Στη γραφή βρήκα μια απλοϊκότητα ως προς την ιστορία αλλά , στα πλαίσια πάντα της γραφής, είδα εμβάθυνση στα πρόσωπα που συμμετέχουν σε αυτή την ιστορία, στους χαρακτήρες  που είναι όλοι τους ολοκληρωμένοι άνθρωποι κι ο καθένας τους, συγχρόνως, πρεσβεύει και κάτι, και βεβαίως πως όλο το έργο  διέπεται από κοινωνική συνειδητοποίηση, κάτι που βλέπω στο ισπανικό σινεμά-και μου αρέσει πολύ!- σε όλα του τα είδη, ακόμα και στα θρίλερ, οι χαρακτήρες να συνδέονται άμεσα με την κοινωνία κι ειδικά στα χρόνια της κρίσης, όπου οι περισσότερες ιστορίες σεναρίων των τελευταίων χρόνων, έχουν αυτή την κοινωνική σύνδεση.

Ως σκηνοθέτης η ΙΘΙΑΡ ΜΠΑΛΑΙΝ δεν με ενθουσιάζει στο ακέραιο. Είχα το πρόβλημα αυτό και στο «ΑΚΟΜΑ ΚΙ Η ΒΡΟΧΗ»- το έργο με το οποίο έγινε γνωστή,  Δεν είναι δηλαδή η σκηνοθέτης που θα σε μαγέψει με τον κινηματογράφο της , με το ρυθμό της. Εχει όμως κάτι άλλο: Εχει θέματα. Κι όταν είδα στα credits του σεναρίου το όνομα ΠΟΛ  ΛΑΒΕΡΤΥ κατάλαβα πολλά περισσότερα για το έργο.

Ο Πολ Λάβερτυ είναι σεναριογράφος  κάποιων  ταινιών του ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ. Κι η ταινία έχει κάτι από «Κεν Λόουτς», δεν έχει όμως τον Κεν Λόουτς.  Την σκηνοθέτη την τιμά αυτό το γεγονός πως δεν πάει να μιμηθεί αλλά υιοθετεί. Το περιβάλλον, η ατμόσφαιρα, ο ήλιος, οι άνθρωποι είναι εντελώς Ισπανία, μια Ισπανία σημερινή, γνήσια, πολυσύνθετη, είναι παρούσα η Ισπανία ως κοινωνία, όχι ως φολκλόρ αλλά η σκηνοθέτης  θα δει και τους δρόμους, θα κάνει και τα ωραία πανοραμικά πλάνα της, θα μεταφέρει το θεατή στα μέρη της, θα του μεταδώσει τα συναισθήματα…….. κι εγώ καθώς γράφω, και προσπαθώ να το προσεγγίσω με συμπάθεια για τα καλά του που έχω δει, εξακολουθώ να μη φλέγομαι από την ταινία, προσπαθώ να ανάψω το σπίρτο της ζέσης έστω και την ώρα της γραφής, κι ενθουσιασμός δεν μου βγαίνει….

Κολλάω στην απλοικότητα της υπόθεσης η οποία για τέτοιου είδους έργο  φανερώνεται έκτυπα;  Το ότι μια κοπέλα με αδυναμία στον παππού, ο οποίος έχασε την όρεξη του για ζωή όταν του ξερίζωσαν το λιόδενδρο που ήταν στο κτήμα τους για 2000 χρόνια και το πούλησαν οι γιοί του σε στο Δήμαρχο κι εκείνος με τη σειρά του σε ξένους εκποιητές. Κι η κοπέλα μαθαίνει που βρίσκεται το δένδρο, κάπου στο Ντύσελντορφ, και θέλει να πάει να το φέρει πίσω….

Η μήπως μου ήταν αντιπαθέστατη η ηρωίδα διότι εγώ αυτό που έβλεπα δεν ήταν τόσο ένα κορίτσι που λατρεύει τον παππούλη του όσο ένα εγωιστικό πλάσμα που θέλει να γίνεται το δικό της, κι ο παππούς είναι απλώς η αφορμή να κάνει τον κόσμο ανω-κάτω, να μην υπολογίζει κανένα παρά μόνο την ικανοποίηση αυτού που κατέβασε η «γκλάβα» της , να ξεσηκώνει τους συγγενείς που τους έχει καθυβρίσει για να πάνε να φέρουν πίσω το δέντρο, να τα έχει κάνει μαντάρα η ίδια με τις επιπολαιότητες της, να τσακώνεται κι από πάνω με τους υπόλοιπους (μην πω λεπτομέρειες, δεν θέλω να χαλάσω την υπόθεση) κι όλα αυτά η ταινία να τα δείχνει σαν στοιχεία ηρωισμού, ελευθερίας κι ανεξαρτησίας.  Κι όχι σαν μια εγωίστρια που δεν έχει το ταίρι της, που βάζει ακόμα και τη βετζιτέριαν ξαδέλφη να της φυλάει το ορνιθοτροφείο για τις μέρες που θα λείψει, ενώ  η καημένη η «βέγκαν» δεν αντέχει να βλέπει τα κοτόπουλα σε αυτή την κατάσταση αλλά η εγωίστρια ούτε που νοιάζεται. Νομίζω πως κάπου εκεί κλότσησα. Με τον Κεντρικό χαρακτήρα.

Τώρα που τα είπα όλα αυτά που ένιωσα για την αντιπαθέστατη ηρωίδα που παρουσιάζεται ως συμπαθητική, ναι, τώρα είμαι απόλυτα σίγουρος που κλώτσησα με την ταινία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως την πετάω ή την απορρίπτω.. Κάθε άλλο. Ισα ισα που δείχνει και το εύρος του ισπανικού σινεμά, αν και δεν την θεωρώ από τις αποκαλυπτικές του καλοκαιριού, παρόλο ότι πληροφορούμαι πως εισπρακτικά πηγαίνει καλύτερα από άλλες. Παραμένω στο κοινωνικό κομμάτι και πιστεύω ότι αυτό είναι που της δίνει κάποια υπόσταση όπως επίσης και στις «μεταστροφές» των χαρακτήρων όπου ξεχωρίζω τον ηθοποιό που παίζει τον θείο, τον ΧΑΒΙΕ ΓΚΟΥΤΙΕΡΕΘ- τελικά είναι ο ηθοποιός που παίζει τον εκβιαστή στο «Με απόκρυψη». Μμμμ! Καλός ηθοποιός.  Κι ο πιο ωραίος ρόλος του έργου , ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας.

Για την πρωταγωνίστρια ΑΝΝΑ ΚΑΣΤΙΓΙΟ έχω να πω ότι στη διάρκεια του έργου σκεφτόμουν τη δική μας ΜΥΡΤΩ ΑΛΙΚΑΚΗ. Η Μυρτώ θα της έδινε πιο κοριτσίστικο αέρα- εννοώ, μια ηθοποιός σαν την Αλικάκη. Η Καστίγιο  βάζει πολύ πάθος σε αυτή την ηρωίδα που την έχουν γράψει για συμπαθητική και μαχητική οπότε αυτό το ερμηνευτικό πάθος, ερμηνευτικά σωστότατο, σε μένα που κλότσησα με την ηρωίδα, μου την έκανε ακόμα πιο αντιπαθητική. Διότι- η ηρωίδα πάντα!- του πήρε όλους στο λαιμό της, ο ένας έχασε τη δουλειά του, ο άλλος το φορτηγό του, ο παππούς έτσι κι αλλιώς δεν καταλάβαινε οπότε τι  πάει να πει πως «το έκανε όλο αυτό το μακελειό για τον παππού;», για τον εαυτό της το έκανε …  και στην ουσία αυτό που πέτυχε ήταν μια τρύπα στο νερό αλλά….. τέλος πάντων, με αυτές τις σκέψεις έφυγα από το σινεμά, με τις ίδιες κάθισα κι έγραψα