Μετά «ΤΟ ΣΩΜΑ», δεύτερη ισπανική ταινία που με ενθουσιάζει μέσα στο καλοκαίρι και σε σύντομο διάστημα είναι τούτη εδώ, το «ΜΕ ΑΠΟΚΡΥΨΗ» (Eldesconocido)
Οπου βλέπω ένα σκηνοθέτη, ο οποίος ονομάζεται ΝΤΑΝΙ ΝΤΕ ΛΑ ΤΟΡΕ κι ένα σεναριογράφο ονόματι ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΜΑΡΙΝΙ που είναι Ιταλός αλλά ζει κι εργάζεται στην Ισπανία , να κάνουν μια συνεργασία ζηλευτή ως αποτέλεσμα ,και πάνω τους μια παραγωγή υψηλών προδιαγραφών και καμίας σπατάλης ή εντυπωσιασμού να φροντίζει για αυτούς το καλύτερο.
Διότι το σινεμά των ειδών είναι πάνω από όλα ΣΙΝΕΜΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ. Εξού και το σνομπάρουν οι θεωρητικοί, επειδή τους χαλάει τη «μαγιά» για τον καπετάν ένα, δηλαδή τον auteur.
Εδώ έχουμε ένα σινεμά ολοκληρωμένο ,όσο δεν παίρνει, πάνω στο είδος «περιπέτεια δράσης»
Κι έχουμε και την κατάληξη σε ουσία που δείχνει και την ποιότητα του ισπανικού σινεμά αλλά και του Ιταλού σεναριογράφου που εργάζεται σε αυτό, όπου το έργο τι είναι; Ένα «SPEED» ισπανικό είναι!. Ναι, αλλά ΙΣΠΑΝΙΚΟ.
Κι ενώ το «SPEED» ως περιπέτεια δράσης με είχε συνεπάρει, είχε και χιούμορ, είχε εκείνο τον ιλιγγιώδη ρυθμό όπου μοντάζ και ήχος κατέληγαν σε συμφωνία σαν την… Ενάτη, από την άλλη ήταν και σαν… λούνα παρκ. Ένα καλαμπούρι, εξαιρετικά φτιαγμένο, που από ένα σημείο κι ύστερα, ακριβώς λόγω του λούνα παρκ ,κατέληγε να μη σε αφορά σε τίποτα περισσότερο πέρα από το να σε διασκεδάσει μέχρι να ζαλιστείς πάνω στις κούνιες από την πολλή ώρα.
Τούτο εδώ είναι ένα «Speed», που ξεκινά σαν «speed» όπου στο κινητό του τηλέφωνο ένας καλοβαλμένος κύριος που συνοδεύει τα παιδιά του στο σχολείο και μετά θα πάει στη δουλειά του, δέχεται από απόκρυψη ένα τηλεφώνημα που του λέει ότι μέσα στ αμάξι έχει τοποθετηθεί βόμβα. Κι αν δεν δώσει εντολή να αδειάσουν τους λογαριασμούς του στην Τράπεζα και να τους βάλουν εκεί που του ορίζει το απειλητικό τηλεφώνημα, ο εκρηκτικός μηχανισμός θα πυροδοτηθεί.
Ξεκινάμε με τα κινηματογραφικά επιτεύγματα που κάνουν το θεατή να μένει ακίνητος στο θέση του κι από την άλλη τον κριτικό άμα γνωρίζει το αντικείμενο, να εντυπωσιάζεται με την κινηματογραφική αρτιότητα, με την κίνηση κάμερας και μοντάζ στην πρόκληση αγωνίας αλλά και καθώς προχωράμε με την καλή συνεργασία σκηνοθέτη και σεναριογράφου όπου ο σεναριογράφος εκμεταλλεύεται κάθε δυνατότητα που του παρέχει το θέμα και προφανώς κι η επιθυμία του σκηνοθέτη να κρατήσουν την ιστορία μέσα στο αυτοκίνητο κι η δράση να παιχθεί δι’ αυτού του τρόπου. Ετσι ο σεναριογράφος εξαντλεί κάθε περιθώριο και φτιάχνει απειλητικό storyεντός αυτοκινήτου αλλά για έργο δράσης κι όχι ψυχολογικού πορτραίτου ενώ γύρω τους στήνεται ανθυπο-storyκαθώς το αυτοκίνητο βρίσκεται σε κεντρικό δρόμο κι είναι κινούμενη βόμβα.
Αν όμως το έργο ήταν αυτό που περιέγραψα ως τώρα, το πολύ πολύ να έλεγα ότι κατέχουν τη δράση αλλά έχουμε δει καλύτερα κι οι Αμερικάνοι τα κάνουν ακόμα καλύτερα κλπ κλπ
Αμ δε! Διότι καθώς ξετυλίγεται όλο αυτό, στήνεται και πλοκή. ΚΙ η πλοκή βγάζει χαρακτήρες κι οι χαρακτήρες έχουν κοινωνικό background, είναι εξαρτήματα της κοινωνίας, δεν έρχονται από το πουθενά κι αυτή η ιστορία με τη βόμβα του αυτοκινήτου ξεκίνησε ως «speed» κι κατέληξε σε…. «σκυλίσια μέρα». Φεύγουμε από το σινεμά έχοντας την επίγευση κοινωνικού έργου ενώ έχουμε παρακολουθήσει-επαναλαμβάνω!- ένα ισπανικό «speed». ΚΙ έχει και μια ωραιότατη κάθαρση στο τέλος, για το κοινωνικό μήνυμα και το μίασμα της οικονομικής κρίσης στον άνθρωπο αλλά και το happy-end που απαιτείται από το είδος, μια κι ότι ούτε για μισό δευτερόλεπτο δεν ξέχασαν οι ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ, τι είδους έργο κάνουν.
Επίσης μου έκανε κι εδώ εντύπωση, όπως και στο «Σώμα», η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ποιότητα των Ισπανών ηθοποιών. Παίζουν σινεμά 100 0/0 όπου ΚΑΙ «παίζουν» (κι όχι υποπαίζουν) κι από την άλλη δεν υποκρίνονται ότι παριστάνουν «Σχολές». Εξαιρετικός ηθοποιός ο πρωταγωνιστής ΛΟΥΙΣ ΤΟΣΑΡ, αλλά κι οι ρόλοι, έστω και μικρής διάρκειας που κάνουν την εμφάνιση τους και δυστυχώς δεν γνωρίζω τους ηθοποιούς ώστε να αναφέρω τα ονόματα τους με σιγουριά, θα αναφερθώ αντ’ αυτού στους ρόλους τους και στην πειστικότητα με την οποία τους παίζουν. Ας πούμε η γυναίκα που κάνει την επικεφαλής της αντιτρομοκρατικής (ΕΛΒΙΡΑ ΜΙΝΓΚΕΘ;). Πόσο σε πείθει ότι ΕΙΝΑΙ , αισθάνεσαι τη σιγουριά και την ασφάλεια όταν αυτή μιλά στα παιδάκια-ομήρους τους αυτοκινήτου με τη βόμβα. Η ο ηθοποιός που παίζει τον διαπραγματευτή-εκβιαστή που είναι και ρόλος κλειδί (καλά, αυτόν τον ξέρουμε είναι ο ΧΑΒΙΕ ΓΚΟΥΤΙΕΡΕΘ- από τη "μικρά νήσο" κι από άλλα). Πως τον ξετυλίγει το ρόλο σιγά σιγά.. Πως ξεκινά χαμηλόφωνα, πως βαδίζει στα «κρεσέντα» του χωρίς να ανεβάζει και τη φωνή!
Το μοντάζ έχει να ακολουθήσει τις μικρές σκηνές του σεναρίου που τις βοηθά ακόμα περισσότερο ένα ντεκουπάζ λεπτομερειών για το σενάριο στο γύρισμα κι έχει επίσης να μοντάρει και την κίνηση της κάμερας με την οποία επιλέγει ο σκηνοθέτης σε πολλά κομβικά σημεία να περάσει στους θεατές την ένταση η την αγωνία ακόμα και την αμφιβολία… Μα και για τους ηθοποιούς είναι βοηθητικό, πάλι θα αναφερθώ στη γυναίκα της αντιτρομοκρατικής όπου το μοντάζ ορίζει τα βλέμματα της και μας «καθησυχάζει» υπόγεια ότι αυτή κάτι κατάλαβε… Το ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ.
