν μπορεί να ακολουθήσει τα νέα ρεύματα,η επισφαλής υγεία του επίσης δεν τον βοηθάει κι ότι δεν θέλει να παραδεχτεί πως αποτελεί παρελθόν.

Η αλήθεια είναι πως είχαν περάσει πέντε χρόνια από την προηγούμενη ταινία του ζεύγους Σέλζνικ-Τζόουνς, το remake του «ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ», που το κοινό δεν συμμερίστηκε τις επιθέσεις και το έκανε  εισπρακτική επιτυχία, ωστόσο ο κόπος και τα ανείπωτα έξοδα δεν ανταμείφθηκαν. Πέντε χρόνια έμειναν εκτός δραστηριότητας, άρχισαν και τα προβλήματα υγείας του Σελζνικ, αν και σε αυτά τα πέντε χρόνια συνεχώς συζητούνταν νέα σχέδια κι ήθελε κάτι δυνατό για την Τζένιφερ Τζόουνς ώστε να τη βγάλει ανανεωμένη, μα τα πέντε χρόνια, είναι πέντε χρόνια. Μεγάλο διάστημα. Κι εκείνη την εποχή, μετρούσαν διαφορετικά.

Ετσι, όταν επανεμφανίστηκαν μετά από πενταετή σιωπή, ο κόσμος ήταν ένας άλλος κι η παρουσία του Χένρυ Κινγκ στο τιμόνι του σηνοθέτη, έκανε τους πάντες (τους σχετιζόμενους) να μη θέλουν πιά να ασχοληθούν. Ασχολήθηκαν αλλά υπό το συγκεκριμένο πρίσμα που ανέφερα.

Κι όμως ο Χένρυ Κινγκ έχει κάνει μια θαυμάσια δουλειά παλαιού μεν τύπου αλλά τέλεια από κινηματογραφική άποψη και κινηματογραφικούς κανόνες μεταφορά του  βιβλίου του Φιτζέραλντ. Εχει δώσει και τις δύσκολες προσωπικότητες των ηρώων, έχει αγγίξει το θέμα της μετα-ψυχανάλυσης κι έχει δώσει και στην Τζένιφερ Τζόουνς που ήταν κι ο σκηνοθέτης της πρώτης της ταινίας ως δημιούργημα Σέλζνικ και με αυτό το όνομα, της ταινίας «THE SONG OF BERNADETTE» (ελλ.τίτλος «ΟΥΡΑΝΙΑ ΟΠΤΑΣΙΑ») που, με το «ντεμπούτο» χάριζε στην πρωταγωνίστρια και το ΟΣΚΑΡ και την εκτόξευση στα ύψη.

Εμειναν όλοι προσκολλημένοι στο «παλιό», δεν θέλησαν να δουν τη δουλειά. Δεν θέλησαν να δουν αυτά που γράφω, αναγνώρισαν αλλά και προσπέρασαν τα σετ ανά την Ευρώπη και το γκλάμ του βιβλίου που έχει μεταφέρει στην οθόνη και το έχει κάνει λαμπερή παραγωγή ο Σέλζνικ, με την πανέμορφη φωτογραφία του βραβευμένου τότε με τρία Οσκαρ-με την «Κλεοπάτρα» που ακολούθησε προστέθηκε και τέταρτο-  ΛΕΟΝ ΣΑΜΡΟΥ , ήθελαν τον σκηνοθέτη να είναι πάνω από την ταινία.

Το έργο περιγράφει μια δύσκολη σχέση ανάμεσα σε ένα ψυχίατρο και σε μια αποθεραπευθείσα ασθενή του. Μια σχέση που δημιουργήθηκε στη Ζυρίχη, όπου εκείνη είναι που ερωτεύτηκε το γιατρό της και που ο γιατρός κατά κάποιο τρόπο ενδίδοντας καταπάτησε και μια βασική αρχή. Συγχρόνως όμως η εν λόγω αποθεραπευθείσα η υπέροχα γραμμένη από τν Φιτζέραλντ Νικόλ είναι κληρονόμος τεράστιας περιουσίας που τα πλούτη της διευκολύνουν τρόπον τινά τον γιατρό.

Η Τζένιφερ Τζόουνς πραγματικά αδικήθηκε από την αντιμετώπιση, βγαίνει πανέμορφη, δυναμική εύθραυστη με ελεγχόμενα τα δραματικά της ξεσπάσματα, ενίοτε σε άλλες ταινίες κατέφευγε πότε- πότε και σε υπερτονισμούς, λόγω ενός αχαλίνωτου ερμηνευτικού πάθους.Τη βλέπουμε με πολύ μοντέρνο look , κυρίως η κόμμωση της, που την κράτησε κι  αργότερα, στα μαύρα χρόνια που την περίμεναν , όταν ο Σέλζνικ πέθανε το 1965 κι έμεινε επί ξύλου κρεμάμενη μη γνωρίζοντας πώς να διαχειριστεί η ίδια την καριέρα της αφού όλα της τα κανόνιζε εκείνος. Το τηλέφωνο σταμάτησε να χτυπάει κι η ίδια δεν ήταν σε θέση να κάνει την κίνηση, να αρχίσει να παίρνει τηλέφωνα αυτή. Δεν ήξερε από πού να αρχίσει. Και συγχρόνως δεν της έφτανε ο χαμός του Σέλζνικ άρχισαν να πεθαίνουν απότομα κι άλλοι στενοί της άνθρωποι. Μια απόπειρα αυτοκτονίας, ευτυχώς αποτυχημένη, κ ύστερα κατέφυγε στην Αγγλία, όπου εκεί με το look της «Τρυφερής νύχτας» επιχείρησαν οι Εγγλέζοι να την εντάξουν στο νέο ρεύμα, τέλη δεκαετίας 60, με το «Idol», που το έπαιξε κι αυτό θαυμάσια , χωρίς, όμως, να της βγει καλό φιλμ διότι δεν είχε άνθρωπο να την κατευθύνει κι η ίδια δεν ήξερε. Ευτυχώς, η ζωή της ξαναχαμογέλασε άκουσε τη συμβουλή της επιστήθιας φίλης της Ινγκριντ Μπέργκμαν « να ξαναπαντρευτείς» και βρήκε έναν άνθρωπο ο οποίος και τη λάτρεψε, διότι παρέμενε κούκλα, κι ο οποίος ήταν και ζάπλουτος και της εξσφάλισε μια άνετη ζωή μέχρι βιολογικού τέλους..

Υπάρχει ένα καλλιτεχνικό πρόβλημα στην ταινία κι αυτό είναι το cast. Για το οποίο ευθύνονται πρωτίστως ο Σέλζνικ και δευτερευόντως ή και πρωτευόντως (κατά τους θεωρητικούς του auteur) ο Χένρυ Κινγκ.Ο Σέλζνικ θέλησε να την ανανεώσει κι έτσι δεν της πήρε για παρτενέρ τον Γκρέγκορυ Πεκ που θα ήταν ό,τι έπρεπε για το ρόλο και με τον οποίο η Τζένιφερ είχε κάνει πετυχημένα ζευγάρι στο παρελθόν και τους συνέδεε κι ο θρίαμβος της «Μονομαχίας στον ήλιο» αλλά δεν ήθελε να θυμίζει «παλιό» (στον Γκρέγκορυ Πέκ το είχε εντοπίσει ο Σέλζνικ το «παλιό» ενώ οι πολέμιοι του , αλλού) και  σκέφτηκε να της φέρει από τον Μπροντγουέι ένα ΜΕΓΑΛΟ ηθοποιό, τον ΤΖΕΙΣΟΝ ΡΟΜΠΑΡΝΤΣ. Μόνο που ο Ρόμπαρντς ήταν άλλου τύπου ηθοποιός, δεν ήταν σταρ πρωταγωνιστής, ήταν ρολίστας κλάσεως όπως αποδείχτηκε αργότερα όπου κέρδισε δύο supporting Οσκαρ και back to back που λένε, όμως δεν ήταν σταρ του φακού με αυτή την έννοια. Στο μάθημα της  χημεία με την Τζένιφερ Τζόουνς έμειναν όλοι τους, και βασικά  οι δύο πρωταγωνιστές, ΜΕΤΕΞΕΤΕΣΤΕΟΙ. Από τη στιγμή που χάθηκε ο ρόλος του γιατρού έμεινε ανάπηρος κι ο ρόλος της Νικόλ. Η Τζένιφερ Τζόουνς το πήρε όλο το έργο πάνω της  αλλά χόρεψε ταγκό για μία. Παίζουν κι η ΤΖΟΑΝ ΦΟΝΤΑΙΝ κι ο ΤΟΜ ΓΙΟΥΕΛ , κανείς δεν μπόρεσε να σταθεί δίπλα της.