Αν είσαι fanτου Γκάι Ρίτσι για παράδειγμα, εξαρτάται από ποια ταινία έγινες fan. Αν έρχεσαι από τις «Δύο καπνισμένες κάννες» μάλλον θα σου φανεί αρνητικό το όλο εγχείρημα, μια κι οι fanπου γεννήθηκαν από την ταινία εκείνη, πήραν μαθήματα σχολής auteur οπότε δεν τους βλέπω να γίνονται και fanαυτής της ταινίας. Αν όμως μιλάμε για τους fan φερειπείν του «Σέρλοκ Χολμς», νομίζω θα ενθουσιαστούν και νομίζω πως για αυτό το κοινό ο Γκάι Ρίτσι την έκανε και οι πολυεθνικές των στούντιο ενέκριναν το σχέδιο.
Ως δηλαδή μια ταινία πάνω στον Κύκλο του Αρθούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης , που θα φέρει επιρροές κι από «Gameofthrones» κι από λογική….MTV κι από blockbuster με τέρατα και με κάτι από «hobbit» κλπ, κλπ, που είναι και το είδος το οποίο «διακονούν» σήμερα τα μεγάλα στούντιο των πολυεθνικών.
Ο Γκάι Ρίτσι είναι ένας από αυτούς που το κατέχουν το θέμα κι επί του συγκεκριμένου θα τον υπερασπιζόμουν από τους λογής- λογής κολλημένους είτε λόγω «Καπνισμένες κάννες» σαν να θέλουν να κάνει συνέχεια το ίδιο φιλμ (όχι ότι ήταν και κανένα αριστούργημα αλλά όταν κατασκευάζεις auteur πάντα κάτι μεγεθύνεις) ή από τους άλλους κολλημένους που νομίζουν ότι για κύκλο του Αρθούρου πρέπει να επαναλαμβάνεται τα «Excalibur» .Θα τον υπερασπιστώ πάνω στη βάση ότι αφενός τα είδη χρειάζονται την ανανέωση της εποχής τους (άλλοι ήταν «Οι ιππότες της στρογγυλής τραπέζης» του 1954 με τον Ρόμπερτ Τέιλορ και την Αβα Γκάρντνερ, άλλο ήταν το «Excalibur» του Μπούρμαν, άλλο ήταν το γκλαμ «πιλαφάκι με τον Σον Κονερυ και τον Ρίτσαρντ Γκιρ…). Ο καθένας μπορεί να προσεγγίζει είτε ένα είδος είτε ένα θέμα είτε ένα κύκλο, με το δικό του τρόπο κι επ’ αυτού κρίνουμε τα πράγματα.
Όμως η ταινία δεν μου άρεσε!
Την βρήκα και τρομερά φορτωμένη, χωρίς σεναριακά ευρήματα που, ειδικά στο πρώτο μέρος, άρχισε γρήγορα να μου γίνεται κουραστική, στο δεύτερο κάπως έστρωσε. Βρήκα ανεξήγητη τη σκοτεινιά της φωτογραφίας και δεν κατάλαβα σε τι αυτό εξυπηρετούσε. Αντίθετα, είδα πως εξαιτίας αυτής της σκοτεινιάς δεν αναδεικνύονταν ούτε τα εφφέ ούτε τα σκηνικά ούτε τα κοστούμια. Δεν μπόρεσα να καταλάβω ποια ήταν η σκέψη για κάτι τέτοιο. Εκείνο, όμως, που μου έλειψε, και σε αυτές τις ταινίες μου είναι απαραίτητο (όχι ότι για τις άλλες περισσεύει) είναι το στοιχείο της ΜΑΓΕΙΑΣ. Δεν γοητεύτηκα, δεν σαγηνεύτηκα, δεν παραμυθιάστηκα, δεν απογειώθηκα. Δεν είδα δηλαδή κάτι ξεχωριστό. Ως θεατής, δεν είμαι fanούτε του «άρχοντα των δακτυλιδιών» ούτε του «StarWars». Αυτό, όμως, δεν με εμποδίζει να βλέπω ως κριτικός είτε την αρτιότητα είτε τη φαντασία είτε και την παιδικότητα που ενυπάρχει ως πνεύμα, ως ψυχή σε αυτές τις ταινίες και μαρτυρεί για ποιο κοινό γίνονται. Στις ταινίες που ανέφερα, αλλά βάζω και τον «Αρθούρο» μέσα, το κοινό δεν είναι υποχρεωτικά της ηλικίας που δεν έχει αποκολληθεί από την παιδικότητα αλλά μπορεί και αφυπνίζει την παιδικότητα και σε μεγαλυτέρων ηλικιών θεατές.
Συνεπώς, το πρόβλημα με τον «Αρθούρο» δεν είναι ότι έγινε με λογική …MTV και με αναφορές-εναρμόνιση στα σημερινά blockbusters αλλά ότι πάνω σε αυτό, έβγαλε κάτι «λίγο». Εξού και στιγμές και φορές γίνεται κι ανιαρό.
Ο πρωταγωνιστής, ο ΤΣΑΡΛΙ ΧΑΝΑΜ είναι από τα θετικά στοιχεία του φιλμ, αποδεικνύει κι εκτόπισμα και γοητεία και καλή σχέση με τα «γκρο» πλάνα του φακού. Αντίθετα δεν μου άρεσε κανένας από τους γνωστούς που είναι supporting, όπως ο ΤΖΟΥΝΤ ΛΩ (κυρίως αυτός!- εντελώς αχρωμάτιστος) ή κι ο ΕΡΙΚ ΜΠΑΝΑ, τόσο γιατί δεν είχαν και τίποτε το ιδιαίτερο να κάνουν αλλά νομίζω κι ότι η παρουσία του πρωταγωνιστή τους έκανε λίγο πιο supporting από όσο ήταν με τους μονοσήμαντους (για το είδος πάντα!) ρόλους τους.