Η «ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ» είναι μια περίπτωση που με έβαλε σε σκέψεις για τα περί πλήρους συγχύσεως, μέσα στη λαίλαπα του ξε-στοκαρίσματος .

Με έβαλε σε σκέψεις όχι μόνο ως ταινία αλλά κι ως αντιμετώπιση. Αν δηλαδή ήταν τηλεοπτική, μίνι ή … μάξι σειρά , φαντάζομαι ότι θα μιλούσαν όλοι με πολύ καλά λόγια. Ισως επειδή αυτό που συμβαίνει τώρα με την τηλεόραση είναι κάτι καινούργιο, που διαφεύγει των βελών της πάλαι ποτέ «αριστερής» (λέμε τώρα…) θεωρητικολογίας, που εξάντλησε όλο της το μένος προς το σινεμά.

Το ίδιο πράγμα , όταν γίνεται στην τηλεόραση, αντιμετωπίζεται εντελώς διαφορετικά διότι δεν υπάρχει καταγεγραμμένη πληροφορία περί κριτικής προπαγάνδισης  όσον αφορά στην τηλεόραση. Ισως συμβεί στο μέλλον, καθώς η τηλεόραση εκρήγνυται και καταλαμβάνει οχυρά κι εδάφη.

Από την άλλη, για να είμαστε σφαιρικοί και πρισματικοί και για να λέμε και «του στραβού το δίκιο», αν ας πούμε το «Η μέρα των ηρώων» ήταν σειρά για την τηλεόραση θα ήταν πιο πλούσια επεξεργασμένο.

Οπότε, αυτό το τελευταίο είναι μια κριτική βάση που θα μπορούσε να ληφθεί υπόψη. Δεν είναι όμως μόνο αυτό αλλά είναι και το άλλο.

Διότι , όταν παιχθεί στο σινεμά μια ταινία με ήρωες μπάτσους που σώζουν μια πόλη από τρομοκρατική επίθεση, κι όταν μάλιστα είναι κι αμερικάνικη, τότε πρέπει όλοι να αρχίσουν τα αναθέματα της δεκαετίας  60, λίγο πριν, λίγο μετά..

Αρα, ως ταινία το «Η μέρα των ηρώων» ξεκινά ως «ύποπτη» περίπτωση . Στην τηλεοπτική σειρά αυτά αποφεύγονται να θίγονται στις κριτικές και μένει μόνο η ποιότητα της παραγωγής και του γραψίματος.

Στο φιλμ , έχουμε αληθινό περιστατικό, την επίθεση στο μαραθώνιο της Βοστώνης και στο πως οργανώνονται οι δυνάμεις καταστολής για την αντιμετώπιση όλου αυτού που συνέβη και την αποτροπή κάτι καινούργιου.

Με συγχωρείτε αλλά το έχουν κάνει πολύ καλά αυτό που έχουν κάνει. Ώστε να μάθουν κι οι θεατές να βλέπουν τις ταινίες ως ταινίες όπως ακριβώς βλέπουν τις σειρές ως σειρές.

Ο τρόπος σκηνοθέτησης της ιστορίας από τον ΠΗΤΕΡ ΜΠΕΡΓΚ, επίσης ξεφεύγει από την πεπατημένη- με την αμέριστη βοήθεια του μοντάζ αλλά και της κάμερας του δίνει ένα ρυθμό  που κρατεί  το θεατή σε εγρήγορση ενώ με την κάμερα και την εικόνα πετυχαίνει μια ψευδαίσθηση (διότι αυτό είναι και ζητούμενο στον κινηματογράφο, αυτή η ψευδαίσθηση μια και πρόκειται για μίμηση πράξεως κι όχι για την ίδια την πράξη) (το θέμα είναι να σε πείθει τη στιγμή που συμβαίνει ότι δεν πρόκειται για ψευδαίσθηση αλλά για αίσθηση) ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟΥ.

Οι άνωθεν εντολές των θεωρητικών ήταν πως αν βλέπουμε μπάτσους που θέλουν να σώσουν τότε πρέπει να διατάσσεται επίθεση- οι μπάτσοι στα έργα πρέπει να είναι μόνο διαβρωμένοι και διεφθαρμένοι. Αν αυτό είναι καλλιτεχνικό στοιχείο; Στην τηλεόραση, που δεν τελεί υπό αυτό το καθεστώς, επιτρέπεται να δείχνουν μπάτσους που θέλουν να σώσουν τον κόσμο, κι αυτοί που αναθεματίζουν στο σινεμά, εκθειάζουν στη μικρή οθόνη.

Το έργο το βρήκα εξαίρετο στην κατασκευή του, στο ανθρώπινο τρόπο των θέσεων, στα κινηματογραφικά του που ανέφερα πιο πάνω. Κι ο ΜΑΡΚ ΓΟΥΟΛΜΠΕΡΓΚ, , χωρίς να είναι ο εκτυφλωτικός σταρ, χωρίς, ίσως να είναι ούτε ηθοποιός με την έννοια του …OldVic ή του… Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας, έχει επιβάλει μια δική του προσωπικότητα, την οποία φροντίζει ως κινηματογραφική εικόνα και τελικώς , χωρίς να ηλεκτρίζει, χωρίς να γοητεύει απεριόριστα, μπορεί κι υπάρχει.

Αν έχω για κάτι να «ψέξω» το έργο, είναι για τη μη σεναριακή ανάπτυξη. Με περιορίζει ως ιστορία στο περιστατικό επέμβασης και διάσωσης και κινδύνων αλλά κάπου δεν θα έπρεπε να είναι πιο ανεπτυγμένη η όποια πολιτική ή τρομοκρατική συνωμοσία (να αναπτύσσεται- όχι να δηλώνεται!) ώστε το έργο να αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις  από αυτό που βλέπουμε και που είναι;

Οπότε, ξαναγυρνάμε σε εκείνα που είπα στην αρχή τα οποία δοκιμάζουν αυτή την περίοδο τη σχέση μου με το σινεμά , ότι δηλαδή αν επρόκειτο για μίνι σειρά της τηλεόρασης, αυτά που λείπουν από την ταινία θα υπήρχαν εκεί οπωσδήποτε.

 Α, ΟΧΙ..  Οχι, δεν φταίει το γεγονός πως η τηλεόραση κι η μίνι σειρά μπορούν και διαθέτουν περισσότερο χώρο και χρόνο για την ανάπτυξη μιάς ιστορίας. Η ανάπτυξη της ιστορίας μπορεί και γίνεται και στο σινεμά και στο θέατρο, στην περιορισμένη διάρκεια, στη δομή, στο κτίσιμο, στη συμπύκνωση των νοημάτων και των θεμάτων. Εδώ και κάτι αιώνες (αν ξεκινήσουμε από το θέατρο και τους κανόνες δραματουργίας)

Συνεπώς, για ένα κακό που συμβαίνει, όλοι βάζουμε το χεράκι μας.