Επειδή οι άνθρωποι όμως είναι ικανοί και γνωρίζουν από σεναριογραφία κι ότι το ελκυστικό στοιχείο θα ήταν τα παρασκήνια των γυρισμάτων του «ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΜΠΕΗΜΠΥ ΤΖΕΗΝ;», έδιναν και χώρο στην «Ντέηβις», ώσπου από το 5ο επεισόδιο και μετά, η «Κρώφορντ» εκτοξεύθηκε. Διότι το 5ο επεισόδιο ήταν επεισόδιο κορύφωσης σε σύνολο των 8, ήταν το επεισόδιο που θα μας μετέφερε στα Οσκαρ του 1963 όπου η αντιπαλότητα των δύο μυθικών συμπρωταγωνιστριών πήρε διαστάσεις μεγάλου publicity, οπότε όσοι παρακολουθούσαμε ανελλιπώς τη σειρά, αναρωτηθήκαμε τι θα μας έδειχναν στα 3 επόμενα επεισόδια αφού η κορύφωση είχε γίνει.
Το έργο τελικά επιχείρησε μια αποκατάσταση της Τζόαν Κρώφορντ μετατρέποντας την σε υψηλών προδιαγραφών δραματικό ή και τραγικό πρόσωπο, είχα πει μάλιστα κάποια στιγμή ότι τη μετατρέπει σε ηρωίδα τύπου Τενεσί Γουίλιαμς αλλά το 8ο επεισόδιο που ήταν και το τελευταίο πήγε πολύ πιο ψηλά, πολύ παραπάνω: Μετέβαλε ένα κουτσομπολίστικο παρασκήνιο σε στιγμές μεγάλου αμερικάνικου θεάτρου και με στοιχεία ποίησης. Η σκηνή φαντασίας της συνεύρεσης όλων των παλιών συντελεστών μέσα στο μυαλό της Κρώφορντ που είναι στα τελευταία της, είναι σκηνή , θα τολμούσα να πω ,εως κι επιρροής Ευγένιου Ο’Νιλ.
Η μυθοπλασία έχει επιβληθεί πλήρως επι της πραγματικότητος κι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται είναι συγκινητικά δημιουργικός.
Διότι η Τζόαν Κρώφορντ διασύρθηκε από εκείνη τη θετή κόρη, όπου ελάχιστη αναφορά κάνει στο περιστατικό το σήριαλ- αντίθετα τη δείχνει σε καλή σχέση με τις άλλες θετές κόρες. Ετσι κι αλλιώς, την πραγματικότητα δεν την ξέρει κανείς. Αυτό που αναφέρεται στον επίλογο του φινάλε πως «συνεργάτες, συνάδελφοι κι οι άλλες κόρες της Κρώφορντ το αποκήρυξαν» είναι γεγονός! Και σε μένα , εκεί στα 21 χρόνια της Αμερικής, οι παλιοί της κινηματογραφίας που την είχαν ζήσει και τους πρόλαβα κι εγώ, μου είχαν πει ότι το βιβλίο είναι χυδαίο , ότι η Κρώφορντ ήταν μια σκληρή γυναίκα που είχε παλέψει στη ζωή της αλλά δεν ήταν βάναυση, ήταν σκληρή στο να πολεμά και να διεκδικεί εκείνα που θεωρούσε ότι της άρμοζαν και της οφείλονταν, τα ίδια είχε πει δημοσίως κι η Τζόαν Φονταίν όταν είχε έρθει στο παλιό Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης , το 1979 αν δεν κάνω λάθος, και σε ερώτηση δημοσιογράφων , είχε κι εκείνη αποκηρύξει το βιβλίο κι είχε μιλήσει με εξαιρετικά λόγια για την συνάδελφο της που είχε φύγει πρόσφατα από αυτό τον κόσμο.
Η διάθεση αποκατάστασης της Κρώφορντ φαίνεται κι από το γεγονός πως στο τελευταίο επεισόδιο έχουν ράψει κοστουμάκι και για τη Φαίη Νταναγουέι. Οπου οι σεναριογράφοι , με υποδειγματική χρήση της έννοιας «υπονοούμενο», που ήταν και μια κατάκτηση της εξέλιξης της γραφής, της ρίχνουν μερτικό ευθύνης για το διασυρμό, και το κάνουν με εκπληκτικό τρόπο: Μέσω… Μπέττυ Ντέηβις. Διότι , πράγματι, συνεργάστηκαν Φαίη Νταναγουέι και Μπέττυ Ντέηβις σε μια τηλεταινία, κι είχαν «σκοτωθεί» στη διαρκεια των γυρισμάτων, εκεί κατά το 1977. Το σενάριο , μέσω Μπέττυ Ντέηβις, μιλά αποτροπιαστικά για τη συμπεριφορά της Νταναγουέι απέναντι στην Μπέττυ Ντέηβις, και της βάζουν της Ντέηβις στο στόμα λέξεις με τις οποίες υποτίθεται συγκρίνει την Νταναγουέι με την Κρώφορντ ως εχθρές της, και τότε, σε αυτό το ας το πούμε διαζευκτικό «η τη μία ή την άλλη», η ΜΠέττυ Ντέηβις υμνεί την Κρώφορντ ως επαγγελματία και δουλευταρού ενώ ισοπεδώνει την Νταναγουέι ως αντισυναδελφική. Και μάλιστα σαν να θέλει να προφυλάξει και την Κρώφορντ από πιθανό διασυρμό, όταν η Κρώφορντ δήλωσε πως αν γυριζόταν ταινία η ζωή της θα ήθελε να την υποδυόταν η Φαίη Νταναγουέη. Η «Μπέττυ ΝΤέηβις» της ρίχνει προειδοποιητικές της Κρώφορντ εναντίον της Νταναγουέι.
Αρα, το σενάριο είχε ΣΤΟΧΟ συγκεκριμένο.
Οπότε, στην Τέχνη, αυτό που πρέπει πρώτιστα να ενδιαφέρει, είναι το πώς διαχειρίζεται κάποιος το οποιοδήποτε περιεχόμενο. Αν το διαχειρίζεται με τους όρους της Τεχνης και της δημιουργικής ανάπλασης ή με τους όρους του κουτσομπολιού, της προπαγάνδας κλπ,κλπ.
Εδώ η Τέχνη παίρνει άριστα. Το τελευταίο επεισόδιο είναι η σταδιακή κορύφωση ενός δράματος που ξεκινά από ένα χολυγουντιανό παρασκήνιο και φτάνει σε υπαρξιακές κορυφώσεις, σε φαντασία, σε εμβάθυνση των χαρακτήρων έτσι όπως τους συλλαμβάνει ο σεναριογράφος κι όχι η πραγματική ζωή. Αυτό αξίζει να μελετηθεί καλά από εκείνους με τις παρεξηγημένες «απόψεις» που όταν κάνουν κριτική σε ένα έργο, δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσουν και να αξιολογήσουν την καλλιτεχνική του αναδημιουργία αλλά καταφεύγουν στην πραγματικότητα και στο πως ήταν τα πράγματα στην αληθινή ζωή. Και νομίζουν ότι έκαναν και κριτική. Στην Τέχνη ζητούμενο δεν είναι η πραγματική ζωή αλλά η αναδημιουργία της. Αλλωστε για «μίμηση» μίλησε ο ΜΕΓΑΣ ΣΟΦΟΣ…
Κι είδαμε και με τι τρόπο, τιμά και την Μπέττυ ΝΤέηβις, όπου ενώ στο 6ο και 7ο επεισόδιο την παρουσιάζει κι αυτήν σαν «σκύλα», σαν εκδικητική σκύλα απέναντι στις συμπεριφορές της Κρώφορντ (την οποία Κρώφορντ κάθε άλλο παρά ως «αγία» την δείχνει), κι είναι τα δύο επεισόδια που καταλαβαίνουμε ότι το σήριαλ θα εξελιχθεί προς Κρώφορντ μεριά ως κεντρική ηρωίδα, εν τούτοις…Εν τούτοις, μολονότι παρουσιάζει την Ντέηβις σε οξυμένο πρόβλημα με τη δική της κόρη, στο θέμα της Κρώφορντ, κι ειδικά στις τελευταίες μέρες της αρρώστιας και ύστερα του θανάτου, την δηλώνει ως ανωτέρα αντίπαλο που τιμά την ανταγωνίστρια της.
Κι επειδή μιλάμε για Κρώφορντ συνέχεια,κι επειδή το τελευταίο επεισόδιο έχει…και τι δεν έχει ως υλικό.. ήρθε η στιγμή να πούμε για τελευταία φορά για ΤΟ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΤΖΕΣΙΚΑ ΛΑΝΓΚ. Δεν άφησε απόχρωση του ρόλου, των στιγμών, των καταστάσεων, που να μην την αγγίξει, να μην την χρωματίσει. Η παρουσία της τόσο σε όλο το σήριαλ όσο και στο 8ο επεισόδιο ήταν καθηλωτική, ήταν σαρωτική , είχα χρόνια να δω τέτοια ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗ ερμηνεία από πρωταγωνίστρια του κινηματογράφου, πλην κάποιων ερμηνειών της Μέρυλ Στρηπ. Η ερμηνεία της Τζέσικα Λανγκ στο «feud» ξεπερνά σε εντυπώσεις κι εκείνες περί της Μέρυλ. Κι αποκαθιστά, όπως την Κρώφορντ, έτσι και την Τζέσικα Λανγκ, πως το μόνο αντίπαλο υποκριτικό δέος για την Στρηπ , ήταν αυτό που φάνηκε πριν 35 χρόνια, πως ο άλλος πόλος λέγεται Τζέσικα Λανγκ και ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ.
Ωστόσο, θα ήταν αδικία να μην πω και για την ΣΟΥΖΑΝ ΣΑΡΑΝΤΟΝ πόσο σωστά κράτησε τις ερμηνευτικές κόντρες , πως υποδήλωσε την δική της «Μπέττυ Ντέηβις» απέναντι στο σάρωμα της Τζέσικα Λανγκ. Με ένα τρόπο που περισσότερο να υποδεικνύει ώστε να υπάρχει ερμηνευτική εναρμόνιση.
Και βέβαια απονέμονται έπαινοι προς όλους τους ηθοποιούς αλλά και τους casting directorsγια τις φυσιογνωμίες που βρήκαν, στο δε τελευταίο επεισόδιο οι supporting έπαινοι είναι για τον ΝΤΟΜΙΝΚ ΜΠΕΡΤΖΕΣ και για το πώς χρωμάτισε σχολιαστικά τη στάση του «Βίκτωρ Μπουόνο», για την ΤΖΑΚΙ ΧΟΦΜΑΝ που νομίζω αφήνει παρακαταθήκη με τη «Μαμασίτα» της, την ΑΛΙΣΟΝ ΡΑΙΤ σε μια άλλη εκδοχή του ρόλου της γραμματέως του σκηνοθέτη Ρόμπερτ Ολντριντς και θα έλεγα και για την ΤΖΟΥΝΤΙ ΝΤΕΗΒΙΣ όπου στη μεγάλη σκηνή της ποιητικής φαντασίας συντονίστηκε ερμηνευτικά με την Τζέσικα Λανγκ κι έδωσε δική της , ανθρώπινη εκδοχή στην αντιπαθή «Χέντα Χόπερ». Κι ο ΣΤΑΝΛΕΥ ΤΟΥΤΣΙ με δύο τρεις ατάκες που είχε όλες κι όλες σε αυτό το επεισόδιο, στη συγκεκριμένη μεγάλη σκηνή, έπαιξε τον Τζακ Γουόρνερ του συγκεκριμένου κλίματος.
Όμως όλο το «Feud», είναι η ΤΖΕΣΙΚΑ ΛΑΝΓΚ. Κι ο μέγας νους , ο αρχιμάστορας της σειράς, ΡΑΙΑΝ ΜΕΡΦΥ.
Το παλιό , καλό σινεμά μεταφέρθηκε πλέον στην τηλεόραση. Το είχα προβλέψει, μετά πόνου ψυχής, σε άρθρο μου στον «Ελεύθερο Τύπο» το 2005, που το είχε μεταφράσει κι αναδημοσιεύσει το «Variety», ύστερα από συζήτηση που είχε γίνει στην Ακαδημία: Πως ο αντίπαλος των Οσκαρ στο εγγύς μέλλον δεν είναι οι «Χρυσές Σφαίρες» κι οι λοιπές αηδίες αλλά τα βραβεία ΕΜΜΥ αφού το σινεμά μεταφέρεται στην τηλεόραση. Είναι από τις μεγαλύτερες τιμές που έζησα στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία.
Τώρα που ενέδωσα στις μίνι σειρές και στην κριτική τους, ετοιμάζω κι άλλα γύρω από το θέμα